Jesteśmy społecznością, która kocha książki

IX tom Biblioteki Diodora Sycylijskiego nieco się różni od poprzednich. Zawrotne tempo mocno spadło, a opisane w nim wydarzenia obejmują dosyć krótki okres czasu (zaledwie 11 lat). Dobrze to wpłynęło na czytelność narracji. Ważniejsze wydarzenia historyczne zostały w końcu starannie opowiedziane i nie przypominają już katalogu splądrowanych miast i stoczonych bitew. Kronikarz znalazł nawet miejsce na (nieco przydługie) streszczenie dyskusji Syrukazan na temat pojmanych Ateńczyków. Zmieniły się również opisy bitew i oblężeń; najważniejsze z nich, stoczone w okolicach Syrakuz zostało przekazane w bardzo dramatyczny sposób (chociaż nie zawiera żadnych konkretów o ustawieniu wojsk ani manewrach),dzięki czemu czytałem go z zapartym tchem. Z kolei relacja z zagłady sycylijskich miast w trakcie wyprawy Hannibala Magona wywiera przygnębiające wrażenie. Podobnie jak poprzednie tomy, XIII księga jest kompilacją kilku źródeł, przede wszystkim kroniki Efora z dziejami Timajosa (odnośnie spraw Sycylii, czyli znaczna część tomu). Diodor znał też dzieła Tukidydesa, Teopompa, Ksenofonta, Filistosa i Apollodora, jednak korzystał z nich znacznie rzadziej. Dzięki temu, jego narracja przedstawia alternatywną (mocno proateńską) wersję wydarzeń. Niestety, kompilacja ta nie jest do końca udana i zawiera sporo pomyłek. Chronologia Diodora jest niemal na pewno błędna, zwłaszcza odnośnie spraw Italii i Rzymu (te z resztą mają, podobnie jak w poprzednich księgach, marginalne znaczenie dla narracji). Opisów wojny peloponeskiej jest jednak tak mało, że nie można pominąć relacji Diodora; odnośnie dziejów Sycylii, jest ona podstawą wszystkich badań. Podobnie jak wszystkie tomy z serii, tekst został wydany w dwóch językach i przetłumaczony możliwie dosłownie i uzupełniony bardzo obszernymi przypisami.