To moja pierwsza książka przeczytana na Kindle'u. Zachęcona "Egipcjaninem Sinuhe" zabrałam się za "Cztery zmierzchy".
Wyczuwalny jest wyjątkowy styl pisania i doskonała umiejętność łączenia światów. Dość lekka, ale obfitująca w wiele doznań lektura sprzyja rozmyśleniom.

To moja pierwsza książka przeczytana na Kindle'u. Zachęcona "Egipcjaninem Sinuhe" zabrałam się za "Cztery zmierzchy".
Wyczuwalny jest wyjątkowy styl pisania i doskonała umiejętność łączenia światów. Dość lekka, ale obfitująca w wiele doznań lektura sprzyja rozmyśleniom.

Napisana prostym, ale jednocześnie pięknym i poetyckim językiem, częściowo alegoryczna opowieść o życiu, śmierci, miłości, smutku, procesie twórczym, niereformowalnie krótkiej ludzkiej pamięci i o czym tam jeszcze. Nienachalna mądrość "Zmierzchów" jest doprawdy ujmująca. Przyjemność z lektury minimalnie umniejsza fakt, iż tłumaczka nie zawsze zdaje się być za pan brat z językiem polskim.
Lektura dla osób będących w posiadaniu otwartej głowy, które w przeciwieństwie do recenzentki o nicku Paideia nie wystawiają niskich ocen, bo "nie nadążają za myślą autora" i które są w stanie pogodzić się ze światem przedstawionym, w którym występują jednocześnie jeżdżące autobusy oraz gadające zwierzęta (!).
Zdecydowanie polecam!

Napisana prostym, ale jednocześnie pięknym i poetyckim językiem, częściowo alegoryczna opowieść o życiu, śmierci, miłości, smutku, procesie twórczym, niereformowalnie krótkiej ludzkiej pamięci i o czym tam jeszcze. Nienachalna mądrość "Zmierzchów" jest doprawdy ujmująca. Przyjemność z lektury minimalnie umniejsza fakt, iż tłumaczka nie zawsze zdaje się być za pan brat z...

Chciałabym żeby ktoś kiedyś, moje serce schował do komody.
Książka o niespełnionych marzeniach(?). Autor będąc uwięzionym w swym "normalnym" życiu, wyrywa się, ucieka w dzicz, aby za sprawą swojego nieokiełznanego serca przez chwilę poczuć się wolnym... Wiele symboli, ukrytych znaczeń.

Chciałabym żeby ktoś kiedyś, moje serce schował do komody.
Książka o niespełnionych marzeniach(?). Autor będąc uwięzionym w swym "normalnym" życiu, wyrywa się, ucieka w dzicz, aby za sprawą swojego nieokiełznanego serca przez chwilę poczuć się wolnym... Wiele symboli, ukrytych znaczeń.

Mika Waltari (1908-1979),zapomniany trochę i rzadziej dzisiaj czytany fiński prozaik. Znany przede wszystkim z powieści "Egipcjanin Sinuhe". Warto wspomnieć, że pisarz uprawiał wiele gatunków literackich, m.in. powieść historyczną, obyczajową, pisał także słuchowiska radiowe. W ramach wyzwania czytelniczego odkryłam jego mało znaną powieść "Cztery zmierzchy".
Niewielkich rozmiarów książeczka (135 stron) łączy elementy realizmu i fantazji. Były fabrykant gwoździ doświadcza niemocy twórczej, jakiegoś niepokoju egzystencjalnego. Powieść dzieli się na cztery rozdziały, "Cztery zmierzchy" właśnie. Pierwszy zmierzch to objawy załamania pisarza, depresji:
"(...) Egipcjanie zaczęli mnie prześladować, na siłę wciskają sie do moich myśli, nocą pchają się do snu(...),a najgorszy z nich to niejaki Sinuhe(...),stale mnie męczy, bym napisał o nim książkę."
Waltari cierpiał na psychozę oraz bezsenność i depresję. Tłumaczyć tym można fantastyczny momentami charakter powieści. Gubi swoje serce,rozmawia ze zwierzętami. Wypija czarodziejski wywar, wskutek czego widzi nagie panny tańczące wśród trzcin.Wyjeżdża do dzikiej głuszy w celu pisania powieści o Egipcjanach.
"(...) Pod wieczór, kiedy zapadał zmierzch, martwy las i lodowata przestrzeń wypełniały się niewidzialnym życiem, powietrze wokół tętniło, słychać było nieustający szum, szelest, szczebiot, świergot i plusk(...)".
Noc i zmierzch w powieści są tłem do rojeń bohatera, jego wędrówek, rozmów ze zwierzętami oraz urojeń. Noce bywają szare jak wełna,, czasem zupełnie jasne i rozpalają w nim wtedy gorączkę pisania .W książce pojawiają się także żona i córka, wspominane fragmentarycznie oraz bardzo zdawkowo.
Jest jeszcze wątek z dawną przyjaciółką pisarza, jego "starą" miłością. Przewija się ona przez całą książkę. "Przyjaciółka", jak ją nazywa zajmuje mu myśli bezustannie, w dodatku zapomniał u niej swoje serce:)
Dawno nie czytałam takiej literatury. Napisanej prostym, ale jednocześnie trochę tajemniczym językiem. Nasuwają mi się skojarzenia, że książeczka jest obrazem choroby pisarza, jego fantazji oraz walką z samym sobą. Na zakończenie historii "bohater bez imienia" leży w łóżku, starannie owinięty kocem przez żonę i zabiera się do...czytania. Choć niepokojące są ostatnie zdania:
"(...) Na dworze wył mroźny wicher zwiastujący burzę, wielka miotła tańcząc wykonywała swą pracę, strącała z drzew ostatnie jasne liście(...) i zmiatała bez różnicy wszystko, co umierało, a co swego czasu było żywe. (...) a ja śniłem, że u progu srogiej zimy głucho dudnią w przedpokoju kroki szlifierza noży".

www.lectorium.blogspot.com

Mika Waltari (1908-1979),zapomniany trochę i rzadziej dzisiaj czytany fiński prozaik. Znany przede wszystkim z powieści "Egipcjanin Sinuhe". Warto wspomnieć, że pisarz uprawiał wiele gatunków literackich, m.in. powieść historyczną, obyczajową, pisał także słuchowiska radiowe. W ramach wyzwania czytelniczego odkryłam jego mało znaną powieść "Cztery zmierzchy".
Niewielkich...

Taka mała książeczka, a ile w niej zamieszania. Początek mojej z nią przygody zaczął się ciekawie - niby bajka, ale dla dorosłych; niby surrealizm, ale względny i do przyjęcia. Według mnie zaczęło się trochę jak w "Alicji w krainie czarów" Carrolla, główny bohater mając już dość życia zwykłego pracownika przy produkcji gwoździ pragnie znaleźć dla siebie inny, ciekawszy i lepszy świat. Kiedy znajduje własne serce, przez wiele lat starannie ukrywane w komodzie przez własną żonę, postanawia zostać pisarzem. Twierdzi bowiem, że prześladują go Egipcjanie (w tym słynny Sinuhe),którzy nalegają, by stworzył dzieło o Starożytnym Egipcie. Mężczyzna postanawia więc opuścić dom i wyruszyć na poszukiwanie czegoś w rodzaju weny.

I tu - jak dla mnie - kończy się interesująca część książki i wszystko zaczyna się komplikować, oczywiście na niekorzyść akcji. Otóż mężczyzna między innymi zaczyna rozmawiać ze zwierzętami, i to nie tylko z psem czy kotem, ale też między innymi z leszczami, sową oraz innymi ptakami. Jego przyjaciółmi stają się trzy koguty oraz indor. A wszystko to dzieje się w jak najbardziej realnym świecie, w którym jeżdżą autobusy i istnieją inni ludzie.

Pod koniec tej minipowieści (czy też opowiadania) zaczynają się dziać rzeczy wręcz niewytłumaczalne, bohater prosi bowiem dzikiego kota, by doprowadził go do miejsca, w którym znajdzie składniki do magicznej mikstury - pojawia się więc także czarna magia... "Im dalej w las, tym więcej drzew" mówi polskie przysłowie. W tym przypadku im dalsza strona, tym większe męki nad dobrnięciem do końca. Gdyby nie ilość stron, porzuciłabym czytanie już w połowie. Ogólnie rzecz ujmując - nie wiem o czym była ta książka, zupełnie nie nadążałam za myślą autora i wydarzeniami. Przyłapywałam się wręcz na tym, że czytałam książkę i myślałam o zupełnie innych strawach więc nie byłam w stanie przypomnieć sobie niektórych fragmentów. A taką miałam ochotę sięgnąć po "Egipcjanina Sinuhe" tegoż autora... Naprawdę długo będę się zastanawiać, czy warto.

Taka mała książeczka, a ile w niej zamieszania. Początek mojej z nią przygody zaczął się ciekawie - niby bajka, ale dla dorosłych; niby surrealizm, ale względny i do przyjęcia. Według mnie zaczęło się trochę jak w "Alicji w krainie czarów" Carrolla, główny bohater mając już dość życia zwykłego pracownika przy produkcji gwoździ pragnie znaleźć dla siebie inny, ciekawszy i...

Jedna z moich ulubionych. Niezwykle wciągająca, pełna ukrytych znaczeń i tajemnic, które odkryjemy tylko wtedy, gdy mamy otwarte serce.

Jedna z moich ulubionych. Niezwykle wciągająca, pełna ukrytych znaczeń i tajemnic, które odkryjemy tylko wtedy, gdy mamy otwarte serce.