Spokojny Amerykanin

Świetna, zwięzła, mocna powieść z ciekawym tłem historycznym (zakulisowa gra polityczna Amerykanów miała istotnie miejsce). W panoramicznym skrócie pokazany kontrast charakterów (diametralnie różni Fowler i Pyle) i kontrast kultur. Wprawdzie nie lubię espresso, ale takie książki można porównać do doskonałego espresso - i w literaturze to bardzo smakuje.

Świetna, zwięzła, mocna powieść z ciekawym tłem historycznym (zakulisowa gra polityczna Amerykanów miała istotnie miejsce). W panoramicznym skrócie pokazany kontrast charakterów (diametralnie różni Fowler i Pyle) i kontrast kultur. Wprawdzie nie lubię espresso, ale takie książki można porównać do doskonałego espresso - i w literaturze to bardzo smakuje.

I film też polecam (ten współczesny oczywiście, nie ten z lat '50) - rzadko kiedy ekranizacja jest tak dobra.

I film też polecam (ten współczesny oczywiście, nie ten z lat '50) - rzadko kiedy ekranizacja jest tak dobra.

Ależ to była dobra książka! Nie spodziewałem się tak dobrej lektury, a mniej więcej do połowy nawet mi się dłużyła. Później jednak dostajemy świetnie skrojoną intrygę, dramat zazdrości, kronikę wojny w Indochinach przed wkroczeniem armii USA. Opisy ludzkich cierpień i działań wojennych zasługują na uznanie, ale to psychologiczna analiza bohaterów czyni tę książkę arcydziełem.

Ależ to była dobra książka! Nie spodziewałem się tak dobrej lektury, a mniej więcej do połowy nawet mi się dłużyła. Później jednak dostajemy świetnie skrojoną intrygę, dramat zazdrości, kronikę wojny w Indochinach przed wkroczeniem armii USA. Opisy ludzkich cierpień i działań wojennych zasługują na uznanie, ale to psychologiczna analiza bohaterów czyni tę książkę arcydziełem.

Jedna z lepszych powieści psychologicznych o wojnie w Indochinach jakie czytałam. Pisarz w błyskotliwy sposób pokazuje mechanizmy wojny oraz kulisy politycznych decyzji. Szkicuje na stronicach kontrast dwóch kultur i cywilizacji na tle wojny francusko-wietnamskiej. Na drugim planie mamy toczącą się grę o kobietę. "On zawsze będzie niewinny, nie można winić niewinnych, oni zawsze są bez winy". Kto jest na tyle "czysty" aby decydować o tym czy druga osoba jest moralna, uczciwa? Wcześniej czy później trzeba się zdecydować po którejś stronie.... jeśli człowiek chce pozostać człowiekiem(...)" Wojna, okrucieństwo, brak sensu decyzji podejmowanych przez ludzi nie mających rozeznania... Konflikt w którym jest więcej niż dwie strony zarówno w wojnie o kraj jak o kobietę. Wojna która staje się ucieczką dla niektórych, błogosławieństwem oddalenia innych problemów. Wojna która jednak jest prawdziwa i namacalna, zabija fizycznie i psychicznie. Autor stworzył swoich bohaterów wg kontrastu. Nie istnieje bohater idealny. Przyjaźń, miłość, przywiązanie, honor, wizjonerstwo oraz obłudna zachłanność w obawie przed samotnością jesieni życia. Co zwycięży młodość ze swoimi ideami, miłością i marzeniami czy starość cyniczna, zachłanna, egoistyczna i zaborcza w podziale "łupów". Czy w wojnie liczą się jakiekolwiek zasady? Czy gra będzie czysta? A po wszystkim czy będzie "nam" chociaż przykro?

Jedna z lepszych powieści psychologicznych o wojnie w Indochinach jakie czytałam. Pisarz w błyskotliwy sposób pokazuje mechanizmy wojny oraz kulisy politycznych decyzji. Szkicuje na stronicach kontrast dwóch kultur i cywilizacji na tle wojny francusko-wietnamskiej. Na drugim planie mamy toczącą się grę o kobietę. "On zawsze będzie niewinny, nie można winić niewinnych, oni...

To nie jest mój pierwszy Greene, ani tym bardziej pierwszy Anglik z tego pokolenia, więc do pewnego stopnia wiedziałem, czego się spodziewać. Tzn. tak się mi zdawało.
Okazało się bowiem, że to jedna z najlepszych(!!!) męskich powieści w ogóle, że to tekst dorównujący książkom Remarque'a nawet, a Remarque to szczyt szczytów przecież, i nie tylko Łuk Triumfalny mam na myśli.
Powieść męska to taki byt literacki, drodzy państwo, który ukazuje głębię męskiej duszy bardzo wyraźnie, ale środkami męskimi, tzn. bez odrobiny egzaltacji, sugerując jedynie przeżycia, a tylko tam, gdzie to niezbędne, odsłaniając je odrobinę, resztę zostawiając czytelnikowi, którego dusza wie, jak ich doświadczyć.
W tym przypadku autor idzie nawet dalej, pokazując czytelnikowi - prócz protagonisty - także mężczyznę niedojrzałego, i to nie z powodu wieku, ale upartego dążenia do zachowania niewinności, a, cytując Greene'a, "Niewinność jest swego rodzaju obłędem". Kto chce zostać niewinny, nie może być dorosły, pozostaje w duchu dzieckiem i w rezultacie wyrządza więcej krzywd niż gdyby dorósł wewnętrznie.
Tym razem angielska powściągliwość w połączeniu remarque'owskim przeżywaniem wewnętrznym, męskim, dała rzecz absolutnie wybitną, dla mężczyzn obowiązkową, dla kobiet, tych chcących rozumieć więcej, bardzo polecaną.

To nie jest mój pierwszy Greene, ani tym bardziej pierwszy Anglik z tego pokolenia, więc do pewnego stopnia wiedziałem, czego się spodziewać. Tzn. tak się mi zdawało.
Okazało się bowiem, że to jedna z najlepszych(!!!) męskich powieści w ogóle, że to tekst dorównujący książkom Remarque'a nawet, a Remarque to szczyt szczytów przecież, i nie tylko Łuk Triumfalny mam na...

Wojna w Indochinach, tereny pod francuską administracją kolonialną. Tu, w czasach niełatwych i zmuszających w pewien sposób do samookreślenia, spotykają się brytyjski korespondent i Amerykanin z korpusu medycznego.

Autor stawia naprzeciwko siebie dwóch bohaterów, dwa zupełnie odmienne typy i odmienne wzorce postępowania, odmienne światopoglądy. Jeden - już dosyć leciwy, wyraźnie zmęczony, cyniczny, najchętniej zawsze bezpiecznie stojący z boku, byle się nie angażować, byle tylko nie opowiedzieć się po niczyjej stronie. Drugi, przeciwnie - młodziak, po czubek wypełniony ideami, z gatunku tych, co to gdy mówią "demokracja, honor, sprawiedliwość, uczciwość", to dokładnie słychać dużą literę na początku każdego wyrazu. Po amerykańsku moralnie wypucowany do połysku, poglądowo tak czyściutki, że aż obrzydzenie zbiera. Doktryner, który nigdy nie stanie z boku ale zawsze zajmie jedynie słuszne stanowisko.

Pomiędzy nimi kobieta, młoda Wietnamka. Dziwna jakaś. Pozornie bezwolna, posłusznie i z uśmiechem poddająca się wszystkiemu, co się jej narzuci. Główny bohater mówi, że jest jak dziecko, niewinna. Dla mnie - jak dziecko niemoralna. Taka murwa kuszka. Murwa - bo ostatecznie poleci tam, gdzie wygodniej, bogaciej i pewniej, bez najmniejszego imperatywu w postaci głosu serca. Kuszka - bo bezduszna i nie ma w niej cienia wyrzutów sumienia. Nieludzka w swej bierności. Nie polubiłam jej ani trochę, ani trochę w niczym nie współczułam.

A ci dwaj mierzą się ze sobą. Jeden chciałby zatrzymać, ale wie, że warunki służbowe (odwołanie do kraju) i życiowe (żona pozostawiona w ojczyźnie) sprawiają, że nie ma żadnych argumentów. Drugi wyciąga łapę, chciałby chapsnąć i zagarnąć, ale zmatowiłoby to ten moralny wysoki połysk, więc chce grać fair, być w porządku - i to jest już zupełnie nie do strawienia, gdy grzeczność zamienia się w bezmyślne okrucieństwo. A dalej...

A dalej musisz, czytelniku, osądzić sam, co jest mniejszym złem (większym dobrem?): zakłamane asekuranctwo, gdy nagle zdecyduje się zaangażować i zająć stanowisko, czy szlachetne idee, pozbawione wątpliwości, gdy zmieniają się w bezkompromisowość i brak jakichkolwiek skrupułów.
Jak to zwykle u Greene'a - myśleć trzeba, nie ma lekko.

Wojna w Indochinach, tereny pod francuską administracją kolonialną. Tu, w czasach niełatwych i zmuszających w pewien sposób do samookreślenia, spotykają się brytyjski korespondent i Amerykanin z korpusu medycznego.

Autor stawia naprzeciwko siebie dwóch bohaterów, dwa zupełnie odmienne typy i odmienne wzorce postępowania, odmienne światopoglądy. Jeden - już dosyć leciwy,...

w tematach śmierci i bezsensu- piękna lektura aby zakończyć luty

w tematach śmierci i bezsensu- piękna lektura aby zakończyć luty

Jedna z najlepszych książek jakie czytałem.

Jedna z najlepszych książek jakie czytałem.

Nie zachwyciła jak mistrzowskie ,,Sedno sprawy,, , ale to i tak jeden z moich ulubieńców .

Nie zachwyciła jak mistrzowskie ,,Sedno sprawy,, , ale to i tak jeden z moich ulubieńców .

Słów w tej książce jest właśnie tyle, ile potrzeba. Zwięzła, ale przekazuje ogromny ładunek treści. Tak wyobrażam sobie dzieło sztuki literackiej.

Słów w tej książce jest właśnie tyle, ile potrzeba. Zwięzła, ale przekazuje ogromny ładunek treści. Tak wyobrażam sobie dzieło sztuki literackiej.