Ten zbiór mnie urzekł! Jest fascynująco dziwny!

Wyobraźcie sobie, że jesteście w koszmarze sennym i nie macie dokąd uciec, gdyż nie ma granicy oddzielającej od rzeczywistości. Właśnie takie są te opowiadania, bohaterowie utknięci w koszmarnym mamidle. Fantasmagorii, która nie ma końca.

Wystarczy pstryknięcie palcem, i nagle pojawia się coś plugawego, odchylenie od normy, który brutalnie i nieodwracalnie wkracza w życie bohaterów. Bohaterowie mają do czynienia z czymś irracjonalnym, groteskowym zmuszającym do zastanowienia się nad stanem ich psychiki. Czy to psychodeliczny sen, a może popadają w obłęd?

"Niebezpieczeństwa palenia w łóżku" zawierające w sobie historie ze zbioru "To, co utraciłyśmy w ogniu" to galeria makabrycznych obrazów, które długo potem kotwiczą w głowie. Autorka porusza aspekty życia, które zazwyczaj są przemilczane. Tematy tabu, o których nikt nie ma odwagi nawet szeptać. Przeróżne odchylenia od normy, obsesje i fobie.

Podupadłe dzielnice, niszczejące budowle, brudne uliczki, wszechobecny smród... martwe dusze snują się po okolicy. Ofiary rytualne, sekty, samobiczowanie, sadyzm i wiele innych odrażających rzeczy.

Surowe opisy, niesamowita siła narracji i argentyński folklor sprawiają, że są intrygujące. Atmosfera w opowiadaniach jest gęsta i duszna, a obrzydliwości uwierają i jednocześnie wciągają. Autorka potrafi w jednej chwili wytrącić z równowagi i sprawić, że czujemy dyskomfort. I jakie to jest niepokojące, nieraz mrozi trzewia. Co najlepsze, nie brakuje tu niedopowiedzeń, które tylko pobudzają wyobraźnię.

Do moich faworytów należą: nieco postapokaliptyczne "To, co utraciłyśmy w ogniu", "Brudny dzieciak", "Powracające dzieci", "Dom Adeli".

Po przeczytaniu będziecie się bali przebywać sami w pomieszczeniu. Kto wie, czy nie towarzyszą Wam duchy dzieci, zwierząt... lub sunące w Waszą stronę zjawy?

Literatura piękna i groza, czyli to, co kocham! Uwielbiam! Gorąco polecam!🖤

Ten zbiór mnie urzekł! Jest fascynująco dziwny!

Wyobraźcie sobie, że jesteście w koszmarze sennym i nie macie dokąd uciec, gdyż nie ma granicy oddzielającej od rzeczywistości. Właśnie takie są te opowiadania, bohaterowie utknięci w koszmarnym mamidle. Fantasmagorii, która nie ma końca.

Wystarczy pstryknięcie palcem, i nagle pojawia się coś plugawego, odchylenie od normy,...

Uliczki brudnego miasta, pełnego ludzi, którzy są czymś zmęczeni. Coś ich podskórnie męczy i postanawiają tym uczuciem podzielić się z czytelnikiem, przez co czytałam ją bardzo długo. Opowiadania zbyt naciągane, mam wrażenie, że autorkę inspirowały, kiedyś już usłyszane historie. Jednak jest jedno opowiadanie, w którym się zakochałam. "Gdzie jesteś, serce?" czyta się w rytmie uderzeń mięśnia sercowego, jednocześnie czując niezdrową ekscytację.

Uliczki brudnego miasta, pełnego ludzi, którzy są czymś zmęczeni. Coś ich podskórnie męczy i postanawiają tym uczuciem podzielić się z czytelnikiem, przez co czytałam ją bardzo długo. Opowiadania zbyt naciągane, mam wrażenie, że autorkę inspirowały, kiedyś już usłyszane historie. Jednak jest jedno opowiadanie, w którym się zakochałam. "Gdzie jesteś, serce?" czyta się w...

Naprawdę genialne opowiadania przeplatają się z tymi słabszymi, jak to zwykle w antologiach bywa. Gdybym mógł wybrać dajmy na to 60% treści, a resztę pominąć pewnie by była dyszka.
Na plus z pewnością pomysłowość i klimat biednych dzielnic Buenos Aires. Argentyna to dla mnie nieznany grunt, a autorka bardzo fajnie wprowadziła mnie w klimat miasta. Dużo treści, dużo niepokoju, takie książki lubię.

Naprawdę genialne opowiadania przeplatają się z tymi słabszymi, jak to zwykle w antologiach bywa. Gdybym mógł wybrać dajmy na to 60% treści, a resztę pominąć pewnie by była dyszka.
Na plus z pewnością pomysłowość i klimat biednych dzielnic Buenos Aires. Argentyna to dla mnie nieznany grunt, a autorka bardzo fajnie wprowadziła mnie w klimat miasta. Dużo treści, dużo...

Świetny zbiór opowiadań. Coś innego, w klimacie grozy i momentami horroru jednak czyta się bardzo ciekawie, i jest wspaniałym polem do dyskusji na różne tematy.

Świetny zbiór opowiadań. Coś innego, w klimacie grozy i momentami horroru jednak czyta się bardzo ciekawie, i jest wspaniałym polem do dyskusji na różne tematy.

Te opowiadania są świetne. Horror jest maską, bo prawdziwy horror dzieje się na ulicach Argentyny. Świetne.

Te opowiadania są świetne. Horror jest maską, bo prawdziwy horror dzieje się na ulicach Argentyny. Świetne.

#planetaksiążek
Mariana Enriquez to jedna z najciekawszych współczesnych pisarek argentyńskich, która w ostatnich kilku latach mocno wdarła się również na polski rynek. Gdy początkowo planowałem ograniczyć mój projekt do jednej książki z każdego kraju, Argentynę miała reprezentować właśnie jej najnowsza powieść - „Nasza część nocy”. Najpierw jednak postanowiłem zapoznać się z jej opowiadaniami i okazał się być to strzał w dziesiątkę. Dość powiedzieć, że ostatecznie to one trafiły do projektu, bo powieść, choć rozwija wszystko, co w jej twórczości najlepsze, ostatecznie okazała się być nieco zbyt chaotyczna i uginająca się pod ciężarem własnych ambicji. Dlatego lepszym wyborem okazały się opowiadania – zwłaszcza, że w ubiegłym roku ukazało się zbiorcze wydanie dwóch tomów: wydanego już wcześniej u nas „To, co utraciłyśmy w ogniu” i debiutanckiego, a równocześnie lepszego, „Niebezpieczeństwa palenia w łóżku”. Choć do projektu trafił ostatecznie ten drugi, to mając taką wydawniczą możliwość, polecam przeczytać całość. Ale po kolei – styl Enriquez jest unikalny, choć spodoba się zarówno fanom Kinga, Poego i klasycznej literatury iberoamerykańskiej. Zamiast zużytego już nieco realizmu magicznego mamy tu elektryzującą mieszankę miejskich legend, mrocznego folkloru, starych mitów i pogańskich kultów, a wszystko w kostiumie horroru psychologicznego. Bywa strasznie, niepokojąco i autentycznie przejmująco – zwłaszcza w najlepszym z wszystkich opowiadań, „Powracających dzieciach”. To równocześnie najbardziej „argentyńska” ze wszystkich historii – opowieść o archiwum zaginionych w Buenos Aires dzieci to mocna metafora okresu panowania junty, gdy ludzie znikali na masową skalę, ale prawdziwa moc opowiadania objawia się w momencie, gdy wszyscy zaginieni powracają, ale okazują się nie być do końca tymi samymi osobami. Ciekawie problem Argentyńczyków w Hiszpanii pokazuje z kolei znakomita „Rambla smutna”, a "Ekshumacja aniołka" to miniaturka czystej grozy bazującej na ludowych wierzeniach. Oba zbiory czyta się świetnie – Enriquez ma lekkie pióro, świetne pomysły i znakomicie potrafi budować klimat swoich historii.

#planetaksiążek
Mariana Enriquez to jedna z najciekawszych współczesnych pisarek argentyńskich, która w ostatnich kilku latach mocno wdarła się również na polski rynek. Gdy początkowo planowałem ograniczyć mój projekt do jednej książki z każdego kraju, Argentynę miała reprezentować właśnie jej najnowsza powieść - „Nasza część nocy”. Najpierw jednak postanowiłem zapoznać się...

To zbiór opowiadań. Opowiadań niepokojących, niejasnych, pozostawiających pole do wyobraźni. Opowiadań o kobietach i społeczeństwie Argentyny, przesiąkniętym mrokiem, magią, strachem ale i siłą oraz odwagą. Ze względu na tematykę tych opowiadań (m.in. pedofilia czy opętania) nie jest to pozycja dla każdego.

To zbiór opowiadań. Opowiadań niepokojących, niejasnych, pozostawiających pole do wyobraźni. Opowiadań o kobietach i społeczeństwie Argentyny, przesiąkniętym mrokiem, magią, strachem ale i siłą oraz odwagą. Ze względu na tematykę tych opowiadań (m.in. pedofilia czy opętania) nie jest to pozycja dla każdego.

Przeczytałam 70% i nie dałam rady więcej. Nudna, momentami obrzydliwa, historie bez sensownych zakończeń, nie straszne ale bardzo dziwne.

Przeczytałam 70% i nie dałam rady więcej. Nudna, momentami obrzydliwa, historie bez sensownych zakończeń, nie straszne ale bardzo dziwne.

Jeden z bardziej dyskomfortujących zbiorów opowiadań jaki czytałem. Ciągłe uczucie niewygody, niepewności, poznawczego skonfundowania. Kilka tekstów w punkt, np. 'znikające dzieci', 'patio sąsiada' czy 'cysterna'. Mocnych, głębokich, docierających do zakamarków czytelnika. Wiele fragmentów budziło niesmak, połączony jednak z ciekawością dalszych zdań i stanowiło mocną stronę całości. Trudno jednak przeczytać je wszystkie jednym ciągiem - trzeba odpoczywać.
Ogólnie spore zaskoczenie na plus.

Jeden z bardziej dyskomfortujących zbiorów opowiadań jaki czytałem. Ciągłe uczucie niewygody, niepewności, poznawczego skonfundowania. Kilka tekstów w punkt, np. 'znikające dzieci', 'patio sąsiada' czy 'cysterna'. Mocnych, głębokich, docierających do zakamarków czytelnika. Wiele fragmentów budziło niesmak, połączony jednak z ciekawością dalszych zdań i stanowiło mocną...

Miłość do opowiadań i miłość do tego typu nieoczywistej dziwnej i czasem tajemniczej literatury musiała u mnie zaowocować zachwytem na tą konkretną pozycją.

Miłość do opowiadań i miłość do tego typu nieoczywistej dziwnej i czasem tajemniczej literatury musiała u mnie zaowocować zachwytem na tą konkretną pozycją.