Ostatni bastion umysłu

"Jednym z błędów “narracyjności” w analizie partii jest coś, co nazywamy “analizowaniem zgodnym z wynikiem”. To znaczy: skoro zwycięzca wygrał, to znaczy, że wykonywał dobre posunięcia; skoro przegrany przegrał, to znaczy, że popełniał błędy i tak dalej. Gdy zna się wynik partii, zanim zacznie się ją analizować, bardzo trudno nie patrzeć bardziej krytycznie na posunięcia gracza, który ostatecznie przegrał – nawet jeśli być może taki krytycyzm nie był zasłużony."

Znalazłem ten akapit we fragmencie nowej książki Garri Kasparowa Ostatni bastion umysłu, gdzieś w sieci i to zupełnie wystarczyło, żebym natychmiast kupił całość. Bardzo przypomina mi to, co pisał o podejmowaniu decyzji zarządzający Larry Hite, jeden z rozmówców Jacka Schwagera w Czarodziejach rynku. Hite pisał o tym, że dobre transakcje nie muszą być zyskowne. Są dobre dlatego, że wykonane zgodnie z planem i strategią. Podobne spostrzeżenie do tego, o czym mówi Kasparow ma Aswath Damodaran (Wycena firmy), jeśli chodzi o wycenę spółek.
[...]
całość:
https://www.speculatio.pl/ostatni-bastion-umyslu/

"Jednym z błędów “narracyjności” w analizie partii jest coś, co nazywamy “analizowaniem zgodnym z wynikiem”. To znaczy: skoro zwycięzca wygrał, to znaczy, że wykonywał dobre posunięcia; skoro przegrany przegrał, to znaczy, że popełniał błędy i tak dalej. Gdy zna się wynik partii, zanim zacznie się ją analizować, bardzo trudno nie patrzeć bardziej krytycznie na posunięcia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

“Ostatni bastion umysłu”, to taki trochę, albo nawet i bardzo przesadzony tytuł. Rzecz idzie o wspomnienie ze sławnej i moim zdaniem zbyt rozgłoszonej potyczki ówczesnego mistrza świata w grze podobno słusznie zwanej sportem. Komitet Olimpijski uporczywie odrzucał wszelkie wnioski o uznanie szachów za dyscyplinę sportową, szachiści organizują swoje olimpiady, według KO jak ktoś nie rusza mięśniem to sportem tego nazwać nie można i basta. Moim zdaniem szachiści nie mają odpowiednio bogatych czytaj hojnych sponsorów, ergo nie mają kasy by kupić sobie przychylność władz Komitetu Olimpijskiego, takie życie.
Wracając do książki, potyczka człowieka z maszyną, to może i frapująca sensacja, ale rzecz poza komercyjnymi celami zupełnie nietrafiona i bezużyteczna. Wydarzenie zwane szumnie przez IBM eksperymentem naukowym, co było oczywistą nieprawdą, nie chodziło o wspólną pracę nad sztuczną inteligencją, ale o wyciśnięcie z tego nierównego pojedynku wszystkich możliwości komercji, akcje IBM wzrosły niebotycznie po pokonaniu Kasparowa, a ówczesny superkomputer rozebrano na części i skierowano do kierowania ruchem drogowym w pewnym amerykańskim mieście.
Garri wspomina jak doszło do pojedynku, co go podczas tych wydarzeń spotkało, ale o dziwo nie ma do nikogo pretensji, to chyba jest właściwe podejście, pieniędzy zarobił niemało, a chyba nikt nie ma wątpliwości, że samochód jest szybszy od biegacza, podnośnik hydrauliczny pokona każdego ciężarowca i można tak mnożyć przykłady.
Bardziej mnie wciągają przemyślenia Kasparowa na temat stanu współczesnej nauki, osiągnięcia w badaniach nad sztuczną inteligencją i możliwości, które niesie ze sobą postęp. Kasparow nie gra już zawodowo w szachy, został wizjonerem i bez strachu obserwuje rozwój nauki, nasze z maszynami współbycie.
Książka ze wszech miar godna poświęconego jej czasu, w tle zmagania człowieka z maszyną, a na pierwszym planie króluje filozofia i odwiecznie stawiane przez człowieka pytania o sens, cel i środki. To bardzo zajmująca i pożyteczna lektura.

“Ostatni bastion umysłu”, to taki trochę, albo nawet i bardzo przesadzony tytuł. Rzecz idzie o wspomnienie ze sławnej i moim zdaniem zbyt rozgłoszonej potyczki ówczesnego mistrza świata w grze podobno słusznie zwanej sportem. Komitet Olimpijski uporczywie odrzucał wszelkie wnioski o uznanie szachów za dyscyplinę sportową, szachiści organizują swoje olimpiady, według KO jak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie umiem grać w szachy, nigdy nawet nie próbowałam się nauczyć, mimo że szachy w domu były i w nie grywano. Z góry założyłam, że to dla mnie za trudne, że trzeba być intelektualnym tytanem, tak więc śmigałam zamiast tego w warcaby :D Myślę, że wiele osób podchodzi właśnie z takim dystansem do tej gry, istnieje jednak szansa, że po książce i ekranizacji "Gambitu królowej" wielu spróbuje swoich możliwości :)  Jako specjalny konsultant serialu brał udział m.in. Garri Kasparow. Nazwisko znane nie tylko szachistom, były mistrz świata tej dyscypliny, obecnie zajmujący się tematyką relacji człowiek-maszyna.

Bałam się tej książki, znowu założyłam, że być może jej nie podołałam, w końcu to pozycja o szachach. Otrzymałam jednak niezwykle fascynującą, trzymającą w napięciu opowieść. Z jednej strony jest to biografia Kasparowa, w której zdradza kulisy i smaczki szachowych pojedynków, wspomina największych mistrzów, streszcza historię dyscypliny, ale z drugiej to opowieść o pojedynku człowiek kontra technologia, umysł versus algorytm. Sztuczna inteligencja to już nie sci-fi a tu i teraz. Kasparow wykorzystuje szachy, by opowiedzieć o tym, jaki ma ona na nas wpływ, jakie daje szanse. A doświadczenie w tym temacie ma spore, w końcu w 1997 roku rozegrał i przegrał mecz szachowy z superkomputerem IBM Deep Blue. Czy to przegrana czy wygrana człowieka? W końcu sztuczną inteligencja nie stworzyła się sama ;)

Nie umiem grać w szachy, nigdy nawet nie próbowałam się nauczyć, mimo że szachy w domu były i w nie grywano. Z góry założyłam, że to dla mnie za trudne, że trzeba być intelektualnym tytanem, tak więc śmigałam zamiast tego w warcaby :D Myślę, że wiele osób podchodzi właśnie z takim dystansem do tej gry, istnieje jednak szansa, że po książce i ekranizacji "Gambitu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kasparow jakiego nie znałem. Bardzo ciekawa postać, nie tylko ze względu na szachy. Szczerze polecam tą pozycję.

Kasparow jakiego nie znałem. Bardzo ciekawa postać, nie tylko ze względu na szachy. Szczerze polecam tą pozycję.

Pokaż mimo to

Znajdziemy tu trochę powtórzeń z wniosków snutych przez Autora, co jest męczące, a sam przebieg pojedynku człowieka z Deep Blue to zaledwie dwa rozdziały. Natomiast, gdy zgodzimy się na tą formę i odrzucimy irytujący egocentryzm Kasparowa (do którego sam się przyznaje) książka staje się interesująca.

O ile Kasparow nie odkrywa Ameryki w temacie AI i początkach super komputerów szachowych, to potrafi stawiać trudne i ciekawe pytania. Książka jest też na dzień dzisiejszy, jedyną tak obszerną relacją z meczu arcymistrza z maszyną, wokół którego narosło wiele mitów. Zderzenie jej treści z dostępną publicznie wiedzą naprawdę nieźle bałaganią w przyjętym przez IBM i opinii publicznej status quo tego wydarzenia.

Poza kilkoma ciekawymi anegdotami i możliwością poznania królewskiej gry "od kuchni", lektura pozwala zebrać pokaźną bibliografię, od sf po political fiction, operującą w zbiorze sztucznej inteligencji. Dodatkowo ma mocny atut (!), bowiem po jej przeczytaniu, niewątpliwie chcemy zagrać w szachy. Mało, chcemy zagrać i wygrać.

Znajdziemy tu trochę powtórzeń z wniosków snutych przez Autora, co jest męczące, a sam przebieg pojedynku człowieka z Deep Blue to zaledwie dwa rozdziały. Natomiast, gdy zgodzimy się na tą formę i odrzucimy irytujący egocentryzm Kasparowa (do którego sam się przyznaje) książka staje się interesująca.

O ile Kasparow nie odkrywa Ameryki w temacie AI i początkach super...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Legenda szachów rozprawia się z legendą silnika szachowego Deep Blue i pojedynkiem wymienionych graczy.

Można odnieść uzasadnione wrażenie, że Kasparow całą książką się tłumaczy z przegranej - tymczasem patrzy na sztuczną inteligencję w sposób niezwykle elokwentny i szeroki, analizuje nie tylko partie i swoje błędy, lecz wskazuje na konteksty do tej pory utajnione.

Tak naprawdę szachy są tu tylko pretekstem do opowieści o komputerach i sposobach ludzkiego myślenia, próbach naśladowania tegoż przez maszyny.

Ciekawa rzecz, acz dla specyficznego odbiorcy.

Legenda szachów rozprawia się z legendą silnika szachowego Deep Blue i pojedynkiem wymienionych graczy.

Można odnieść uzasadnione wrażenie, że Kasparow całą książką się tłumaczy z przegranej - tymczasem patrzy na sztuczną inteligencję w sposób niezwykle elokwentny i szeroki, analizuje nie tylko partie i swoje błędy, lecz wskazuje na konteksty do tej pory utajnione.

Tak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Szach-mat!

„Ostatni bastion umysłu” autorstwa szachowego arcymistsza Kasparowa to fascynująca podróż poprzez rozważania na temat ludzkiej i sztucznej inteligencji, których punktem wyjścia jest fascynujący 24 lata temu (to już tyle czasu minęło?!) całą ludzkość szachowy pojedynek Kasparowa z komputerem IBM Deep Blue. Temat jest w sam w sobie szalenie interesujący, a obecnie (za sprawą produkcji Netflixa ‘Gambit królowej”) również bardzo aktualny i na czasie.

Garri Kasparow to postać, której szachowym graczom przedstawiać specjalnie nie trzeba. Wieloletni arcymistrz w swojej dyscyplinie, wybitnie inteligentna jednostka, a przy okazji barwna postać – wszystkie te przymioty cechują autora niniejszej książki, który ma za sobą także (co ciekawe) epizod kandydowania na urząd prezydenta Federacji Rosyjskiej (2006 rok).

Pojedynek z komputerem Deep Blue z 1997 roku to, jak wspomniano, punkt wyjścia do rozważań zamieszczonych na łamach książki. Szachowe starcie człowieka z komputerem było czymś, co blisko ćwierć wieku temu elektryzowało społeczność międzynarodową i skłaniało do zadawania pytań o to, jak bardzo jest już rozwinięta inteligencja maszyn i jak bardzo są one na tym polu zaawansowane. Zobrazować owe rozważania miał medialny pojedynek umysłu sztucznego z ludzkim, a areną owego starcia miała być szachownica.

Kasparow snuje wspomnienia z 1997 roku, dzięki czemu dowiadujemy się o wielu kulisach tamtych wydarzeń. Osobiście pamiętam to dosyć mgliście, z jakiejś relacji w telewizji; już wtedy było to mega ciekawe, a teraz jest takie tym bardziej :) To wszystko jednak tylko przyczynek i wstęp do rozważań Kasparowa, które mają dużo większą wagę, a dotyczą one refleksji na temat szeroko pojętego rozwoju technologicznego oraz kierunku, w którym on zmierza.

Mogłoby się wydawać, że Kasparow będzie przeciwnikiem nowych technologii. Pamiętam, że pamiętne umysłowe starcie maszyny z człowiekiem reklamowane było jako swoisty zakład o to, czy maszyna będzie w stanie pokonać ludzki intelekt. Sam Kasparow sporo tym pojedynkiem – jako aktywny wciąż szachowy gracz – ryzykował. A jednak podjął rękawicę, a z nią wyzwanie. I dziś dowiadujemy się, że wcale nie był przeciwnikiem maszyn oraz ich inteligencji – wprost przeciwnie!

Kasparow przedstawia czytelnikowi szereg argumentów przemawiających za tym, że sztuczna inteligencja nie musi być wcale zagrożeniem dla człowieka, ani też czymś, co zacznie myśleć zamiast niego. Przeciwnie – szachowy arcymistrz widzi w rozwoju sztucznej inteligencji i nowych technologii szansę rozwoju ludzkości i obrania przez nią nowych, bardzo ciekawych kierunków nie tylko rozwoju, ale także ewolucji sposobu życia, kształtu codzienności, czy też wreszcie szeroko pojętej przyszłości gatunku ludzkiego. Takie podejście do sprawy jest co prawda od zawsze obecne w tej odwiecznej debacie (po stronie entuzjastów AI rzecz jasna), jednakże glos zabrany w tej sprawie przez Kasparowa jest tyleż interesujący, co inteligentny i na tyle merytoryczny, że z całą pewnością godny uwagi.

Polecam!

Dziękuję Insignis za egzemplarz recenzencki.

#ostatnibastionumysłu #garrikasparow #insognis #sztucznainteligencja #nowetechnologie #quovadishomosapiens

https://cosnapolce.blogspot.com/2021/04/ostatni-bastion-umysu-garri-kasparow.html

Szach-mat!

„Ostatni bastion umysłu” autorstwa szachowego arcymistsza Kasparowa to fascynująca podróż poprzez rozważania na temat ludzkiej i sztucznej inteligencji, których punktem wyjścia jest fascynujący 24 lata temu (to już tyle czasu minęło?!) całą ludzkość szachowy pojedynek Kasparowa z komputerem IBM Deep Blue. Temat jest w sam w sobie szalenie interesujący, a obecnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Garri Kasparow to najsłynniejszy mistrz szachów, nie dziwi, że był konsultantem przy kręceniu serialu Gambit królowej. Napisał książkę o swoim pojedynku z superkomputerem, warto poznać historię z tej strony.

Garri Kasparow to najsłynniejszy mistrz szachów, nie dziwi, że był konsultantem przy kręceniu serialu Gambit królowej. Napisał książkę o swoim pojedynku z superkomputerem, warto poznać historię z tej strony.

Pokaż mimo to

Szach i mat.
Szachy od zawsze kojarzyły się ze wspinaczką się na wyżyny intelektu. Wymagające maksymalnej koncentracji i niekończących się pokładów umysłowej precyzji. Są jak alegoria życia. Pola czarne, pola białe. Gdzie staniesz za moment? W książce Ostatni bastion umysłu, Wydawnictwa Insignis, arcymistrz Garri Kasparow wiedzie nas przez meandry szachowych zmagań. Wprowadza do świata, który roztacza wokół siebie aurę tajemniczości, jakby był zarezerwowany wyłącznie dla nielicznych. Czy tak jest w rzeczywistości? Wrota zostają otwarte i możemy przyjrzeć się z bliska, niczym przez lupę, strategii i taktyce. Bo szachy jak żadna inna gra wymagają maksymalnej kontroli. Nie ma tu miejsca na domysły, usprawiedliwienia i odwroty. Z drugiej strony obciążone są całą masą stereotypowych przekonań. Bo przecież każdy szachista to ekscentryczny geniusz, niezrównoważony psychicznie sawant albo introwertyk nie radzący sobie z relacjami międzyludzkimi (?!). Co więcej, szachy to przecież gra ekstremalnie trudna, a do tego nużąca, ale zaraz, zaraz jak to możliwe, że nawet sześciolatki uczą się jej z łatwością, a przede wszystkim ogromną radością? Wiele jest więc do wyjaśnienia i wręcz do odmitologizowania. 
To pozycja dla tych, którzy szachy uwielbiają (kłania się "Gambit Królowej" Waltera Tevisa i oparty na niej serial Netflixa) i dla tych jak ja, którzy są kompletnymi szachowymi laikami. Znajdziecie tu porywające treści o grze mistrzów. Będzie garść psychologii, a wiele uwagi poświęcone zostanie inteligencji, tej ludzkiej, ale i sztucznej, rozwijającej się w tempie, którego jeszcze niedawno się nie spodziewano. Odkryjecie również tajniki głośnych pojedynków szachowych człowieka i maszyny. Czy nowa technologia wyprze więc człowieka? Czy powinniśmy się obawiać postępu, a może jednak rozwój w tej dziedzinie może przynieść nam wszystkim korzyści? Czy będziemy jeszcze potrzebni? Garri Kasparow, który w wieku 22 lat został mistrzem świata w szachach (dodajmy, że po raz pierwszy, ale nie ostatni), podejmuje próbę odpowiedzi na te jakże aktualne pytania, będące w rzeczywistości pytaniami o przyszłość każdego z nas i jak na arcymistrza przystało robi to w sposób arcyciekawy :) Bez względu więc na ostateczny wynik warto rozegrać tę pasjonującą czytelniczą partię! www.zyj-bardziej.pl

Szach i mat.
Szachy od zawsze kojarzyły się ze wspinaczką się na wyżyny intelektu. Wymagające maksymalnej koncentracji i niekończących się pokładów umysłowej precyzji. Są jak alegoria życia. Pola czarne, pola białe. Gdzie staniesz za moment? W książce Ostatni bastion umysłu, Wydawnictwa Insignis, arcymistrz Garri Kasparow wiedzie nas przez meandry szachowych zmagań....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zawsze wydawało mi się, że Kasparov to taka zarozumiała i nieosiągalna postać, a tu okazuje się, że jest całkiem ludzki. Zajmuje się obroną praw człowieka, a co ciekawe startował nawet na stanowisko prezydenta Rosji w 2006 roku.
Czytając książkę miałam wrażenie, że zbyt często podkreśla swój tytuł mistrzowski, ale naprawdę jest geniuszem, więc można mu to wybaczyć. W przystępny sposób opisał historię rozgrywek szachowych z coraz to bardziej nowoczesnymi i szybszymi komputerami. Oczywiście najbardziej ciekawe w tej książce było przedstawienie jego zmagań z Deep Blue - programem szachowym na komputerze firmy IBM. Niesamowite, że gra wzbudzała w Kasparovie tak wiele emocji. Z jednej strony wiedział, że gra z programem, ale taktyka dawała wrażenie silnej gry psychologicznej. Błąd oprogramowania z całą pewnością przyczynił się to wywarcia presji nad Kasparovem i jego rozproszeniu. Tym samym rok 1997 uznaje się za zwycięski dla programu szachowego nad człowiekiem.

Zawsze wydawało mi się, że Kasparov to taka zarozumiała i nieosiągalna postać, a tu okazuje się, że jest całkiem ludzki. Zajmuje się obroną praw człowieka, a co ciekawe startował nawet na stanowisko prezydenta Rosji w 2006 roku.
Czytając książkę miałam wrażenie, że zbyt często podkreśla swój tytuł mistrzowski, ale naprawdę jest geniuszem, więc można mu to wybaczyć. W...

więcej

mniej

Pokaż mimo to