Oby wiecej takich pozycji! Smierc, bol, cierpienie to czesc zycia a nie cos co sie "pudruje" i wymazuje z przestrzeni.

Oby wiecej takich pozycji! Smierc, bol, cierpienie to czesc zycia a nie cos co sie "pudruje" i wymazuje z przestrzeni.

Nie zliczę ile razy płakałam podczas czytania tej książki. Jest piękna ale zarazem smutna

Nie zliczę ile razy płakałam podczas czytania tej książki. Jest piękna ale zarazem smutna

Rasowe, wciągające reportaże na zadany temat. Polecam.

Rasowe, wciągające reportaże na zadany temat. Polecam.

Książka niesamowicie potrzebna, pokazująca, że nie jesteśmy sami podczas straty, temat tabu jakim jest śmierć nie jest obcy dla nikogo z nas. W okresie Bożonarodzeniowym potrzebowałam tych reportaży, nie raz mi łzy z oczy poleciały, a w sercu pojawiła się tęsknota za tą jedną z ważniejszych osób w moim życiu, której to już 6 rok zabrakło przy świątecznym stole.

Książka niesamowicie potrzebna, pokazująca, że nie jesteśmy sami podczas straty, temat tabu jakim jest śmierć nie jest obcy dla nikogo z nas. W okresie Bożonarodzeniowym potrzebowałam tych reportaży, nie raz mi łzy z oczy poleciały, a w sercu pojawiła się tęsknota za tą jedną z ważniejszych osób w moim życiu, której to już 6 rok zabrakło przy świątecznym stole.

Książka trafiająca w nerw życia. Uczy bycia, blisko tych, którzy odchodza. Wzbudza lęk, ale później widać, jak jest przepełniona jakąś nadzieją na godne umieranie. Nie przeczytasz nie roniąc łez. Lektura na zatrzymanie sie.

Książka trafiająca w nerw życia. Uczy bycia, blisko tych, którzy odchodza. Wzbudza lęk, ale później widać, jak jest przepełniona jakąś nadzieją na godne umieranie. Nie przeczytasz nie roniąc łez. Lektura na zatrzymanie sie.

Książka ważna i potrzebna. Wypełniła lukę na półce i w świadomości. Przyznam, że wielokrotnie podczas czytania miałam w sobie poczucie, że dopiero tam, w hospicjum w Pucku, ludzie żyją prawdziwie, tak jak powinno się dobrze żyć. Rozmawiają, na nic już nie czekają, nie ma presji ze strony świata, znajomych. Biorą życie w swoje ręce i jako umierający, mogą robić, co chcą. O matko, żeby tak za zdrowego życia móc tak dobrze pożyć... w zgodzie na świat, w pełni świadomie.

Rozmowy z ludźmi przy końcu drogi pokazują, jak błędne są nasze projekcje i oczekiwania, jak wobec prawdy pycha kruszy się jak lód. Trzeba się poddać, płynąć z nurtem rozmowy. Otworzyć się, zasłuchać, bez zbędnego paplania. Rozmówca uczy się słuchać... ma to szczęście zdobyć tę cenną wiedzę w najlepszej szkole słuchania.

Gdyby z nami ktoś rozmawiał w ten sposób, z nami, będącymi w połowie drogi?

Tekst zróżnicowany stylistycznie. Bogata paleta przeżyć, spojrzeń, postaci sprawia, że jesteśmy ciekawi każdej kolejnej strony. Bo nie jest przewidywalnie.

Polecam. To nie jest książka o umieraniu, ale o tym, jak należy żyć. Jak należy słuchać.

Książka ważna i potrzebna. Wypełniła lukę na półce i w świadomości. Przyznam, że wielokrotnie podczas czytania miałam w sobie poczucie, że dopiero tam, w hospicjum w Pucku, ludzie żyją prawdziwie, tak jak powinno się dobrze żyć. Rozmawiają, na nic już nie czekają, nie ma presji ze strony świata, znajomych. Biorą życie w swoje ręce i jako umierający, mogą robić, co chcą. O...

Książka dotknęła mnie do żywego. Niezwykle bogaty przekrój historii, które powinny być opowiedziane. Najbardziej uderzające reportaże to "Terminator", "Na porodówce", "Kochaj bliźniego swego", "Indianin". Nic mną tak mocno nie wstrząsnęło ostatnio jak to.

Książka dotknęła mnie do żywego. Niezwykle bogaty przekrój historii, które powinny być opowiedziane. Najbardziej uderzające reportaże to "Terminator", "Na porodówce", "Kochaj bliźniego swego", "Indianin". Nic mną tak mocno nie wstrząsnęło ostatnio jak to.