Po lekturze pierwszego tomu wiedziałem, że Manu Larcenet na pewno nie rozczaruje nas zakończeniem, ale finał przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. Po przeczytaniu ostatniej strony zbierałem szczękę z podłogi. Nie dopuszczałem do siebie tego, kim faktycznie może być główny bohater. Żywiłem do niego odrazę, ale jednocześnie w jakiś niewytłumaczalny sposób odczuwałem współczucie. Blast to dzieło wręcz wybitne.

Po lekturze pierwszego tomu wiedziałem, że Manu Larcenet na pewno nie rozczaruje nas zakończeniem, ale finał przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. Po przeczytaniu ostatniej strony zbierałem szczękę z podłogi. Nie dopuszczałem do siebie tego, kim faktycznie może być główny bohater. Żywiłem do niego odrazę, ale jednocześnie w jakiś niewytłumaczalny sposób odczuwałem...

Tak, jak nie mogłem się nadziwić zachwytami nad "Codzienną walką" tego autora, tak samo nie do końca pojmuję fenomen BLAST. W sensie - to niezły thriller psychologiczny, ale nie ma w sobie niczego, czego nie widziałbym już X razy w innych tekstach kultury osadzonych w gatunku. Może wina tego, że dałem się ponieść hajpowi - jednak naczytał się człowiek komentarzy, że głębokie, wielowarstwowe, złożone dzieło, to oczekiwał czegoś, co rozwali mózg. A to w sumie bardzo prosta historyjka. Przez cały tom 1 nużył mnie nieco nieśpieszny, sprawozdawczy ton opowieści - mam wrażenie, że sporo tu zbędnej waty. Tom drugi niesie już zdecydowanie więcej konkretu, ale jednak finałowe plot twisty przedstawił autor stricte informatywnie i skwitować je mogłem tylko wzruszeniem ramion - podobne zagrywki widziałem już naprawdę multum razy, i to zwykle o wiele ciekawiej podane. (Niewiarygodny narrator - nowe, nie znałem). W podobnych klimatach zdecydowanie bardziej podobały mi się czytane ostatnio "Wypadek na polowaniu" czy "Contrition"

https://www.instagram.com/polishpopkulture/

Tak, jak nie mogłem się nadziwić zachwytami nad "Codzienną walką" tego autora, tak samo nie do końca pojmuję fenomen BLAST. W sensie - to niezły thriller psychologiczny, ale nie ma w sobie niczego, czego nie widziałbym już X razy w innych tekstach kultury osadzonych w gatunku. Może wina tego, że dałem się ponieść hajpowi - jednak naczytał się człowiek komentarzy, że...

Znakomitość: piękna różnorodna kreska, wielość zastosowanych stylów, złożoność opowieści, wyjątkowa atmosfera. Koniecznie.

Znakomitość: piękna różnorodna kreska, wielość zastosowanych stylów, złożoność opowieści, wyjątkowa atmosfera. Koniecznie.

Świetne pomysły graficzne i sama grafika.
Opowiedziana w czarno-białych kadrach z kolorowymi (uzasadnione tematycznie) wstawkami historia samotności, psychicznego cierpienia i samowykluczenia, opakowana w kostium policyjnego przesłuchania.
Dawno nie byłam pod takim wrażeniem.

Świetne pomysły graficzne i sama grafika.
Opowiedziana w czarno-białych kadrach z kolorowymi (uzasadnione tematycznie) wstawkami historia samotności, psychicznego cierpienia i samowykluczenia, opakowana w kostium policyjnego przesłuchania.
Dawno nie byłam pod takim wrażeniem.

Można czytać "Blast" po prostu jak kryminał, w którym krok po kroku odkrywamy przebieg zdarzeń, przekazywany przez oskarżonego tak, by stale utrzymywać ciekawość czytelnika i nie odsłaniać wszystkich kart aż do samego końca, ale mam wrażenie, że ten komiks to zdecydowanie coś więcej; coś, co podnosi rangę dzieła Larceneta i pozwala umieścić go na półce z najlepszymi powieściami graficznymi wszech czasów.

Wiele tu depresyjnych motywów: szukanie ucieczki, próba pozbierania się po dotkliwych traumach, dążenie do spełnienia i momentów ekstazy, które objawiają się w formie doznawanych przez Polzę "blastów". Sporo w tej historii mroku, obrzydliwości, pogardy dla siebie samego, ale również jakichś prób wytłumaczenia bohatera i chęci przejścia z nim drogi, która być może nie usprawiedliwi w pełni zachowań, a jednak pozwoli choć trochę zrozumieć motywy działań. Podoba mi się przyjęta konwencja opowieści - subiektywna relacja przebiegu zdarzeń naznaczona indywidualną perspektywą bohatera karze podchodzić do niej z nieufnością. Czytelnik „Blasta” powinien być od początku podejrzliwy, co wynagrodzi mu końcówka, gdy okaże się, że policjanci znali istotne fakty, jakich w opowieści Manciniego nie było. Nie było, bo prawdopodobnie podczas momentów uniesienia ich sobie nie uświadamiał lub zadziałał mechanizm wyparcia. To z kolei niesie kluczowe pytanie o zagadnienie zbrodni i odpowiedzialności za nią. Intrygują również pozostali aktorzy tego przedstawienia. Praktycznie każdy z nich niesie swoją tajemnicę i nie jest tym, za kogo go początkowo bierzemy. Każdy skrywa mroczne oblicze, które niszczy pierwsze wrażenie i wizerunek sympatycznych odmieńców.

Towarzyszy temu fantastyczna oprawa graficzna - duszna, ciężka, operująca szarościami i grająca brzydotą, a jednocześnie w wielu momentach po prostu zachwycająca kompozycją grafik, zabawą światłocieniem, ujmująca szczególnie podczas prób uchwycenia niezwykłych krajobrazów czy wizerunków zwierząt. Dodatkowo momenty ekstazy zobrazowano kolorowymi rysunkami stworzonymi przez dzieci autora. Gdy dodamy do tego fakt, że całość w jakimś sensie wypływa z doświadczeń choroby dwubiegunowej – można się zastanowić ile z siebie umieścił Larcenet w tej absolutnie nieprzeciętnej historii

Można czytać "Blast" po prostu jak kryminał, w którym krok po kroku odkrywamy przebieg zdarzeń, przekazywany przez oskarżonego tak, by stale utrzymywać ciekawość czytelnika i nie odsłaniać wszystkich kart aż do samego końca, ale mam wrażenie, że ten komiks to zdecydowanie coś więcej; coś, co podnosi rangę dzieła Larceneta i pozwala umieścić go na półce z najlepszymi...

Zanim siegnelam po drugi tom, przeczytalam ponownie pierwszy.
Ten komiks to w mistrzowski sposob przedstawione postepowanie osoby, ktora jest...tego zdradzic nie moge.
Manu Larcenet w fenomenalny sposob nakreslil nam postac glownego bohatera, jego zachowanie, sposob postepowania.
Podczas lektury wyrabiamy sobie na jego temat zdanie, pewnie beda osoby, ktore beda mu wspolczuc, ktos inny bedzie czul do niego pogarde, inny go polubi, a gdy dojdzie do zakonczenia.
To zakonczenie wbija w fotel. Wywraca do gory nogami cala te historie.
To zakonczenie wlasnie ukazuje kunszt autora.
Ten komiks jest jednym z najlepszych komiksow jakie mialam przyjemnosc przeczytac w swoim zyciu.

Zanim siegnelam po drugi tom, przeczytalam ponownie pierwszy.
Ten komiks to w mistrzowski sposob przedstawione postepowanie osoby, ktora jest...tego zdradzic nie moge.
Manu Larcenet w fenomenalny sposob nakreslil nam postac glownego bohatera, jego zachowanie, sposob postepowania.
Podczas lektury wyrabiamy sobie na jego temat zdanie, pewnie beda osoby, ktore beda mu...

Skończyłem całość Blasta i jest to ogromne dzieło o misternie zaplanowanej historii, mroczne, dojrzałe, depresyjne, lepsze od każdego kryminału wydanego u nas w ostatnich latach. W ogóle jeden z najlepszych komiksów jakie się u nas ukazały w ostatniej dekadzie.

Pamiętam jak kilka lat temu odwiedziłem kuzyna w Niemczech i byliśmy w różnych księgarniach komiksowych w Dusseldorfie i Wuppertalu. Niesamowite wrażenie zrobił na mnie Raport Brodecka. Wydawał się czymś mrocznym, wielkim, na miarę From Hell i jak wyjdzie w Polsce to po przeczytaniu wyskoczę z kapci. Obok stał dziwny komiks tego samego autora o dużym okrągłym typie i posągach z Wyspy Wielkanocnej, który wydawał się jakimś artystycznym bełkotem, może nawet trochę komedią o śmiesznym grubasie (jakże się myliłem). Napaliłem się na Raport Brodecka. A Blast wyglądał po prostu fajnie i dziwnie. Raport wyszedł w Polsce i jak dla mnie okazał się "tylko" bardzo dobrym komiksem. A teraz dostaliśmy Blasta. I uważam że jest dużo, dużo lepszym komiksem od przecież znakomitego Brodecka. Choć jest niezwykle mocny (drugi integral już w ogóle dowala do pieca),to Larcenet tak świetnie opowiada, że płyniesz razem z tą historią. Inaczej niż w przypadku równie genialnych Potworów, które były dużo trudniejsze do czytania z powodu sporej ilości tekstu. W przypadku Blasta dzięki bardziej przejrzystej, dynamiczniej kresce i bardzo częstego opowiadania samym obrazem spokojnie można przeczytać całość 800 stron w jedną niedzielę. Jedyne co może przytłoczyć, to ogrom zła jakim bombarduje nas autor.

Najlepiej mają właśnie ci, którzy dopiero teraz kupili i przeczytają jedynym ciągiem całość 800-stronicowego dzieła. Bowiem każdy szczegół ma znaczenie, zło rodzi zło, a Larcenet bardzo dobrze zaplanował całą historię. Czytanie Blasta jest niesamowicie przygnębiającym, ale satysfakcjonującym doświadczeniem. Dwóch policyjnych detektywów przesłuchuje otyłego faceta, który opowiada historię swojej podróży. Jak wyszedł z domu próbując zerwać ze światem zewnętrznym i żyć trochę jak zwierzę, w lesie, bez moralności. Oczywiście ciągle spotyka innych ludzi oraz wydarzenia, które mniej lub bardziej mu w tej podróży przeszkadzają. I jest grubo, potem jeszcze mocniej, mocniej i tak aż do wielkiego finału. Mam nadzieję, że przeczytam jeszcze w tym roku tak dobry komiks, ale może niekoniecznie tak mocny. Blast jest jak The Last of Us 2, że co jakiś czas o tej grze myślę, została ze mną na zawsze. Blast też zostanie. Kupujcie póki jest. 11/10

Skończyłem całość Blasta i jest to ogromne dzieło o misternie zaplanowanej historii, mroczne, dojrzałe, depresyjne, lepsze od każdego kryminału wydanego u nas w ostatnich latach. W ogóle jeden z najlepszych komiksów jakie się u nas ukazały w ostatniej dekadzie.

Pamiętam jak kilka lat temu odwiedziłem kuzyna w Niemczech i byliśmy w różnych księgarniach komiksowych w...