Hej🧌

Co powiecie na lekki romans z dużą dawką humoru? „Neanderthal seeks human” to fantastyczna książka! Główna bohaterka to ktoś, kogo tylko ze świecą szukać – oryginalna, zabawna i autentyczna. Penny Reid stworzyła intrygującą historię, z której lecą iskry, a między Janie i Quinnem jest taka chemia, że należałoby przy czytaniu siedzieć w masce gazowej. Dawno nie czytałam tak świetnego romansu, przy którym zupełnie zapomniałam o rzeczywistości. Myślę, że wrócę do tej książki nie raz i nie dwa. Zaskakuje, podnosi na duchu i sprawia, że serce rośnie!

Wbrew pozorom książka nie jest seksem i pożądaniem płynąca. Relacja między Janie i Quinnem nie opiera się wyłącznie na fizycznym przypodobaniu bohaterów. Należy zacząć od tego, że Janie to bardzo specyficzna osoba, która jest dość wstydliwa i zupełnie nieświadoma swojego seksapilu. Choć Quinn podoba się dziewczynie, to ona jest przekonana, iż ten mężczyzna w życiu by na nią łakomie nie spojrzał. Przez to dochodzi do wielu niewinnych na pierwszy rzut oka interakcji między bohaterami. Dopiero z czasem, gdy mężczyzna zaczyna coraz mocniej zaznaczać swoje zainteresowanie, Janie przychodzi po rozum do głowy. Ten proces jest dość wolny i uroczo opisany, przez co zupełnie nie przeszkadzała mi ta zaćma w umyśle bohaterki – jej niespotykana niewinność (co prawda nie jest dziewicą, ale przy Quinnie zachowywała się jak nastolatka, która nakręcała się chłopaczkiem z sąsiedztwa).

Janie to urocza, słodka, delikatna, lekko zagubiona i niewinna istota. Quinn musiał być wobec niej bardzo wyrozumiały – zwłaszcza przez to, że w przeszłości Janie doświadczyła wielu przykrych sytuacji. Autorka stworzyła świetną dynamikę między tymi dwoma postaciami – jest chemia. Jest jej sporo. Od pierwszego rozdziału aż do ostatniego czuć przyciągnie między Janie i Quinnem. Co istotne, miłośnicy opisów zbliżeń między bohaterami będą musieli objeść się smakiem – choć autorka opisuje grę wstępną, to sam stosunek został pominięty w podobny sposób, jak to miało miejsce w „Przed Świtem” Stephanie Meyer.

Historię poznajemy z punktu widzenia Janie – siedzimy w jej głowie i dowiadujemy się wszystkich szczegółów oraz mamy wgląd w każdą myśl. Przyznam, że to była zabawna przejażdżka – Janie to tak niesamowicie specyficzna osoba, że ciężko było nie raz i nie dwa powstrzymać uśmiech. Śmiałam się z Janie i wraz z nią – podobnie, jak robił to Quinn. Autorka stworzyła wielopoziomową postać, której zachowanie miało swoje korzenie w różnych sytuacjach z przeszłości. Janie nie zachowywała się jak pokręcona paranoiczka „bo tak”, tylko z dużą starannością do przedstawienia backstory, autorka szeroko nakreśliła jej charakter.

Quinn skradł moje serce – choć nie podobało mi się jego „nie kłamanie, a jednak mijanie się z prawdą”, to dzięki temu książka pod koniec stała się jeszcze bardziej intrygująca. Miałam ochotę przeczytać całość jeszcze raz, już mając tę nową wiedzę i zaskakujące informacje. Tak też z resztą zrobiłam, przez co tekst nabrał zupełnie nowego wymiaru – każda sytuacja okazała się oczywista, jednak sama w życiu bym nie wpadła na to, co Quinn tak skrzętnie ukrywał.

Historia jest dość oryginalna jak na romans – mamy mocno biurowy klimat i zawistne współpracowniczki, jednak charakter Janie, jej poglądy i usposobienie robi całą różnicę. TMTI (too much trivial information) to cecha, która najbardziej zapadła mi w pamięć i jednocześnie przypadła do gustu. Bohaterka udzielała wielu trywialnych informacji, ciekawostek, co nadało ton książce. Janie zaprezentowała się jako inteligentna i ciekawa świata osoba, z którą zwyczajnie chciałoby się porozmawiać. Uważam to za świetny sposób na przedstawienie bohatera i zilustrowanie jego cech, co jednocześnie nie wymaga obszernych opisów, tłumaczenia, czy stwarzania sztucznych sytuacji.

Jeśli można się do czegoś przyczepić, to do wątku siostry Janie i końcówki książki, gdy „źli ludzie” napadli na główną bohaterkę, a jej drużyna szwaczek i kobiet lubiących szydełkować weszła do gry. Dwie linie krytyki – nierealistyczne i zbyt sztampowe. Rozumiem, że autorka chciała dodać tej uroczej powieści trochę grozy i niepewności, ale wyszło raczej cienko.

Penny Reid pisze lekko, łatwo i przystępnie. Przez tekst się po prostu płynie – nie można oderwać się od czytania.

Moja ocena: 8.5/10

Hej🧌

Co powiecie na lekki romans z dużą dawką humoru? „Neanderthal seeks human” to fantastyczna książka! Główna bohaterka to ktoś, kogo tylko ze świecą szukać – oryginalna, zabawna i autentyczna. Penny Reid stworzyła intrygującą historię, z której lecą iskry, a między Janie i Quinnem jest taka chemia, że należałoby przy czytaniu siedzieć w masce gazowej. Dawno nie czytałam...