Autorka przede wszystkim przybliża czytelnikowi toksyczną relację, jaka łączyła ją z matką. Kobietą, która nie spełniła własnych marzeń o aktorstwie i zgrabnie przerzuciła je na jedyną córkę. Blondyneczkę o niebieskich oczach, która od najmłodszych lat uczęszczała na castingi. Wielu już wie, jak duże uszkodzenia w dziecięcej psychice jest w stanie wyrządzić show-biznes. Od lat prześladują nas nagłówki gwiazd, które po osiągnięciu pełnoletności zaczynają się gubić. McCurdy zagubiła się już wcześniej.

A raczej w pole wyprowadziła ją jej matka. I najstraszniejsze jest to, że obserwując najwcześniejsze lata młodej aktorki, jako czytelnicy widzimy, co takiego się dzieje, a sama Jennette pozostaje nieświadoma. Dbanie o wagę jest przecież ważne w aktorstwie, opóźnianie dojrzewania na pewno wyjdzie jej tylko na dobre. I tak krok po kroku możemy tylko biernie obserwować, jak narratorka wchodzi coraz głębiej w zaburzenia odżywiania, pozostaje pod nieustającą kontrolą swojej mamy, a życie właściwie całej jej rodziny spoczywa na jej wychudzonych ramionach.

Jedyne, na co mogłabym zwrócić uwagę, to że brakuje tej płynności w narracji, jaką miał Matthew Perry. A mimo to McCurdy wciąga nas w ciemne kąty show-biznesu, pokazuje zalegający kurz i zgrzybiałe ściany. Palcem wskazuje swoich oprawców, tych, którzy nic nie zrobili. O ile wcześniej jej wychudzone ciało było niemym krzykiem, o tyle jej autobiografia jest już gniewnym wrzaskiem, którego nie można zignorować.

Kinga Kolenda