Czytam cykl Krucjata, nie lubię przerywać czytania, ale tu absurd jest doprowadzony do maximum. Tego się nie da dalej czytać. Totalna chała.

Czytam cykl Krucjata, nie lubię przerywać czytania, ale tu absurd jest doprowadzony do maximum. Tego się nie da dalej czytać. Totalna chała.

Jakość leci na łeb na szyję. Coraz krótsze rozdziały dla niekumatych Amerykanów, coraz prostsza akcja, potrzeba coraz mniej myślenia. Seria przypomina już tanie czytadła na kilogramy, czytam z rozpędu, ale wola walki u mnie zamiera niczym postnuklearne życie opisane w książce. Nowe wątki pojawiają się na siłę, język jest słabiutki...

Jakość leci na łeb na szyję. Coraz krótsze rozdziały dla niekumatych Amerykanów, coraz prostsza akcja, potrzeba coraz mniej myślenia. Seria przypomina już tanie czytadła na kilogramy, czytam z rozpędu, ale wola walki u mnie zamiera niczym postnuklearne życie opisane w książce. Nowe wątki pojawiają się na siłę, język jest słabiutki...

W tej serii książek panuje następująca zasada: coś się w trawie rusza - to strzelasz, a co najwyżej potem się okaże, czy to był wróg czy przyjaciel.
Nasuwa się następująca refleksja dotycząca owego post-apokaliptycznego świata:
niepotrzebnie Ruscy zrzucili na Amerykę aż tyle bomb. W zasadzie wystarczyłaby jedna, która wykończyłaby władze USA, a potem reszta Amerykanów sama by się wystrzelała. Niektórzy dlatego, że ogarnięci sekciarskimi zapędami, inni dla grabieży, jeszcze inni dla zabawy, a reszta dlatego że zwariowała i poluzowały się im wszystkie dekle w mózgu. Wystarczyłoby usiąść i poczekać, a jak już się sami wystrzelają - przejąć opustoszałe tereny.
Taką wizję moralną średniego statystycznego obywatela USA widzimy w uniwersum przedstawionym przez autora.
A już to że jedni chcą wystrzelić jakąś rakietę, a inni chcą ich za to zabić w obronie ludzkości - nie zmienia faktu że i jednych i drugich jest wystarczająco dużo i w podobnej liczbie, żeby się także wystrzelali. A jak kilku zostanie z jednej czy drugiej grupy, to zdziczali sekciarze ich wykończą i zjedzą. A jak zdziczali sekciarze wystrzelają wszystkie naboje, to zjedzą ich niedźwiedzie, wilki, albo choroby. A ci co zostaną jakimś cudem na pewno podzielą się na dwie mniej więcej równoliczne sekty i zakłują się dzidami albo maczetami.
Wystarczy poczekać i zastrzelić ostatniego.
Pomijają fakt, że cały western czyta się... właśnie jak western, to akcja opisywana jest rażąco nierealistycznie. We wszystkich właściwie opisach walk czas biegnie w tak absurdalny sposób, że nasz bohater zawsze zdąży wystrzelić, a bandyci nie, bo zabierają się do akcji niezdarnie i pokracznie.
Jak Niemcy w serialu „Czterej pancerni i pies”.

W tej serii książek panuje następująca zasada: coś się w trawie rusza - to strzelasz, a co najwyżej potem się okaże, czy to był wróg czy przyjaciel.
Nasuwa się następująca refleksja dotycząca owego post-apokaliptycznego świata:
niepotrzebnie Ruscy zrzucili na Amerykę aż tyle bomb. W zasadzie wystarczyłaby jedna, która wykończyłaby władze USA, a potem reszta Amerykanów sama...