Zapowiada się, że Patrick Modiano będzie moim odkryciem roku 2024. ,,Ulica ciemnych sklepików '' to kolejna książka tego autora, która mnie oczarowała.
Pozornie jest to prosta opowieść o człowieku, który pragnie odzyskać własną tożsamość ,ale jednocześnie ta historia jest piękna w swojej prostocie. Bardzo lubię sposób w jaki Modiano buduje klimat swoich książek. Przeszłość, wspomnienia, sentymentalne powroty do miejsc i ludzi kiedyś dobrze znanych ,to znaki rozpoznawcze prozy Modiano. Jego książki wywołują niedosyt, ponieważ zakończenia nigdy do końca nie wyjaśniają wszystkiego, autor jedynie uchyla rąbka tajemnicy,ale nie odkrywa w pełni kart . Polecam.

Zapowiada się, że Patrick Modiano będzie moim odkryciem roku 2024. ,,Ulica ciemnych sklepików '' to kolejna książka tego autora, która mnie oczarowała.
Pozornie jest to prosta opowieść o człowieku, który pragnie odzyskać własną tożsamość ,ale jednocześnie ta historia jest piękna w swojej prostocie. Bardzo lubię sposób w jaki Modiano buduje klimat swoich książek....

Czyta się przednio , paterze a tu koniec ...
Ubolewać nad sobą ? że nie dostrzegam tego fenomenu ?
Zazdrościć ludziom ? którzy dostrzegają fenomen ?
Mimo wszystko bardzo dobra.

Czyta się przednio , paterze a tu koniec ...
Ubolewać nad sobą ? że nie dostrzegam tego fenomenu ?
Zazdrościć ludziom ? którzy dostrzegają fenomen ?
Mimo wszystko bardzo dobra.

Gdy zaczynałem ją czytać, była dla mnie anonimowa, pomysł na fabułę zaś z początku wydał mi się trochę banalny. Ale przeczytałem tę książkę niemal jednym tchem. Jest jak jesienny, mglisty wieczór, kiedy dopada nas chłód i melancholia, kiedy wracają słodko-gorzkie wspomnienia minionego lata, utraconej miłości. Myślę, że jest piękna, choć nieoczywistą, niełatwą pięknością.

Gdy zaczynałem ją czytać, była dla mnie anonimowa, pomysł na fabułę zaś z początku wydał mi się trochę banalny. Ale przeczytałem tę książkę niemal jednym tchem. Jest jak jesienny, mglisty wieczór, kiedy dopada nas chłód i melancholia, kiedy wracają słodko-gorzkie wspomnienia minionego lata, utraconej miłości. Myślę, że jest piękna, choć nieoczywistą, niełatwą pięknością.

Według angielskiego filozofa Johna Locke, istotne dla bycia osobą są świadomość własnego istnienia i pamięć, zapewniająca poczucie własnej tożsamości. Więc, jeśli nie pamiętamy kim jesteśmy, to czy w ogóle jesteśmy?

„Jestem nikim” informuje na wstępie bohater „Ulicy ciemnych sklepików”. Nie godzi się na to. Desperacko pragnie być znowu „kimś”. Ze skrawków historii, zwierzeń i starych fotografii, z odnalezionych adresów i numerów telefonu próbuje posklejać samego siebie. W świecie Modiano składamy się z naszych wspomnień, naszej historii, konstruowanych przez nas opowieści o naszym życiu. Styl Modiano momentami wydaje się proustowski w sposobie, w jaki radzi sobie z funkcjonowaniem pamięci i rzeczami, które uruchamiają mechanizm pamięci. Autor często zajmuje się zdradzieckim charakterem pamięci i jej wadami. Dla Modiano zarówno pamięć, jak i tożsamość są płynne i wymijające, nieustannie się zmieniają.

„Ulica ciemnych sklepików” jest melancholijną podróżą przez życie w poszukiwaniu zagubionej pamięci oraz tożsamości.

Według angielskiego filozofa Johna Locke, istotne dla bycia osobą są świadomość własnego istnienia i pamięć, zapewniająca poczucie własnej tożsamości. Więc, jeśli nie pamiętamy kim jesteśmy, to czy w ogóle jesteśmy?

„Jestem nikim” informuje na wstępie bohater „Ulicy ciemnych sklepików”. Nie godzi się na to. Desperacko pragnie być znowu „kimś”. Ze skrawków historii,...

Modiano trafi na listę ,,artystów obowiązkowych''. Niczym niespodziewane spotkanie utkane z krótkiej, wakacyjnej przyjaźni. Napędzane parą, upalnymi wędrówkami po korytarzach z dawnych lat. Przesycone romantyczną utopią. Układanie puzzli z fragmentów. Kryminalny obrzyn - rozrywający do kości. Porażająca rozpacz oraz drapieżność, pióro niemal pali się w dłoniach. Obsesyjna, kompulsywna pogoń za przeszłością, która przypomina sen szaleńca pogrążonego w afrykańskiej gorączce. Trauma, która zmiażdżyła przytomność i tożsamość - odkrywanie własnej historii we fragmentach z pocztówek i pamiątek. Dramatyczne poszukiwania dawnego ,,ja'' postrzępionego wśród ulic, nazwisk i wykorkowanych wspomnień. Minimalistyczne, surrealistyczne, przytłaczająco ,,uliczne''. Bieganina za zdarzeniami, które przeminęły. Szaleńczy bieg po utracie id. Świetny labirynt z paryskim zatłoczeniem. Literatura dla osób odważnych, którzy sami szukają wczorajszego dnia, nasze zatarte czułostki czy marzenia. Kim się staliśmy, i dlaczego porzuciliśmy naszą dawna osobę? Utopiliśmy się w szale zmian? Czy my, jako ludzkość, czemuś zawiniliśmy? Czyż naszym obowiązkiem nie jest odkrywaniem tego, czym być mogliśmy, gdybyśmy nie stracili tej części siebie?

Modiano trafi na listę ,,artystów obowiązkowych''. Niczym niespodziewane spotkanie utkane z krótkiej, wakacyjnej przyjaźni. Napędzane parą, upalnymi wędrówkami po korytarzach z dawnych lat. Przesycone romantyczną utopią. Układanie puzzli z fragmentów. Kryminalny obrzyn - rozrywający do kości. Porażająca rozpacz oraz drapieżność, pióro niemal pali się w dłoniach. Obsesyjna,...

Cyt.:
„Miał pan rację, że w życiu liczy się nie przyszłość , lecz przeszłość”.
Patrick Modiano, „Ulica Ciemnych Sklepików”

Patrick Modiano dziesięć lat po swoim debiucie, w roku 1978 powieścią „Ulica Ciemnych Sklepików” zdobywa Nagrodę Goncourtów mając lat 34. Miał już na koncie kilka powieści, m.in. wydane w Polsce „Nawroty nocy” czy „Willa Triste”.

"Ulica Ciemnych Sklepików" to melancholijna podróż w poszukiwaniu zagubionej tożsamości. Paryż roku 1965. Guy Roland, pracownik jednej z paryskich agencji detektywistycznych, gdy jego pracodawca i jednocześnie przyjaciel pan Hutte zawiesza działalność, postanawia przeprowadzić śledztwo w swojej własnej sprawie. Bo dotknięty przed kilku laty amnezją i przygarnięty przez dotychczasowego pracodawcę nie wie kim tak naprawdę jest. Gromadząc fragmenty informacji, fotografie, prowadząc rozmowy z osobami, które mogły go znać w przeszłości, próbuje odtworzyć swoje własne życie.

Patrick Modiano, podążając śladami swojego bohatera, powraca do czasów wojny. Wojna stała się dla autora niemal obsesją w jego twórczości, lecz, co ciekawe, słowo wojna nigdzie nie pada w powieści. Jedynym określeniem, jakiego używa Modiano, nawiązując do wojny, okupacji i Francji Vichy jest stwierdzenie: „to były dziwne czasy”. Jak twierdzi większość krytyków, pisarz inspirację czerpał z przeżyć swojego ojca, Żyda o włoskim pochodzeniu, który w trakcie II Wojny zmuszony był do ukrywania się we Francji i stosowania licznych mistyfikacji, w poczuciu wiecznego zagrożenia. I zagrożenie to widać wyraźnie na kartach powieści Modiano.

Miejscami niemal nierzeczywista, oniryczna podróż w poszukiwaniu samego siebie, historia miłości i zdrady, pogoń za bezpowrotnie utraconym czasem. Pełna niedopowiedzeń, niuansów, tajemnic, które skrywają kolejne tajemnice. Próba odtworzenia własnego życia na podstawie fotografii, cudzych opowieści i ulotnych wspomnień.

Cyt.:
„Często mawiał, że w gruncie rzeczy wszyscy jesteśmy „ludźmi plaż” i że „piasek tylko przez parę sekund zachowuje ślady naszych kroków”.
Partick Modiano, „Ulica Ciemnych Sklepików”

Ta historia tak naprawdę się nie kończy, tak jak nie kończy się poszukiwanie własnej tożsamości, własnego ja.

Melancholijna i nostalgiczna.

Cyt.:
„Miał pan rację, że w życiu liczy się nie przyszłość , lecz przeszłość”.
Patrick Modiano, „Ulica Ciemnych Sklepików”

Patrick Modiano dziesięć lat po swoim debiucie, w roku 1978 powieścią „Ulica Ciemnych Sklepików” zdobywa Nagrodę Goncourtów mając lat 34. Miał już na koncie kilka powieści, m.in. wydane w Polsce „Nawroty nocy” czy „Willa Triste”.

"Ulica Ciemnych...

Uwielbiam klimat, który Modiano buduje w swoich książkach. W tej też syciłam się nim pięknie. Moje wrażenie jest takie, że wszystkie książki autora mają w sobie odrobinę niedopowiedzenia, które to zostawia miejsce dla czytelnika, na oddech, na refleksję, na zatrzymanie i kontemplację. Dla mnie to ideał. W "Ulicy..." całość jest poszukiwaniem. Siebie, przeszłości, odkrywaniem kim jestem. I sądzę, że zastanawianiem się nad tym, na ile tożsamość jest trwała, na ile się zmieniamy, na ile na przestrzeni czasu pozostajemy tym, kim jesteśmy, a właściwie byliśmy. Czy musimy trzymać się tego na stałe, czy codziennie na nowo doświadczać siebie i budować siebie samych. Ileż tu refleksji przychodzi, ileż odkryć. Taką literaturę lubię najbardziej. Uważam, że nagroda Goncourtów jest w pełni zasłużona za tę książkę i Nobel oczywiście też, a Modiano pozostaje w gronie moich ulubionych pisarzy.

Uwielbiam klimat, który Modiano buduje w swoich książkach. W tej też syciłam się nim pięknie. Moje wrażenie jest takie, że wszystkie książki autora mają w sobie odrobinę niedopowiedzenia, które to zostawia miejsce dla czytelnika, na oddech, na refleksję, na zatrzymanie i kontemplację. Dla mnie to ideał. W "Ulicy..." całość jest poszukiwaniem. Siebie, przeszłości,...

Patrick Modiano stworzył swój sposób prowadzenia narracji i niepowtarzalny, wyrafinowany styl pisania, którego niuanse i pełnię smaku może doznać czytelnik znający Prousta i jego powieść (czy lepiej – powieści) „W poszukiwaniu straconego czasu”. Modiano nie jest oczywiście tak drobiazgowo skrupulatny jak Proust w opisie szczegółów otaczającej go rzeczywistości ani tak, powiedzmy, rozwlekły. Można nawet powiedzieć, że fabuła „Ulicy ciemnych sklepików” – z detektywem Guy Rolandem w roli bohatera i narratora i prowadzonym przez niego śledztwem – jest prawie wzięta z pop-kultury. Dla tych, którzy wcześniej nie zetknęli się z twórczością pisarza, wystarczy kilka stron opisu śledztwa, które podąża niepewnymi śladami przeszłości głównego bohatera, wystarczy kilka szkiców spotykanych ulic, budynków i postaci, aby zanurzyć się w atmosferze prozy Modiano.

To powieść o poszukiwaniu utraconej (dosłownie, w powieści – zapomnianej w następstwie amnezji) przeszłości, którą narrator-bohater odtwarza z drobnych fragmentów wspomnień, skojarzeń, niedopowiedzianych zdań spotykanych rozmówców - jak pisze autor - „jak te ulotne strzępy snu, które po przebudzeniu próbuje się uchwycić, aby odtworzyć cały sen”. Zanim wyłoni się, w końcu powieści, obraz mrocznych czasów okupacji, postrzeganie siebie na tle tych czasów i zacznie się wyłaniać z odmętów pamięci nowa tożsamość bohatera, o której nie wiemy, czy na pewno jest prawdziwa, czy to tylko kolejna mimikra.

Patrick Modiano stworzył swój sposób prowadzenia narracji i niepowtarzalny, wyrafinowany styl pisania, którego niuanse i pełnię smaku może doznać czytelnik znający Prousta i jego powieść (czy lepiej – powieści) „W poszukiwaniu straconego czasu”. Modiano nie jest oczywiście tak drobiazgowo skrupulatny jak Proust w opisie szczegółów otaczającej go rzeczywistości ani tak,...

Znów zakochałam się w książce Modiano... Niepowtarzalny klimat jego powieści można kochać albo nienawidzić. Ja zdecydowanie go uwielbiam. Czytając "Ulicę Ciemnych Sklepików" jak zawsze przeniosłam się na urokliwe francuskie uliczki, w sam środek historii pełnej tajemnic i niedopowiedzień. Mogłabym powiedzieć, że to jedna z lepszych książek tego autora, ale dla mnie są one porównywalnie dobre i napisane w taki sposób, że mogłyby tworzyć całość.

Znów zakochałam się w książce Modiano... Niepowtarzalny klimat jego powieści można kochać albo nienawidzić. Ja zdecydowanie go uwielbiam. Czytając "Ulicę Ciemnych Sklepików" jak zawsze przeniosłam się na urokliwe francuskie uliczki, w sam środek historii pełnej tajemnic i niedopowiedzień. Mogłabym powiedzieć, że to jedna z lepszych książek tego autora, ale dla mnie są one...

Jedna z licznych mini-powieści Noblisty, poruszająca temat integralności "ja" i poszukiwania tożsamości. Guy, asystent prywatnego detektywa, cierpi na amnezję i pragnie się dowiedzieć, kim naprawdę jest. W dusznej atmosferze paryskich kamienic i podmiejskich posiadłości spotyka się z ludźmi, którzy mogliby podsunąć mu właściwe tropy, pomóc odnaleźć dawnych przyjaciół. Bohater wędruje po mieście od tajemnicy do tajemnicy, zbierając pamiątki po ludziach, którzy odeszli lub zginęli w mrokach niepamięci. Historia mężczyzny układa się z niewielkich fragmentów wspomnień innych postaci, a czytelnik poznaje prawdę o nim powoli, niespiesznie. Wielka dbałość o psychologiczny szczegół, nastrój tajemniczości i delikatność w opowiadaniu o trudnych przeżyciach i emocjach: oto cechy stylu Modiano, którymi zachwycam się, sięgając po kolejne jego tytuły. "Ulica ciemnych sklepików", mająca w sobie coś z piękna "Sklepów cynamonowych" Schulza, to pełna literackiej elegancji miniatura, portret człowieka, którego los zbudowany jest z cudzych opowieści.

Jedna z licznych mini-powieści Noblisty, poruszająca temat integralności "ja" i poszukiwania tożsamości. Guy, asystent prywatnego detektywa, cierpi na amnezję i pragnie się dowiedzieć, kim naprawdę jest. W dusznej atmosferze paryskich kamienic i podmiejskich posiadłości spotyka się z ludźmi, którzy mogliby podsunąć mu właściwe tropy, pomóc odnaleźć dawnych przyjaciół....