Maria i Magdalena

Ukazuje całą tę przedwojenną socjetę jako płytkich, obrzydliwie zadowolonych z siebie, pożałowania godnych ludzików, i co gorsza, zdaje się to czynić w sposób nieświadomy. Humor humorem, odbrązowianie odbrązowianiem, ale większość bohaterów budziła moją irytację.

Ukazuje całą tę przedwojenną socjetę jako płytkich, obrzydliwie zadowolonych z siebie, pożałowania godnych ludzików, i co gorsza, zdaje się to czynić w sposób nieświadomy. Humor humorem, odbrązowianie odbrązowianiem, ale większość bohaterów budziła moją irytację.

Pokaż mimo to

To autobiografia przedstawiona we wspomnieniach Magdaleny Samozwaniec "doprawionych" szczyptą humoru, z których czytelnik wyciąga niesamowite przemyślenia. To książka, z którą każdy w pewnym momencie się utożsami - dodatkowo, stanowi świetny obraz końca XIX wieku i wkraczania w wiek XX.

To autobiografia przedstawiona we wspomnieniach Magdaleny Samozwaniec "doprawionych" szczyptą humoru, z których czytelnik wyciąga niesamowite przemyślenia. To książka, z którą każdy w pewnym momencie się utożsami - dodatkowo, stanowi świetny obraz końca XIX wieku i wkraczania w wiek XX.

Pokaż mimo to

Dzięki tej książce zupełnie inaczej spojrzałem na "poetkę miłości" i jej pełną oryginałów rodzinę. Dodatkowo cudownie opisane czasy życia Magdaleny Samozwaniec i Marii Pawlikowskiej! Na wspomnienie tej książki aż mi się ciepło robi i uśmiecham się mimowolnie.
A Pawlikowska spadła z mojego i tak skromnego piedestału. Nie chciałbym mieć takiej siostry.

Dzięki tej książce zupełnie inaczej spojrzałem na "poetkę miłości" i jej pełną oryginałów rodzinę. Dodatkowo cudownie opisane czasy życia Magdaleny Samozwaniec i Marii Pawlikowskiej! Na wspomnienie tej książki aż mi się ciepło robi i uśmiecham się mimowolnie.
A Pawlikowska spadła z mojego i tak skromnego piedestału. Nie chciałbym mieć takiej siostry.

Pokaż mimo to

Zabrałam tę książkę na urlop do Zakopanego i Krakowa, wszak w Krakowie Maria z Magdaleną się wychowały i mieszkały, a Zakopane również było przez nie często odwiedzane.
Książka, a dokładnie oba tomy były bardzo zajmujące, ale udało mi się je dokończyć dużo później. Chciałam czytać bez spiny, na spokojnie, by dawało mi to jak najwięcej przyjemności.
Bardzo podobał mi się humor prezentowany przez Magdalenę Samozwaniec - nie dziwota, przecież nazywana była naczelną polską humorystką. Świetnie i z wyczuciem opowiedziała anegdoty z życia dyplomatycznej śmietanki towarzyskiej, nakreśliła świat artystyczny buszujący po Krakowie i Warszawie w latach przedwojennych, a także z ironią i dystansem przestawiła swoją rodzinę.
W "Marii i Magdalenie" jest dużo tzw. "smaczków". Historie z życia prywatnego Kossaków, duża część książek poświęcona jest - jak sam tytuł wskazuje - siostrze, czyli znanej wszystkim Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej i jej dziwactwom, bo chyba to najbardziej rzuca się w oczy czytającemu. Autorka przede wszystkim podkreśliła kontrast między nią a siostrą-poetką: Madzia, czyli ta mniej ładna, mniej utalentowana, bez gustu wysokich lotów, no i Lilka, czyli ta artystka od samego momentu narodzin, nieprzeciętna, nietuzinkowa, oryginalna, której skazy były jednocześnie zaletami. Trochę w tym humoru, trochę przekory, a i również trochę żalu.
Osobiście poczułam ogromną niechęć do Lilki, której poezję zawsze całkiem ceniłam i lubiłam ("Pocałunki"!), chociaż sądzę, że niekoniecznie taki miał być przekaz.
A zresztą kto wie. :)
Nie mniej jednak lektura tego tytułu była ogromną przyjemnością i zachęcam do zapoznania się z nim.

Zabrałam tę książkę na urlop do Zakopanego i Krakowa, wszak w Krakowie Maria z Magdaleną się wychowały i mieszkały, a Zakopane również było przez nie często odwiedzane.
Książka, a dokładnie oba tomy były bardzo zajmujące, ale udało mi się je dokończyć dużo później. Chciałam czytać bez spiny, na spokojnie, by dawało mi to jak najwięcej przyjemności.
Bardzo podobał mi się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna! Dawny Kraków, dawne życie, dawne ploteczki! A przede wszystkim fantastyczny styl Magdaleny Samozwaniec, humor, cięty język- uczta, po prostu- uczta dla mojego ducha.

Świetna! Dawny Kraków, dawne życie, dawne ploteczki! A przede wszystkim fantastyczny styl Magdaleny Samozwaniec, humor, cięty język- uczta, po prostu- uczta dla mojego ducha.

Pokaż mimo to

To jest książka, którą czytałam z wypiekami na twarzy. Jedna z tych nielicznych, do których chcę wrócić, ale najpierw muszę poznać historię dwóch wcześniejszych pokoleń Kossaków, żeby sobie nakreślić szerszą perspektywę. Ich życie było tak fascynujące, że moja wyobraźnia lubi to.

To jest książka, którą czytałam z wypiekami na twarzy. Jedna z tych nielicznych, do których chcę wrócić, ale najpierw muszę poznać historię dwóch wcześniejszych pokoleń Kossaków, żeby sobie nakreślić szerszą perspektywę. Ich życie było tak fascynujące, że moja wyobraźnia lubi to.

Pokaż mimo to

Świetny obraz społeczeństwa polskiego lat 20

Świetny obraz społeczeństwa polskiego lat 20

Pokaż mimo to

Zabawna...Historyczna... Artystyczna... Wszystkiego po troszeczkę... Przedstawia świat z dawnych lat, poglądy, które teraz wydają się śmieszne i niedorzeczne :) A jednak kiedyś tak było... Jednak najbardziej ciekawym wątkiem były relacje sióstr - pełne hecy, ciekawości życia i odwagi wobec świata i ludzi :) Sama powieść niekoniecznie w moim ulubionym schemacie, ale ciekawa i napisana w przystępny sposób.

Zabawna...Historyczna... Artystyczna... Wszystkiego po troszeczkę... Przedstawia świat z dawnych lat, poglądy, które teraz wydają się śmieszne i niedorzeczne :) A jednak kiedyś tak było... Jednak najbardziej ciekawym wątkiem były relacje sióstr - pełne hecy, ciekawości życia i odwagi wobec świata i ludzi :) Sama powieść niekoniecznie w moim ulubionym schemacie, ale ciekawa...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Może czasem nie warto wracać do dawnych lektur?
Egzemplarz trafił w moje ręce przypadkiem, postanowiłam przypomnieć sobie dawne fascynacje. Nawet nie wiem, z którego roku to wydanie, bo nie ma tylnej okładki, pewnie z l.70 ub.w.
Książką zaczytywałam się,jako dorastająca panienka. Pokazywała mi świat, o istnieniu którego nie miałam pojęcia. Z racji pochodzenia - moi rodzice mieli zupełnie inne wspomnienia z czasów opisywanych przez autorkę. Także zupełnie inne relacje między rodzicami a dziećmi panowały w rodzinie Madzi i Lilki, niż w mojej i innych, znanych mi wówczas. A tu taki luz, pełne zrozumienie, żadnych wyrzutów dla największego głupstwa - a głupstw robiły i bohaterki i inni członkowie familii wiele.
Magdalena Samozwaniec miała już 78 lat, od dawna nie żyli rodzice - Wojciech i Maria Kossakowie, nie żyła Maria Pawlikowska-Jasnorzewska, na którą mówiono Lilka i brat Jerzy, o którym autorka prawie nie wspomina w książce(!).
I był rok 1956, kiedy w Polsce się ciut poluzowało i można było wspominać te wspaniałe lata przedwojenne. Ale znowu nie aż tak się poluzowało. Może dlatego Magdalena postanowiła napisać tak wspomnienia o rodzinie, by cenzor się nie przyczepił.
Cała opowieść jest bowiem prześmiewcza, podkreślane są najgorsze cechy opisywanych osób. Cała familia Kossaków i ich grono znajomych, jak pisze autorka "bomondzik" krakowski to lekkoduchy, nieroby, szukające tylko rozrywki, grające do upadłego w karty a nade wszystko zawzięcie romansujące. Owszem, coś tam piszą, nawet wydają, ale to tylko po to, by potem "forsę puścić" na wystawne śniadania dla znajomych lub zgrywanie się w kasynie sopockim albo w Monte Carlo dla czystej rozrywki. Zajęciem panienek są kolejne zamążpójścia lub nagłe wyjazdy za porywem serca do Paryża, czy gdzie tam serce wezwało.
Władza mogła być zadowolona - czasy przedwojenne, czyli przed I wojną światową i zwłaszcza międzywojnie to słusznie piętnowane czasy zepsucia. Nawet, jak panie pojechały do Maroka czy Stambułu, to to, co je najbardziej interesowało - to były dzielnice rozpusty, które chciały "zwiedzić".
Rozumiem, że może Samozwaniec inaczej nie wydałaby wspomnień o znakomitej rodzinie, a była jedną z ostatnich, która to mogła uczynić. Tylko, że nic z tej książki tak naprawdę nie wynika. Z kart książki aż słychać wycie za tamtym szczęsnym czasem, ale słowa są zupełnie inne - kąśliwe, czasem nawet złośliwe, ośmieszające.
Przyznam, że przeczytałam kilka pierwszych rozdziałów i niemal odłożyłam tom. Trudno znieść to szczebiotanie, te wszystkie Madziusie, frojlusie i Mamidła. Ostatnie rozdziały, kiedy panienki dorosły - dały się lepiej czytać, choć perspektywa widzenia otaczającego świata nie zmieniła się wiele. Mniej było dziecięcych figli, więcej opisów romansów i flirtów. Ale może nie kupuję poczucia humoru autorki?
Maria była wspaniała poetką liryczną, Magdalena - satyryczką, taką Marią Czubaszek tamtych czasów. Tego w książce niemal nie ma. Simona Kossak, córka Jerzego zupełnie inaczej opisywała życie w Kossakówce.

Może czasem nie warto wracać do dawnych lektur?
Egzemplarz trafił w moje ręce przypadkiem, postanowiłam przypomnieć sobie dawne fascynacje. Nawet nie wiem, z którego roku to wydanie, bo nie ma tylnej okładki, pewnie z l.70 ub.w.
Książką zaczytywałam się,jako dorastająca panienka. Pokazywała mi świat, o istnieniu którego nie miałam pojęcia. Z racji pochodzenia - moi rodzice...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mam bardzo mieszane uczucia po lekturze tej książki. Myślę,że nie można jej potraktować serio - jako rzetelny obraz życia rodziny Kossaków w latach międzywojennych. Samozwaniec przedstawiła czytelnikowi fragmenty życia rodziny we własnej interpretacji, wiele spraw ukryła, pominęła, niektóre szczególnie wyeksponowała. Oczywiście skupiła się głównie na swojej niezwykłej siostrze i na swojej , wcale nieskromnej osobie. Jest to natomiast świetny dokument obyczajowości minionego czasu, szczegółów życia codziennego w kraju i zagranicą. Pojawia się wiele znakomitych nazwisk i wiele faktów z ich życia, przyprawiających niekiedy współczesnego czytelnika o zawrót głowy. Samozwaniec nie stara się być dyskretna jeśli chodzi o osoby spoza rodziny.
Mnie zdumiała jakaś przedziwna płytkość tego wszystkiego , brak jakiejkolwiek głębszej myśli, refleksji, wprost pustota życia obu sióstr. Sposób traktowania ludzi, zupełna beztroska i brak odpowiedzialności w postępowaniu z partnerami życiowymi, cierpliwymi wierzycielami, dalszą rodziną, nawet własną córką Samozwaniec mnie szokował. Czyta się Marię i Magdalenę świetnie, żywy, dowcipny język , brawura z jaką autorka świadomie prowadzi czytelnika sprawia,że lektura jest dobrą rozrywką. Cennym efektem ubocznym w moim przypadku było zainteresowanie Kossakami, tajemnicami tej rodziny i losami jej kolejnych członków. Wszystkim polecam, warto skonfrontować własne postrzeganie rodziny artystów z obrazem przedstawionym przez córkę Wojciecha.

Mam bardzo mieszane uczucia po lekturze tej książki. Myślę,że nie można jej potraktować serio - jako rzetelny obraz życia rodziny Kossaków w latach międzywojennych. Samozwaniec przedstawiła czytelnikowi fragmenty życia rodziny we własnej interpretacji, wiele spraw ukryła, pominęła, niektóre szczególnie wyeksponowała. Oczywiście skupiła się głównie na swojej niezwykłej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to