Czarna komedia z dość nietypową narracją, która na początku mnie męczyła ale po pierwszych stronach bardzo ją doceniłam

Czarna komedia z dość nietypową narracją, która na początku mnie męczyła ale po pierwszych stronach bardzo ją doceniłam

Bardzo dobra i bardzo smutna historia opowiedziana przez Damona Gulguta. Zresztą Nagroda Bookera z 2021 roku już sama mówi za siebie.
Autor opowiada historię rodziny Swartów na przełomie XX i XXI wieku, w tle zmieniających się RPA, odchodzące od polityki apartheidu i starająca się stworzyć jeden naród.
Sama rodzina, która posiada sporą farmę i czarnoskórych pracowników, targana jest dramatycznymi doświadczeniami, podobnie jak zmieniający się kraj. Tytułowa obietnica dotyczy domku, który znajdował się na terenie farmy i wolą Rachel na łożu śmierci było, aby przekazać go oddanej, wieloletniej, służącej i jej rodzinie. Obietnica ta nie zostaje dotrzymana. Jak złamanie obietnicy wpłynęło na losy jej dzieci? W książce pada zdanie: "jeśli biali się kłócą, to zawsze chodzi o nieruchomości". Tak skomplikowane relacje rodzinne ukazane w książce, a także o degradacji klasy wyższej, warte są refleksyjnego spojrzenia po zapoznaniu się z lekturą.

Bardzo dobra i bardzo smutna historia opowiedziana przez Damona Gulguta. Zresztą Nagroda Bookera z 2021 roku już sama mówi za siebie.
Autor opowiada historię rodziny Swartów na przełomie XX i XXI wieku, w tle zmieniających się RPA, odchodzące od polityki apartheidu i starająca się stworzyć jeden naród.
Sama rodzina, która posiada sporą farmę i czarnoskórych pracowników,...

Bardzo dobra książka chociaż nie jest to łatwa lektura. Książka opisuje losy 3 rodzeństwa żyjących w RPA w latach 80 i 90 XX wieku po tym jak ich mama na łożu śmierci prosi ich tatę o spełnienie jej ostatniego życzenia.
Jest to powieść o przeznaczeniu, o obietnicy, o życiu zwykłej rodziny której losy zmieniają się pod wpływem pewnego wydarzernia.
Polecam !

Bardzo dobra książka chociaż nie jest to łatwa lektura. Książka opisuje losy 3 rodzeństwa żyjących w RPA w latach 80 i 90 XX wieku po tym jak ich mama na łożu śmierci prosi ich tatę o spełnienie jej ostatniego życzenia.
Jest to powieść o przeznaczeniu, o obietnicy, o życiu zwykłej rodziny której losy zmieniają się pod wpływem pewnego wydarzernia.
Polecam !

zmęczyłam. krótkie, rwane zdania w czasie teraźniejszym powodowały, że nie mogłam powstrzymać się od lekko ironicznego odbioru, mimo że ironii tam niewiele, nie pomagały też od czapy zmiany narracji na drugo- i pierwszoosobową. przez moment wciągnęło, głównie nużyło

zmęczyłam. krótkie, rwane zdania w czasie teraźniejszym powodowały, że nie mogłam powstrzymać się od lekko ironicznego odbioru, mimo że ironii tam niewiele, nie pomagały też od czapy zmiany narracji na drugo- i pierwszoosobową. przez moment wciągnęło, głównie nużyło

Laureat Booker Prize 2021 - przedobra powieść, choć zupełnie nie dla czytelnika literatury popularnej. Bardzo archetypiczna i gorzka historia rodziny czy raczej "rodzinnych ruchomych piasków" mocno zrośnięta z czasami odrzucania aperthaidu w RPA, z całą jego polaryzacją wartości, zmiennością zasad społecznego życia przesiaknietego żalem, krzywdą i niesprawiedliwością, które trudno przewalczyć. Elementem porządkującym kolejne wglądy w losy Swartów są cztery pogrzeby - co kilka lat ktoś odchodzi i trzeba się spotkać, wrócić do domu, a w międzyczasie świat się zmienia, członkowie rodziny się zmieniają, ale mimo to tkwią w toksycznych i trudnych relacjach, od których każdy na swój sposób usiłuje uciec. I jest obietnica, niespełniona obietnica, która wisi nad rodziną jak klątwa. To jest bardzo gęsta, specyficzna proza o niesamowitej "lejącej się" narracji, płynie się w niej przez postaci, wydarzenia, emocje. Narrator jest tylko pozornie nieobecny, ale de facto jest ciągle mocno obecny, wychyla się z fabuły i wciąga czytelnika w powieść, wikła go w życie postaci, nawet tych epizodycznych, wgląda w życie wewnętrzne bohaterów, trzeba się do tego strumienia narracji przyzwyczaić w czytaniu, ale daje on niezwykłe efekty, czytelnik na poziomie emocji staje się współuczestnikiem fabuły i losów Swartów, niemal kolejnym bohaterem utworu. Długo jeszcze będę o "Obietnicy" myślała. Mocna opowieść, piekielnie błyskotliwie napisana.

Laureat Booker Prize 2021 - przedobra powieść, choć zupełnie nie dla czytelnika literatury popularnej. Bardzo archetypiczna i gorzka historia rodziny czy raczej "rodzinnych ruchomych piasków" mocno zrośnięta z czasami odrzucania aperthaidu w RPA, z całą jego polaryzacją wartości, zmiennością zasad społecznego życia przesiaknietego żalem, krzywdą i niesprawiedliwością,...

Napisana wg czytelnego planu „cztery pogrzeby, brak wesel” mogła być sagą rodzinną (antyrodzinną?) osadzoną we współczesnym RPA, które wydaje się miejscem stworzonym do obserwowania rzeczywistości i przekuwania w literaturę. Istotnie, jest tu w tle stale obecny wątek degeneracji kraju z niesprawiedliwego, ale sprawnego reżimu, po rozsypująca się, biedną, niebezpieczną, ale i niesprawiedliwą inaczej demokrację - jeden z wielu wektorów ciągnących w dół.

Znacznie bardziej jednak jest to żywot świeckiej świętej w świecie naznaczonym upadkiem. Ofiary z życia, by ten świat odrodzić. Częściowo skłania mnie ku tej interpretacji jednoznaczny i systematyczny sposób sportretowania osób duchownych.

Jest ich tu cały wianuszek: wszystkie odcienie chrześcijaństwa, mozaizm, islam, buddyzm - każdy pogrzeb wg precyzyjnego planu odbywa się w innym obrządku. Wszyscy oni są tu jednowymiarowymi potworami: są obłudni, plotą bzdury, kradną, oszukują, kłamią, piją, cudzołożą, bogacą się kosztem innych, od lat zdradzają swoje religie, dopuszczają się kazirodztwa, wykorzystują wiernych na wszelkie sposoby, noszą na ramionach diaboły jakieś (serio),są podli i mali. Trochę zaskakujący udział ich w tej opowieści - i historii tego kraju.

„Zabić Czarowników/Wytępić całe to bydło” - to polecenie / testament zamyka niedokończoną powieść w szkatułce spisaną przez alter ego autora. Skromnym tym wybiegiem niejako deklaruje się jednoznacznie po stronie poglądu materialistycznego i zarazem prosi jakby o łaskawą ocenę „Obietnicy”, tych rozpaczliwych notatek szaleńca spisanych w szalonym kraju. Niesłusznie, bo jednak literacko jest to bardzo dobre! Dobrze gość pisze. Całość jest trochę skomplikowana do jednoznacznej oceny, ale wg mnie pasuje do noty „rewelacyjna”.

Napisana wg czytelnego planu „cztery pogrzeby, brak wesel” mogła być sagą rodzinną (antyrodzinną?) osadzoną we współczesnym RPA, które wydaje się miejscem stworzonym do obserwowania rzeczywistości i przekuwania w literaturę. Istotnie, jest tu w tle stale obecny wątek degeneracji kraju z niesprawiedliwego, ale sprawnego reżimu, po rozsypująca się, biedną, niebezpieczną, ale...

"Piorun nie trafia dwa razy w to samo miejsce, chyba że akurat trafi". Niewiarygodnie dobra książka, aż żal że nie wszystkie pozycje autora są przełożone na polski. Pisanie to naprawdę powołanie w jego przypadku. Zazdroszczę wszystkim, którzy lekturę mają przed sobą, ja wracam do książki średnio raz na 3 miesiące. Generalnie polecam całą serię Powieści wydawnictwa Czarne.

"Piorun nie trafia dwa razy w to samo miejsce, chyba że akurat trafi". Niewiarygodnie dobra książka, aż żal że nie wszystkie pozycje autora są przełożone na polski. Pisanie to naprawdę powołanie w jego przypadku. Zazdroszczę wszystkim, którzy lekturę mają przed sobą, ja wracam do książki średnio raz na 3 miesiące. Generalnie polecam całą serię Powieści wydawnictwa...

Dobra literatura, ale w mojej pamięci długo się nie ostanie. Biedny autor skazany jest na dożywotnie porównywania z Coetzeem. Historia upadku rodziny żyjącej z pracy czarnych nasuwa na myśl Faulknera, ale południowoafrykański ciężar przypomina faktycznie Coetzeego, ale jednak nie porywa, jak książki noblisty.

Dobra literatura, ale w mojej pamięci długo się nie ostanie. Biedny autor skazany jest na dożywotnie porównywania z Coetzeem. Historia upadku rodziny żyjącej z pracy czarnych nasuwa na myśl Faulknera, ale południowoafrykański ciężar przypomina faktycznie Coetzeego, ale jednak nie porywa, jak książki noblisty.

Smutna historia rodziny białych mieszkańców RPA. Umierająca matka wymusiła na mężu obietnicę przepisanua na czarną służącą, Salome, domku, w którym ona mieszka. Świadkiem była Amor, jeszcze wtedy dziecko. A potem mijały lata, zmieniała się sytuacja polityczna, umierali kolejni członkowie rodziny. Została Amor, która w końcu chce wywiązać się z obietnicy.
Nie jest to łatwa w odbiorze powieść, ale ciekawa, ludzka, dotykająca nieco odległych nam problemów, a jednak uniwersalna.

Smutna historia rodziny białych mieszkańców RPA. Umierająca matka wymusiła na mężu obietnicę przepisanua na czarną służącą, Salome, domku, w którym ona mieszka. Świadkiem była Amor, jeszcze wtedy dziecko. A potem mijały lata, zmieniała się sytuacja polityczna, umierali kolejni członkowie rodziny. Została Amor, która w końcu chce wywiązać się z obietnicy.
Nie jest to łatwa...

Nieporywająca.
Właściwie w każdym aspekcie. I przedstawiona rzeczywistość, i ludzie, i kraj, i lektura, i sama historia są właśnie nieporywające. Technicznie bardzo modernistyczna, z narracją prowadzoną w czasie teraźniejszym, momentami w drugiej osobie. Tylko że czas teraźniejszy zabiera fabułom najistotniejszą (moim skromnym zdaniem - oczywiście każdy mieć własne) rzecz: historię. Dlatego trzeba naprawdę petardy, żeby taką rzecz udźwignąć. O ile u Virginii Woolf ta technika się broni, o tyle tutaj petardy zabrakło.

PS. Śmieszyły mnie bardzo opinie, że książka mało afrykańska, bo to jednak z założenia nie jest pozycja podróżnicza, ale faktycznie, pomijając wątek apartheidu, rzecz mogłaby mieć miejsce na dalekich peryferiach Paryża albo Katowic.

Nieporywająca.
Właściwie w każdym aspekcie. I przedstawiona rzeczywistość, i ludzie, i kraj, i lektura, i sama historia są właśnie nieporywające. Technicznie bardzo modernistyczna, z narracją prowadzoną w czasie teraźniejszym, momentami w drugiej osobie. Tylko że czas teraźniejszy zabiera fabułom najistotniejszą (moim skromnym zdaniem - oczywiście każdy mieć własne) rzecz:...