Wielu nieszczęść moglibyśmy uniknąć, gdybyśmy potrafili szczerze rozmawiać i poszukiwać rozwiązań dobrych dla każdej ze stron. Kompromis wymaga dyskusji, pokazania jak określony problem wygląda z naszej perspektywy, poznanie cudzego punktu widzenia i na podstawie wypracowanie dobrego rozwiązania. Niestety łatwiej jest milczeć i chować urazy, które z czasem urastają do gigantycznych pretensji napędzających nienawiść różnych grup. Do takiego świata wchodzimy w „Światłach Północy” Malin Falch.
Sam fenomen komiksu skandynawskiej twórczyni polega na tym, że swoją karierę rozpoczął jako internetowa seria, która zyskała dużą popularność oraz uznanie, dzięki czemu został wydany w formie drukowanej. Sięgając po całą opowieść możemy zobaczyć jak w poszczególnych albumach rysunki oraz dynamika akcji ewoluują. W pierwszym tomie ilustracje są mniej dokładne, a sama akcja powolna. Widać jak wraz z pisaniem kolejnych scen rosną umiejętności Madin Falch. Sam cykl wielokrotnie nagradzano w Norwegii.
W komiksowej historii wejdziemy do świata skandynawskich mitów oraz obyczajów. Akcja toczy się wokół pochodzącej z małego miasteczka w Norwegii Sonji. Dziewczynka ze względu na osiągnięcie określonego wieku przechodzi rytuał, przez który ma być traktowana jak dorosła. Z tej okazji przygotowywana jest uroczystość, w której uczestniczy rodzina. Na święto w ostatniej chwili przybywa wujek będący wędrowcem i malarzem. Właśnie wrócił z dalekiej podróży i wręcza Sonji z okazji jej święta niezwykły prezent: jest to znaleziona w lezie zapinka wikingów. Okaże się, że właśnie przez ten przedmiot dziewczynka wyruszy w daleką podróż do tajemniczej, zaczarowanej krainy, w której mamy baśniowo-mityczne realia, a przez to jest bardzo brutalnie i niebezpiecznie. I tak właśnie w pierwszym tomie zaczyna się misja Sonji wyruszającej z Lottą, Tirill i Espen na wyprawę w poszukiwaniu stryja Henrika. Ma im pomóc Huldra Trill, ponieważ miejsce, do którego trafiają pełne jest groźnych trolli, zwierząt mówiących ludzkim głosem, zawistnych ludzi i wikingów walczących z trollami. Zobaczymy tu magię i zadziwiające zjawiska. Pojawią się pytania o źródła konfliktu.
Już w pierwszym tomie zobaczymy, że opowieść jest bardzo klimatyczna. Ciemne strony podsycają nastrój tajemnicy, aurę niebezpieczeństwa. Ciekawie to wygląda w zestawieniu z mangową kreską. Takie budowanie akcji za pomocą odpowiednich obrazów jest obecne w każdym tomie.
Drugi tom pt. „Uczennica wyroczni” otwiera spotkania ze stryjem Sonji. Wraca on do magicznego świata, aby odszukać siostrzenicę i uchronić ją przed niebezpieczeństwem. Zamiast tego sam już na samym początku spotykając trolle popada w tarapaty. Są co prawda bardziej cywilizowane, ale nadal nie pałają sympatią do ludzi. Do tego z ich powodu przebudził się Trym będący olbrzymim wrednym trollem pożerającym wszystko, co stanie im na drodze: ludzi, zwierzęta i trolle. Jakby nieszczęść było mało wódz wikingów nawiązuje upiorny pakt z Wyrocznią z gór i jej młodą uczennicą. Zamierza pokonać magiczne stworzenia. W tym tomie akcja przyspiesza i nawarstwiają się zagrożenia.
W trzecim tomie zatytułowanym „Siostry wrony” sprawa sporu pomiędzy Wikingami, a magicznymi mieszkańcami lasów Jotundale nabiera wyrazistości. Poznając historię Ludzi Gór i poróżnienia się między sobą pewnych sióstr zaczynamy zadawać sobie pytania o źródła konfliktu między grupami zamieszkującymi magiczny świat. Zobaczymy, że niechęć do ludzi wynika z agresywnej postawy Wikingów pragnących zagarniać coraz większe tereny. Jak bardzo zawiłe są relacje mieszkańców Jotundale odkryjemy, gdy Sonja pomoże młodej wieszczce dotrzeć do jej rodzinnej wioski ukrytej za magiczną barierą. Bohaterzy nie są tu jednoznaczni.
„Wyprawa do królestwa trolli” to tom wprowadzający nas do historii powstania magicznej wyspy i tego jak trafiają tu ludzie. Coraz bardziej widzimy, że daleko tej krainie od sielanki. Za to na każdym kroku na bohaterów czai się śmierć. A wszystko przez zawiły i trwający bardzo długo konflikt między ludami, które tu żyją. Tym razem bohaterzy wyprawiają się do Królestwa Trolli, aby uratować uwięzionego tam stryja Sonji, który dość często odwiedzał ten świat, ale nie zdawał sobie sprawy, że jego wyprawy, w czasie których malował i pisał przyczyniły się do stworzenia zagrożenia dla mieszkańców wyspy. Początkowo pokojowo nastawieni do magicznych zwierząt i istot ludzie zaczęli dążyć do ich unicestwienia. Zobaczymy tu jak bezmyślne posłuszeństwo wobec władzy prowadzi do zła.
„Drzewo portalu – część I” to piąte spotkanie z bohaterami. Wchodzimy tu do mrocznego świata, w którym zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Opowieść otwierają nocne sceny zdobywania posiłku. Zobaczymy, że natura nie jest wcale taka przyjazna, na jaką jest kreowana. Wystarczy chwila nieuwagi lub wybranie złego miejsca do spania, aby przepłacić tę decyzję życiem. Noc w okolicach pięknego rozgwieżdżonego drzewa jest niebezpieczna. Ale nie tylko tam. W lesie pojawił się tajemniczy wilk świecący jednym okiem. Zamieniony w niedźwiedzie Bjonar zostaje zaatakowany. Trafimy też do chaty wykluczonych ze społeczności trolli. Dowiemy się, dlaczego schwytali jej stryja, co chcieli w ten sposób uzyskać, jaki błąd popełnili nawiązując relację z wikingami, którzy ich oszukali. Z każdą stroną narasta nastrój oczekiwania, żeby później zmienić się w bitwę i ucieczkę. Wikingowie potrzebują Lotty do zrealizowania swojego złego planu.
„Światła Północy” to ciekawy cykl przenoszący czytelników do świata skandynawskich mitów. Pojawiają się tu magiczne istoty na wzór elfów, groźne trolle, wikingowie żądni ziemi i bogactw, mówiące zwierzęta. Rośliny wydają się tętnić magią. A z drugiej strony są zwyczajne, naturalnie brutalne. Całość wygląda ciekawie. Do tego widzimy, że z każdym tomem zarówno ilustracje, jak i akcja są dopracowane, a cała fabuła nabiera wyrazistości, zmierza w określonym kierunku. Jestem ciekawa jak zakończy się cała historia.
„Światła Północy” wydano na bardzo dobrej jakości śliskim, błyszczącym papierze. Zabawa kolorami, światłem, potęgowanie klimatu tajemnicy i zagrożenia przez osadzenie akcji nocą podsycają nastrój opowieści. Kartki bardzo dobrze zszyto i oprawiono w solidne, kartonowe okładki, przez co albumy są solidne i estetyczne. Zdecydowanie polecam miłośnikom baśniowych opowieści ze skandynawskim klimatem.

Wielu nieszczęść moglibyśmy uniknąć, gdybyśmy potrafili szczerze rozmawiać i poszukiwać rozwiązań dobrych dla każdej ze stron. Kompromis wymaga dyskusji, pokazania jak określony problem wygląda z naszej perspektywy, poznanie cudzego punktu widzenia i na podstawie wypracowanie dobrego rozwiązania. Niestety łatwiej jest milczeć i chować urazy, które z czasem urastają do...

Światła północy to seria, która zachwyciła mnie przede wszystkim skandynawskim klimatem oraz przepięknymi ilustracjami. Siostry wrony to już trzecia część debiutanckiego cyklu i muszę przyznać, że scenarzystka wie jak wejść z przytupem na komiksowy rynek wydawniczy.

http://zapatrzonawksiazki.pl/index.php/2023/03/20/siostry-wrony-malin-falch/

Światła północy to seria, która zachwyciła mnie przede wszystkim skandynawskim klimatem oraz przepięknymi ilustracjami. Siostry wrony to już trzecia część debiutanckiego cyklu i muszę przyznać, że scenarzystka wie jak wejść z przytupem na komiksowy rynek wydawniczy.

http://zapatrzonawksiazki.pl/index.php/2023/03/20/siostry-wrony-malin-falch/

Zaryzykowałam, wybierając ten tytuł dla naszych dzieciaków. To fani komiksów, więc podejrzewałam, że im przypadnie do gustu. Jednak nie byłam pewna, czy historia skradnie ich serce.

Przyznam, że nie były nam znane wcześniejsze tomy (W dolinie trolli, Uczennica wyroczni),jednak nie odbiło się to przy czytaniu trzeciej części. Można łatwo wywnioskować, co mniej więcej wydarzyło się wcześniej.

Światła północy to saga o mitycznej krainie Jotundale, w której niedźwiedzie mówią, trolle okazują się bardzo przyjazne, a węże morskie to postrach wód. To niezapomniana podróż do świata skandynawskich mitów, legend i baśni.

Główną bohaterką jest Sonja, dziewczyna z naszego świata, która w Jotundale poszukuje swojego wujka Henrika. Wśród jej towarzyszy jest mówiący niedźwiedź Bjornar i Lotta, która należy do ludzi gór. Sonja bez wahania decyduje się pomóc jej odnaleźć tajemniczą wioskę, a tym samym powrócić do najbliższej rodziny. Zanim do niej dotrą, czekają na nie przygody pełne niebezpieczeństw. Również w wiosce, w której poczuły się bezpiecznie, coś wisi na włosku, jakaś tajemnica, która zmieni bieg historii.

Światła północy. Siostry wrony przeczytaliśmy w dwa wieczory. Jak na komiks przystało, to właśnie grafika jest głównym nośnikiem powieści, a treść tylko uzupełnieniem. W związku z tym to właśnie ilustracje przykuwają największą uwagę. Są pełne kolorów, wyrazistości, po prostu piękne, wprost nie można od nich oderwać wzroku. To one budują klimat całej historii.

Autorką komiksu jest Norweżka Malin Falch, która dorastała w Trondheim, a obecnie mieszka w Oslo. „Światła Północy” to jej debiutancka seria. Obecnie trwają prace nad filmową adaptacją komiksu.

Jak Światła północy oceniają ją dzieci?

Marcin (11 lat)

Światła Północy to książka o doprowadzeniu Lotty do ludzi gór. Akcja dzieje się w tajemniczej krainie. Głównymi bohaterami są Sonja, Lotta, Espen, Bjornar. Podczas czytania dowiadujemy się o historii ludzi gór, których przed niebezpieczeństwem chroni magiczna bariera. Niektórzy z nich potrafią posługiwać się magią. Jednak w trakcie dowiadujemy się, że są tam także złe duchy. Jestem bardzo ciekawy kolejnej części.

Łucja (7 lat)

Fajny jest opis historii, który mnie bardzo ciekawi. Ładne są obrazki i szkice. Najbardziej podoba mi się Sonja, która pomaga innym i jest bardzo odważna.

Zaryzykowałam, wybierając ten tytuł dla naszych dzieciaków. To fani komiksów, więc podejrzewałam, że im przypadnie do gustu. Jednak nie byłam pewna, czy historia skradnie ich serce.

Przyznam, że nie były nam znane wcześniejsze tomy (W dolinie trolli, Uczennica wyroczni),jednak nie odbiło się to przy czytaniu trzeciej części. Można łatwo wywnioskować, co mniej więcej...

W trzecim tomie sprawa sporu pomiędzy Wikingami, a magicznymi mieszkańcami lasów Jotundale nabiera w końcu większego kolorytu. Poznajemy bowiem pewną historię Ludzi Gór oraz tego jak pewne siostry poróżniły się miedzy sobą. Oczywiście ten album pozostawia nas z sporą górką pytań,jednak udziela też wielu odpowiedzi. Bardzo istotnych z punktu widzenia fabuły. A co ważniejsze wynosi obecny konflikt na nowy poziom.

Dotąd było raczej dość prosto śledzić cały konflikt. Sonja, nastolatka z naszego świata, dostała się za sprawą magicznego portalu do Jotundale. Tam nieraz bywał jej wujek, choć lokalni mieszkańcy raczej nie przepadają za ludźmi. Wszystkiemu winni są Wikingowie, dość agresywnie roszczący sobie prawa do pewnych terenów oraz mający pewne zatargi z mieszkańcami lasów. Jednak prawdziwy problem dopiero teraz został ukazany głównym bohaterom oraz czytelnikom. Gdy Sonja pomaga młodej wieszczce dotrzeć do jej rodzimej wioski, skrytej za magiczną barierą, żadna z nich nie przypuszcza jak bardzo pogmatwane są losy wszystkich mieszkańców.

Fabuła jest bardzo dynamiczna. Przewija się tutaj sporo nowych postaci, ale też swoje role, większe lub mniejsze, mają już dobrze poznani bohaterowie. Widać, że od pierwszego albumu, który w zasadzie zbierał głównie prace publikowane w internecie, cała historia mocno dojrzała. Zarówno od strony scenariusza, kreski, jak i charakterystyki poszczególnych postaci. Oczywiście nadal mamy do czynienia z lekkim komiksem młodzieżowym osadzonym w mitologii skandynawskiej, jednak ta opowieść nie jest już tak czarno-biała. Więcej tutaj zdrady, odcieni szarości, manewrowania bohaterami, aby pewne osobistości osiągnęły własne cele. I to mi się strasznie podoba. Czekam zatem na czwarty tom, aby tym razem napisać recenzję spoilerową, bowiem przez te trzy albumy naprawdę wiele się wydarzyło i coś czuję, że w przyszłym roku dostaniemy całkiem solidne zwieńczenie wielu wątków.

Więcej recenzji na blogu W pajęczej sieci :)
https://wpajeczejsieci.blogspot.com/

W trzecim tomie sprawa sporu pomiędzy Wikingami, a magicznymi mieszkańcami lasów Jotundale nabiera w końcu większego kolorytu. Poznajemy bowiem pewną historię Ludzi Gór oraz tego jak pewne siostry poróżniły się miedzy sobą. Oczywiście ten album pozostawia nas z sporą górką pytań,jednak udziela też wielu odpowiedzi. Bardzo istotnych z punktu widzenia fabuły. A co ważniejsze...

Komiks już na pierwszy rzut oka kusi swoją przepiękną okładką i cudowną kreską, która bardzo przypadła mi do gustu. Ogólnie komiks osadzony jest w ciemniejszych barwach, a efekt ten potęgują czarne strony, na których wydrukowano kadry. Bardzo mi się to w komiksach podoba. Daje to efekt tajemniczości i dodaje nieco mroku historii, która robi się coraz bardziej intrygująca. Jako że jest to już trzeci tom, postaram się nie zdradzić Wam za wiele szczegółów z fabuły, ale zachęcam do przeczytania recenzji pierwszego tomu, którą znajdziecie na moim koncie.

“Światła północy. Siostry Wrony” to część, w której pojawia się jeszcze więcej mrocznych sekretów z przeszłości, a pewne prawdy bardzo chcą wyjść na jaw. Jednak sekrety tak pilnie strzeżone od lat, nie tak łatwo wymykają się na światło dzienne, chociaż prawda zszokowałaby wszystkich. Pozorna sielanka być może nie jest w rzeczywistości tym czym powinna być i czym się wydaje, a wróg może okazać się przyjacielem. Niestety są to tylko moje gdybania, a jak będzie naprawdę, dowiem się tego w kolejnej części. Albo i nie.

Sonja, dziewczynka z naszego świata, przez przypadek znalazła się w obcym miejscu, gdzie żyją istoty, które wcześniej znała tylko z bajek. Jej podróż przez nieznane krainy jest niezwykle niebezpieczna, ale także pełna przygód, nowych przyjaciół, miejsc i niesamowitych widoków. Dziewczynka jest w ogromnych tarapatach, nie wie już komu ufać i gdzie odnaleźć swojego wujka, który jest całym sprawcą zamieszania. Intrygi i sekrety jakie napotyka są niezwykle niepokojącą wiedzą, a obcy i nieznany świat to nie miejsce dla ziemskiej dziewczynki, która z pewnością nie rozumie rządzących nim praw.
Czy Sonja wyjdzie cało z tarapatów w jakie się wpakowała i czy kiedykolwiek wróci do swojego domu? Też jestem tego ciekawa, a także tego, jakie przygody czekają jeszcze na jej drodze.

Komiks już na pierwszy rzut oka kusi swoją przepiękną okładką i cudowną kreską, która bardzo przypadła mi do gustu. Ogólnie komiks osadzony jest w ciemniejszych barwach, a efekt ten potęgują czarne strony, na których wydrukowano kadry. Bardzo mi się to w komiksach podoba. Daje to efekt tajemniczości i dodaje nieco mroku historii, która robi się coraz bardziej intrygująca....

W GÓRSKIEJ WIOSCE

O trzecim tomie „Świateł północy” nie da się powiedzieć nic nowego. Wszystko, co odnosiło się do poprzednich dwóch albumów z serii, odnosi się też do tego. Komu zatem spodobała się ta prosta, lekka, ale całkiem przyjemna rozrywka, graficznie wyglądająca jak kopia filmu „Mój brat niedźwiedź”, będzie zadowolony z ciągu dalszego. A kto nie dał się jej porwać, porwać się nie da również i teraz.

Sonja kontynuuje swoją przygodę. Tym razem los prowadzi ją do górskiej wioski, gdzie czekają bardzo przyjaźni, ciepli ludzie. Ale miejsce to skrywa też swoje mroczne tajemnice….

https://ksiazkarniablog.blogspot.com/2022/05/swiata-ponocy-3-siostry-wrony-malin.html

W GÓRSKIEJ WIOSCE

O trzecim tomie „Świateł północy” nie da się powiedzieć nic nowego. Wszystko, co odnosiło się do poprzednich dwóch albumów z serii, odnosi się też do tego. Komu zatem spodobała się ta prosta, lekka, ale całkiem przyjemna rozrywka, graficznie wyglądająca jak kopia filmu „Mój brat niedźwiedź”, będzie zadowolony z ciągu dalszego. A kto nie dał się jej...

Fajny komiks. Ładne ilustracje. Szybko się czyta. Polecam

Fajny komiks. Ładne ilustracje. Szybko się czyta. Polecam

Niestety, bardziej przewidywalny od poprzedniej części, chociaż czyta się go dosyć dobrze. Moim zdaniem autora stać na znacznie więcej, więc z dość miłą chęcią sięgnę po kolejny tom...

Niestety, bardziej przewidywalny od poprzedniej części, chociaż czyta się go dosyć dobrze. Moim zdaniem autora stać na znacznie więcej, więc z dość miłą chęcią sięgnę po kolejny tom...