Podążamy przez postapokaliptyczny świat razem z Bezimienną Akuszerką, która jako jedna z nielicznych kobiet nie zmarła w wyniku nieznanej choroby rozprzestrzenionej po całym świecie. Zostało niewielu mężczyzn i jeszcze mniej kobiet. Dzieci rodzą się martwe, planeta powoli wymiera…

Bardzo się wciągnęłam w historię, zaangażowałam emocjonalnie. Było kilka takich momentów, które sprawiło, że musiałam na chwilę zamknąć książkę i oswoić się z tym co się stało.

Postacie bardzo dobrze wykreowane, nieoczywiste, wielobarwne. Może nie chcielibyśmy się nimi zaprzyjaźnić, ale na pewno dobrze się je obserwuje. Dialogi super napisane, nie ma się wrażenia, że taka rozmowa nigdy nie mogłaby powstać.

Myślałam, że książka będzie szła w trochę inną stronę, że będzie więcej ratowania dzieci, więcej pomocy kobietom, więcej brutalności i trudnych decyzji. Byłam zdziwiona, dość długimi momentami, kiedy bohaterce żyło się dość łatwo.

Może przeszkadzało mi trochę tyle „edukacji seksualnej”. Z jednej strony można by powiedzieć, że nasza bohaterka po tak długim czasie bycia samej, myśli i mówi tyle o seksie, bo to naturalna potrzeba – pewnie to też prawda, ale wydaje mi się, że autorka chciała te wątki tu umieścić bardziej jako walor edukacyjny??? Co mi trochę nie pasuje do koncepcji dystopii postapo.

Fajnym uzupełnieniem byłoby też wyjaśnienie „naukowe” choroby, która uśmierciła tyle ludzi, mimo to uważam zakończenie za satysfakcjonujące i szczęśliwe, choć czy o to chodzi w postapo…

Niemniej jednak uważam tę pozycję za bardzo udaną.

Podążamy przez postapokaliptyczny świat razem z Bezimienną Akuszerką, która jako jedna z nielicznych kobiet nie zmarła w wyniku nieznanej choroby rozprzestrzenionej po całym świecie. Zostało niewielu mężczyzn i jeszcze mniej kobiet. Dzieci rodzą się martwe, planeta powoli wymiera…

Bardzo się wciągnęłam w historię, zaangażowałam emocjonalnie. Było kilka takich momentów,...

„Księga bezimiennej akuszerki” to pierwszy tom serii „Droga donikąd” autorstwa Meg Elison, której akcja dzieje się w świecie postapokaliptycznym.

Mamy w niej świat, w którym w wyniku nieznanej choroby na całym świecie umiera większość mężczyzn i prawie wszystkie kobiety, a dzieci rodzą się martwe. Z perspektywy naszej głównej, bezimiennej bohaterki widzimy jak świat dzięki temu się zmienił i co musi zrobić, aby w nim przetrwać.

To mocna i bardzo brutalna książka, więc z pewnością nie jest dla każdego. Gwałty, morderstwa i handel kobietami to jedne z rzeczy, które w tym świecie są na porządku dziennym. Ciężko się czyta o takich tematach, a z drugiej strony wciągnęłam się tak, że przeczytałam tę książkę w ciągu jednego dnia. Nie jest równa pod względem akcji i ma pewnie sporo innych wad, ale miała dużo momentów, które zrobiły na mnie wrażenie i sprawiły, że często wracam do niej myślami. Słyszałam, że drugi tom jest niewarty czytania, a ten jest naprawdę dobry jako pojedyncza powieść, więc po kontynuację raczej nie sięgnę, ale polecam Wam zapoznanie się z tym pierwszym tomem. Momentami przypominał mi „Drogę” Cormaca McCarthy’ego, która jest jedną z moich ulubionych powieści życiowych!
https://www.instagram.com/p/C4N_xg7tgyy/

„Księga bezimiennej akuszerki” to pierwszy tom serii „Droga donikąd” autorstwa Meg Elison, której akcja dzieje się w świecie postapokaliptycznym.

Mamy w niej świat, w którym w wyniku nieznanej choroby na całym świecie umiera większość mężczyzn i prawie wszystkie kobiety, a dzieci rodzą się martwe. Z perspektywy naszej głównej, bezimiennej bohaterki widzimy jak świat dzięki...

Bardzo mi się kojarzyła z "Drogą" McCarthy'ego.

Bardzo mi się kojarzyła z "Drogą" McCarthy'ego.

Spodziewałam się trochę innej fabuły, więcej akcji, więcej brutalności. Tymczasem trochę wiało nudą. Od momentu trafienia akuszerki na Mormonów zaczęło się robić ciekawiej. Zabrakło mi szczegółów dotyczących choroby, która zdziesiątkowała głównie kobiety i dzieci.

Spodziewałam się trochę innej fabuły, więcej akcji, więcej brutalności. Tymczasem trochę wiało nudą. Od momentu trafienia akuszerki na Mormonów zaczęło się robić ciekawiej. Zabrakło mi szczegółów dotyczących choroby, która zdziesiątkowała głównie kobiety i dzieci.

Ta książka to idealna definicja : "Radź sobie sam, bo nie możesz liczyć na nikogo innego"
Pokazuje też dobrze zwierzynę mężczyzn i w niektórych momentach kobiet

Ta książka to idealna definicja : "Radź sobie sam, bo nie możesz liczyć na nikogo innego"
Pokazuje też dobrze zwierzynę mężczyzn i w niektórych momentach kobiet

Mam dosyć mieszane uczucia odnośnie tej książki, a może po prostu nie lubię tematyki postapo. Przez pół książki, gdy bohaterka podróżowała sama, wynudziłam się okropnie, gdy już miałam odłożyć książkę, coś się rozkręciło, ale bez fajerwerków.

Mam dosyć mieszane uczucia odnośnie tej książki, a może po prostu nie lubię tematyki postapo. Przez pół książki, gdy bohaterka podróżowała sama, wynudziłam się okropnie, gdy już miałam odłożyć książkę, coś się rozkręciło, ale bez fajerwerków.

Wyobraźmy sobie współczesny świat, na który nagle spada nieznana zaraza (cóż, to akurat nie jest trudne) - ale dziesiątkuje ona głównie kobiety i dzieci. Ciężarne umierają w gorączce i rodzą martwe dzieci. Populacja zmniejsza się do zaledwie kilku procent. W tym wszystkim tkwi nasza bohaterka (bo znamy w zasadzie tylko jej płeć),która jest położną i rusza przez wymarłe miasta i wioski w poszukiwaniu kobiet. Chce nieść im pomoc, bardzo specyficzną, ale nie będę Wam zdradzać fabuły. Książka to zapis jej dziennika.
Bardzo ciekawy wstęp do trylogii. Mocny przekaz, mówiący nam: zobaczcie, jak liche są nasze prawa moralne. Bo gdy świat się wali to tylko brutalna siła, czysta przewaga fizyczna pozwala na utrzymanie się przy życiu. Widzimy, jak może wyglądać społeczeństwo, gdy świat staje na krawędzi - kobiety głównie stają się trofeami, walutą, niewolnicami (oczywiście mamy także reprezentację kobiet bezlitosnych, bezwzględnych, bo takie też przecież istnieją). A w tym wszystkim widzimy też nadzieję, potrzebę bliskości, potrzebę bycia wśród ludzi.
Bardzo interesujący zabieg z niepodawaniem imienia głównej bohaterki, to dodaje klimatu tajemnicy. Podoba mi się zamknięcie wszystkich wątków pobocznych, nie zostajemy z pytaniami „a co z tym/tamtym?” - ten tom jako wstęp jest kompletny, a bohaterka kolejnej części tylko delikatnie zarysowana.
(Instagram @eaw.books)

Wyobraźmy sobie współczesny świat, na który nagle spada nieznana zaraza (cóż, to akurat nie jest trudne) - ale dziesiątkuje ona głównie kobiety i dzieci. Ciężarne umierają w gorączce i rodzą martwe dzieci. Populacja zmniejsza się do zaledwie kilku procent. W tym wszystkim tkwi nasza bohaterka (bo znamy w zasadzie tylko jej płeć),która jest położną i rusza przez wymarłe...

; Księga Bezimiennej Akuszerki ;
Meg Elison
Wydawnictwo: Rebis
Lepiej nie mówić pięknej kobiecie jaka jest piękna. Jeśli już to wie, zdobywa w ten sposób władzę nad głupcem, który jej to powie.
Apokalipsa, koniec świata, chwila której nie rozumiemy, nie potrafimy określić, wytłumaczyć, nasuwa nam różne tłumaczenia, nie koniecznie logiczne, ale jest pewne, to co się dzieje może stać się prawdą, plagi nie znanych chmar owadów które roznoszą choroby, epidemie po których miasta zamieniają się w pustynię spalonych i zwęglonych budynków i wierzowców, przestroga dla nas, abyśmy dbali bardziej o naszą planetę, abyśmy ją i siebie szanowali, abyśmy zrozumieli do czego ją doprowadzamy, do końca jej istnienia. Jeśli komuś uda się przeżyć to ja już mu współczuję, sam w wielkim pustym - niby - świecie, gdzie napotkana osoba przypadkowa jest potencjalnym zbrodniarzem pragnącym nie tylko grabić, ale dominować, bo przecież do tego jesteśmy stworzeni, by na szczeblu drabiny życia być samcem alfa, stać na czele stada, być ideologią, mądrością i słowem, stać się przykładem, optymistą w świecie postapo. Przypomina mi to ; Opowieść podręcznej ; gdzie kobiety były nauczane do czego zostały stworzone, do usługiwania, aż jedna się wyłamała, nie potrafiła pogodzić się z losem, nakazami, prawem, byciem bez wolności, tak pragnę Wam przybliżyć historię pięknie napisaną przez Meg Elison ; Księga Bezimiennej Akuszerki ; wydawnictwa: Rebis.

Niezidentyfikowana tajemnicza gorączka pochłania ludzkość, ludzie umierają, zwłaszcza kobiety w ciąży, ich narodzone dzieci, płody, starsze a przede wszystkim epidemia dosięga dziewczynek. Wyrok śmierci to życie, powietrze którym się oddycha, dwutlenek węgla którym się wydycha, coś prątkuje, zakaża, uśmierca. Położna która opiekowała się noworodkami, kobietami w połogu choruje jak prawie wszyscy, lecz pewnego dnia budzi się i stwierdza że na świecie została chyba sama. Przemierzając szlaki mijanych miast zajmuje się się udzielaniem pomocy tym których spotyka na swym szlaku, spisując w formie pamiętnika każdy detal, szczegół który potem jest przekazywany dalszym pokoleniom jako pomoc doraźna ale i przestroga. Podczas wypraw z miasta do miasta jest świadkiem wielu grup mężczyzn którzy zajmowali się handlem kobiet i dzieci, jedynie medykamenty lub broń była na wagę złota co czyniło uwięzioną wolną. Świat zwariował, ci co przeżyli zajmowali się szabrownictwem, brak zaufania w stosunku do drugiego człowieka był na początku dziennym, gwałty, handel wymienny z osobami które spotkało się po drodze, towarzyszył przy tym strach i umiejętność radzenia sobie w różnych okolicznościach. Położna jako jedna z niewielu kobiet musiała znaleźć sposób aby móc się zakamuflować, aby stać się prawie przezroczystą wybrała męski strój który dał jej minimalne prawo przeżycia, czy ta próba się powiedzie, co jej grozi, czy uda jej się stworzyć namiastkę niezależności, czy tak powinna wyglądać wolność i swoboda w dokonywaniu wyborów? Jeśli ludzkość ma się odrodzić, będzie potrzebowała akuszerki. Znajdzie, da szansę, pokona lęk, pokona strach?

; Księga Bezimiennej Akuszerki ;
Meg Elison
Wydawnictwo: Rebis
Lepiej nie mówić pięknej kobiecie jaka jest piękna. Jeśli już to wie, zdobywa w ten sposób władzę nad głupcem, który jej to powie.
Apokalipsa, koniec świata, chwila której nie rozumiemy, nie potrafimy określić, wytłumaczyć, nasuwa nam różne tłumaczenia, nie koniecznie logiczne, ale jest pewne, to co się dzieje...

Świetna rozrywka. Udane postapo.

Świetna rozrywka. Udane postapo.

Większość książek "post-apo" rysuje świat, w którym często empatyczność jest postrzegana jako cecha przegranych ginących w pierwszej kolejności. Czy to oznacza, że obecne czasy "przed-apo" są najbardziej przyjaznymi, w jakich przyszło człowiekowi kiedykolwiek żyć?
Czy człowiek hiperbolizuje swoje problemy czy po prostu nie ma odpowiedniej skali jak źle prędzej czy później będzie?

Całość to całkiem niezły szkic tego jak zmnienia się psychika ludzka w obliczu śmiertelnego zagrożenia. U niektórych wyjaskrawiają się posiadane wcześniej cechy. Inni czując bezsilność - opuszczają ręce unosząc z nadzieją wzrok tu niebu.

W skali świata, wszyscy dla wszystkich jesteśmy bezimienni. Może dlatego zbyt często czujemy bezkarność i poczucie, że wiele spraw niedotyczy nas i ktoś się za nas nimi zajmie. Książki takie jak ta przypominają czym jest odpowiedzialność zbiorowa i (nie)zwykłe człowieczeństwo.

Większość książek "post-apo" rysuje świat, w którym często empatyczność jest postrzegana jako cecha przegranych ginących w pierwszej kolejności. Czy to oznacza, że obecne czasy "przed-apo" są najbardziej przyjaznymi, w jakich przyszło człowiekowi kiedykolwiek żyć?
Czy człowiek hiperbolizuje swoje problemy czy po prostu nie ma odpowiedniej skali jak źle prędzej czy później...