Książka totalnie bez polotu, zupełnie nie w stylu Kossakowskiego. Opowiadania bez sensu, czasami wręcz obrzydliwe.

Książka totalnie bez polotu, zupełnie nie w stylu Kossakowskiego. Opowiadania bez sensu, czasami wręcz obrzydliwe.

"Drobna nieuważność" to zbiór opowiadań z życia wziętych, w których chyba na próżno szukać puenty. Niektóre historie są zabawne, inne są przestrogą, jeszcze inne pokazują, że świat zapomina, ale człowiek, którego coś dotknie nie zapomni nigdy.
W każdym z tych opowiadań (może poza pierwszym, które jest nieco inaczej napisane) brakuje mi jakiegoś wstępu, wprowadzenia w historię. Czegoś na wzór "było ciepłe lato, choć czasem padało", gdy dotarłem na Podlasie, albo znalazłem się we Francji szukając szczęścia w życiu, a znalazłem historię o kobiecie, która posłodziła Bordeaux przyprawiając gospodarza o zawał. To, co jednak trzeba oddać Kosie to fakt, że potrafi słowem oddać charakterologię postaci. Wiemy, z kim mamy do czynienia, co pozwala nam w jakiś sposób wczuć się w te osoby i zrozumieć, co w nich zaszło w opisywanych sytuacjach.
"Drobna nieuważność" to w sumie dziwna książka, chaotyczna i poukładana jednocześnie, pouczająca i niewiele wnosząca zarazem. Jedno, co wynika z niej wprost, to to, że życie jest wystarczająco dziwne, nie musimy go dodatkowo ubarwiać...

"Drobna nieuważność" to zbiór opowiadań z życia wziętych, w których chyba na próżno szukać puenty. Niektóre historie są zabawne, inne są przestrogą, jeszcze inne pokazują, że świat zapomina, ale człowiek, którego coś dotknie nie zapomni nigdy.
W każdym z tych opowiadań (może poza pierwszym, które jest nieco inaczej napisane) brakuje mi jakiegoś wstępu, wprowadzenia w...

Niektóre historie naprawdę zabawne i z biglem, świetna charakterystyka bohaterów poprzez język. Niestety kilka też koszmarnie rozwleczonych, przegadanych, z trzema puentami (najgorsza pod tym względem chyba pierwsza część "Tryptyku francuskiego" - kilometry tekstu o tym, że Polka posłodziła wino, a Francuzowi przykro). Zabrakło bezlitosnej, brutalnej redakcji i ostrych cięć.

Niektóre historie naprawdę zabawne i z biglem, świetna charakterystyka bohaterów poprzez język. Niestety kilka też koszmarnie rozwleczonych, przegadanych, z trzema puentami (najgorsza pod tym względem chyba pierwsza część "Tryptyku francuskiego" - kilometry tekstu o tym, że Polka posłodziła wino, a Francuzowi przykro). Zabrakło bezlitosnej, brutalnej redakcji i ostrych...

To, co pierwsze "razi w oczy" zbyt prosty i banalny język. Mnóstwo błędów, to już oczywiście nie jest wina p.Kossakowskiego, ale wkurza.
Książka ma dziwny klimat, opisane są w niej dziwne (wg autora normalne) historie. Jak dla mnie jakieś wyrwane, bez sensu, chyba o to miało chodzić.
Generalnie, Pan Przemek nie jest żadnym pisarzem, autorem itp, i tak powinno pozostać.
Bardzo słaba pozycja.

To, co pierwsze "razi w oczy" zbyt prosty i banalny język. Mnóstwo błędów, to już oczywiście nie jest wina p.Kossakowskiego, ale wkurza.
Książka ma dziwny klimat, opisane są w niej dziwne (wg autora normalne) historie. Jak dla mnie jakieś wyrwane, bez sensu, chyba o to miało chodzić.
Generalnie, Pan Przemek nie jest żadnym pisarzem, autorem itp, i tak powinno...

Z przyjemnością się wybiorę! Tym bardziej, że miniony weekend upłynął mi na chłonięciu "Drobnej nieuważności i innych historii", a że lektura pozostawiła kilka myśli, to postanowiłem, że się nimi podzielę.

Na wyjątkowość tego zbioru składają się dwa, bardzo ważne elementy. Pierwszym są, naturalnie, same historie, w tym ich różnorodność. Znajdziemy tu opowieści śmieszne, smutne, traktujące o śmierci, przemijaniu, ale też o życiu, nadziei oraz nierzadko dziwacznych zdarzeniach, które przytrafiają się ludziom takim, jak my sami. Ze zdumieniem zauważyłem, że po lekturze nie tylko nie potrafiłem wskazać ulubionego opowiadania, ale też każde z nich było wciąż żywe w mojej głowie. Wróble od marzeń, Bronek z jego pasją, czy kwestia wyższości origami nad trójmasztowcem z zapałek - pamiętałem je bardzo wyraźnie, a to w przypadku zbioru opowiadań dzieje się niezwykle rzadko.

Drugim z elementów (a w moim przekonaniu nawet ważniejszym) jest warsztat autora, przypominający malowanie obrazów w wyobraźni czytelnika. Trudno dokładnie nazwać ten efekt, ale chłonąc kolejne wersy czułem, jakbym oglądał serię obrazów, oddających przedstawiane sytuacje w najdrobniejszych szczegółach, ujmując panującą w danych momentach atmosferę w słowa. Ta swego rodzaju plastyczność sprawiała, że miałem wrażenie jakbym sam tam był i wsłuchiwał się w snutą opowieść. Nic tylko wziąć do ręki kubek herbaty i dać się ponieść historii. Dawno żadna książka tak mnie nie wciągnęła i nie czułem takiego żalu, że już się skończyła.

Z przyjemnością się wybiorę! Tym bardziej, że miniony weekend upłynął mi na chłonięciu "Drobnej nieuważności i innych historii", a że lektura pozostawiła kilka myśli, to postanowiłem, że się nimi podzielę.

Na wyjątkowość tego zbioru składają się dwa, bardzo ważne elementy. Pierwszym są, naturalnie, same historie, w tym ich różnorodność. Znajdziemy tu opowieści śmieszne,...

Pierwsza książka Kossakowskiego wciągnęła mnie zdecydowanie bardziej. Tę czytało się całkiem przyjemnie, ale jednak czegoś brakowało...

Pierwsza książka Kossakowskiego wciągnęła mnie zdecydowanie bardziej. Tę czytało się całkiem przyjemnie, ale jednak czegoś brakowało...

Początkowe lekkie zdziwienie, potem rozkręca się. Dowcipny język, świetne porównania. jestem na tak.

Początkowe lekkie zdziwienie, potem rozkręca się. Dowcipny język, świetne porównania. jestem na tak.

Polecam! Oglądałam Przemka programy, czytałam pierwszą książkę i musiałam kupić "Drobną nieważność", nie zawiodłam się. Książka to zbiór opowieści o bardzo zróżnicowanej tematyce. Zdecydownie historie bohaterów wciągają, czyta sie błyskawicznie. Dla mnie rewelacja!

Polecam! Oglądałam Przemka programy, czytałam pierwszą książkę i musiałam kupić "Drobną nieważność", nie zawiodłam się. Książka to zbiór opowieści o bardzo zróżnicowanej tematyce. Zdecydownie historie bohaterów wciągają, czyta sie błyskawicznie. Dla mnie rewelacja!

Daję 2 bo lubię Przemka. Nie czytajcie tego, co za słabizna. Książka bez żadnego sensu, puenty, zbiór totalnie DZIWNYCH historii, których nie wiadomo kto jest bohaterem. Zdecydowanie wolę Przemka jako prowadzącego programy tv. Może to znak, że jednak warto wrócić do telewizji? Pisanie książek to nie ta droga.

Daję 2 bo lubię Przemka. Nie czytajcie tego, co za słabizna. Książka bez żadnego sensu, puenty, zbiór totalnie DZIWNYCH historii, których nie wiadomo kto jest bohaterem. Zdecydowanie wolę Przemka jako prowadzącego programy tv. Może to znak, że jednak warto wrócić do telewizji? Pisanie książek to nie ta droga.

Mnie się podobały te historie. Nie mają wartkiej akcji ani niezwykłej fabuły. Ale podoba mi się w nich ta powolność, normalność, pochylenie nad życiem i pojedynczymi chwilami. Bo to one są ważne.

Mnie się podobały te historie. Nie mają wartkiej akcji ani niezwykłej fabuły. Ale podoba mi się w nich ta powolność, normalność, pochylenie nad życiem i pojedynczymi chwilami. Bo to one są ważne.