Księga bezimiennej akuszerki

Fajna już o niej napisałam
Pozdrawiam Andrzej

Fajna już o niej napisałam
Pozdrawiam Andrzej

Pokaż mimo to

Wow... taka troszkę kobieca "Droga", o kilka punktów mniej dołująca.. Świetnie napisane postapo. Wciagająca historia przeżycia biologicznego kataklizmu, odczłowieczenia i humanizmu. Takie światełko w tunelu pandemii - przetrwajmy, a będzie nam dane... pocieszenie. Połknęłam w jeden dzień. Nie mogłam się oderwać. Wspaniała, posągowa postać Bezimiennej, czy raczej Wieloimiennej Akuszerki, jej odwagi, zdecydowania, samodzielności i woli przetrwania. Polecam.

Wow... taka troszkę kobieca "Droga", o kilka punktów mniej dołująca.. Świetnie napisane postapo. Wciagająca historia przeżycia biologicznego kataklizmu, odczłowieczenia i humanizmu. Takie światełko w tunelu pandemii - przetrwajmy, a będzie nam dane... pocieszenie. Połknęłam w jeden dzień. Nie mogłam się oderwać. Wspaniała, posągowa postać Bezimiennej, czy raczej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwsze zdanie w opisie "Księgi bezimiennej akuszerki" brzmi: "Opowieść podręcznej" w świecie postapo. I musicie wiedzieć o mnie jedną rzecz - gdy tylko widzę słowo "postapo", biorę książkę w ciemno. Tak jakoś wizja końca świata i świata po końcu świata niezmiennie mnie nęci, przyciąga i interesuje. Zazwyczaj liczę też, że będą w niej zombie. Albo jacyś mutanci.

No i w tym przypadku niestety się przeliczyłam, ale przymknijmy na to oko i skupmy się na książce. (No dobrze, żartuję, tak naprawdę wiedziałam, że prawdopodobnie nie będzie tu zombie.)

Tajemnicza gorączka zaczyna dziesiątkować społeczeństwo. Nikt nie wie, skąd się wzięła, nikt nie potrafi znaleźć lekarstwa. Śmierć dosięgła wielu mężczyzn, jednak choroba zdecydowanie częściej uderza w kobiety i dzieci. Wszystkie niemowlęta rodzą się martwe, a matki w połogu umierają zaraz po nich. Nasza główna bohaterka jest położną, akuszerką, codziennie więc stoi w pierwszej linii frontu i przyjmuje na świat kolejne martwe dzieci. Do czasu, gdy gorączka dopada również ją.

Kiedy budzi się z maligny, jest sama w opuszczonym szpitalu, być może sama w całym mieście (trochę zalatuje mi to pierwszym odcinkiem The Walking Dead, brakuje tylko drzwi z nabazgranym na szybko napisem "dead inside"). Szybko okazuje się, że nowy świat jest całkowicie zdominowany przez mężczyzn, a kobiet zostało jak na lekarstwo. Nasza bohaterka będzie musiała wykazać się nie lada zdolnościami, żeby przeżyć i bardzo dobrze ukrywać swoją płeć, żeby nie wpaść w ręce jakiejś szajki niewyżytych facetów i nie zostać ich seks-niewolnicą.

Historia już od samego początku jest mroczna i okrutna. Wykreowany przez Elison świat po apokalipsie to posępne, smutne miejsce, w którym liczy się tylko brutalna siła, w którym większy i bardziej agresywny (w domyśle mężczyzna) bierze wszystko, na co ma ochotę, a słabsi (czyt. kobiety) muszą mu się podporządkować.

W "Księdze" brakuje co prawda podobnie rozwiniętej ideologii jak w "Opowieści podręcznej" (stwierdzam to jedynie na podstawie serialu, bo książki Atwood nie czytałam). To po prostu świat, w którym spuszczeni ze smyczy, pełni chuci faceci nie muszą już zwracać uwagi na jakiekolwiek konwenanse, mogą natomiast organizować masowe gwałty i trzymać swoje zdobyczne kobiety na łańcuchach lub w klatkach, jak zwierzątka domowe, które mają im dostarczać rozrywki. Rola kobiety nie jest już nawet zdegradowana do klaczy rozpłodowej. Jest gorzej.

Autorka zeszła na jeszcze niższy poziom upodlenia, a brutalna wizja, którą kreuje, jest naprawdę przerażająca. Elison po mistrzowsku przedstawia ten psychologiczno-społeczny aspekt, związany z końcem świata. Pokazuje, jak różne mogą być reakcje poszczególnych ludzi - w jednych budzą się najgorsze instynkty, inni znajdują w sobie siłę do czynienia dobra. Jednak resztki społeczeństwa nieubłaganie staczają się coraz niżej.

Historię poznajemy z dwóch perspektyw - przez trzecioosobowego narratora oraz z dziennika, który prowadzi akuszerka. Zapisuje w nim swoje przeżycia i przemyślenia, czasami również historie innych ludzi, na których uda jej się trafić. I to właśnie do tego kajecika najbardziej chciałabym się przyczepić.

Swoje wspomnienia akuszerka zapisuje w bardzo dziwny, wręcz absurdalny sposób. Zdania są pourywane, nieskładne. Zakładam, że zamysł był taki, że zapisywała swoje myśli byle jak, na szybko, bez zastanowienia, ale niestety wygląda to bardziej jakby była upośledzona. Zresztą, jeśli ktoś siedzi gdzieś zabarykadowany przez miesiąc, to naprawdę znajdzie trochę czasu, żeby napisać składnie trzy akapity... I o co chodzi z tymi znakami > albo >>>, albo =, które ciągle pojawiają się w jej zapisach? Wiecie, ja rozumiem sens tych znaczków, ale ich użycie, czasami w zupełnie bezsensownych miejscach, z biegiem czasu robi się tylko coraz bardziej irytujące.

Myślałam też, że w całej tej historii będzie trochę więcej mistycyzmu. Już sama "Księga bezimiennej akuszerki" brzmi co najmniej jak nowy apokryf do Biblii, a pierwszy rozdział nastraja właśnie w taki sposób i chyba to dało mi nadzieję na coś więcej.

Jak widzicie, mam więc kilka obiekcji co do książki, ale całość była... w porządku. Tak bym to chyba określiła. Nie zamierzam się nią jakoś szczególnie zachwycać, bo jednak wykonanie trochę mnie rozczarowało, ale sama historia jest ciekawa, prawdopodobnie całkiem realistyczna i dająca do myślenia, mimo że wszystko, naprawdę wszystko, w tej powieści kręci się wokół seksu.

Pierwsze zdanie w opisie "Księgi bezimiennej akuszerki" brzmi: "Opowieść podręcznej" w świecie postapo. I musicie wiedzieć o mnie jedną rzecz - gdy tylko widzę słowo "postapo", biorę książkę w ciemno. Tak jakoś wizja końca świata i świata po końcu świata niezmiennie mnie nęci, przyciąga i interesuje. Zazwyczaj liczę też, że będą w niej zombie. Albo jacyś mutanci.

No i w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wiele wskazuje na to, że nasz gatunek czeka niewesoła przyszłość, dlatego opowieści z serii „Ziemia po katastrofie” cieszą się sporym zainteresowaniem. Nie mogę powiedzieć, że moja biblioteczka obfituje w tego typu historie, ale niedawno wzbogaciła się o jedną pozycję - „Księgę Bezimiennej Akuszerki” autorstwa Meg Elison.

Większość ludzi, w tym wszystkie noworodki, zmarła na tajemniczą chorobę, a ci, którzy pozostali, to głównie mężczyźni - znaczną część z nich stanowią osobnicy zupełnie pozbawieni sumienia. Żyją w stadach i zachowują się gorzej niż dzikie zwierzęta - ich ulubionym zajęciem jest poszukiwanie kobiet, które można by więzić, gwałcić i sprzedawać. Akuszerka nie chce stać się ofiarą, więc przebiera się za mężczyznę i próbuje przetrwać w opustoszałym i wyjątkowo niebezpiecznym świecie.

Meg Elison napisała dosyć ciekawą historię - trzeba nieco czasu, by przywyknąć od stylu, w jakim utrzymane są fragmenty dziennika głównej bohaterki, ale akcja toczy się w odpowiednim tempie, sprawiając, że czytelnik nie ma ochoty odłożyć lektury, zanim nie pozna zakończenia. Niestety wiele kwestii pozostaje niewyjaśnionych, więc można tu mówić o poczuciu pewnego niedosytu.

Niektóre sceny książki zapewne zapamiętam na długo, ale muszę przyznać, że cała opowieść nie zrobiła na mnie wielkiego wrażenia. Scenariusz przedstawiony przez autorkę wydał mi się mało prawdopodobny (choć teorytecznie możliwy, tak jak teoretycznie możliwe jest przejęcie władzy na Ziemi przez superinteligentne, zmutowane małpy), a paranoiczne blurby niemal mnie rozbawiły - moim faworytem jest ten, w którym twierdzi się, że książka „uświadamia nam, jak kruche są pozory traktowania kobiet jako jednostek ludzkich". Jakże wdzięcznie ujęto tu pogląd, według którego mężczyźni w gruncie rzeczy uważają nas za podludzi i tylko czekają na sposobność, by to okazać!

„Księga Bezimiennej Akuszerki" to pierwsza część trylogii, więc autorka ma jeszcze szansę wynagrodzić czytelnikom oszczędność, z jaką przedstawiła stworzony przez siebie świat i odpowiedzieć na wiele pytań, które cisną się do głowy podczas lektury. Z tą nadzieję sięgnę po drugi tom.

Wiele wskazuje na to, że nasz gatunek czeka niewesoła przyszłość, dlatego opowieści z serii „Ziemia po katastrofie” cieszą się sporym zainteresowaniem. Nie mogę powiedzieć, że moja biblioteczka obfituje w tego typu historie, ale niedawno wzbogaciła się o jedną pozycję - „Księgę Bezimiennej Akuszerki” autorstwa Meg Elison.

Większość ludzi, w tym wszystkie noworodki, zmarła...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Księga bezimiennej akuszerki" Meg Elison, laureatki nagrody im. Philipa K. Dicka to książka roku według "Publishers Weekly". Nazywana opowieścią podręcznej w świecie postapo, która przedstawia wizję świata po wielkiej katastrofie, w tym przypadku po niesłychanie śmiertelnej epidemii gorączki, która doprowadziła do upadku znanej nam dziś cywilizacji. Przetrwać w świecie pandemii wydaje się jednak niczym, w porównaniu z tym, co wkrótce czeka ocalałych.

Do tego "Księga bezimiennej akuszerki"pędzi w zawrotnym tempie. I nie chodzi tu bynajmniej o jej fabułę, a o jej przestrzeń czasową, która rozciąga się na wiele, wiele lat. Widać wyraźnie, iż autorka nie zamierzała skupiać się, ani zobrazować nam tylko chwili z życia bohaterki, jednego wydarzenia, jakiejś sensacji czy jednej przygody. Książka ta odsłania bowiem zrujnowany świat na przestrzeni niemal pokoleń, dając szansę czytelnikowi wyobrażenia sobie, czym tak naprawdę może być apokalipsa i jaka będzie nasza droga ku odbudowie człowieczeństwa.
Na bohaterkę tej historii autorka wybrała kobietę — bezimienną akuszerkę, której jako jednej z niewielu udało się przeżyć tajemniczą gorączkę. Epidemię, przez którą umarły niemal wszystkie kobiety i wielu mężczyzn. Każda zaś ciąża kończy się śmiercią zarówno dla matki, jak i dziecka, a świat bez dzieci nie może przecież przetrwać. Ci, którzy zaś przeżyli, nie tylko na nowo muszą uczyć się żyć, co również walczyć o przetrwanie, w świcie, w którym największym zagrożeniem staje się drugi człowiek, co przypomina mi, niemal kultową już powieść "Droga"Cormaca McCarthy’ego.

Najtrudniej mają jednak kobiety, które nie tylko utraciły swoją godność, ale i wolność. Stały się towarem. Przedmiotem w rękach mężczyzn. Kartą przetargową. Więzione, zakute w kajdany i gwałcone nie mają wielkich szans, by przyczynić się do odbudowy ludzkości. W nowym świecie nie jest to na szczęście regułą. Temu wszystkiemu przygląda się akuszerka, kobieta, która by przetrwać, przebrała się za mężczyznę, a każdemu spotykanemu człowiekowi podaje inne imię. Chroni w ten sposób sienie i swoją tożsamość. Nie jest w stanie uniknąć jednak samotności, która coraz bardziej jej doskwiera. Te krótkie chwile wśród ludzi, którym na dodatek nie ufa, i ze strony których grozi jej niejednokrotnie niebezpieczeństwo, tylko pogłębiają tę pustkę. Z czasem jednak bezimienna nabiera przekonania, że jej ucieczka i ukrywanie się, nie ma sensu. Jest przecież akuszerką, musi więc zawalczyć o ludzkość. Bo kto, jeśli nie ona. Może przecież okazać się, że jest jedyną, na którą mogą liczyć inne kobiety, i dzięki której na świat znów przyjdzie zdrowe dziecko.

Przyznaję, że powieść zrobiła na mnie ogromne wrażenie, choć dość trudno było mi zaangażować się w nią od samego początku. Z rytmu wybijały mnie nieco zapiski bezimiennej akuszerki, które jednak z czasem stały się kwintesencją utworu. Dziś z przyjemnością przeczytam je po raz drugi (i tylko je), by móc lepiej wczuć się w rolę bezimiennej.

"Księga bezimiennej akuszerko" to tak naprawdę dziewiętnaście pamiętników [...] to tak zwany kanon. Zawiera opowieść umierających. Księgę umierających bardzo trudno się czyta, dzieją się w niej okropne rzeczy. Niektórzy z was mogą płakać, może wam być niedobrze. To normalne".

Bezimienna Akuszerki to I tom trylogii "Droga donikąd", na kolejny czekam pełna wiary, iż Meg Elison zawładnie na długo moim sercem i duszą.

"Księga bezimiennej akuszerki" Meg Elison, laureatki nagrody im. Philipa K. Dicka to książka roku według "Publishers Weekly". Nazywana opowieścią podręcznej w świecie postapo, która przedstawia wizję świata po wielkiej katastrofie, w tym przypadku po niesłychanie śmiertelnej epidemii gorączki, która doprowadziła do upadku znanej nam dziś cywilizacji. Przetrwać w świecie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciekawa książka, która może nas wiele nauczyć :)

Główna bohaterka to ostrożna, nieufna i silna kobieta, która ma ogromna wolę przetrwania. Kiedy tylko udaje jej się przetrwać gorączkę szybko pojmuje na czym teraz świat stoi. Bycie kobietą w tych czasach oznaczało jedno albo drugie - bycie królową współżyjącą z każdym kto będzie chętny należeć do jej roju lub bycie wykorzystywaną seksualnie niewolnicą na łańcuchach. Główna bohaterka nie ma zamiaru być czyjąś zabawką seksualną, dlatego postanawia przebrać się za mężczyznę i ruszyć w świat szukając jakiegoś bezpiecznego kąta do życia. Opowieść opisuje jej wędrówkę przez opustoszałą Amerykę. Podczas podróży poznaje wielu ludzi, których krótkie historie są równie ciekawe co przygody głównej bohaterki. Niestety, wiele z tych opowiadań kończy się smutno... Trochę czułam przygnębienie, kiedy czytałam kolejną śmierć bohatera drugoplanowego. Jednak mimo wszystko, uważam, że te wplecione historyjki są świetnym urozmaiceniem.

Bardzo ważnym elementem historii jest dziennik. Czasami jego forma lekko mi nie odpowiadała (zbyt dużo skrótów, opisy potraktowane po macoszemu), ale tak to przecież wyglądałoby podczas apokalipsy; nikt nie bawiłby się w piękne i długie opisy. W dzienniku bohaterka spisuje wszystko co ją napotka - i tak właśnie powstaje księga bezimiennej akuszerki.

Ogólnie mówiąc, bohaterowie byli bardzo ciekawi, cała historia niesamowita, wiele fajnych i nietuzinkowych wątków (np. dziennik Honusa, społeczność mormonów, fort Nowhere). Zakończenie może nie robi wielkiego wrażenia, ale jest całkiem przyzwoite. Może trochę zbyt szybkie. Tempo akcji bardzo przyspiesza, a autorka serwuje nam ogólne informacje skacząc co kilka, jak nie kilkanaście lat do przodu. Ale ogólnie książka mi się bardzo podobała.

Pokazała jak szybko nasz świat może runąć, a dotychczasowe życie przemienić się w prawdziwe piekło.
Czekam na kontynuację!

Ciekawa książka, która może nas wiele nauczyć :)

Główna bohaterka to ostrożna, nieufna i silna kobieta, która ma ogromna wolę przetrwania. Kiedy tylko udaje jej się przetrwać gorączkę szybko pojmuje na czym teraz świat stoi. Bycie kobietą w tych czasach oznaczało jedno albo drugie - bycie królową współżyjącą z każdym kto będzie chętny należeć do jej roju lub bycie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jest to moje pierwsze spotkanie z autorką, nie wiedziałam, czego się spodziewać... Przyznam na wstępie, że trochę bardzo się nudziłam. Przez większość książki, niestety. Brakowało mi takiej wiecie, żywej akcji. A tu tak powoli wszystko, ciągnęło się w moim odczuciu i nie robiło wrażenia. Niestety. A przecież powinno. Świat, jaki zaprezentowała pisarka można powiedzieć, że niemal wymarły. Wszędzie pustki, cisza... Tak jak za czasu koronawirusa i zakazu wychodzenia z domu. Z tym mi się skojarzyła ta historia. Szybko się czyta, płynnie, ale tak jak mówię, brakowało mi czegoś naprawdę tworzącego efekt wow. Nie było źle, ale mam nadzieję, że na następny raz pisarka postara się stworzyć nieco bardziej interesującą książkę.

Mamy tutaj główną bohaterkę, Bezimienną Akuszerkę, która przez większą część stron, ukrywa się, milczy, poluje, bo jest jedną z niewielu istniejących kobiet. No okej, rozumiem, ale ciągle czytanie niemal tego samego jest trochę nudne... Spotyka pewne grupy ludzi, jedni są mniej przyjemni, drudzy całkiem w porządku... Spotykani przez nią mężczyźni wydali mi się ogromnie zezwierzęceni. Widzą kobietę, wow, trzeba ją porwać dla siebie, wykorzystać i bawić każdego dnia. Tak się zastanawiam, czy faktycznie postępowali by tak faceci, gdyby tak naprawdę nie byli do końca pewni, co się z nimi stanie? Co będzie następnego dnia? Przecież ta choroba, która wykończyła znaczną część populacji dotknęła również płeć męską... Dlatego tak średnio mi te postacie przypadły do gustu.
Pojawiły się osoby, z którymi mamy różne interakcje - w sensie nasza główna bohaterka. Ale i oni wydali mi się jacyś tacy... Bez polotu.

Cała recenzja na blogu

Jest to moje pierwsze spotkanie z autorką, nie wiedziałam, czego się spodziewać... Przyznam na wstępie, że trochę bardzo się nudziłam. Przez większość książki, niestety. Brakowało mi takiej wiecie, żywej akcji. A tu tak powoli wszystko, ciągnęło się w moim odczuciu i nie robiło wrażenia. Niestety. A przecież powinno. Świat, jaki zaprezentowała pisarka można powiedzieć, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Przestała mówić. Przestała nucić, śpiewać, gwizdać. Czuła się jak dzikie zwierzę, jak szop zaszyty w swojej norze na zimę. Stała się niemą, bezmyślną istotą. Nic jej nie interesowało."

"Księga bezimiennej akuszerki" to książka, po której nie wiedziałam czego mogę się spodziewać. Byłam zaskoczona już od pierwszych stron. Książka przedstawia wizję świata postapo. Epidemia, śmierć, lęk, samotność, prześladowanie kobiet, walka o przetrwanie, by żyć, by przeżyć. Świat bez kobiet? Świat bez dzieci, bez noworodków? Czy wyobrażaliście sobie kiedykolwiek taką przerażającą wizję naszej przyszłości?


Na świecie wybucha nieznana epidemia. Główna bohaterka również zachorowała, dostała gorączki, zapadła w sen, ale obudziła się. Nie ma pojęcia ile to trwało. Obudziła się już w innej rzeczywistości. W rzeczywistości, w której musiała udawać kogoś kim nie jest, udawać mężczyznę, aby przetrwać. Wyrusza, aby znaleźć jakieś bezpieczne miejsce. Nie jest jej łatwo, po drodze spotyka niewielu ludzi, jedni są niebezpieczni, groźni, inni pomocni, życzliwi. Niewiadomo jednak czego można spodziewać się po innych ludziach, dlatego lepiej nie spotykać nikogo...
Świat zmienił się niedopoznania. Kobieta jest położną. W tym obecnym świecie, jednak ten zawód wydaje się zupełnie bezużyteczny. Przecież wszystkie dzieci rodzą się martwe... Jak potoczą się jej losy? Czy uda jej się przetrwać i znaleźć bezpieczne miejsce? Czy kiedykolwiek jeszcze urodzi się jakieś żywe dziecko?

Lektura tej powieści przyniosła mi dużo refleksji, emocji, a także napięcia. Ciągle zastanawiałam się nad tym jak poradzi sobie główna bohaterka, co wydarzy się dalej. Podobała mi się forma powieści. Trochę dziennika, narracji pierwszoosobowej, ale też uzupełnienie wydarzeń poprzez narrację trzecioosobową. Jednak zabrakło mi bardziej szczegółowego opisu świata przedstawionego, więcej opisów emocji, przeżyć. Czytelnik dostaje właściwie ciąg wydarzeń, głównie działania bohaterów. Ale właściwie ten brak można chyba uzasadnić formą powieści i pojawiającymi się tam fragmentami dziennika bezimiennej akuszerki. Kobieta bardziej skupiała się na tym, co robiła danego dnia, co ją spotkało, jak walczyła o przetrwanie. Dlatego ten świat został przedstawiony minialinistycznie, bez dodatkowych opisów. I tak, to wszystko, co zostało zawarte w tych opisach i wszystko to, co wynikało z działań bohaterki jest przerażające. Wszędzie pełno trupów, zniszczone miasta, pożary, opuszczone domostwa, wszechobecna pustka, brak możliwości nawiązania kontaktu z kimkolwiek, brak prądu, wody...

Czytając tę książkę miałam trochę wrażenie jakby to była rzeczywistość, która może się spełnić. Wirus, śmierć, lęk, rodzące się martwe dzieci, zagrożenie wyginięciem populacji ludzkości, upadająca cywilizacja, świat, w którym człowiek stawał się dla drugiego człowieka wilkiem, zabójstwa, brak wyrzutów sumienia, jakby to była normalna rzecz, walka o przetrwanie, chęć przeżycia, samobójstwa i brak perspektyw, nadziei na poprawę sytuacji - to wszystko przeraża, ale takie sytuacje odnajdujemy we współczesnym świecie. Kto wie czy taka właśnie wizja świata sie nie spełni.
Kobiety w świecie przedstawionym przez autorkę nie mają zbyt dużego wyboru. By przetrwać muszą często udawać mężczyzn, starać się nie zajść w ciążę, bo każdy poród może skończyć się tragicznie dla kobiety i dziecka, ale zwłaszcza dla kobiety, gdyż wszystkie dzieci rodzą się w tym czasie martwe, a kobiety, które nie mogą liczyć na fachową pomoc medyczną przy porodzie - umierają...
Bestwialstwo, prześladowanie, nawet niewolnictwo taką wizję świata dla kobiet stworzyła autorka. Jest ona przerażająca i mało optymistyczna.
Wydaje mi się, że autorka poniekąd ma rację i tworzy wizję świata, która odzwierciedla pozycje kobiet na przestrzeni lat. Kobieta zawsze była traktowana jako gorsza, słabsza, mniej inteligentna, bezbronna, zawsze musiała walczyć o swoją pozycję w społeczeństwie, o swoje prawa... Niestety nadal tak jest, zwłaszcza gdy patrzymy na ostatnie wydarzenia w Polsce...

Książka wywarła na mnie wrażenie i podobała mi się, dlatego z chęcią przeczytam kolejny tom serii "Drogi donikąd".
Polecam przeczytać i wyrobić sobie własną opinię o tej książce. Na pewno spodoba się ona miłośnikom fantastyki katastroficznej. Chociaż ja za fantastyką nie przepadam to jednak te książki, które dotyczą spraw katastroficznych czy wizji przyszłości są dla mnie bardzo kuszące i chętnie po nie sięgam. 😊

"Przestała mówić. Przestała nucić, śpiewać, gwizdać. Czuła się jak dzikie zwierzę, jak szop zaszyty w swojej norze na zimę. Stała się niemą, bezmyślną istotą. Nic jej nie interesowało."

"Księga bezimiennej akuszerki" to książka, po której nie wiedziałam czego mogę się spodziewać. Byłam zaskoczona już od pierwszych stron. Książka przedstawia wizję świata postapo. Epidemia,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Postapokalipsa ostatnimi czasy radzi sobie całkiem dobrze nie tylko na rynku wydawniczym. Bo to nie tylko powieści rozgrywające się w świecie, który niemalże stracił możliwość życia na nim, nie tylko seriale, czy filmy ale i komiksy. Temat modny, także dla każdego coś dobrego. Pozostając więc w temacie przeczytałem pierwszy tom nowego cyklu „Księga bezimiennej akuszerki”.

O książce możemy przeczytać, że:
Na skutek tajemniczej gorączki na całym świecie umiera bardzo wielu mężczyzn oraz niemal wszystkie kobiety i dzieci. Ciąża i poród oznaczają wyrok śmierci – zarówno dla matki, jak i dla dziecka. Samotna położna brnie przez cmentarzysko, jakim stał się świat, usiłując znaleźć dla siebie miejsce w nowej, groźnej rzeczywistości. Filary cywilizacji runęły, została tylko brutalna siła i ci, którzy ją mają.
Pozostałe przy życiu kobiety są prześladowane przez bandy mężczyzn, którzy je chwytają, trzymają w łańcuchach, używają ich i nimi handlują. Żeby zachować wolność, położna przebiera się za mężczyznę i unika ludzi. Wkrótce odkrywa jednak, że jej zadanie nie ogranicza się do chronienia smutnej namiastki własnej niezależności.

Przewidywalna do bólu i przywołująca tematy które były wałkowane przez wielu autorów. Nie wierzcie zapewnieniom okładki, że oto opowieść podręcznej w świecie postapo. Te książki nawet koło siebie nie leżały. Mimo ciekawego tematu powieść ograniczona do rozrywki a nie przesłania. Niezłe czytadło, ale nic poza tym. To debiut, a my będziemy się męczyć z kolejnymi tomami. To znaczy ja nie będę.

Postapokalipsa ostatnimi czasy radzi sobie całkiem dobrze nie tylko na rynku wydawniczym. Bo to nie tylko powieści rozgrywające się w świecie, który niemalże stracił możliwość życia na nim, nie tylko seriale, czy filmy ale i komiksy. Temat modny, także dla każdego coś dobrego. Pozostając więc w temacie przeczytałem pierwszy tom nowego cyklu „Księga bezimiennej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dostałam tę książkę i przeczytałam jednym tchem. W zasadzie mimo, że to wymyślona historia to wydaje się bardzo na czasie.
Co bym zrobiła gdyby okazało się, że jednego dnia cały świat atakuje nieznany wirus a następnego ginie ponad 90% populacji w tym większość kobiet i dzieci? Aż strach pomyśleć.
Główna bohaterka, położna ma dość normalne życie. Praca, dom i partner. Pewnego dnia znikąd pojawia sie dziwny wirus, atakuje ludzi gorączka zwłaszcza kobiety i dzieci. Większość ludzi umiera, ale naszej bohaterce udaje się obudzić z gorączki. Budzi sie jednak w zupełnie innym świecie. Został niewielki odsetek ludzi w tym większość to mężczyźni. Ludzie robią wszystko by przetrwać. Co silniejsi biorą co im sie podoba nie patrząc na innych. Kobiety sa towarem deficytowym. Dla jednych grup cenną nadzieją na rekreację dla innych rzeczą dzieki której zaspokoją swoje potrzeby. W tym świecie stara sie przetrwać główna bohaterka. Przetrwać i nadać życiu jakiś sens.
Wiem, ze to kompletny wymysł autorki, ale w czasach prawdziwej pandemii nie mogę się oprzeć wrażeniu, ze to wszystko co nieprawdopodobne wydaje sie być zupełnie możliwe.
Książkę czyta sie szybko i lekko. Miejscami z przymrużeniem oka w końcu to nie żadne arcydzieło lecz absolutnie nie był to czas stracony. Polecam.

Dostałam tę książkę i przeczytałam jednym tchem. W zasadzie mimo, że to wymyślona historia to wydaje się bardzo na czasie.
Co bym zrobiła gdyby okazało się, że jednego dnia cały świat atakuje nieznany wirus a następnego ginie ponad 90% populacji w tym większość kobiet i dzieci? Aż strach pomyśleć.
Główna bohaterka, położna ma dość normalne życie. Praca, dom i partner....

więcej

mniej

Pokaż mimo to