XVII tom "Biblioteki" Diodora opowiada, jak tytuł wskazuje, o losach Aleksandra III, zwanego wielkim. I, co ciekawe, tylko o nim. Nie ma żadnych wtrąceń o Rzymie, Sycylii, Kartaginie, nic. Jedynie dwie wzmianki poruszają sprawy Grecji, ale i one są powiązane z Macedonią. Reszta to opis wyprawy Aleksandra, oczywiście w formie znacznie bardziej skondensowanej niż u Arriana czy Kurcjusza Rufusa, chociaż obszerniejszej niż u Plutarcha. Według historyków, Diodor korzystał ze źródeł mniej wiarygodnych niż pozostali wymienieni autorzy i jego przekaz zawiera więcej pomyłek. Opisy bitew mają znaczenie niemal wyłącznie literackie, gdyż praktycznie nie da się z nich odtworzyć ich przebiegu. Jest chaotycznie, brutalnie, krwawo, epicko, czy tak jak na polu bitwy, ale historyk nie wiele ma z tego pożytku. Warto jednak podkreślić bezstronność autora. Diodor, podobnie jak jego źródło, nie próbowali w żaden sposób ukryć ciemnej strony wojny. I chociaż księga ta zawiera wiele przykładów łaskowości Aleksandra, nie brak tu również opisów cierpień żon perskich żołnierzy poległych pod Gaugamelą, tragedii mieszkańców Tyru i Persepolis, czy okrucieństw popełnionych przez Macedończyków w Indiach. Pozwala to mocno odbrązowić sielankowe opisy łagodnych zdobywców, zachowane przez innych kronikarzy. W tekście jest duża luka, obejmująca wydarzenia od śmierci Dariusza III po początek podboju Indii, która pewnie rzuciłaby sporo światła na okoliczności śmierci Klejtosa i Kallistenesa.
Tradycyjnie, tekst został wydany w dwóch językach - po polsku i po grecku, oraz opatrzony monstrualną wręcz ilością przypisów.

XVII tom "Biblioteki" Diodora opowiada, jak tytuł wskazuje, o losach Aleksandra III, zwanego wielkim. I, co ciekawe, tylko o nim. Nie ma żadnych wtrąceń o Rzymie, Sycylii, Kartaginie, nic. Jedynie dwie wzmianki poruszają sprawy Grecji, ale i one są powiązane z Macedonią. Reszta to opis wyprawy Aleksandra, oczywiście w formie znacznie bardziej skondensowanej niż u Arriana...