Akcja rozgrywa się bardzo blisko początku Herezji Horusa i śledzi wizytę wspominającego Solomona Vossa w jednostce templariuszy Imperialnych Pięści na odległym polu bitwy wśród gwiazd. Jest tam, aby spisać osobiste doświadczenia jednego z najbardziej kultowych Imperialnych Pięści – Sigismunda, dowódcy Templariuszy Legionu.

Podoba mi się sposób, w jaki autorowi udało się pokazać Sigismunda od samego początku, jako uchodźcy w zniszczonych częściach Europy (chyba) zaraz po Zjednoczeniu, walczącego o przetrwanie przeciwko szalonym gangom, aż do jego wcielenia do Legionów i wreszcie przydział do Imperialnych Pięści.

Sigismund jest człowiekiem bardzo twardo stąpającym po ziemi – sam przyznaje, że gdyby wiedział, że trafi do Legionów, próbowałby uciec przed tym losem. Jednak w końcu, znajdując się na pierwszej linii frontu, postanawia zostać najlepszym na wojnie. Instruktorzy uczą go sposobów prowadzenia wojny i walki taktycznej – wszyscy okazują się bardzo humanitarni. To wszyscy ludzie, którzy widzieli ogromne zniszczenia i rozlew krwi i rozumieją, że są jedynie narzędziem do osiągnięcia wyższego celu. A kiedy ktoś niechętnie zostaje wciągnięty w wir walki, może przynajmniej mieć pewność, że przeżyje. I tak właśnie robi Sigismund, bezlitośnie trenuje i walczy i trenuje, aż w końcu wchodzi do upragnionego oddziału Templariuszy, budując przy tym swoją reputację niezrównanego szermierza. Bardzo ciekawe są także jego poglądy na temat Władców Nocy i Pożeraczy Światów (dwóch najbardziej morderczych legionów) - Sigismund rozumie, że wojna jest krwawa, ale rozumie też potrzebę upuszczania krwi (że tak powiem) w sposób honorowy i pewny, pozwala nazwijmy to, rządzi nim kodeks wojownika. I tu widzi różnicę pomiędzy tymi dwoma psychotycznymi legionami.

Jednak stąpanie po ziemi oznacza niemożność okłamywania samego siebie – a Sigismund zaskakuje Vossa, gdy mówi, że wojna nigdy się nie skończy. I to zaskakuje Vossa, ponieważ wszyscy spodziewają się wkrótce zakończenia Wielkiej Krucjaty (nawet Rogal Dorn). Sigismund trafnie identyfikuje jedną rzecz, która zmusi Legiony do pozostania aktywnymi nawet po zakończeniu Krucjaty (jak powiedziałem, ma to miejsce przed buntem Horusa) – konieczność obrony tego, co zostało zdobyte podczas Krucjaty, ponieważ zawsze będzie coś zagrażającego Imperium Ludzkości. I z tego powodu będzie wieczna wojna między gwiazdami.

Dobra książka. Podobały mi się opisy Terry z czasów Zjednoczenia i sposobu, w jaki Legiony traktują swoich rekrutów. Zdecydowanie potrzebujemy więcej z tego okresu.

Akcja rozgrywa się bardzo blisko początku Herezji Horusa i śledzi wizytę wspominającego Solomona Vossa w jednostce templariuszy Imperialnych Pięści na odległym polu bitwy wśród gwiazd. Jest tam, aby spisać osobiste doświadczenia jednego z najbardziej kultowych Imperialnych Pięści – Sigismunda, dowódcy Templariuszy Legionu.

Podoba mi się sposób, w jaki autorowi udało się...