Nie czuję w tej książce pozytywnej energii. Chyba liczyłam na to, że usłyszę coś krzepiącego, a zamiast tego dostałam nagonkę na mężczyzn, na macierzyństwo, na system, na polityków, ustawy, władzę i całą resztę rzeczy, bez których ta pozycja równie dobrze mogła się obejść...

Nie wiem, może źle podeszłam do książki, ale po prostu chciałam usłyszeć: "walić to, rób, co kochasz, jesteś lepsza, niż Ci się zdaje, nie byłabyś tutaj, gdzie jesteś, gdyby nie ciężka praca i umiejętności", a zamiast tego dostałam polityczny manifest.

Dlaczego nie ma tu więcej informacji o tym, dlaczego czujemy się oszustkami? Jak powstają wątpliwości? Dlaczego je mamy? Bo to, że mam je zarówno ja, jak i mój partner, to pewne. Skoro to uniwersalne wrażenie, to chciałabym usłyszeć o nim, jedynie zahaczając o temat płci i wychowania.

Podkreślę tylko, że choć nieco rozczarowana wychodzę z tego "spotkania", to ostatecznie go nie żałuję.

Nie czuję w tej książce pozytywnej energii. Chyba liczyłam na to, że usłyszę coś krzepiącego, a zamiast tego dostałam nagonkę na mężczyzn, na macierzyństwo, na system, na polityków, ustawy, władzę i całą resztę rzeczy, bez których ta pozycja równie dobrze mogła się obejść...

Nie wiem, może źle podeszłam do książki, ale po prostu chciałam usłyszeć: "walić to, rób, co...

Sięgnęłam po tą książkę, ponieważ chciałam poznać Syndrom Oszusta, który dotyka po równo kobiety i mężczyzn. Dostałam za to feministyczny manifest jak to bardzo my kobiety mamy źle i tylko kobiety mają z tym syndromem problem.

Autorka w książce wspomina, że nie lubi kobiet które, jeśli czegoś nie doświadczyły to twierdzą, że to nie istnieje („to się nie dzieje”). Jednocześnie nie przeszkadza jej to dość często pisać "nie znam mężczyzny, który...." i na tym opierać swoje założenia w różnych sprawach. Jakby znanie jednej czy dwóch sytuacji potwierdzało problem w całym społeczeństwie. Myślę, że zarówno jedna, jak i druga strona ma tutaj ograniczone pole widzenia całej sytuacji.

Mimo bardzo feministycznej nieprzyjemnej nagonki na mężczyzn wszelakiej maści, nie uważam tej książki za całkiem stracony czas. Ot pojawiło mi się kilka niewygodnych przemyśleń, nad którymi warto się szerzej zastanowić.

Sięgnęłam po tą książkę, ponieważ chciałam poznać Syndrom Oszusta, który dotyka po równo kobiety i mężczyzn. Dostałam za to feministyczny manifest jak to bardzo my kobiety mamy źle i tylko kobiety mają z tym syndromem problem.

Autorka w książce wspomina, że nie lubi kobiet które, jeśli czegoś nie doświadczyły to twierdzą, że to nie istnieje („to się nie dzieje”)....

Bardzo fajnie napisana książka. W przystępny sposób opisuje podjęty temat. Polecam :)

Bardzo fajnie napisana książka. W przystępny sposób opisuje podjęty temat. Polecam :)

oczekiwałam czegoś więcej

oczekiwałam czegoś więcej

Celem autorki było pokazanie, jak bardzo kobiety nie doceniają siebie oraz jak faceci przeceniają swoję możliwości. Niestety autorka atakując mężczyzn pokazuje, że tak naprawdę nie interesuję ja prawda interesuję ją przeforsowanie swojej prawdy.

Tak naprawdę wszyscy mamy problemy z pewnością siebie, poczuciem własnej wartości, wszyscy wątpimy w siebie. Bez względu na płeć, wiek oraz rasę. Autorka natomiast za wszelką cenę chce pokazać, że jest to głównie problem kobiet.

Skoro my faceci jesteśmy tak bardzo pewni siebie czemu częściej popadamy w depresję, czemu częściej popełniamy samobójstwo czemu nie potrafimy mówić o swoich problemach oraz prosić o pomoc? Autorki to nie interesuje niestety.

Autorka przeprowadza wywiady z kobietą, która zna swoją wartość i nagle wywiad trwa dosłownie stronę. Autorka kwituje wywiad - takie wywiady też są potrzebne. Moim zdaniem takie wywiady są najbardziej potrzebne ponieważ ta kobieta może nauczyć innych, jak bardziej w sobie wierzyć!!

Ta książka jest idealna dla kobiet, które nienawidzą facetów.

Celem autorki było pokazanie, jak bardzo kobiety nie doceniają siebie oraz jak faceci przeceniają swoję możliwości. Niestety autorka atakując mężczyzn pokazuje, że tak naprawdę nie interesuję ja prawda interesuję ją przeforsowanie swojej prawdy.

Tak naprawdę wszyscy mamy problemy z pewnością siebie, poczuciem własnej wartości, wszyscy wątpimy w siebie. Bez względu na płeć,...

Po przeczytaniu książki 'Jesteś oszustką. Syndrom, który cię niszczy', czuję się rozczarowana. Oczekiwałam głębszej analizy samego syndromu oszusta i sposobów radzenia sobie z nim, a otrzymałam lekturę skupiającą się głównie na nierównościach między płciami. Mimo że temat ten jest istotny, brakowało mi konkretnych wskazówek i rozwiązań. W rezultacie książka okazała się mniej odkrywcza, niż się spodziewałam.

Po przeczytaniu książki 'Jesteś oszustką. Syndrom, który cię niszczy', czuję się rozczarowana. Oczekiwałam głębszej analizy samego syndromu oszusta i sposobów radzenia sobie z nim, a otrzymałam lekturę skupiającą się głównie na nierównościach między płciami. Mimo że temat ten jest istotny, brakowało mi konkretnych wskazówek i rozwiązań. W rezultacie książka okazała się...

Konkretny materiał.

Konkretny materiał.

Dzięki tej książce dowiedziałam się jak nazwać to co czuję od lat i uświadomiłam sobie, że nie jestem w tym poczuciu odosobniona. Świadomość tego, że borykamy się z tym wszystkie razem sprawiła że jestem silniejsza.

Dzięki tej książce dowiedziałam się jak nazwać to co czuję od lat i uświadomiłam sobie, że nie jestem w tym poczuciu odosobniona. Świadomość tego, że borykamy się z tym wszystkie razem sprawiła że jestem silniejsza.

Kolejna propozycja to cos co powinna przeczytać każda kobieta 🙌dzięki współpracy barterowej z wydawnictwem @kompania_mediowa_wydawnictwo mogę Wam zdradzić co nieco.

Jesteś oszustką. Syndrom, który cię niszczy

Przyznać się którą z Was chociaż raz w życiu zwatpila w siebie, swoje zdolności swoje kompetencje?
Zaniżając swoje wartości same w kopałyśmy się w syndrom wiecznego wymagania, niezadowolenia, nadmiernego musizmu, bo ktoś umie czy posiada a my nie.
Przez lata wiele społeczności ubzdurało sobie ze kobieta to kwiatek marny który nie podoła zadaniom jak "rasowy mężczyzna" a my czasmi przez nadmiar narzucanych sobie obowiązków same wciskamy sie w manię problemów i wygórowanych wymagań które nie idzie czasami obejść a co dopiero pokonać.
Trzeba zacząć siebie szanować, dam radę, jestem dobra w tym co robię a opinia innych mnie kompletnie nie interesuje 🙌to powinna mówić każda z nas do samej siebie albo fo innych kobiet u których widzicie załamanie siły. Bo nie ma nic wspanialszego niż docenianie drobnostek bo dzięki nim doceniasz wszystko. Na każde problemy szukajmy rozwiązań i nie dajmy sobie wmówić że jest inaczej 🙌
Uwierzcie w same siebie, nie ma silniejszego motorka do działania niż Wasza wewnętrzna siła nastawienia do walki z pokonywaniem przeszkód. Ja przez lata w siebie nie wierzyłam pozwalałam sobą pomiatać w byłej pracy mimo iz wiedziałam ze dużo potrafię. Nigdy więcej 😊

Kolejna propozycja to cos co powinna przeczytać każda kobieta 🙌dzięki współpracy barterowej z wydawnictwem @kompania_mediowa_wydawnictwo mogę Wam zdradzić co nieco.

Jesteś oszustką. Syndrom, który cię niszczy

Przyznać się którą z Was chociaż raz w życiu zwatpila w siebie, swoje zdolności swoje kompetencje?
Zaniżając swoje wartości same w kopałyśmy się w syndrom wiecznego...

„Musimy być wyjątkowe, ale wszystko zawsze robimy źle. Musisz być szczupła, ale nie za chuda. I nigdy nie możesz powiedzieć, że chcesz być szczupła – musisz powiedzieć, że chcesz być zdrowa, ale masz też być szczupła. Musisz mieć pieniądze, ale nie możesz o nie prosić, bo to bezczelne. Musisz być szefową, ale nie możesz być złośliwa. Musisz przewodzić, ale nie możesz tłumić pomysłów innych ludzi. Powinnaś kochać bycie matką, ale nie mów cały czas o swoich dzieciach. Musisz być kobietą kariery, ale też zawsze uważać na innych ludzi. Musisz odpowiadać za złe zachowanie mężczyzn, co jest szalone, ale jeśli im to wytkniesz, zostaniesz oskarżona o narzekanie. Masz być ładna dla mężczyzn, ale nie na tyle, żeby ich kusić albo zagrażać innych kobietom, bo przecież trzeba być solidarną ze swoimi siostrami.
Zawsze się wyróżniaj i bądź wdzięczna, ale nigdy nie zapominaj, że system jest fałszywy. Znajdź sposób, aby to potwierdzić, ale też zawsze bądź wdzięczna. Nigdy nie możesz się starzeć, nie możesz być niegrzeczna, nie możesz się popisywać, nie możesz być samolubna, nie możesz upadać, nie możesz zawodzić, okazywać strachu czy wychodzić przed szereg. To wszystko jest zbyt trudne i zbyt sprzeczne ze sobą. Nikt nie daje ci medalu i nikt nie dziękuje. I faktycznie okazuje się, że nie dość, że robisz wszystko źle, to jeszcze wszystko jest twoją winą”.


To monolog Grety z filmu „Barbie”. Dlaczego go przytaczam? Dlatego, że doskonale oddaje sens syndromu oszustki. A o nim pisze Małgorzata Mielcarek w swojej książce „Jesteś oszustką. Syndrom, który Cię niszczy”. Autorka zaprosiła do współpracy 15 kobiet, które opowiadają o swoich doświadczeniach i sposobach na radzenie sobie w trudnych sytuacjach. Każda z nas przecież takich doświadczyła – w szkole, na uczelni, w pracy, w domu. Od pokoleń wykazuje się nam, że nie jesteśmy dość dobre, by zająć się daną sprawą, objąć wysokie stanowisko, wypowiedzieć się w jakimś temacie. Jesteśmy od rodzenia dzieci, siedzenia w domu i opieki nad starszymi. I ewentualnie od podawania kawy na spotkaniach. Nasze wychowanie i uwarunkowania historyczne sprawiają, że stale musimy udowadniać swoją wartość. Dlatego tak ważne jest siostrzeństwo i wzajemne kobiece wsparcie.
Jedną ze wspomnianych kobiet jest Joanna Kotzian, z którą miałam ogromną przyjemność pracować kilka lat temu. Asiu – serdecznie gratuluję udziału w tym projekcie 😊

„Musimy być wyjątkowe, ale wszystko zawsze robimy źle. Musisz być szczupła, ale nie za chuda. I nigdy nie możesz powiedzieć, że chcesz być szczupła – musisz powiedzieć, że chcesz być zdrowa, ale masz też być szczupła. Musisz mieć pieniądze, ale nie możesz o nie prosić, bo to bezczelne. Musisz być szefową, ale nie możesz być złośliwa. Musisz przewodzić, ale nie możesz tłumić...