Doskonała historia.

Doskonała historia.

Już nie mogę doczekać się, a ten tom czyta się rewelacyjnie, tomu lV. Może w tym trochę mniej akcji, ale końcowka wynagradza cierpliwość czytelnika.

Już nie mogę doczekać się, a ten tom czyta się rewelacyjnie, tomu lV. Może w tym trochę mniej akcji, ale końcowka wynagradza cierpliwość czytelnika.

PopKulturowy Kociołek:

Tak samo, jak w poprzedniej części fabuła jest tu podzielona na dwa główne wątki, wokół których autor buduje sieć innych mniejszych scenariuszowych intryg i akcji. W jednym obserwujemy poczynania wspomnianego komandora Stephena Michaelsa i grupki jego dzielnych pilotów działających głęboko na terytorium wroga. W drugim zaś naszą uwagę przyciąga nie mniej charyzmatyczny Eric Weston i jego grupa zadaniowa Odyseusz, na którą czekają naprawdę niebezpieczne wyzwania. W tle tego wszystkiego prężnie działa Imperium, które opracowuje broń mogącą odmienić oblicze wojny.

Zasiadając do lektury tego dzieła, ponownie zanurzymy się więc w niebezpiecznym bezkresnym kosmosie, gdzie każdy nieprzemyślany krok może być tym ostatnim. Cykl od samego początku zaliczał się do grona dynamicznej space opery, która wywołuje uśmiech zadowolenia na twarzach czytelników pragnących wartkiej kosmicznej literackiej rozrywki. Nie inaczej jest w przypadku recenzowanego tomu i jeśli tylko ktoś pragnie widowiskowego, lecz niekoniecznie nadmiernie głębokiego sci-fi to z tego tytułu (jak i całej serii) powinien być więcej niż zadowolony.

Evan Currie doskonale wie jak zaciekawić czytelnika i sprawić, aby scenariusz był dla niego mocno angażujący. Podstawą jest tu bardzo dynamiczna narracja, która przeplata/przeskakuje pomiędzy poszczególnymi wątkami, co sprawia, że nie ma tu mowy o nudzie, a kolejne strony pochłania się błyskawicznie, aby dowiedzieć się co będzie dalej. Taka forma prowadzenia historii ma jednak również swoje pewne zauważalne wady. Niektóre fragmenty wręcz proszą się o uspokojenie tempa opowieści i skupienie się na większej ilości szczegółów. To niestety nie następuje i odbiorca dzieła podczas lektury będzie miał czasem wrażenie urwanego i niedokończonego wątku.

https://popkulturowykociolek.pl/recenzja-ksiazki-cesarski-gambit-archangel-one-tom-3/

PopKulturowy Kociołek:

Tak samo, jak w poprzedniej części fabuła jest tu podzielona na dwa główne wątki, wokół których autor buduje sieć innych mniejszych scenariuszowych intryg i akcji. W jednym obserwujemy poczynania wspomnianego komandora Stephena Michaelsa i grupki jego dzielnych pilotów działających głęboko na terytorium wroga. W drugim zaś naszą uwagę przyciąga nie...

„CESARSKI GAMBIT” - pod tym dostojnym i intrygującym tytułem kryje się najnowsza, trzecia już odsłona powieściowego cyklu science fiction „Archangel One”, który stanowi sobą spin-off (albo raczej dopełnienie) powieściowej serii „Odyssey One”. Książka ta ukazała się w naszym kraju nakładem Wydawnictwa Drageus Publishing House.

W kosmicznym konflikcie sprzymierzonych sił Sojuszu Ziemskiego i Priminae z potęgą Imperium, nastał impas. W tej chwili każda ze stron wydaje się badać możliwości przeciwnika, jak i przygotowywać do nieuchronnej, kolejnej konfrontacji. W tej skomplikowanej sytuacji komandor Stephen Michaels wraz ze swoją eskadrą szybkich kanonierek kontynuuje wywiadowczą misją na terenie wroga, podając się za najemnych piratów. Bardzo szybko okaże się, że zwróci ona na siebie uwagę najwyższych władz Imperium, co może okazać się tyleż zagrożeniem, jak i wielką szansą...

Evan Currie - autor niniejszego cyklu i całej serii, kontynuuje swoją barwną opowieść osadzoną w świecie odległej przyszłości, gdzie to ludzkość spotyka spokrewnionych ze sobą sojuszników, jak i wrogów. Kontynuuje w niezwykle widowiskowy, inteligentny i iście epicki sposób, przenosząc ciężar akcji na terytorium Imperium, jak i też wprawiając w ruch cały ciąg zaskakujący zdarzeń, które krok po kroku prowadzą do wojny, wielkiej wojny...

W całościowym ujęciu opowieść tę możemy podzielić na dwa główne wątki - pierwszy, który ukazuje losy komandora Stephena Michaelsa i jego „pirackiej” eskadry..., jak i drugi, skupiający się na losach dowodzonej przez komodora Erica Westona grupy zadaniowej „Odyseusz”, która kontroluje gwiezdny obszar Priminae. Bardzo szybko okaże się, że losy pierwszych i drugich staną się od siebie zależne w znacznie większym i dramatyczniejszym stopniu, niż ktokolwiek mógłby zakładać. Erica będzie czekać walka, zaś Stephena niezwykle skomplikowana gra pozorów, kłamstw i niedomówień...

Mamy tu dokładnie wszystko to, czego tylko moglibyśmy oczekiwać od tej powieści - bardzo interesujące spojrzenie na polityczny układ zależności po stronie Ziemian i Priminae oraz Imperium..., fascynujący scenariusz szans i możliwości, które mogą doprowadzić do zwycięstwa lub klęski..., jak i oczywiście kosmiczną walkę, która w tym tomie przybiera dosyć zaskakującą postać. I z pewnością jest to tym samym jak dotąd chyba najbardziej nieprzewidywalna i porywająca odsłona tego cyklu, której przebieg będzie miał wielki wpływ na jego całość.

Bohaterowie są niezmiennie intrygujący, barwni i dający się lubić – choćby na czele z zawsze opanowanym Erickiem Westonem, muszącym odnaleźć się w nowej roli Stephenem Michaelsem oraz poszukującym prawdy o sobie samym „Odyseuszu” - widmie, duchu, super nowoczesnej SI, który zrodził się na pokładzie okrętu pod tą samą nazwą i który wspiera działania jego ziemskiej załogi. Ale jest i nowa bohaterka - władczyni Imperium, którą możemy poznać, zrozumieć i ocenić w niespotykanym dotąd stopniu...

Intrygującym pozostaje również obraz tego całego, gwiezdnego świata - z jego polityką, układami i zwyczajami po każdej ze stron konfliktu. Do tego dochodzi jak zawsze fascynujące spojrzenie na zagadki Kosmosu i nieznanych twórców wyjątkowej technologii, codzienność życia na gwiezdnych okrętach oraz walkę, która w tym tomie przybiera bardzo inteligentną postać gry kłamstw, pozorów i wciągania w śmiertelne pułapki... Moje największe emocje wzbudziła jednak podróż do serca Imperium, której to z pewnością nie zapomnę przez długi czas.

Lektura ponad 350 stron tej powieści upłynęła mi w niezwykle szybkim tempie, co jest zasługą intrygującej fabuły, licznych zmian wątków i lokacji oraz zaskoczeń, które pojawiają się tu co chwilę. Ponadto nie sposób nie odnieść wrażenia, że dopiero z tym niniejszym tomem cały ten cykl wchodzi na przynależny mu, bardzo wysoki poziom literackiej ekspresji, która momentami wydaje się przewyższać nawet tę oferowaną nam na gruncie spotkania z „Odyssey One”.

Spotkanie z powieścią „Archangel One. Cesarski gambit”, uznaję za niezwykle udane, ekscytujące i porywające od pierwszych chwil. To wielka przygoda, wartka akcja, kosmiczne klimaty i wojna z całą swoją skomplikowaną naturą – od polityki począwszy, a skończywszy na spektakularnej walce w gwiezdnej przestrzeni. Jeśli zatem lubicie wojenne science fiction i macie ochotę na świetną zabawę, to bez najmniejszego wahania sięgajcie po ten tytuł. Polecam – naprawdę warto!

„CESARSKI GAMBIT” - pod tym dostojnym i intrygującym tytułem kryje się najnowsza, trzecia już odsłona powieściowego cyklu science fiction „Archangel One”, który stanowi sobą spin-off (albo raczej dopełnienie) powieściowej serii „Odyssey One”. Książka ta ukazała się w naszym kraju nakładem Wydawnictwa Drageus Publishing House.

W kosmicznym konflikcie sprzymierzonych sił...

Jest to, czego oczekiwałem. Autor widać, że rozwija dalszą część całej historii w tej właśnie serii. Mnie to odpowiada. Poprzednią opowieść i tak uznaję za zamkniętą, a sztuczne dzielenie fabuły na dwa odrębne cykle szkodzi jej. Widać, że jest jakiś pomysł na ciąg dalszy. Trzyma poziom. Polecam.

Jest to, czego oczekiwałem. Autor widać, że rozwija dalszą część całej historii w tej właśnie serii. Mnie to odpowiada. Poprzednią opowieść i tak uznaję za zamkniętą, a sztuczne dzielenie fabuły na dwa odrębne cykle szkodzi jej. Widać, że jest jakiś pomysł na ciąg dalszy. Trzyma poziom. Polecam.

Książka niezła, ale coraz bardziej widoczny jest problem wydłużania wątków np. przez 15% książki bohaterowie lecą na rozmowę z cesarzową. Duża ilość podobnych zapychaczy odbiera radość z czytania. Do tego autor chyba zapomniał, do którego cyklu napisał tę książkę, bo większość akcji dotyczy jednak Odyseusza, a nie tytułowych Archaniołów

Książka niezła, ale coraz bardziej widoczny jest problem wydłużania wątków np. przez 15% książki bohaterowie lecą na rozmowę z cesarzową. Duża ilość podobnych zapychaczy odbiera radość z czytania. Do tego autor chyba zapomniał, do którego cyklu napisał tę książkę, bo większość akcji dotyczy jednak Odyseusza, a nie tytułowych Archaniołów