Książka oducza czytelnika myślenia, że wszystko kręci się wokół niego. Ja ja ja i jeszcze raz ja. Głównym przesłaniem jest to, że człowiek nic nie potrzebuje. Człowiek nie ma żadnych potrzeb. Nasze ciała mają cechy w postaci jedzenia, picia i tak dalej, lecz ciężko nazwać to potrzebami gdy to ktoś nas tak zaprojektował, a nie my sami siebie. Nikt nas na ten świat nie zapraszał, nikt z nas nie był pytany o to czy chce się urodzić. Nie była to nasza potrzeba. Coś co nas stworzyło tego chciało. Bo miało dla nas zadanie. Wszystkie potrzeby tworu są potrzebami twórcy. To temu co nas stworzył zależy na czymkolwiek, nie nam. Nasza decyzja to tylko to, czy pomóc mu w realizacji jego zamysłu, tak z dobrej woli, altruistycznie, zrobić coś dla niego. Bóg nie jest miłością, jak to się idiotycznie mówi w kościołach. Jest samotny, a bycie samotnym nie jest niczym fajnym. Jest idealny i żadnej rzeczy mu nie potrzeba. Potrzeba mu towarzystwa innego bytu. Bytu, nie rzeczy. Świata, do którego mógł by wstąpić jak królewna do nowego pałacu chłopka, który zmężniał, zapracował i po męsku wybudował swój własny pałac, aby królewna została jego żoną (Bóg jest stroną kobiecą, ludzkość męską). My nie potrzebujemy Boga. To Bóg nas potrzebuje.

Książka oducza czytelnika myślenia, że wszystko kręci się wokół niego. Ja ja ja i jeszcze raz ja. Głównym przesłaniem jest to, że człowiek nic nie potrzebuje. Człowiek nie ma żadnych potrzeb. Nasze ciała mają cechy w postaci jedzenia, picia i tak dalej, lecz ciężko nazwać to potrzebami gdy to ktoś nas tak zaprojektował, a nie my sami siebie. Nikt nas na ten świat nie...