Drugi tom Noir Burlesque stoi na wyższym poziomie od poprzednika. Kontynuacja przygód głównego bohatera, Slicka, jest zdecydowanie ciekawsza, a przede wszystkim pełniejsza akcji. Klimatem historia przypomina mi nieco Sin City, też jest krwawo i brutalnie, ale trochę mniej ciekawie. Krótko mówiąc komiks warty uwagi.

Drugi tom Noir Burlesque stoi na wyższym poziomie od poprzednika. Kontynuacja przygód głównego bohatera, Slicka, jest zdecydowanie ciekawsza, a przede wszystkim pełniejsza akcji. Klimatem historia przypomina mi nieco Sin City, też jest krwawo i brutalnie, ale trochę mniej ciekawie. Krótko mówiąc komiks warty uwagi.

https://salomonik.eu/blog/przeczytane/3355-noir-burlesque-tom-2

https://salomonik.eu/blog/przeczytane/3355-noir-burlesque-tom-2

Uwielbiam klimat tej historii. Marini doskonale uchwycił tutaj klimat gangsterskiej opowieści noir. Ciekawi i wtraziści bohaterowie, wartka akcja i oczywiście przepiękne grafiki autorstwa Mariniego. Aż szkoda, że ta seria zamyka się w zaledwie dwóch albumach.

Uwielbiam klimat tej historii. Marini doskonale uchwycił tutaj klimat gangsterskiej opowieści noir. Ciekawi i wtraziści bohaterowie, wartka akcja i oczywiście przepiękne grafiki autorstwa Mariniego. Aż szkoda, że ta seria zamyka się w zaledwie dwóch albumach.

Nie zwlekając za drugim tomem w polskim języku - przeczytałem w oryginale. Jest ciut dynamiczniejszy od pierwszego epizodu. Dłuższy i bardziej krwawy, chociaż klisza kliszę pogania ma w sobie urok czarnego kryminału z brudnego miasta pełnego pobrużdżonych twarzy, dwulicowych kobiet, gangsterów, którzy brakami w spodniach rekompensują sobie gnatem u pasa. Niby burleska, opera zabijania na winylowej płycie, ale za to stylowa, odnosząca się do miodnych lat 50., kiedy miastami trzęsła szajka familijnych biznesmenów z chłopakami na posyłki. Niby durne strzelaniny, gdzie bohater powinien zginąć ze trzy-cztery razy, a sam myśli lepiej niż cała organizacja mafijna, ale kogo to obchodzi, jak masz zabójcze damulki, krwisto-włosa kantuje, a gangusom brakuje odrobiny refleksji. Chwilami zabawne, zważywszy na fakt, że głównym celem dzieciaków z dużego miasta jest ukraść malowidło, znaleźć perłę i ukatrupić nieśmiertelnego protagonistę. Wiarygodność na poziomie wiadomości w telewizji publicznej, za to trzyma klasę jako poczciwy noir, który rozumie gatunek, więc serwuje wyborne dowcipy słowne, drwi z ram czarnego kryminału i w zasadzie bawi się własnymi pomysłami. Samoświadoma pulpa w przepięknej stylistyce.

Nie zwlekając za drugim tomem w polskim języku - przeczytałem w oryginale. Jest ciut dynamiczniejszy od pierwszego epizodu. Dłuższy i bardziej krwawy, chociaż klisza kliszę pogania ma w sobie urok czarnego kryminału z brudnego miasta pełnego pobrużdżonych twarzy, dwulicowych kobiet, gangsterów, którzy brakami w spodniach rekompensują sobie gnatem u pasa. Niby burleska,...