The Wolf of Ash and Fire był bardzo przyjemny, jeśli nie pozbawiony wad. Będąc prequelem, którego akcja rozgrywa się nawet przed krucjatą na Ullanorze, to opowiadanie nawiązuje do fabuły i wzmacnia jej zwroty w nowszych odsłonach Herezji Horusa.

Jednak historia wydawała się znacznie silniejsza w pierwszej połowie niż w drugiej, a niektóre punkty, które zostały wprowadzone w pierwszej części, nigdy nie zostały powtórzone w drugiej. Przywołano większy incydent, który nie został szczegółowo opisany w serii powieści.

W związku z tym intrygujące urządzenie fabularne zostało wprowadzone w szczególności przez Mournivala i Hastur Sejanusa. Jednak po scenie wprowadzającej zostaje zapomniana, a jej brak włączenia do trylogii otwierającej Herezje Horusa, a w szczególności "Wywyższenie Horusa", sprawia, że ​​wydaje się, że jest to solidny pomysł, który nie ma znaczenia w szerszym schemacie rzeczy.

Jednak pod koniec dobrze było zobaczyć Hastura Sejanusa i Mournivala przed Powstaniem Horusa. Oglądanie ich dynamiki, zanim Garviel Loken wszedł na scenę, było satysfakcjonujące, szczególnie w połączeniu z teatralną naturą Horusa. Ogólnie rzecz biorąc, w pierwszej połowie historii pojawiło się sporo dobrych wywołań zwrotów do Wywyższenia Horusa i Fałszywych Bogów.

Druga połowa skupia się jednak bardziej na akcji. Wydaje się, że wielu elitarnych wojowników Imperatora i Horusa odnajduje tutaj swój cel i chociaż wysoko rozwinięci antagoniści Orków czują się groźni, czułem, że historia była silniejsza, gdy cofnąłem się o krok i obserwowałem Mistrza Ludzkości i Lupercala, skupiając się raczej na dialogu. niż działaniu.

Zauważyłem również, że Horus został opisany jako używający miecza mocy i bełta burzowego - co wydaje się w porządku, dopóki nie zdasz sobie sprawy, że w tamtych czasach podobno jeszcze nie istniały szturmowcy. W późniejszym czasie broń była określana jako „bliźniacze boltery”, więc może to było tylko przeoczenie, a ja z całą pewnością wysadzam ją nieproporcjonalnie. Mimo to wkurzało mnie, kiedy to czytałem.

Po wszystkim, co zostało powiedziane i zrobione, łatwo jest mi polecić tę historię zarówno fanom serii, jak i nowicjuszom. Wydawało mi się, że to krótkie wprowadzenie może być miłym i krótkim wprowadzeniem do serii Herezji Horusa, wzmacniającym relację ojca-syna między Horusem a Imperatorem, która nie została wyraźnie pokazana, a jedynie omówiona w otwierającej trylogi.

The Wolf of Ash and Fire powinien wykonać imponującą robotę, wzmacniając wpływ pierwszych kilku powieści na czytelnika, nowych i starych. Mógłby jednak zdziałać więcej, gdyby miał większą liczbę stron, i jestem głęboko przekonany, że przekształcenie jej w pełną nowelę zrobiłoby wiele, aby zmienić całkiem dobrą historię w fantastyczną. Jednak w obecnym kształcie Graham McNeill dostarczył cholernie dobry dodatek do serii Herezji Horusa.

The Wolf of Ash and Fire był bardzo przyjemny, jeśli nie pozbawiony wad. Będąc prequelem, którego akcja rozgrywa się nawet przed krucjatą na Ullanorze, to opowiadanie nawiązuje do fabuły i wzmacnia jej zwroty w nowszych odsłonach Herezji Horusa.

Jednak historia wydawała się znacznie silniejsza w pierwszej połowie niż w drugiej, a niektóre punkty, które zostały wprowadzone...