Only You Can Save Mankind

to tylko gra... prawda?

to jedyna z tych pozycji, dla których warto było poświęcić sen - wiedziałam, że albo ją skończę przed snem, albo zasnę w trakcie.
ci, którzy mnie znają, wiedzą, że niewiele rzeczy wywołuje u mnie szajbę, ale gry komputerowe (motyw gier komputerowych) do nich należą, więc połączenie Pratchett (który od lat góruje jako jeden z moich ulubionych autorów) + gry komputerowe oznaczało, że jestem sprzedana od pierwszych stron.
czy jest to najlepsza książka Pratchetta? pewnie nie, ale wciąż to kawał solidnej i dobrej książki, w której nie brakuje humoru, ale i poważniejszych tonów.

pod ciekawą, ale i uroczą fabułą o przenikaniu się gier komputerowych i rzeczywistości, kryje się poważna lekcja o dorosłych problemach postrzeganych dziecięcym okiem. lekcja, której powinniśmy wysłuchać jako dorośli.
ta książka jest dostosowana językowo do nastolatka; to nie tak, że pisze o nastolatkach (dzieciach),używając dorosłych, wyniosłych słów. nie męczy czytelnika ani zbyt wyrafinowanym językiem, ale też nie zaniża poziomu, nie zachowując się pretensjonalnie.
mówi o absolutnie dorosłych problemach oczami dziecka; stąd wojna oznacza obrazki w telewizji jak z gry komputerowej, a rozwód rodziców to Ciężkie czasy i brak domowego obiadu; a i dziewczyny nie mogą grać w gry komputerowe, bo taka jest zasada - i już.
przy czym nie należy się absolutnie zrażać, że skoro dziecko, to nic ważnego nie powie, nie zna się i najlepiej to w ogóle nie ma problemów, więc książka będzie mdła i nieciekawa. niektóre problemy i słowa są bardzo, ale to bardzo dorosłe.
to także historia o tym jak dorośli nie rozumieją dzieci, jakby dorastanie budowało ścianę w komunikacji, której nikt nie jest w stanie (a może nie chce) przebić.
do tej książki nie można podchodzić z "dorosłym" podejściem; mogłabym analizować, że sprzedaż alkoholu nastolatkowi jest czymś złym, ale bohater to wie; okazuje to inaczej niż ja, ale ma olej w głowie. nawet jeśli to trochę inny rodzaj oleju niż spodziewalibyśmy się u dorosłego.

po raz kolejny w swojej twórczości Pratchett przełamuje i tworzy na nowo podejście do wybrańca; to szara i nijaka (na pierwszy rzut) oka postać, której nie zapamiętują nawet obcy ludzie w sklepie. ale to wręcz wyśmianie stereotypu popkulturalnego wybrańca, głównego bohatera, a nawet, używając współczesnej mowy - Mary / Gary'ego Sue, to coś potężnego. tworząc postać, łatwo jest ją idealizować, a wręcz dehumanizować - wszystkie odcienie szarości i normalności to bowiem część rzeczywistości, używanie ich nadaje realizmu bohaterowi.
ale chyba w tym rzecz - w uświadomieniu, że bohaterem może być każdy, o przełamywaniu stereotypów popkultury, gdzie trzeba się urodzić w danej rodzinie, odziedziczyć spadek czy posiąść magiczne moce, co idealnie wpisuje się w gry komputerowe, gdzie dosłownie każdy może zostać bohaterem.

to też historia o pewnej granicy, którą tak łatwo przekroczyć - życia i gry. i ja jestem absolutnym przeciwnikiem obarczania gier o zło całego świata (jak słynne skandowanie z Postala 2 - gry są złe, zniszczą cię!),a problem jest znacznie bardziej skomplikowany, to niestety, niektórzy zapominają się wylogować (jak Weier i Geyser w 2014). ale ta książka nie jest peonem na temat szkodliwości gier, a raczej podchodzi do nich jako rodzaju ucieczki czy rozrywki, nie zapominając o tym, co gracze od zawsze lubili najbardziej - psuć, modować i hackować gry. takie "mało rodzicielskie" podejście do gier, a bardziej młodzieżowe, sprawia, że ta książka dobrze radzi sobie z upływem czasu. a chociaż shootery do obcych czy kulek przeszły z konsol bardziej na flashówki czy już raczej - gry mobilne, a Space Invaders czy Wolfstein 3D to klasyki nad klasyki, to, jak dla mnie, ta książka przetrwała próbę czasu.
to uświadamia też, jak bardzo autor był obeznany z kulturą (ale jeśli ktoś czytał wcześniej Pratchetta, wie o tym),jak i realnym światem. Londyn Johnny'ego czy najsłynniejszy Świat Dysku to nasz świat w krzywym zwierciadle.

a to wszystko (i jeszcze więcej) zmieściło się w jakiś 200 stronach. bo przekaz nie musi oznaczać, że musi być skomplikowany, zawiły ani długi.

ta książka to forma pewnego przepracowania, poradzenia sobie z pierwszą wojną w zatoce perskiej; pod koniec pisania tej opinii wzruszyłam się. dotarło do mnie jeszcze coś uniwersalnego - że sztuka zawsze stanowiła sposób, aby sobie radzić, aby życie było trochę bardziej do zniesienia. z obu stron - zarówno twórcy, jak i odbiorcy. bo zawsze gdzieś będzie trwać jakaś wojna i ktoś będzie musiał sobie z nią poradzić, a dzieło - potrafi przetrwać, nawet gdy jego twórcy już nie ma.
mam nadzieję, że tam, na tej czarnej pustyni pod nieskończonym niebem sir Pratchett wie, że w jego książkach nadal ktoś znajduje radość i komfort.

to tylko gra... prawda?

to jedyna z tych pozycji, dla których warto było poświęcić sen - wiedziałam, że albo ją skończę przed snem, albo zasnę w trakcie.
ci, którzy mnie znają, wiedzą, że niewiele rzeczy wywołuje u mnie szajbę, ale gry komputerowe (motyw gier komputerowych) do nich należą, więc połączenie Pratchett (który od lat góruje jako jeden z moich ulubionych...

Jestem fanem Świata dysku Pratchetta, w sumie wszystkie powieści z tamtego cyklu po prostu pożerałem. Tym bardziej byłem ciekawy, jak Pratchett sobie radzi tworząc inne światy i innego typu opowieści. No cóż, jeżeli ta powieść ma być wyznacznikiem, to sobie nie radzi. Pomysł ograny i do tego kiepsko napisany. A już końcowe GAME OVER zostawiło mnie osłupiałego, myślącego "really? REALLY?"

Jestem fanem Świata dysku Pratchetta, w sumie wszystkie powieści z tamtego cyklu po prostu pożerałem. Tym bardziej byłem ciekawy, jak Pratchett sobie radzi tworząc inne światy i innego typu opowieści. No cóż, jeżeli ta powieść ma być wyznacznikiem, to sobie nie radzi. Pomysł ograny i do tego kiepsko napisany. A już końcowe GAME OVER zostawiło mnie osłupiałego, myślącego...

Gra w strzelanki już nie będzie taka sama

Gra w strzelanki już nie będzie taka sama

Książka sama w sobie jest całkiem niezła. Akcja w książce jest spokojna, ale są szybsze momenty a moment kulminacyjny jest przemyślany.

Książka jest w sam raz na szybki relaks.

Książka sama w sobie jest całkiem niezła. Akcja w książce jest spokojna, ale są szybsze momenty a moment kulminacyjny jest przemyślany.

Książka jest w sam raz na szybki relaks.

Ku mojemu zdziwieniu, gdy przyszło do wystawienia oceny okazało się, że już czytałem tą książkę Pratchetta i wystawiłem jej skromne 5/10, co przy twórczość tego autora raczej mi się nie zdarza. Książka przy pierwszym czytaniu nie zapadła mi w pamięć, a szkoda, bo nie jest aż tak zła jak sugerowała pierwsza ocena. Można w niej dostrzec geniusz Terrego, umiejętne osadzenie w z pozoru lekkiej prozie poważnych tematów - jak dorastanie w rozpadającej się rodzinie - ale trudno zaprzeczyć opinii tych, którzy zauważyli, że to książka raczej dla młodszego czytelnika. Z punktu widzenia już troszkę bardziej wyrobionego czytelnika wystawiam: 7/10, bo choć to już nie do końca lektura dla mnie, to mimo wszystko czytało się ją przyjemnie.. ;)

Ku mojemu zdziwieniu, gdy przyszło do wystawienia oceny okazało się, że już czytałem tą książkę Pratchetta i wystawiłem jej skromne 5/10, co przy twórczość tego autora raczej mi się nie zdarza. Książka przy pierwszym czytaniu nie zapadła mi w pamięć, a szkoda, bo nie jest aż tak zła jak sugerowała pierwsza ocena. Można w niej dostrzec geniusz Terrego, umiejętne osadzenie w...

Bardzo ciekawa pozycja, bowiem zaciera różnice między światem rzeczywistym i wirtualnym. Wprawdzie obcy są jedynie częścią gry komputerowej - ale czy oni sami dla siebie nie są postaciami rzeczywistymi? Przecież, żeby stworzyć grę, najpierw trzeba było wykreować wirtualną rzeczywistość! A jeśli my także jesteśmy jedynie postaciami z innej gry i nawet nie zdajemy sobie z tego sprawy?
Te wszystkie pytania - choć nie wprost - padają w tej opowieści. Skierowana jest ona do młodszych czytelników, ale i dorosły powinien być zadowolony po jej lekturze.

Bardzo ciekawa pozycja, bowiem zaciera różnice między światem rzeczywistym i wirtualnym. Wprawdzie obcy są jedynie częścią gry komputerowej - ale czy oni sami dla siebie nie są postaciami rzeczywistymi? Przecież, żeby stworzyć grę, najpierw trzeba było wykreować wirtualną rzeczywistość! A jeśli my także jesteśmy jedynie postaciami z innej gry i nawet nie zdajemy sobie z...

Ocena wysoka, pierwsza chyba książka którą czytałem z własnej woli x lat temu, więc mam sentyment :). Dla młodszych myślę, że strzał w 10.

Ocena wysoka, pierwsza chyba książka którą czytałem z własnej woli x lat temu, więc mam sentyment :). Dla młodszych myślę, że strzał w 10.

"Jeśli wszyscy mówią Ci, że masz ogon, to przynajmniej się obejrzyj" - prawda? A wszyscy mówią, że obcych trzeba zabijać, zwłaszcza, że to tylko gra, a Ty jesteś dwunastoletnim dzieciakiem który w nią gra. W dodatku jedyną osobą na całym świecie, która nie robi tego co wszyscy...
Książka jest pierwszą częścią opowieści o Johnym Maxwellu, nie ma nic wspólnego ze światem dysku i tak naprawdę jest czytadłem dla młodzieży. Przyzwoicie napisanym z moralizatorskimi fragmentami i bardzo fajną (fuj, jakich ja słów używam) fabułą. Taka guma do żucia dla oczu - w sam raz na jedno popołudnie.
No ale od Prattcheta jestem uzależniony, więc i to należało przeczytać. ...i pozostałe części też ;)

"Jeśli wszyscy mówią Ci, że masz ogon, to przynajmniej się obejrzyj" - prawda? A wszyscy mówią, że obcych trzeba zabijać, zwłaszcza, że to tylko gra, a Ty jesteś dwunastoletnim dzieciakiem który w nią gra. W dodatku jedyną osobą na całym świecie, która nie robi tego co wszyscy...
Książka jest pierwszą częścią opowieści o Johnym Maxwellu, nie ma nic wspólnego ze światem...

Typowo książka młodzieżowa i to raczej dla tej młodszej młodzieży, teraz pewnikiem trochę myszką będą trącić te komputerowe wstawki. Lubisz świat dysku i masz więcej lat niż 13 - omijaj tę pozycję.

Typowo książka młodzieżowa i to raczej dla tej młodszej młodzieży, teraz pewnikiem trochę myszką będą trącić te komputerowe wstawki. Lubisz świat dysku i masz więcej lat niż 13 - omijaj tę pozycję.

Nawet,nawet. Przeczytałam 2 razy:)

Nawet,nawet. Przeczytałam 2 razy:)