Nie znoszę pożegnań. Wiedziałam, że będzie mi się trudno rozstać z mieszkańcami Zielonej i właśnie tak było. Przywiązałam się do całej ekipy i łezka się w oku kręciła, kiedy przyszło mi się w końcu z nimi pożegnać. Lubię tę serię i na pewno będę do niej wracać, bo to taka historia, która działa jak plasterek na każdą ranę.

Nie znoszę pożegnań. Wiedziałam, że będzie mi się trudno rozstać z mieszkańcami Zielonej i właśnie tak było. Przywiązałam się do całej ekipy i łezka się w oku kręciła, kiedy przyszło mi się w końcu z nimi pożegnać. Lubię tę serię i na pewno będę do niej wracać, bo to taka historia, która działa jak plasterek na każdą ranę.

OSTATNIA WIZYTA NA ZIELONEJ
Kiedy przed dwoma laty sięgnęłam po „Zieloną 13” Agaty Bizuk zupełnie nie przypuszczałam, że tak bardzo wsiąknę w klimat tej historii i tak mocno zaprzyjaźnię się z bohaterami. Nie miałam pojęcia, że z ochotą będę do nich wracać przy każdej nadarzającej się okazji. A to dlatego, że pierwsza część nie zachwyciła mnie jakoś szczególnie i chyba tylko dzięki intrygującemu zakończeniu zdecydowałam się na kontynuację. Potem jednak było już tylko lepiej…

A teraz nadszedł czas na pożegnanie, czyli ostatnie już odwiedziny w wałbrzyskiej kamienicy przy Zielonej 13. Na pewno nie raz zatęsknię za sympatycznymi sąsiadami, z którymi śmiałam się i emocjonowałam podczas tej książkowej przygody.

Agencja „Za uśmiech bOMbelka” bardzo dobrze sobie radzi, na brak zleceń nie może narzekać, ale jeden nierozważny krok i dobra passa może się szybko zakończyć. Mariolka ma się więc czym zamartwiać… Elwira z Krzyśkiem przeżywają renesans swojego związku, ich cztery małe córeczki to sama radość. Jednak tę rodzinną sielankę zakłóca propozycja komendanta Zawiszy, której Krzysztof po prostu nie może odrzucić… Szczepan z Aldoną zajmują się wychowaniem małego Frania, mężczyzna marzy o powrocie do pracy, ale dla nich również los przygotował nie lada niespodziankę… Jurek i Antek chcą za wszelką cenę spełnić marzenie Romana, jednak zorganizowanie ślubu humanistycznego nie jest w naszych polskich realiach ani sprawą prostą, ani powszechnie stosowaną… A Zenek z Józkiem próbują utrzymać się na rynku ze swoim atelier, choć konkurencja nie śpi i coraz trudniej o stałych klientów… Został jeszcze Radeo, który za wszelką cenę chce wykorzystać kontakty Justyny by zaistnieć w świecie filmu. Jednak narcystyczny charakter, wybujałe ego i wrodzone lenistwo sprawiają, że facet traci swoją jedyną szansę…

Jak widać na Zielonej wciąż wiele się dzieje. Bohaterowie przeżywają swoje wzloty i upadki, muszą mierzyć się z różnymi życiowymi problemami, stają przed zaskakującymi zdarzeniami, które przygotował im los i starają się wyjść z opresji obronną ręką. To wszystko sprawia, że opowieść nadal zachowuje swój realizm, jest bardzo wiarygodna i idealnie przystaje do naszej rzeczywistości. Ciepłe i przyjacielskie stosunki między sąsiadami znów wychodzą na pierwszy plan i czujemy się na Zielonej 13 jak w zżytej ze sobą przez lata rodzinie.

Historia opowiedziana przez Agatę Bizuk bawi i wzrusza, skłania do refleksji. Życiowe perypetie bohaterów okraszone radościami i smutkami trafiają do serca. Miło było wracać na Zieloną zawsze wtedy, gdy zatęskniłam za Mariolką, Elwirą i Aldoną lub gdy chciałam się przekonać na jakie godne pożałowania pomysły wpadł Radeo. Oj, nie należał on do moich ulubionych postaci. Zapatrzony w siebie goguś, laluś z rozbuchanym ego o bardzo niskim ilorazie inteligencji irytował, śmieszył, ale swoim żenującym zachowaniem fantastycznie urozmaicił i ubarwił opowieść.

Cykl „Zielona 13” to idealna, lekka i przyjemna propozycja na każdą porę roku. Zdecydowanie polecam nie zrażać się pierwszą częścią, bo ona jednak wypadła najsłabiej i bez oporu sięgać po kontynuacje losów pozytywnie zakręconych sąsiadów kamienicy tej wałbrzyskiej ulicy. Wszystkie części czyta się błyskawicznie, a lektura zapewnia same miłe wrażenia.

OSTATNIA WIZYTA NA ZIELONEJ
Kiedy przed dwoma laty sięgnęłam po „Zieloną 13” Agaty Bizuk zupełnie nie przypuszczałam, że tak bardzo wsiąknę w klimat tej historii i tak mocno zaprzyjaźnię się z bohaterami. Nie miałam pojęcia, że z ochotą będę do nich wracać przy każdej nadarzającej się okazji. A to dlatego, że pierwsza część nie zachwyciła mnie jakoś szczególnie i chyba...

"POŻEGNANIE Z Zieloną 13" - czy można zaczynać serię od ostatniego tomu?
Oj można...
Jestem tego najlepszym przykładem.

Książkę można przeczytać samodzielnie, choć przyznam brakowało mi powiązań przeszłości, jednak jestem pewna, że nadrobię poprzednie części.
Lekkie i przyjemne pióro autorki sprawiło, że historia mnie wciągnęła aż do ostatniej przeczytanej strony. Mieszkańcy zielonej 13 są bardzo realni i razem z nimi przeżywałam wszystkie emocje. Raz się śmiałam, innym razem byłam zła.

Autorka świetnie wykreowała bohaterów. Poprzez ślub Jurka i Antka zwraca uwagę na temat, który w naszym kraju wciąż jest krytykowany. Duży plus za ten wątek...

"Jurek westchnął. Już nie wiedział, jak ma przekonywać ojca, że ślub w Holandii jest takim samym ślubem jak ten w Polsce, ale ze względów prawnych nie mogli pobrać się tutaj... Niestety, do tego potrzeba otwartych umysłów i prawa, a na to się niestety nie zapowiada."

Książka taka o każdym z nas.

Autorka trafia do grona moich ulubionych a ja już planuję nadrobić zaległości...

#agatabizuk #pożegnaniezzieloną13 #wydawnictwodlaczemu #sąsiedzi #bookstagram #instagram #czytam #yoloczytam #czytampolskichautorów

"POŻEGNANIE Z Zieloną 13" - czy można zaczynać serię od ostatniego tomu?
Oj można...
Jestem tego najlepszym przykładem.

Książkę można przeczytać samodzielnie, choć przyznam brakowało mi powiązań przeszłości, jednak jestem pewna, że nadrobię poprzednie części.
Lekkie i przyjemne pióro autorki sprawiło, że historia mnie wciągnęła aż do ostatniej przeczytanej strony....

Powrót na Zieloną 13 to jak powrót do domu. Znasz wszystkich sąsiadów, wspierałaś ich a oni Ciebie w trudnych chwilach, masz ulubioną ławkę w parku czy pod blokiem, „Za uśmiech bąbelka” i „Atelier u Józka”. Powrót a zarazem pożegnanie. Czytałam tę książkę z ogromną przyjemnością, bo cudnie było spotkać się z Mariolką, Zenkiem, Romanem i całą resztą mieszkańców Zielonej 13. A jednocześnie smutek, bo to cytując Elwirę „ Koniec historii o Zielonej trzynaście…”. Krzysiek (mąż Elwiry) zapytał: „ Będziesz tęsknić?” – ja będę. A wy? Każdy z bohaterów poszedł w swoją stronę i życzę im jak najlepiej. Nie zdradzę wam fabuły ale przytoczę wam kilka cytatów które mi zapadły w pamięć, bo są mi bliskie (przy jednym z nich zalałam się łzami)
Elwira: „Dlatego z chęcią oddawała je pod opiekę taty, a sama zajmowała się w tym czasie domem. Nie, żeby była wyrodną matką czy nie kochała swoich dzieci. Wręcz przeciwnie – kochała je nad życie i właśnie dla nich czasami potrzebowała resetu. Bo kiedy mama nie umie się ogarnąć, nie będzie też w stanie ogarniać dzieci. A odrobina zdrowego egoizmu w przypadku wychowywania wiecznie rozpędzonych czworaczków jest sprawą absolutnie kluczową”.
Jurek: „Nigdy nie sądziłem, że właśnie w tobie znajdę mojego przyjaciela. Nigdy nie myślałem, że to ty przyjmiesz mnie pod swój dach, kiedy będę potrzebował pomocy, że zaakceptujesz mnie takiego, jaki jestem, a nie takiego, jakim chciałbyś, żebym był. Wiem, jak było nam trudno, wiem, ile kosztowało cię to wszystko, i wiem, jak bardzo walczyłeś o to, bym był szczęśliwy. Jestem i zawsze będę ci za to bardzo wdzięczny (…). Nigdy ci tego nie mówiłem, ale bardzo szanowałem te twoje zasady. Chciałbym być taki jak ty, wiedzieć, czego chcę, i dążyć do tego bez względu na wszystko, jednocześnie cały czas mając na uwadze dobro najbliższych. I choć czasami nie rozumiałem twoich potrzeb i tej upartości, którą miałeś w sobie, teraz wiem, że warto było ci zaufać.”

Polecam wam gorąco całą serię. Mam nadzieję, że pokochacie jej bohaterów jak ja.

Powrót na Zieloną 13 to jak powrót do domu. Znasz wszystkich sąsiadów, wspierałaś ich a oni Ciebie w trudnych chwilach, masz ulubioną ławkę w parku czy pod blokiem, „Za uśmiech bąbelka” i „Atelier u Józka”. Powrót a zarazem pożegnanie. Czytałam tę książkę z ogromną przyjemnością, bo cudnie było spotkać się z Mariolką, Zenkiem, Romanem i całą resztą mieszkańców Zielonej 13....

To już ostatni tom z serii ZIELONA 13. Żegnamy się z bohaterami. Nie martwcie się jednak, bo "przyjdzie" coś nowego. Coś się kończy po to, by coś innego mogło się zacząć. Może kolejna seria? Polubiłam się z mieszkańcami Zielonej, dlatego ciężko mi się z nimi żegnać, ale niektórzy muszą wyryszuć w podróż, więc nie będziemy ich zatrzymywać.

A co nowego na tej Zielonej ulicy?

U Aldony i Szczepana taka wiadomość z rana: choć mają już jednego syna, znów powiększy im się rodzina. Roman na ślub Jurka z Antkiem nalega, bo jest coraz bardziej chory ten nasz kolega. Mariolka w biznesie się odnajduje, lecz jej miłosna strona życia szwankuje. Tyle szczęsliwych par dookoła, może wreszcie i ją trafi strzała amora? Radeo wyjeżdża do Warszawy i tam zasmakuje gwiazdorskiej sławy. Józek z Zenkiem popadną w kłopoty, muszą się ostro wziąć do roboty. Zaś Krzysztof otrzymuje propozycję nie do odrzucenia, co na to Elwira? Spełni swe marzenia?

"Pożegnanie z Zieloną 13" jest nie tylko świetną lekturą na długie, jesienne wieczory, ale można do niej wracać o każdej porze roku. Rozbawia i wzrusza. Zawiera świetny humor sytuacyjny oraz życiowe perypetie zwykłych ludzi, z ich troskami i radościami. Stąd też jest taka życiowa, normalna. Polecam.

To już ostatni tom z serii ZIELONA 13. Żegnamy się z bohaterami. Nie martwcie się jednak, bo "przyjdzie" coś nowego. Coś się kończy po to, by coś innego mogło się zacząć. Może kolejna seria? Polubiłam się z mieszkańcami Zielonej, dlatego ciężko mi się z nimi żegnać, ale niektórzy muszą wyryszuć w podróż, więc nie będziemy ich zatrzymywać.

A co nowego na tej Zielonej...

wreszcie zmogłam, niepotrzebny tom, pisany jakby na siłę, zakończenie wątków przewidywalne do bólu (no, może z wyjątkiem Romana, Józka i Zenka)

wreszcie zmogłam, niepotrzebny tom, pisany jakby na siłę, zakończenie wątków przewidywalne do bólu (no, może z wyjątkiem Romana, Józka i Zenka)

Dalsze losy mieszkańców kamienicy przy ul.Zielonej 13.. Czytało się lekko i przyjemnie

Dalsze losy mieszkańców kamienicy przy ul.Zielonej 13.. Czytało się lekko i przyjemnie