Na „Pajęczą harfę” składają się cztery mniejsze części. Każda z nich zdaje się osobnym bytem literackim, a jednak – jako całość – poszerzają nam obraz, dopowiadają pewne sprawy. Każdy z tych poetyckich rozdziałów skupia się na nieco innych zagadnieniach.


W „Niedopasowaniach” Marek Wołyński pisze o współczesności. Poeta od długiego czasu przygląda się ludziom, dostrzega przywary, ale i zauważa zalety. Jednak, jako całokształt, wypadamy dość blado w oczach, a przede wszystkim pod piórem, autora.

Podmiot Wołyńskiego prowokuje. Zaczepia nas pytaniami typu: „po co nam poezja”, „po co czytanie wierszy”, „po co metafory o miłości”, „po co nam poeci”? Jednak wcale nie jest to tylko ubolewanie nad stanem czytelnictwa w Polsce, ani nawet nad poziomem literackim dzisiejszej liryki. To przekorna próba oswojenia się z tematami, wobec których nawet ta poezja jest bezbronna.

Ustami „staruszki” autor mówi o zatracaniu wartości, o dążeniu współczesnych do ciągłego brania i chęci po więcej. Dzisiejszy człowiek jawi się jako twór nastawiony na zdobywanie, za wszelką cenę. A im więcej gromadzi, tym więcej traci… Porażająca jest myśl, że z tych chorych żądz jednostki rodzą się potem konflikty zbrojne, wybuchają wojny!

W „Dzienniku pamięci” podmiot liryczny notuje swoje wrażenia w wycieczek w głąb przeszłości. To wiersze-fotografie na pożółkłym papierze, na które autor wspomnień spogląda jednak z dzisiejszej perspektywy. Dostrzega upływ czasu w znikających rzeczach, w kołujących nieustannie porach roku. Podmiot się jednak nie zatrzymuje, stąpa też po ścieżkach teraźniejszości, ale i w niej dostrzega punkty, które natychmiast budzą pamięć. Jednak tym, co najbardziej porusza są portrety rodziców, dialogi z nieobecnymi i umykającymi życiu.

Po „Metamorfozach” spodziewamy się utrwalenia w poetyckich kadrach momentów przełomowych. To część bezpośrednio nawiązująca do tematyki poprzedniej. Jednak zmienia się charakter wierszy. Wołyński pozwala sobie na drobne żarty, na większą swobodę. To wszystko jednak ma na celu nieco zrównoważyć ciężar te poetyckiej opowieści. Wszak nadal rozmawiamy z podmiotem o sprawach ostatecznych. Ale nie tylko.

Bywa pikantnie, choć raczej tylko w dopowiedzeniach czytelnika. Podmiot kreśli tylko pewne sceny, pokazuje jaki wpływ na człowieka mają niektóre sprawy. Sporo mówi się tu o uczuciach, przede wszystkim o miłości. W jej różnych odcieniach, także tych ciemnych.

Najciekawszy jawi się mi ostatni rozdział. Już sam tytuł jest metaforą samą w sobą: „Gniazdo w klatce”. To bodaj też najbardziej liryczne wiersze. Jest tu nuta tajemnicy, nostalgii, poetyckiej magii i tego pierwiastka najbardziej ludzkiego – emocjonalności. Nie brakuje też różnych zaskoczeń, humoru, poetyckich definicji, jak choćby ta z wiersza bez tytułu:

Milczenie –

najbardziej przegadana

metafora

samotności.



Jak widać, „Pajęczą harfę” tworzą liryki dotyczące spraw najważniejszych dla każdego człowieka. Marek Wołyński przypatruje się ludziom bardzo uważnie i komentuje wszystko, co widzi. Nie umknie mu żaden gest, wychylony po kryjomu kieliszeczek, błysk w oku, namiętne spojrzenia, smutek wynikający ze świadomości kruchości istnienia czy zachwyt nad pięknym widoczkiem. Tu życie jest inspiracją. W całym swoim wymiarze.

Na „Pajęczą harfę” składają się cztery mniejsze części. Każda z nich zdaje się osobnym bytem literackim, a jednak – jako całość – poszerzają nam obraz, dopowiadają pewne sprawy. Każdy z tych poetyckich rozdziałów skupia się na nieco innych zagadnieniach.


W „Niedopasowaniach” Marek Wołyński pisze o współczesności. Poeta od długiego czasu przygląda się ludziom, dostrzega...