Minął wiek, od kiedy zmarł Twain, a jego dzieło brzmi dla mnie jak rozeznanie różnic płciowych, przeznaczone dla współczesnych ludzi. W niniejszej książce fantastycznie wymyślone zostały wątki, które dość zabawnie, ale z zachowanym szacunkiem do postaci pokazują, jak odmienne jest myślenie kobiet i mężczyzn.

[SPOILER]
Perspektywa Adama była dla mnie intrygująca od samego początku, bardzo faktologiczna. Świetnie oddana została męska potrzeba izolacji, mrukliwość, oschłość, wręcz dzikość, ale też przywiązanie do zasad i ustaleń, umiejętność wysnuwania hipotez oraz zdolność do krótkiej, acz treściwej formy przekazywania informacji.

Natomiast perspektywa Ewy wydała mi się urocza. Pokazano kobiecą wrażliwość i czułość, ciekawość świata, ale i lekkomyślność, będącą wynikiem naiwności. Z drugiej strony u Ewy zwrócono uwagę na umiejętność budowania więzi i przywiązania, umiejętność zachwytu, ale i potrzebę bycia podziwianą, zauważoną.

Znamienne jest dla mnie, gdy Ewa mówi, że darowała Adamowi "sześćdziesionę", choć ona sama nigdy by go nie zdradziła. Ciekawe jest to, że to właśnie Ewa została pierwsza zwiedziona przez węża, ale przed Bogiem tłumaczyć się za to musiał Adam - polecam rekolekcje księdza Pawlukiewicza, który świetnie zinterpretował to zdarzenie. Niesamowite, jak wiele ukrytych znaczeń można znaleźć w Biblii.

Obrazowo też przedstawiono konsekwencje wypędzenia z raju, m.in. to, że zwierzęta, które dotychczas żyły w pokoju, zaczęły się nawzajem mordować, co symbolizuje utratę niewinności i bezpieczeństwa raju. Oraz to, że nostalgia za utraconym rajem towarzyszy bohaterom historii do samego końca, zwłaszcza Ewie. Starają się jednak dostrzegać zalety sytuacji, w której się znaleźli, co też pokazuje, jak ważna jest możliwość współdzielenia bólu z ukochaną osobą, co daje nadzieję na lepsze jutro, a nawet radość w bólu.

Nasunęło mi się skojarzenie z Błękitną Laguną, gdzie również ukazano różnice pomiędzy myśleniem kobiety a myśleniem mężczyzny: początkowy brak zrozumienia, ale i rodzące się namiętności między bohaterami, wzajemną fascynację i przyciągnie.

Twain zrobił coś wyjątkowego, napisał książkę, w której nie oczernił, ani nie wychwalił żadnej z płci. Pokazał zarówno wady, jak i zalety obu stron, bez kpiny, ani też pieśni pochwalnych. Adam i Ewa są nam bliscy, rozumiemy ich punkty widzenia, czasami nas bawią, kiedy np. Adam odsuwa się, szukając przestrzeni, a Ewa wytrapia go z pomocą wilka, który się do niej przywiązał, a czasem smucą, np. gdy Adam rani Ewę swoim zachowaniem. Ostatecznie jednak wzbudzają w odbiorcy sympatię, są po prostu ludzcy.

Czytanie tej książki to była czysta przyjemność, polecam serdecznie.

Minął wiek, od kiedy zmarł Twain, a jego dzieło brzmi dla mnie jak rozeznanie różnic płciowych, przeznaczone dla współczesnych ludzi. W niniejszej książce fantastycznie wymyślone zostały wątki, które dość zabawnie, ale z zachowanym szacunkiem do postaci pokazują, jak odmienne jest myślenie kobiet i mężczyzn.

[SPOILER]
Perspektywa Adama była dla mnie intrygująca od...