Moja przygoda z twórczością Ałbeny Grabowskiej trwa w najlepsze. Po reportażu o bułgarskich Rodopach, niezwykle wciągającym kryminale oraz poruszającej rodzinnej historii trzech pokoleń kobiet, przyszła pora na najnowszą książkę autorki – „Rzeki płyną, jak chcą”, powieść obyczajową osadzoną w realiach I wojny światowej.

Klara, Amelia i Róża, czyli panny Terechowiczówny, to trzy siostry, z których każda kieruje się w życiu innymi wartościami i poglądami. Gdy ojciec wyruszył na wojnę, a liczba rąk do pracy w majątku zmalała, Klara, najstarsza z sióstr, zakasała rękawy i przejęła część obowiązków. Amelka mimo sprzeciwu całej rodziny podjęła decyzję, żeby zostać pielęgniarką i pomóc rannym żołnierzom. Zaś Róża, najmłodsza panna Terechowiczówna, szczęście odnajdywała w nowych sukienkach, zalotach, drogich upominkach i snuła marzenia o kolejnych balach w Warszawie.

Mimo wojennej rzeczywistości, siostry Terechowiczówny wraz z matką i starą służącą, nie spodziewały się nadchodzących burzliwych zmian, których zwiastunem był powrót Amelki z poślubionym na froncie mężem. Przyjazd młodego małżeństwa do majątku w Niebielowie narusza dotychczasowy, być może pozorny, porządek, tym samym dając początek wydarzeniom, które wpłynęły na losy całej rodziny i każdej z sióstr z osobna.

Czytając „Rzeki płyną, jak chcą” miałam nieodparte wrażenie, że majątek w Niebielowie leży tuż obok posiadłości Tara z „Przeminęło z wiatrem”. Choć wydarzenia i bohaterów z obu powieści dzieli kilkadziesiąt lat, wiele je łączy – tęsknota za bliskimi, za powrotem do znanej normalności, zmaganie się z brakiem żywności, niespodziewane wizyty stacjonujących w mieście obok żołnierzy, szukanie ukojenia w naturze i w miłości. Grabowska, osadzając historię w realiach I wojny światowej, epidemii hiszpanki oraz rodzącego się ruchu sufrażystek, opowiada o rozterkach i troskach sióstr Terechowicz, skupiając się jednak na najstarszej z nich – Klarze. To właśnie Klara staje się postacią najbliższą czytelnikowi, to jej się kibicuje i chce się powiedzieć „nie daj się”. Jednak to, co przyniesie los, zaskoczy wszystkich.

„Rzeki płyną, jak chcą” to kolejna dobra powieść z katalogu historii napisanych przez Grabowską. Opowieść wciąga, wzrusza i zaskakuje, choć z początku wydaje się przewidywalna. Niesamowite jest to, że Ałbena Grabowska na każdą powieść ma tak świeże i inne pomysły, nie daje się zamknąć w szufladce z jednym gatunkiem. To sprawia, że jest jedną z moich ulubionych polskich autorek, a każdej jej kolejnej książki oczekują z niecierpliwością.

Karolina Purłan-Leśniak