Todesfrist

Trzymająca w napięciu, świetny kryminał, przeczytana w 3 dni. Napewno kiedyś do niej wrócę :)

Trzymająca w napięciu, świetny kryminał, przeczytana w 3 dni. Napewno kiedyś do niej wrócę :)

To mój pierwszy kryminał z krwi i kości. Jestem zachwycona! Zwroty akcji - szczególnie na końcu książki - mogą przyprawić o zawrót głowy! Marteen S. Sneijder to świetnie napisana postać. Mimo jego arogancji i egoizmu łatwo go polubić, ja się nawet do niego przywiązałam. Sabine i on tworzą świetny zespół i nie mogę się doczekać trzech nstępnych przygód tego duetu.
Jedyny minus to parę błędów językowych, czy wpadki takie jak dwukrotne zapinanie psa na smycz. Detale - tylko i aż.

To mój pierwszy kryminał z krwi i kości. Jestem zachwycona! Zwroty akcji - szczególnie na końcu książki - mogą przyprawić o zawrót głowy! Marteen S. Sneijder to świetnie napisana postać. Mimo jego arogancji i egoizmu łatwo go polubić, ja się nawet do niego przywiązałam. Sabine i on tworzą świetny zespół i nie mogę się doczekać trzech nstępnych przygód tego duetu.
Jedyny...

Dawno nie czytałam tak mocnej i wciągającej książki!!!
Pierwszy raz od dawna spotkałam się też z powieścią, która była tak obszerna, a mimo to ani razu nie odczułam nudy.
Nie znałam tego autora wcześniej, jego dzieło od kilku lat czekało na mojej półce i nabierało mocy.
Dzień, w którym przeczytałam pierwsze kilkanaście stron był początkiem tak niezwykłej przygody, że moje tętno bez przerwy było podniesione - a to dla mnie wyznacznik dobrej powieści :-)
Jestem zachwycona tym, co przeczytałam. Tak wiele wątków, wiele postaci, a tak spójna historia, która cały czas oddziaływała na mnie jak nic innego.
Mówiąc kolokwialnie, zapomniałam o całym świecie i odłożyłam wszystkie obowiązki na bok :-) Matka roku normalnie hehe.

Dawno nie czytałam tak mocnej i wciągającej książki!!!
Pierwszy raz od dawna spotkałam się też z powieścią, która była tak obszerna, a mimo to ani razu nie odczułam nudy.
Nie znałam tego autora wcześniej, jego dzieło od kilku lat czekało na mojej półce i nabierało mocy.
Dzień, w którym przeczytałam pierwsze kilkanaście stron był początkiem tak niezwykłej przygody, że moje...

Wyśmienity kryminał. Polecam!

Wyśmienity kryminał. Polecam!

Już dawno żaden kryminał tak skutecznie mnie nie wciągnął! Doskonała, wartka akcja, świetnie wykreowani bohaterowie, zgrabnie rozwijane wątki - wszystko to, czym porządny kryminał powinien się charakteryzować. Za kilka lat z przyjemnością sięgnę po "48" ponownie. Czekam z niecierpliwością na polskie tłumaczenia reszty książek Autora.

Już dawno żaden kryminał tak skutecznie mnie nie wciągnął! Doskonała, wartka akcja, świetnie wykreowani bohaterowie, zgrabnie rozwijane wątki - wszystko to, czym porządny kryminał powinien się charakteryzować. Za kilka lat z przyjemnością sięgnę po "48" ponownie. Czekam z niecierpliwością na polskie tłumaczenia reszty książek Autora.

Problemem niemieckich kryminałów w polskim wydaniu są fatalne, toporne tłumaczenia, dlatego jeśli tylko mam możliwość - czytam je w oryginale. Brzmią wtedy mniej naiwnie, tracą ten dziwny infantylizm, który może zniechęcać czytelników przyzwyczajonych do amerykańskiego i skandynawskiego poziomu literatury sensacyjnej.

Ostatnio postanowiłam zapoznać się z kilkoma wcześniej mi nieznanymi niemieckimi autorami kryminałów, jednym z nich jest Andreas Gruber.

"Todesfrist" to pierwsza część (siedmioodcinkowego póki co) cyklu z policjantką Sabine Nemez i ekscentrycznym holenderskim profilerem Maartenem S. Sneijderem. Bohaterowie poznają się podczas polowania na seryjnego mordercę, który w bardzo okrutny sposób zabił trzy kobiety w trzech katedrach: lipskiej, kolońskiej i monachijskiej. Za każdym razem związana z ofiarą osoba dostawała - teoretycznie - szansę uratowania jej życia dzięki odgadnięciu w ciągu 48 godzin dlaczego dokonano porwania (stąd polski tytuł "48"). Chociaż Sneijder jest prawdziwą gwiazdą w swoim fachu, to bystra Sabine znajduje klucz do zagadki. W tej opowieści ważna rolę odgrywa książeczka z 1845 roku z makabrycznymi wierszykami dla dzieci "Struwwelpeter" Heinricha Hoffmanna. Była ona niezwykle popularna nie tylko w krajach niemieckojęzycznych. U nas doczekała się wielu wznowień jako "Staś Straszydło. Złota rószczka". W wierszykach niegrzeczne dzieci spotykają straszne kary niewspółmierne do przewin, np. Juleczkowi, który miał zwyczaj ssać palce, obciął je krawiec wielkimi nożycami ("...Wpada krawiec jak pantera
I do Julka skoczy żywo.
Nożycami w lewo, w prawo
Uciął palec jeden drugi,
Aż krew trysła we dwie strugi").

Jeśli przymkniemy oko na oczywistą bzdurę, jaką jest udział policjantki w śledztwie dotyczacym morderstwa własnej matki, książkę "Todesfrist" czyta się nieźle i mam apetyt na dalsze części. Zdecydowanie Gruber to wyższa liga niż Fitzek.

Problemem niemieckich kryminałów w polskim wydaniu są fatalne, toporne tłumaczenia, dlatego jeśli tylko mam możliwość - czytam je w oryginale. Brzmią wtedy mniej naiwnie, tracą ten dziwny infantylizm, który może zniechęcać czytelników przyzwyczajonych do amerykańskiego i skandynawskiego poziomu literatury sensacyjnej.

Ostatnio postanowiłam zapoznać się z kilkoma wcześniej...

Książka wciągnęła mnie od samego początku, dobrze wykreowani bohaterowie. Wiele zwrotów akcji sprawiły, że ciężko było mi odłożyć książkę, a zarazem z chęcią do niej wracałam. Wszystkie wątki fajnie się z czasem że sobą zgrały, a motywy sprawcy zostały przedstawione w ciekawy sposób.

Książka wciągnęła mnie od samego początku, dobrze wykreowani bohaterowie. Wiele zwrotów akcji sprawiły, że ciężko było mi odłożyć książkę, a zarazem z chęcią do niej wracałam. Wszystkie wątki fajnie się z czasem że sobą zgrały, a motywy sprawcy zostały przedstawione w ciekawy sposób.

"Jeżeli w ciągu czterdziestu ośmiu godzin odgadniesz, dlaczego uprowadziłem tę kobietę, zostanie ona przy życiu. W przeciwnym razie – zginie.“
Takim komunikatem rozpoczyna się perwersyjna gra seryjnego mordercy. Głodzenie, wlewanie atramentu do płuc, zamurowywanie żywcem w betonowym słupie...
Monachijska policjantka Sabine Nemez rozpaczliwie szuka motywu, wyjaśnienia. Tym bardziej, że chodzi również o życie jej matki. Dopiero gdy do śledztwa włącza się pewien Holender, schemat działania sprawcy staje się jasny. Przerażającą inspiracją psychopaty okazuje się stara książka obrazkowa...
„48“ to jeden z najlepszych thrillerów, jaki ukazał się na rynku niemieckim w ostatnich latach. Przez wiele tygodni gościł na listach bestsellerów, a z Andreasa Grubera uczynił jedną z największych gwiazd niemieckiego thrillera obok Sebastiana Fitzka.
Trochę mi ta książka przypominała "Rozmówcę" Chrisa Cartera, którego uwielbiam. Fabuła spójna, pełna brutalnych opisów, okraszona zapisem sesji terapeutycznych straumatyzowanego człowieka. Dodatkowym smaczkiem jest obecność profilera, który choć genialny w tym co robi, jest bardzo niesympatycznym bucem. Lubię książki, gdzie występuje inteligentny psychopata i równie inteligentny profiler właśnie. To zawsze oznacza wielce emocjonujący pojedynek. Tutaj dostałam aż dwóch profilerów, a właściwie: dwoje. Interesujące doświadczenie. Gruber przykuł mnie do swojej książki niewidzialnym łańcuchem. Nie można jej odłożyć, póki się nie skończy. Akcja już od pierwszych stron wchodzi na wysokie obroty i nie zwalnia ani na chwilę. Jedyny minus jaki tu widzę, to moment, w którym dość szybko domyślamy się wszystkiego: kto, dlaczego i komu. Następuje to sporo przed zakończeniem, ale i tak gnałam ku finałowi, żeby sprawdzić czy moje podejrzenia były słuszne i sprawa rozwiąże się w przewidywany przeze mnie sposób. No i postać samego mordercy; dla mnie trochę niespójna. W swych działaniach był brutalny, nieprzewidywalny, inteligentny, poukładany, zwarty. Z opisu zaś wyłania się zahukany gość, trochę ofiara losu, nieporadny życiowo. Ale może tak miało być; może to jakiś kamuflaż 🤔 Niemniej, nie zgrało mi się w tym punkcie. Ogółem rzecz biorąc, książka kapitalna i godna polecenia.
Ocena: 8/10

"Jeżeli w ciągu czterdziestu ośmiu godzin odgadniesz, dlaczego uprowadziłem tę kobietę, zostanie ona przy życiu. W przeciwnym razie – zginie.“
Takim komunikatem rozpoczyna się perwersyjna gra seryjnego mordercy. Głodzenie, wlewanie atramentu do płuc, zamurowywanie żywcem w betonowym słupie...
Monachijska policjantka Sabine Nemez rozpaczliwie szuka motywu, wyjaśnienia. Tym...

Książkę mogę polecić osobom które lubią klimaty morderstw, psychopatów i dużej ilości szczegółowych opisów dotyczących zwłok. Oj tak tych opisów było tutaj sporo i czasami aż sama czułam ciarki czytając je. Podoba mi się też to, że możemy z biegiem czasu poznawać motywy mordercy i wszystko z czasem zaczyna się łączyć w całość.

Książkę mogę polecić osobom które lubią klimaty morderstw, psychopatów i dużej ilości szczegółowych opisów dotyczących zwłok. Oj tak tych opisów było tutaj sporo i czasami aż sama czułam ciarki czytając je. Podoba mi się też to, że możemy z biegiem czasu poznawać motywy mordercy i wszystko z czasem zaczyna się łączyć w całość.

Mimo że książka opiera się na oklepanych schematach do połowy czytało się dosyć przyjemnie. I to tyle dobrego.
W drugiej części autor daje nam gotowe rozwiązanie a następnie próbuje zmylić czytelnika w sposób prymitywny i banalny.
Końcówka książki oprócz głupiej bieganiny przeobraziła całą namiastkę krwawego thrillera w tanią komedię obyczajową.

Mimo że książka opiera się na oklepanych schematach do połowy czytało się dosyć przyjemnie. I to tyle dobrego.
W drugiej części autor daje nam gotowe rozwiązanie a następnie próbuje zmylić czytelnika w sposób prymitywny i banalny.
Końcówka książki oprócz głupiej bieganiny przeobraziła całą namiastkę krwawego thrillera w tanią komedię obyczajową.