Jak to się dzieje, że widząc trudne wyzwania, nie cofamy się, lecz zaczynamy wędrówkę – nie wiedząc w istocie, dokąd dane nam będzie dojść? Czy kardiolog, będący na początku błyskotliwej, zdawałoby się, kariery naukowej i lekarskiej, inicjator pierwszego w regionie oddziału intensywnej opieki, może zainteresować się losem umierających i poświęcić im resztę swojego zawodowego życia? W jaki sposób losy jednego człowieka wpisują się w procesy zmian, określanych przez socjologów ruchem społecznym? Dlaczego taki ruch powstaje i co decyduje o jego sukcesach – splot społecznych uwarunkowań czy charyzma przywódcy? Profesor Łuczak był przywódcą. Poznając jego sylwetkę – jako człowieka, lekarza, naukowca i organizatora ruchu hospicyjnego – możemy przybliżyć się do odpowiedzi na powyższe pytania.

„Pani Antonina siedziała na starym, skórzanym fotelu. Z otwartego okna dobiegały wiejskie odgłosy, szczekanie psów, okrzyki bawiących się dzieci. Było lato. […] «Pan, doktorze, powinien się zająć umierającymi. To taki mój testament dla Pana. Nie ma takich lekarzy. Pan wie, jak to robić». Powiedziała to spokojnie, jakby wiedziała, że tak się stanie. Jej słowa brzmiały mi w uszach jeszcze długo, długo potem”.