Taterniczki. Miejsce kobiet jest na szczycie

Miejsce kobiet jest na szczycie, czyli taterniczki o tym, z jakimi problemami zmagają się w tym zdominowanym przez mężczyzn świecie wspinaczy i dlaczego jest ich tak mało.
Autorka najpierw opowiada o historii taterniczek, pierwszych tatrzańskich turystek, by poprzez opowieści o powojennych wspinaczkach, których już nie ma z nami, oddać głos kobietom współczesnym, które zakochały się w Tatrach.
Ważna i potrzebna książka.

Miejsce kobiet jest na szczycie, czyli taterniczki o tym, z jakimi problemami zmagają się w tym zdominowanym przez mężczyzn świecie wspinaczy i dlaczego jest ich tak mało.
Autorka najpierw opowiada o historii taterniczek, pierwszych tatrzańskich turystek, by poprzez opowieści o powojennych wspinaczkach, których już nie ma z nami, oddać głos kobietom współczesnym, które...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nigdy specjalnie nie interesowałam się tematyką Tatr i co za tym idzie wspinaczką górską. Gdy dostałam możliwość zrecenzowania najnowszej książki Pani Agaty stwierdziłam, że jest to dobra okazja aby poznać coś nowego.
Czytając wypowiedzi tych wszystkich taterniczek o ich początkach we wspinaczce górskiej robiłam coraz większe oczy. Nigdy nie przyszłoby mi do głowy, że ta dziedzina "sportu" jest tak mocno zawężona na mężczyzn. Dyskryminacja kobiet o której mówią goście zaproszeni przez Panią Agatę wydaje się wymyślona. Niestety każda kobieta, która została taterniczką przyznaje, że nie była za bardzo lubiana przez kolegów a niektóre nawet wypowiadają się, że doświadczyły głupich komentarzy, wypowiedzi. Gęsto, często słyszały, że będą przeszkadzać, że nie będą ich pilnować..
Trochę to przykre czytać o takim zaściankowym podejściu w XXI wieku. Jak jeszcze we wcześniejszych latach można to było zrozumieć, gdzie panował stereotyp, że kobieta w domu a mężczyzna do pracy. Tak w obecnym świecie gdzie kobiety wielokrotnie udowodniły, że potrafią być lepsze od mężczyzn w ich dziedzinie, ciężko to zrozumieć. Skąd takie uprzedzenie, że kobiety nie dadzą rady, że ssa słabsze, mniej wytrzymałe psychicznie. Paru kobietom udało się pokazać, że wręcz od nich co niektórzy mężczyźni powinni się uczyć.
Uważam, że każdy mężczyzna taternik myślący stereotypowo powinien przeczytać te pozycję i zastanowić się nad tym co mówi czy pisze. Jak sama książka udowadnia już kilka Polek taterniczek udowodniło, że idealnie odnajdują się we wspinaczce tylko trzeba dać im szansę a nie robić wszystko żeby podciąć im skrzydła.
Mam nadzieję że dzięki tej książce każde kolejne pokolenie nowych taterniczek będzie miało lżej i będą im dawane większe możliwości w realizacji.

Nigdy specjalnie nie interesowałam się tematyką Tatr i co za tym idzie wspinaczką górską. Gdy dostałam możliwość zrecenzowania najnowszej książki Pani Agaty stwierdziłam, że jest to dobra okazja aby poznać coś nowego.
Czytając wypowiedzi tych wszystkich taterniczek o ich początkach we wspinaczce górskiej robiłam coraz większe oczy. Nigdy nie przyszłoby mi do głowy, że ta...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Taternictwo, podobnie jak alpinizm czy himalaizm, to wspinaczka górska prowadzona poza szlakami turystycznymi tyle, że w Tatrach. Potrzebny jest do tego odpowiedni sprzęt i umiejętności. Właśnie - umiejętności a nie określona płeć. Niestety, w Polsce pokutuje przekonanie, że bycie wspinaczem jest domeną mężczyzn - jak bycie górnikiem czy strażakiem. Kobiety, które zdobywały Tatry musiały (i muszą nadal) mierzyć się z rolą kulturową, jaką się im przypisuje. Z nieprzychylnością płci męskiej, z atmosferą nieprzyjazną damskim wyczynom. Być może właśnie dlatego w górach wciąż jest tak mało kobiet.

Taterniczki Agaty Komosy - Styczeń opowiadają jednak nie o górach, tylko o kobietach. O ich historii. Autorce nie zależało na opiniach mężczyzn, lecz na narracjach kobiet, których wciąż jest za mało. Duża część nawet nie dopilnowała, aby ich wyczyny stały się znane. A przecież od początku XX wieku pojawiło się wiele wybitnych dziewczyn. Marzena i Lidia Skotnicówny - prekursorki kobiecego wspinania w Tatrach, Antonina Englishowa, Zofia Radwańska - Paryska…
Przed wojną taterniczkom zależało na przejściach kobiecych, na wejściu w Tatry i szlifowaniu umiejętności wspinaczkowych. Były pionierkami. W dużej mierze wiązało się to z tym, że walczyły o prawo głosu, rozwijał się ruch sufrażystek. Potem były Wanda Rutkiewicz, Halina Krüger-Syrokomska, Anna Czerwińska, Duśka Wach. Na nich jednak skończyły się feministyczno - ideologiczne działania w tym obszarze. Bo te, które ośmieliły się wyjść przed szereg spotykały się z ogromną niechęcią, np. Ewelina Wiercioch. Chociaż obecnie taterniczki są bardziej otwarte, a ch głos jest coraz bardziej słyszalny. Jednak żadna z nich nie chce być określana przez płeć. Wszystkie próbują dostosować się do męskich reguł.
Czy miejsce kobiety jest na szczycie? Wiele taterniczek udowodniło, że tak. Jednocześnie mężczyźni w górach wciąż traktują kobiety protekcjonalnie. Za przykład niech posłużą słowa szefa Polskiego Himalaizmu Zimowego z których długo musiał się tłumaczyć. Chociaż jak mówią bohaterki Taterniczek, dyskryminację czują tylko te, które chcą ją czuć. Dziewczyny po prostu robią swoje. I na szczęście, jest ich coraz więcej.

Bardzo lubię opowieści o kobietach. Pisane przez kobiety. Dlatego bardzo się cieszę, ze miałam możliwość przeczytania tej książki. Stanowi świetne dopełnienie (z kobiecego punktu widzenia) Himalaistek Mariusza Sepioło. A właściwie nie tyle dopełnienie, co odrębną historię. Herstorię.

Dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka

Taternictwo, podobnie jak alpinizm czy himalaizm, to wspinaczka górska prowadzona poza szlakami turystycznymi tyle, że w Tatrach. Potrzebny jest do tego odpowiedni sprzęt i umiejętności. Właśnie - umiejętności a nie określona płeć. Niestety, w Polsce pokutuje przekonanie, że bycie wspinaczem jest domeną mężczyzn - jak bycie górnikiem czy strażakiem. Kobiety, które...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Taterniczki. Miejsce kobiet jest na szczycie”, Agata Komosa-Styczeń

„Po co zdobywać góry? Bo są. Tak powie każdy, kto kiedykolwiek stanął na szczycie.”

"Tatry są równie niedostępne i równie dostępne dla mężczyzn, jak i dla kobiet. Ponoszą one wszystkie trudy z niezwykłą wytrzymałością: wykazują odwagę, przytomność, spokój wobec niebezpieczeństwa, i w ogóle wszelkie dobre przymioty taternika." - Stanisław Witkiewicz, „Na przełęczy”.

„Tatry dumnie stoją i kuszą turystów od wieków. Jednak dostęp do najtrudniejszych tatrzańskich szlaków nie był prosty, szczególnie dla kobiet. Bo zdobywanie Tatr przez kobiety było inne od męskiego. Poza kruszyznami, ekspozycją i pionowymi ścianami musiały mierzyć się ze swoją pozycją społeczną, kulturową, nieustannym deprecjonowaniem – a nawet strojem.

Taterniczki – kobiety i dziewczyny, które szły w górę niezależnie od wszystkiego. Twarde charaktery i pilne kursantki, subtelne sportsmenki i muskularne wspinaczki. Dostosowują się do zmaskulinizowanego sportu i walczą o kobiecy styl uprawiania tej dyscypliny.

Oto ich historia podboju Tatr.”

"Kobieta, która pretendowała do bycia równą mężczyźnie bądź do konkurowania z nim na jakimś polu, zawsze wywoływała (a nawet wciąż wywołuje) liczne kontrowersje."

„Taterniczki” to opowieść o wspaniałych i dzielnych kobietach, które nie pozwoliły, aby miejsce w górach zajmowali tylko mężczyźni. Dlaczego taterniczki, a nie po prostu taternicy? Po co dzielić, kiedy można komplementarnie zebrać doświadczenia górskie wspinaczek i wspinaczy. Bo brakuje kobiecych narracji, a te są inne niż męskie. Zgodzę się z tym w 100%. Kobiece postrzeganie gór jest inne niż męskie. Kobiety inaczej przeżywają zdobywane szczyty, są bardziej emocjonalne – co nie oznacza, że słabsze. Agata Komosa-Styczeń poprzez książkę chciała dać głos wyjątkowym kobietom, o których tak mało się mówi, a dokonały równie dużo, co mężczyźni taternicy. Autorce pomimo trudności udało się nakłonić niektóre Panie do zwierzeń, ale było to bardzo trudne. Wśród starszych taterniczek panuje zniechęcenie, znudzenie tematem, poczucie, że jest on cynicznie wykorzystywany. Młodsze pokolenie jest bardziej otwarte na rozmowy. Najtrudniej było pisarce dotrzeć do speleolożek, bardzo sparzyły się na dziennikarzach przy tragedii w Jaskini Śnieżnej. W książce przedstawione są taterniczki przedwojenne oraz te z początku XX wieku. Dowiadujemy się, co druga wojna światowa zrobiła z Tatrami. Książka przypadnie do gustu każdemu, nie tylko miłośnikowi gór, a to dlatego, że pokazuje ogrom kobiecej pracy, aby udowadniać, że kobiety mogą równie dobrze robić to, co mężczyźni. Warto realizować marzenia. Kocham góry … obecnie z wiadomych powodów trochę odsunięte na później. Książka pozwoliła mi przenieść się na chwilę w ukochane Tatry, powspominać własne wyprawy. Nie dość, że pięknie opisane zasługi kobiet, to równie pięknie wydane. Twarda okładka, wspaniałe zdjęcia przedstawiające nasze bohaterki. Tylko iść i się wspinać.

http://zaczytanyksiazkoholik.pl/

„Taterniczki. Miejsce kobiet jest na szczycie”, Agata Komosa-Styczeń

„Po co zdobywać góry? Bo są. Tak powie każdy, kto kiedykolwiek stanął na szczycie.”

"Tatry są równie niedostępne i równie dostępne dla mężczyzn, jak i dla kobiet. Ponoszą one wszystkie trudy z niezwykłą wytrzymałością: wykazują odwagę, przytomność, spokój wobec niebezpieczeństwa, i w ogóle wszelkie dobre...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Taterniczki" to książka o silnych, niezależnych kobietach, które kochały góry i o miłość tę potrafiły zawalczyć.
Autorka sięga dość głęboko do historii. Wspomina XVI wieczne kobiety, które miały odwagę przezwyciężać stereotypy i wyruszać na górskie szlaki. Choć nie można mówić o wielkim, górskim sporcie w ich wykonaniu, to już samo wyjście w góry w ówczesnych czasach było nie lada wyczynem. Przeszkodę stanowiły zarówno długie suknie, jak i wszechobecne oburzenie na widok kobiety, które ma pomysł, by sięgać po takie "męskie" rozrywki.
W kolejnej części książki wchodzimy już w poważny świat taternictwa. Początek XX wieku, a także
lata międzywojenne to prawdziwy wybuch młodych, odważnych dziewcząt, które postanowiły zarówno na wysokich, skalnych ścianach, jak i w mrocznych, wilgotnych jaskiniach, realizować swoje marzenia.
Często rozdarte pomiędzy rodziną, dziećmi, a pasją, bez której ich życie traciło sens, walczyły o każdą wolną chwilę, którą mogły spędzić w górach. Mimo braku profesjonalnego sprzętu, z ograniczonymi funduszami, jednak dziarsko ruszały na kolejne trudne trasy.
Autorka płynnie przechodzi przez czasy powojenne, kiedy taternictwo mocno podupadło, aż po współczesność. To właśnie dzisiejszym kobietom gór poświęcona jest ostatnia część książki.
Agata Komosa - Styczeń stworzyła piękny album, będący świadectwem kobiecego hartu ducha i siły, jaka może kryć się czasem nawet w bardzo delikatnym ciele. W swej książce pokazuje ona, jaką drogę przeszły przez wiele pokoleń kobiety, ile musiały pokonać stereotypów, ile znieść nieprzyjemności i przejawów nierówności, aby dziś móc tworzyć na równi z mężczyznami świat ludzi gór.
Będąc wielką miłośniczką gór, a jednocześnie znając je tak naprawdę od czysto turystycznej strony, czytałam tę pozycję z ogromną przyjemnością. Pięknie było zajrzeć za kulisy tego świata, gdzie odwaga i pasja prowadzą ludzi na najwyższe szczyty. Było to moje pierwsze spotkanie z tego typu literaturą, jednak już wiem, że na pewno nie ostatnie.

"Taterniczki" to książka o silnych, niezależnych kobietach, które kochały góry i o miłość tę potrafiły zawalczyć.
Autorka sięga dość głęboko do historii. Wspomina XVI wieczne kobiety, które miały odwagę przezwyciężać stereotypy i wyruszać na górskie szlaki. Choć nie można mówić o wielkim, górskim sporcie w ich wykonaniu, to już samo wyjście w góry w ówczesnych czasach było...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Druga część zdecydowanie ciekawsza od pierwszej. Już od grotołazek zaczyna robić się bardzo interesująco. Wywiady z kobietami kochającymi góry oraz wspinanie. Perspektywa zza kulis, bez nadęcia, szczera. Bohaterki o zróżnicowanym podejściu do życia i różnych (często odmiennych) doświadczeniach. Idealna lektura dla miłośników górskich wypraw. Nie było wielkiego łał, ale warto sięgnąć po tę pozycję.

Druga część zdecydowanie ciekawsza od pierwszej. Już od grotołazek zaczyna robić się bardzo interesująco. Wywiady z kobietami kochającymi góry oraz wspinanie. Perspektywa zza kulis, bez nadęcia, szczera. Bohaterki o zróżnicowanym podejściu do życia i różnych (często odmiennych) doświadczeniach. Idealna lektura dla miłośników górskich wypraw. Nie było wielkiego łał, ale...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jeśli chodzi o taternictwo, to jestem w tym temacie kompletnym laikiem, więc na temat książki mogę się wypowiedzieć z pozycji zwykłego czytelnika, a nie znawcy tematu. Natomiast często jeżdżę w góry i lubię pochodzić po szlakach turystycznych, pozwiedzać, poczuć klimat gór i pewnie dlatego tak dobrze czytało mi się tę książkę.

Autorka pisze o kobietach, które były pionierkami taternictwa, speleologii, które przecierały szlaki i walczyły ze stereotypami na temat roli kobiety w społeczeństwie. Opisuje taterniczki od okresu przedwojennego po czasy współczesne. O jednych było głośno, bo odnosiły spektakularne sukcesy, jak na przykład Śp. Wanda Rutkiewicz, a inne bez rozgłosu oddawały się swojej pasji. Na pewno każde kolejne pokolenie miało łatwiej, bo poprzedniczki już wytyczyły pewne szlaki, pokazały, że kobieta też potrafi realizować swoje( niełatwe przecież i bardzo niebezpieczne) hobby nie gorzej niż mężczyźni. Panie musiały ostro walczyć o należne im miejsce, należny im szacunek w gronie taterników. Jak widać, stereotypy na temat kobiet wciąż mają się nieźle i mężczyźni boją się konkurencji, dlatego wolą bagatelizować rolę kobiet w tym sporcie czy w tej dziedzinie. Niektóre kobiety swoją pasję przypłaciły życiem. Opowieści i wywiady są niezwykle interesujące. Od tych kobiet bije mądrość życiowa, ogromna siła duchowa, bo dla wielu z nich taternictwo czy speleologia stały się nie tylko hobby ale i ścieżką zawodową oraz sposobem na życie. Możemy przeczytać o tym jak sobie kobiety radzą z fizjologią w wysokich górach i na skałach, bo przecież w ekstremalnych warunkach też dostają okres czy muszą się załatwić i to na oczach towarzysza czy towarzyszki wyprawy. Poruszono też temat macierzyństwa i tego jak połączyć miłość do dziecka i miłość do gór, jak dzielić czas pomiędzy rodzinę i pasję. Niektóre są rozdarte pomiędzy miłością do dziecka a miłością do gór. Mają świadomość, że góry kradną im czas, ale serce wyrywa się do tych gór. Tylko z jednym stwierdzeniem zawartym w książce kompletnie się nie zgadzam. Chodzi o wypowiedź pani Iwony Gronkiewicz, która mówi, że: „Trzeba pamiętać o tym, że jeśli u dziewczynek nie zbuduje się odpowiedniej masy mięśniowej do piętnastego roku życia, to potem się to już nie uda”. Jest to wierutna bzdura. Jako była kulturystka i wieloletnia zawodniczka sportów siłowych oraz instruktorka fitness, z całą stanowczością twierdzę, że kobieta może zbudować masę mięśniową w każdym wieku.

Autorka zamieściła też sporo przepięknych fotografii, ilustracji, co bardzo wzbogaca lekturę. Szczerze mówiąc, to nie wyobrażam sobie aby w tego typu książce nie było zdjęć dotyczących opisywanego tu tematu. Dużym plusem jest też twarda, solidna okładka oraz duża czcionka, co znacznie ułatwiła czytanie osobom mającym problemy ze wzrokiem, czyli takim jak ja.

Cóż więcej powiedzieć. Przy tej lekturze nie byłam w swoim mieszkaniu, tylko daleko w górach albo w ciasnych jaskiniach, czułam powiew halnego i przeżywałam dramaty związane ze śmiercią wielu bohaterek. Czyli „odpłynęłam” na dobre, co oznacza, że autorka wykonała świetną robotę. Polecam książkę każdemu, w szczególności osobom, które kochają góry i cenią odważne, niebanalne kobiety, które w swoim życiu pokonały wiele szczytów i wspięły się na wyżyny, o jakich zwykły śmiertelnik może tylko pomarzyć. Przy tej lekturze miło spędziłam czas i sporo dowiedziałam się o kobietach taterniczkach jak również o samym taternictwie jak i o grotołazach.
Te panie są dowodem na to, że warto stosować w życiu maksymę: „Sięgaj gdzie wzrok nie sięga” i realizować swoje marzenia bez względu na wszystko, a czasem i wbrew wszystkim i wszystkiemu.

Jeśli chodzi o taternictwo, to jestem w tym temacie kompletnym laikiem, więc na temat książki mogę się wypowiedzieć z pozycji zwykłego czytelnika, a nie znawcy tematu. Natomiast często jeżdżę w góry i lubię pochodzić po szlakach turystycznych, pozwiedzać, poczuć klimat gór i pewnie dlatego tak dobrze czytało mi się tę książkę.

Autorka pisze o kobietach, które były...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

TATERNICZKI książka traktująca o wspaniałych kobietach, które pałały ogromną miłością do gór.

Materiały zebrane przez autorkę dotyczą bardzo szerokiego okresu, bo już od XVI wieku do czasów teraźniejszych. To niesamowite ile kobiety napotykały przeszkód, aby zajmować się czymś co sprawiało im ogromną radość, było ich pasją, niemalże całym życiem.

Warto tutaj wspomnieć, na co zwróciła uwagę pani Agata Komosa - Styczeń, że fascynacja naszymi górami Tatrami miała bardzo duży związek ze sztuką i literaturą. Pisarze, malarze, kompozytorzy to oni "zafascynowani folklorem i kulturą Podhala spowodowali, że Zakopane stało się miejscem spotkań bohemy."

Jestem pełna podziwu dla ogromu pracy jaki został tutaj włożony do przygotowania materiału tekstowego. Możemy poznać wiele sylwetek kobiet, o których przyznam szczerze wcześniej nie słyszałam, a ich zapał i dążenie do wyznaczonych celów jest pełne podziwu. Nie starczyło by mi tutaj miejsca, żeby skupić się na każdej z nich, więc koniecznie zapoznajcie się z tą pozycją, bo „siła jest kobietą”.

Nie jest tu tylko mowa o zdobywaniu szczytów, wyznaczaniu nowych tras, ale również o speleologii (nauce o jaskiniach), co przykuło moją uwagę. Ile trzeba mieć w sobie odwagi, żeby dokonywać takich rzeczy, jestem pod ogromnym wrażeniem działań Zofii Steckiej, Ditta Kicińska, czy Izabelli Luty.

Autorka wspominała o fakcie, iż kobiety nie były traktowane przez mężczyzn, jak równy z równym, co mnie wcale nie dziwi. Niestety w innych „branżach” też można to zauważyć. Na szczęście powoli się to zmienia, ale bardzo często panie muszą dokonać zdecydowanie więcej, żeby zostały zauważone…

Bardzo spodobało mi się określenie „wyznawca”, o którym mówiła Małgorzata Jurewicz. To osoba, która podporządkowuje swoje życie wspinaniu - to prawdziwa pasja i oddanie.

TATERNICZKI książka traktująca o wspaniałych kobietach, które pałały ogromną miłością do gór.

Materiały zebrane przez autorkę dotyczą bardzo szerokiego okresu, bo już od XVI wieku do czasów teraźniejszych. To niesamowite ile kobiety napotykały przeszkód, aby zajmować się czymś co sprawiało im ogromną radość, było ich pasją, niemalże całym życiem.

Warto tutaj wspomnieć,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Podzielę ocenę tej książki na dwie części, dlatego że temat jest mi znany, przeczytałam sporo, znam historię i znam niektóre z opisywanych tu dziewczyn, sama się wspinam, choć bardzo amatorsko i miałam bardzo wygórowane oczekiwania. Podzielę na dwie części, bo ta książka ma dwie części, choć wydawca jej nie podzielił.

Minusy:
Część książki jest infantylna. Znawcy tematu będą się irytować np. wyjaśnieniami takich pojęć, jak "łojant", błędami w nazwach (np. Broad Pick). Brakuje bibliografii, przez co niektóre fakty przytaczane przez autorkę (szczególnie dotyczące wieków poprzednich - XVI i XVII) wydają się z palca wyssane. Są przypisy, owszem, ale skąpe, a niektóre historie i kobiety są już opisane lepiej, bardziej szczegółowo u książkach z lat 70 (np. u Chwaścińskiego). Nie wiadomo, czy autorka zaczerpnęła te fakty z jego książki, czy nie... bo nie ma przypisu ani bibliografii. Część z historii już jest znanych - min. z osobnych książek o Wandzie, czy Halinie, ale także z "Himalaistek" Sepioły - Joanna, Piotrowicz, Ewa Panejko, Agna Bielecka. Przypadek? Być może, ale nie ma przypisu, nie ma bibliografii, więc...
Tak czy siak, pierwsza część książki była w związku z tym dla mnie słaba i wtórna, jak pisana dla kogoś, kto nie ma absolutnie żadnego pojęcia.

Zalety:
I wtedy zaczyna się druga część. Dużo lepsza. Nie ze względu na bohaterki (nieznane w mainstreamie - to plus), ale ze względu na obraz, jaki się zaczyna wyłaniać z tej części. W końcu widać, o co autorce chodzi, po co te historie, te opowieści (choć miejscami aż się prosi o ich redakcję).
I wyłania się obraz przykry. Oto okazuje się, że środowisko "łojantów", górali z Podhala, ale także bohaterskich ratowników TOPR jest delikatnie mówiąc szowinistyczne. W środowisku jest to znany fakt, kto tam choć słyszał opowieści, ten wie. Ale słyszeć na festiwalach czy od znajomych to jedno, a tu mamy na papierze, publicznie. Brawo!
Wspinaczki, taterniczki zaczynają mówić o świecie, w którym musiały walczyć o docenienie przez kolegów, walczyć z chamskimi żartami, docinkami, walczyć o prawo do bycia kobietą, choć wyłania się z tych rozmów obraz kobiet, które tę kobiecość jednak gdzieś schowały głęboko, przejęły postawę i język męski (jedna nawet mówi wprost, że w górach jest facetem, a potem mówi, że nie ma podziału na płeć - a jednak język definiuje, prawda?).

To uderza z tej drugiej części książki i nastraja do analizy tego, co mamy nawet w warstwie "turystycznej" - co się dzieje, jak któraś z dziewczyn na grupie Tatromaniaka, czy gdzieś wrzuci zdjęcie siebie w Tatrach, ale z makijażem, czy w jakiejś pozie? Bo baba w górach to ma mieć tłuste włosy, paznokcie niepomalowane i najlepiej w luźnej bluzie. Inaczej nie jest "tatromaniaczką", prawda? Z tymi mechanizmami spotykają się też taternicki - baba za słaba, nie da rady. Jedna z bohaterek - Ola Taistra - wprost mówi w książce że wyjechała z Polski, bo tu spotkała ją spora agresja środowiska. Przerażające...

No i rodzi się pytanie - co dalej? Jakie będą "losy" kolejnych pokoleń kobiet w górach? Z czym będą się mierzyły? Czy to coś zmieni? czy silny kobiecy głos w sprawie coś zmieni, wpłynie na głęboko zakorzenione stereotypy? Te pytania wiszą po przeczytaniu książki.

Dlatego oceniam tę książkę jako dobrą i ważną. Ale niestety początek ją psuje. Warto jednak przebrnąć przez tę część historyczną i przy współczesnych dziewczynach robi się bardzo ciekawie.

Podzielę ocenę tej książki na dwie części, dlatego że temat jest mi znany, przeczytałam sporo, znam historię i znam niektóre z opisywanych tu dziewczyn, sama się wspinam, choć bardzo amatorsko i miałam bardzo wygórowane oczekiwania. Podzielę na dwie części, bo ta książka ma dwie części, choć wydawca jej nie podzielił.

Minusy:
Część książki jest infantylna. Znawcy tematu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Temat ciekawy więc i książka warta przeczytania. Ale mam wrażenie, że napisana bez pomysłu. Trochę jakby według spisu taterniczek, które autorka po kolei odfajkowowała.

Temat ciekawy więc i książka warta przeczytania. Ale mam wrażenie, że napisana bez pomysłu. Trochę jakby według spisu taterniczek, które autorka po kolei odfajkowowała.

Pokaż mimo to