Rynek książki dziecięcej jest dziś ogromny, a marketing potrafi bardzo mocno zdominować nasze postrzeganie pewnych tytułów. W zalewie nowości giną czasem książki reklamowane skromniej, a oferujące znacznie więcej niż topowe tytuły. Jedną z takich skromnych książek, których nie warto omijać, jest Ostatnia dzika ostoja Cecilii Heikkila wydana przez - co już jest dla mnie gwarancją jakości - Zakamarki.

Historia opowiadana przez autorkę jest jednocześnie niespieszna, wyciszająca, ale i pełna ciepła. Bije ono z relacji dziadka i wnuczka i delikatnie rozpływa się w nostalgii, która łączy ich obu. Nostalgii za dziką naturą, oddaloną od cywilizacji i przez nią nieskażoną. Wyprawa, w którą wyruszają niedźwiedzie, nie obfituje może w przygody, ale jest okazją do lepszego zaprezentowania pełnej mądrości i miłości relacji, ale też wybrzmienia tęsknoty.

Urzekają tu malowane kadry, pełne spokojnych, naturalnych kolorów. Przyciągają oko sympatyczne niedźwiadki, ale przede wszystkim pejzaże. Książkę można z przyjemnością oglądać wielokrotnie, bo historia opowiedziana przez autorkę słowami żyje też w samych ilustracjach.

To mądra, wartościowa lektura do czytania z najmłodszymi, skłaniająca do refleksji i rozmowy. Do zastanowienia nad tym, czym jest natura, jaki jest stan planety i co na niej warto ochronić. Książka porusza, chwyta za serce, ściska gardło. I z pewnością zapada w pamięć. Jej przesłanie będzie dla najmłodszych czytelne, ale warto wykorzystać ją także jako wstęp do rozmowy. A dzięki spokojnej narracji i bijącemu z niej ciepłu wspaniale nada się także do czytania przed snem. Jest po prostu cudowna.

Rynek książki dziecięcej jest dziś ogromny, a marketing potrafi bardzo mocno zdominować nasze postrzeganie pewnych tytułów. W zalewie nowości giną czasem książki reklamowane skromniej, a oferujące znacznie więcej niż topowe tytuły. Jedną z takich skromnych książek, których nie warto omijać, jest Ostatnia dzika ostoja Cecilii Heikkila wydana przez - co już jest dla mnie...

Najpiękniejsze książki powstają z poczucia misji.
Te, od których bije głęboka myśl i nostalgia i te, które nie mają podanego rozwiązania już na pierwszych stronach opowieści.

Dzisiaj chciałabym pokazać Wam książkę, która skłania do głębokiej refleksji nad tym w jaki sposób żyjemy i co przekazujemy własnym dzieciom.

"Ostatnia dzika ostoja" to propozycja autorstwa Cecilii Heikkilä w tłumaczeniu Agnieszki Stróżyk, wydana pod troskliwymi skrzydłami @zakamarki
.Wizualnie piękna i zachwycająca, ale wnętrze to wartość w najczystszej postaci

Niedźwiadek zainspirowany widokiem pocztówki zdobiącej lodówkę dziadka zdecydował, że chce odkryć to miejsce i z zaangażowaniem wyczwkiwal na moment. Wiedział, że będzie musiał poczekać aż będzie wystarczająco duży i uważny ale skuszony niemal magiczną jego wizją zdecydował się cierpliwie czekać aż... wyruszyli.

Gdy dopłynęli już na ląd w głębi którego mieli odnaleźć niesamowicie dzikie i niezmierzone połacie, przywitała ich cywilizacja, której najpewniej zupełnie nie spodziewali się znaleźć. Wędrując po leśnych ścieżkach, coraz cichszych lub coraz bardziej wypełnionych ptasimi trelami miarowo przyspieszali, jednak... miejsce które odkryli nie przypominało już tego z pocztówki.

Gdy sprawa wydawała się już przegrana z głębi ciemnej puszczy wyłoniły się dzikie zwierzęta, które zdecydowały się po bliższym poznaniu zdradzić im takemnice i... poprowadzić dalej.

Czy niedźwiedzie odnajdą tą ostatnią dziką przestrzeń?

Czy to będzie historia o podróży czy może jednak o utracie tego co nieskażone działalnością człowieka?
Zdecydowanie prawda leży gdzieś po środku.

To historia jakiej nie znajdziecie nigdzie indziej, pełna moralizatorstwa i jednoczesnej prostoty, w której wygrywa powrót do tego co powinno dla nas ludzi być ponadczasowa wartością.

Choć już na pierwszy rzut oka to estetyka skłania do jej odkrycia to niewątpliwie tekst sprawia, że zostaje ona znacznie dłużej na bieżącej czytelniczej półce, a małe dłonie dzieci nie chcą się z nią rozstawać. To książka która przypomina również nam o tym co ważne i tym, że nie każde działanie ma swoją cenę.

Ponad wszystko podkreśla, że to nie natura powinna ją płacić.

Najpiękniejsze książki powstają z poczucia misji.
Te, od których bije głęboka myśl i nostalgia i te, które nie mają podanego rozwiązania już na pierwszych stronach opowieści.

Dzisiaj chciałabym pokazać Wam książkę, która skłania do głębokiej refleksji nad tym w jaki sposób żyjemy i co przekazujemy własnym dzieciom.

"Ostatnia dzika ostoja" to propozycja autorstwa Cecilii...

Wszystko tutaj zaczyna się od odnalezienia pocztówki z miejsca, które zainteresowało małego niedźwiadka i zmotywowało jego dziadka do fascynującej opowieści, sentymentalnych wspomnień i chęci doznania niesamowitej przygody. Po koniecznych przygotowaniach ruszają w drogę, to będzie niezapomniany czas dla dziadka i wnuka. Poszukują jedynej w swoim rodzaju krainy, za morzem, między górami a jeziorami, gdzie żyją jedynie dzikie zwierzęta. Dla niedźwiadka to mnóstwo nowych odkryć, które wywołują entuzjazm i ciekawość. Wyprawa nie jest łatwa, z mapą nadal trudno dotrzeć do widoku z pocztówki. Gdy docierają na miejsce niedźwiedz doznaje zaskoczenia i
widzi coś, czemu nie dowierza. Jak myślicie, gdzie dorarł dziadek z wnukiem i co zastali na miejscu? Jak potoczyła się ich dalsza podróż? Czyżby niedźwiedź się pomylił?

Para naszych głównych będzie bacznie obserwować przyrodę, nawet zwróci uwagę na gwiazdozbiory: Wielka i Mała Niedźwiedzica ✨Obiecuję Wam, że będzie cudownie, ta książka ma w sobie ogromną moc.

To nie tylko piękna opowieść o wyjątkowej relacji dziadka i wnuka i o tym, jak bliscy są w naszym życiu, lecz także prawdziwa uczta dla oka i lektura pełna refleksji i mądrości, porusza ważne aspekty ekologiczne do dyskusji z dzieckiem.

Wszystko tutaj zaczyna się od odnalezienia pocztówki z miejsca, które zainteresowało małego niedźwiadka i zmotywowało jego dziadka do fascynującej opowieści, sentymentalnych wspomnień i chęci doznania niesamowitej przygody. Po koniecznych przygotowaniach ruszają w drogę, to będzie niezapomniany czas dla dziadka i wnuka. Poszukują jedynej w swoim rodzaju krainy, za morzem,...

To absolutnie fantastyczna książka z przepięknymi ilustracjami samej autorki. Marzycielska, pełna nadziei, ekscytująca i piękna – dzieci będą zachwycone.

Najpiękniejsze miejsce na ziemi, takie w którym ręka ludzka nie zdołała jeszcze niczego pozmieniać. Pachnące nagrzanym od słońca igliwiem, którego tereny zamieszkują różne dzikie zwierzęta. Do tak wspaniałego miejsca zmierzają duży niedźwiedź i mały niedźwiedź. Wyruszają wspólnie na poszukiwanie ostatniej dzikiej ostoi. Kiedy docierają do miejsca, w którym według mapy dziadka ma znajdować się ta wspaniała kraina, jest tam zupełnie pusto. Czy przybyli za późno? Czy ostatnia dzika ostoja jeszcze istnieje?

Ta niezwykła książka zawiera w sobie kilka aspektów. Mówi o szukaniu swojego miejsca na ziemi, tęsknocie za nim i co się stanie, gdy marzenie spotka się z rzeczywistością. Jest tu tęsknota za naturą i dziką przyrodą w czasach, gdy wycinamy lasy i zabieramy przestrzeń naturze szybciej niż kiedykolwiek.
Autorka pięknie przedstawiła również relację między dziadkiem a wnukiem. To także radosna i ekscytująca historia, w której zawarte są klasyczne elementy opowieści przygodowych: wskakiwanie na łódź w nieznanym kierunku, przybywanie do tętniącego życiem, dziwnego miasta, szukanie nieznanego za pomocą starej mapy.

Do tego wszystkiego przepiękne, kolorowe ilustracje, które zachwycają już od samej okładki, dzięki nim można poczuć zapach ciepłych igieł sosnowych lub świeżego górskiego powietrza, poczuć cud płonącej zorzy polarnej i migoczącego gwiaździstego nieba. Z tej książki płynie wiele przesłań zarówno dla dzieci jak i dla dorosłych: smutek z powodu tego, co zostało utracone, wdzięczność za to, co pozostało, i pokorne, ale zdecydowane pragnienie zachowania tego wszystkiego.

Gwarantuję, że historia dzielnego dziadka i małego misia spodoba się waszym dzieciom.

@bajkowy.zawrot.glowy

To absolutnie fantastyczna książka z przepięknymi ilustracjami samej autorki. Marzycielska, pełna nadziei, ekscytująca i piękna – dzieci będą zachwycone.

Najpiękniejsze miejsce na ziemi, takie w którym ręka ludzka nie zdołała jeszcze niczego pozmieniać. Pachnące nagrzanym od słońca igliwiem, którego tereny zamieszkują różne dzikie zwierzęta. Do tak wspaniałego miejsca...

Nieskażona ludzką obecnością natura, zwierzęta bezpiecznie żyjące w swoim naturalnym środowisku, bujna roślinność rosnąca jak chce i gdzie chce, czyste powietrze, spokój, cisza - ostatnia dzika ostoja.

„Ostatnia dzika ostoja” to zachwycająca, mądra i wartościowa książka z ważnym ekologicznym przesłaniem, ubranym w ciepłą opowieść o dziadku i wnuczku.

Wszystko rozpoczyna się od pocztówki zawieszonej na lodówce dziadka. Gdy wnuk pyta z jakiego miejsca została wysłana, dziadek snuje opowieść o najpiękniejszym miejscu na ziemi. Wspólnie wyruszają w długą podróż, aby odszukać to miejsce, jednak gdy docierają do punktu na mapie, zastają jedynie miejsce wycinki drzew. Czy ostatnia dzika ostatnia została bezpowrotnie zniszczona przez cywilizację?

Cecilia Heikkilä stworzyła poruszającą opowieść o tym, jak wielki wpływ na środowisko ma działalność człowieka, wskazując na zagrożenie jakim jest zniszczenie tego co najcenniejsze - piękna przyrody. Plastyczne, malownicze ilustracje dodają głębi tej historii, sprawiając że zapada ona w pamięć, skłania do refleksji i zapiera dech w piersiach.

Absolutnie wyjątkowa! Idealnie sprawdzi się jako prezent, z uwagi na przepiękne wydanie.

Nieskażona ludzką obecnością natura, zwierzęta bezpiecznie żyjące w swoim naturalnym środowisku, bujna roślinność rosnąca jak chce i gdzie chce, czyste powietrze, spokój, cisza - ostatnia dzika ostoja.

„Ostatnia dzika ostoja” to zachwycająca, mądra i wartościowa książka z ważnym ekologicznym przesłaniem, ubranym w ciepłą opowieść o dziadku i wnuczku.

Wszystko...

W 2021 roku Ziemię zamieszkiwało prawie 7,9 miliarda ludzi. Jest nas tak dużo, że rozprzestrzeniliśmy się praktycznie we wszystkie miejsca nadające się do zamieszkania. A tam gdzie się pojawiamy - powodujemy zmiany. Niewiele jest już miejsc na naszej planecie, które pozostały dzikie i dziewicze. Gdzie natura rozwija się po swojemu, bez zakłóceń. Dzisiejsza książka jest właśnie o takim miejscu.

"Ostatnia dzika ostoja" to piękna i bardzo mądra książka zwracająca uwagę na to, że powinniśmy zostawiać przyrodzie tereny, na których mogłaby rozwijać się i trwać po swojemu.

Mały niedźwiadek zainteresował się pocztówką na lodówce dziadka. Przedstawiała piękny górski krajobraz. Dziadek niedźwiedź wytłumaczył wnukowi, że to ostatnia dzika ostoja, miejsce, w którym rządzi natura. Niedźwiadek zapragnął je odwiedzić i dziadek przystał na tę propozycję. Długo się przygotowywali do wyprawy, aż w końcu wyruszyli w drogę. Podróż trwała naprawdę długo. Najpierw płynęli statkiem, potem przemierzali gęsty las. Kiedy dotarli do miejsca zaznaczonego na mapie, zobaczyli jedynie puste połacie powstałe po wycince drzew. Ich serca się zatrzymały i ogarnął ich bezbrzeżny smutek. Wtedy spotkali grupę dzikich zwierząt, które zaproponowały im, by wyruszyli z nimi w pewne miejsce.

To bardzo refleksyjna i głęboka pozycja, która naprawdę skłania do myślenia. Zwraca uwagę na to, że żyjąc w codziennym pędzie, często zapominamy o kosztach naszej egzystencji, które ponosi planeta na której przyszło nam żyć. Jestem zachwycona nie tylko samą historią, ale i obłędnymi ilustracjami oraz pięknym wydaniem. To książka, do której warto wracać, by pamiętać o tym co ważne. Polecam ❤️

W 2021 roku Ziemię zamieszkiwało prawie 7,9 miliarda ludzi. Jest nas tak dużo, że rozprzestrzeniliśmy się praktycznie we wszystkie miejsca nadające się do zamieszkania. A tam gdzie się pojawiamy - powodujemy zmiany. Niewiele jest już miejsc na naszej planecie, które pozostały dzikie i dziewicze. Gdzie natura rozwija się po swojemu, bez zakłóceń. Dzisiejsza książka jest...

Piękna, mądra lektura dla młodych czytelników i dla nas, dorosłych. Do refleksji...

Piękna, mądra lektura dla młodych czytelników i dla nas, dorosłych. Do refleksji...