„Bez końca”, to najnowszy – dziesiąty zbiór wierszy Marka Wołyńskiego podzielony na dwie części. W pierwszej, zatytułowanej Na szachownicy znalazło się kilka utworów, które w latach osiemdziesiątych ub. wieku cenzura odrzucała z oficjalnych publikacji jako „nieprawomyślne” lub wymagała dokonania w nich zmian, co skazywało te wiersze na pobyt w szufladzie. Niektóre opuszczały bezpieczne schronienie, by się pojawić m.in. w programach teatru, który autor tego zbioru prowadził podczas studiów w Opolu w latach 1980-1985, czy np. w zbiorze jego wierszy (w j. angielskim) wydrukowanym na powielaczu i zatytułowanym Autoportret zbiorowy. Inne teksty czekały na publikację do roku 1990 i lat późniejszych. Niektóre ukazują się drukiem dopiero dzisiaj.

W drugiej części zbioru pod tytułem Widownia znalazły się utwory powstałe obecnie.

Wiersze zawarte w tej książce są „gorzkie”, pokazują nasze skazy; coś, czego wielu nie dostrzega, a znowu ci, którzy to widzą, najczęściej nie robią nic, albo robią zbyt mało, by ten obraz zmienić, naprawić. I ogarnięci trudną do opisania niemocą przyglądają się, jak otrzymuje on kolejną, ozdobną ramę, odwracającą uwagę od tego, co jest motywem przewodnim – namalowanej ponurymi kolorami nienawiści, zawiści, hipokryzji oraz obłudzie.

Tytuł Bez końca pozwala także teraz, przywołać dawne słowa Zbigniewa Jerzyny z recenzji książki M. Wołyńskiego Ściszonym głosem (Młodzieżowa Agencja Wydawnicza, 1990): „Autor podgląda współczesną czasoprzestrzeń, a jego wierszowany świat daje świadectwo dialogowi, jaki wszyscy z Polską toczymy”. Świadczą one bowiem, że ten dialog trwa do dzisiaj. I będzie trwał zapewne do końca jego życia, ponieważ trudno mu przejść obojętnie obok utrwalonych wad narodowych i naszych innych skaz.