Wypaliło mi mózg... Pamiętam, gdy w okolicach czwartej klasy podstawówki pisałem książkę, różnica w stosunku do Krucjaty polegała na tym, że nie było w niej tyle broni i trupów, poza tym naiwność dziecka Ahern zachował doskonale.
Otóż wymyślił sobie, że obudzi dzieci Rourke'a z blisko 500-letniego snu, one dorosną, po czym obudzą starszych, rozpłodzą się i będą żyli długo i szczęśliwie z niewielką naleciałością chowu wsobnego. Samo w sobie mnie to zaskoczyło, nawet nieźle - pomyślałem, ale dalej było zabawniej, choć jak Sara złapał focha, że jej Rourke dzieci postarzał, to trochę ją poparłem. Ale nie uprzedzajmy faktów. Zatem nieco wcześniej dzieci Rourke'a nauczyły się uprawiać owoce i warzywa. (Uwaga, na ziemi nie ma zwierząt.) Nagle, w okolicy 120 strony Ahern sobie przypomina, że do owoców potrzebne jest zapylenie, a przecież nie ma zwierząt. Damn, pomyślał po amerykańsku i wymyślił... nie pamiętam już co, bo tak się uśmiałem, że zapomniałem ;) Coś w stylu autozapylających się roślin, czy tam spryskiwacza pyłku. Bez znaczenia dla fabuły, ale to słodkie jest, gdy widzisz, że pisarz sobie przypomina, że dał ciała, bo trzy książki wstecz czegoś nie napisał i teraz jednozdaniowym wyjaśnieniem to naprawia.
Wracajmy jednak do fabuły. Tuż przed obudzeniem starych, młody Rourke stwierdza, że wyjdzie na zewnątrz Schronu, bo usłyszał jakiś bełkot przez radio i to muszą być ludzie. Wychodzi, bach, leci samolot. Surprise! Co robi młody Rourke? Wsiada na Harleya i jedzie za chemitrailsem. Tutaj wychodzi, że przecież młody ma 500 letniego Harleya, więc Jaś i Małgosia robią przegląd Harleya i młody rusza w drogę. Tu znowu retrospektywny spojlerek Aherna, młody Rourke miał przekazane przez starego mapę rezerw paliwowych, więc może jechać, gdzie chce. Oczywiście benzyna jest świeżutka i pachnie fiołkami. Kabaret! Więc odpala 500-letniego Harleya po podładowaniu akumulatora i jedzie w kierunku, w którym odleciał samolot. Następnie starzy się budzą, a Małgosia mówi do tego Żyda, co to go stary Rourke polubił, że go kocha bo patrzyła na niego w kapsule. Tuż potem, w tzw. równoległej rzeczywistości, Jaś mówi do napotkanej Halinki z Arki, że też ją kocha i pierwszy raz dotyka piersi kobiety. Następnie albo uprzednio, bez znaczenia, do akcji wkraczają kanibale.
Recenzję piszę w okolicy połowy książki, gdyż obawiam się, że nie dotrwam. Usnę w kapsule snem narkotycznym, obudźcie mnie za 500 lat, kiedy wszystkie ślady serii Krucjata Jerry'ego Aherna rozsypią się w pył, a za posiadanie jej będzie 2 lata bezwzględnego więzienia.
Jeśli kiedykolwiek wrócę do tej serii, to tylko w celu odmóżdżenia i będę ją krytykował, aż wióry polecą.

Proponuję ustanowić wyzwanie na Lubimy Czytać - przeczytaj pod rząd wszystkie książki Krucjaty Aherna.
Ostrzegam, seria tylko dla hardcore'owych czytelników.

Wypaliło mi mózg... Pamiętam, gdy w okolicach czwartej klasy podstawówki pisałem książkę, różnica w stosunku do Krucjaty polegała na tym, że nie było w niej tyle broni i trupów, poza tym naiwność dziecka Ahern zachował doskonale.
Otóż wymyślił sobie, że obudzi dzieci Rourke'a z blisko 500-letniego snu, one dorosną, po czym obudzą starszych, rozpłodzą się i będą żyli długo...

Historia kompaktowa, napisana z niewielkim rozmachem tym razem.
Kanibale, a zwłaszcza ich liczba (porównywalna z ilością naboi w arsenale naszych bohaterów, albo większa) sugeruje istnienie w tamtym świecie energetycznego perpetuum mobile. Grubymi nićmi szyte. Ta sytuacja jest energetycznie całkowicie nierealna. Kanibale powinni żywić się czymś jeszcze, czymś pochodzenia roślinnego, a dieta mięsna powinna być jedynie uzupełnieniem. Człowiek nie rozmnaża się z wydajnością królika, a ciąża ludzkiego płodu nie trwa trzy dni, żeby produkować dywanowe ilości kanibali ze stu członków sekty, bo ci kastrowani chyba nie bardzo mogą? Nie trzyma się to kupy. Szkoda, że ten autor jest takim nieukiem.
Jedyne na czym twórca tej serii się zna (chyba, bo takie robi na mnie wrażenie),to broń palna. Niezły supermarket z bronią. Kilka firm zbrojeniowych powinno partycypować w dotowaniu tych książek.
Rozumiem, że Krasnaja Armija jest nieśmiertelna oraz była jest i budiet bardziej niż Bóg Wszechmogący, ale z tą nieśmiertelnością ruskiej gnidy, która powinna nie żyć podług przesłanek racjonalnych, to już bardzo ciężka przesada. Poprzeczka podniesiona: „zabili go - uciekł” do potęgi czwartej.
Znowu się odmóżdżyłem. Czy ta historia kiedykolwiek się skończy, czy też autor zamierza ten cykl ciągnąć do późnej starości i to bez jakiegoś sensownego finału?

Historia kompaktowa, napisana z niewielkim rozmachem tym razem.
Kanibale, a zwłaszcza ich liczba (porównywalna z ilością naboi w arsenale naszych bohaterów, albo większa) sugeruje istnienie w tamtym świecie energetycznego perpetuum mobile. Grubymi nićmi szyte. Ta sytuacja jest energetycznie całkowicie nierealna. Kanibale powinni żywić się czymś jeszcze, czymś pochodzenia...

Kolejny tom potwierdza - Rurke uwielbia bawić się w boga. Nie dość, że postanawia ograbić Sarę z dzieciństwa ich dzieci, to jeszcze bawi się w swata. Oczywiście dla 'dobra' ludzkości... Gdybym mogła tego szmaciarza wyciągnąć z książki, to bym go stłukła.

Kolejny tom potwierdza - Rurke uwielbia bawić się w boga. Nie dość, że postanawia ograbić Sarę z dzieciństwa ich dzieci, to jeszcze bawi się w swata. Oczywiście dla 'dobra' ludzkości... Gdybym mogła tego szmaciarza wyciągnąć z książki, to bym go stłukła.

Czytało się takie książki w podstawówce :)

Czytało się takie książki w podstawówce :)