Więcej niż człowiek

Pierwsze co przychodzi mi do głowy po przeczytaniu to słowo - dziwne. Tak, wg mnie ta książka jest dziwna. Sama wizja ewolucji człowieka jako Homo gestalt przedstawiona jest dość interesująco. Jednak przez problemy z fabułą i utrzymaniem tempa miałem problemy z przebrnięciem przez środkową część - i to nawet pomimo przyjemnego języka. Dodatkowo, finał wydaje mi się trochę nieintuicyjny, ale być może nie zrozumiałem go w pełni. Wciąż całość uważam za wartą przeczytania.

Pierwsze co przychodzi mi do głowy po przeczytaniu to słowo - dziwne. Tak, wg mnie ta książka jest dziwna. Sama wizja ewolucji człowieka jako Homo gestalt przedstawiona jest dość interesująco. Jednak przez problemy z fabułą i utrzymaniem tempa miałem problemy z przebrnięciem przez środkową część - i to nawet pomimo przyjemnego języka. Dodatkowo, finał wydaje mi się trochę...

Zapowiadało się bardzo ciekawie, jednak moim zdaniem im dalej brniemy, tym nudniej się robi. Niesamowicie ciekawi mnie motyw ewolucji człowieka i podoba mi się wizja wykreowana przez Sturgeona, jednak jeśli chodzi o całokształt w który motyw ten został wpleciony, to wypada średnio. Coś, za co autora mogę na pewno pochwalić, to język w jakim książka jest napisana - piękny, lekki. Można przeczytać, bo powieść jest dość krótka, jednak nie zwala z nóg.

Zapowiadało się bardzo ciekawie, jednak moim zdaniem im dalej brniemy, tym nudniej się robi. Niesamowicie ciekawi mnie motyw ewolucji człowieka i podoba mi się wizja wykreowana przez Sturgeona, jednak jeśli chodzi o całokształt w który motyw ten został wpleciony, to wypada średnio. Coś, za co autora mogę na pewno pochwalić, to język w jakim książka jest napisana - piękny,...

Powiem szczerze: miałem dość duże oczekiwania, i może stąd tak niska ocena. Sam tytuł i opisy książki w internecie sugerowały, że powieść podchodzi do tematu mocy w zupełnie inny sposób niż inne tego typu źródła. I to faktycznie się zgadza, koncepcja Homo Gestalt jest nawet czymś interesującym, ale sposób jej przedstawienia w "Więcej niż człowiek" po prostu kuleje.
Książka nie jest konsekwentna, jeśli chodzi o styl narracyjny - czasem mamy długie opisy przerywane krótkimi dialogami, a innym razem przez 25 stron czytamy jedną i tę samą rozmowę. Trochę wytrąca to z czytelniczego rytmu. Brak też jest rozdziałów (jest tylko podział na 3 części),przez co trudniej znaleźć moment, w którym można odstawić książkę i zająć się czymś innym. Poza tym zakończenie wydaje się dość, oczywiście moim zdaniem, dziwne i nie do końca zrozumiałe pod kątem czystej logiki.
Jako przedstawiciel pokolenia young adult nie polecam, ale może komuś z większą czytelniczą dojrzałością "Więcej niż człowiek" przypadnie do gustu.

Powiem szczerze: miałem dość duże oczekiwania, i może stąd tak niska ocena. Sam tytuł i opisy książki w internecie sugerowały, że powieść podchodzi do tematu mocy w zupełnie inny sposób niż inne tego typu źródła. I to faktycznie się zgadza, koncepcja Homo Gestalt jest nawet czymś interesującym, ale sposób jej przedstawienia w "Więcej niż człowiek" po prostu kuleje.
Książka...

Calkiem dobrze mi sie czytalo, ale nie zachwycila mnie ta pozycja.
Ciekawy pomysl na polaczenie grupki osob, ale troche to naciagane.

Calkiem dobrze mi sie czytalo, ale nie zachwycila mnie ta pozycja.
Ciekawy pomysl na polaczenie grupki osob, ale troche to naciagane.

Dziwna. Warta przeczytania i przebrnięcia przez chwile nudy. Początek nudny, środek ciekawy, końcówka na początku nudna a później znowu ciekawa - jak fala.

Dziwna. Warta przeczytania i przebrnięcia przez chwile nudy. Początek nudny, środek ciekawy, końcówka na początku nudna a później znowu ciekawa - jak fala.

Powieść "Więcej niż człowiek" bardzo mi się podobała, w zasadzie nie potrafię określić dlaczego, akcji w niej jak na lekarstwo, ale sam pomysł, rozważania moralność a etyka są świetne. Na pewno jedna z mocniejszych pozycji w Wehikule czasu. Zapragnąłem wrócić do czytania klasyki sf :)

Powieść "Więcej niż człowiek" bardzo mi się podobała, w zasadzie nie potrafię określić dlaczego, akcji w niej jak na lekarstwo, ale sam pomysł, rozważania moralność a etyka są świetne. Na pewno jedna z mocniejszych pozycji w Wehikule czasu. Zapragnąłem wrócić do czytania klasyki sf :)

"Więcej niż człowiek" prezentuje ciekawe ujęcie koncepcji nadczłowieka - w ujęciu Theodore'a Sturgeon'a jest to homo gestalt - symbiotyczny twór składający się z kilku osób, działających jako jedność, gdzie każdy pełni przydzieloną mu funkcję. Przykładowo, teleportujące się bliźniaczki to "kończyny" a niemowlę z zespołem Downa to "mózg". Dowiadujemy się jaką drogę przebyli bohaterowie oraz jaka jest geneza homo gestalt i jego późniejsza ewolucja.

Powieść składa się z trzech części, które stopniowo odkrywają przed nami elementy całej historii-układanki. Jest to zabieg ciekawie zrealizowany, gdyż autor zręcznie manipuluje faktami i w intrygujący sposób zachęca do odkrycia wszystkich tajemnic. Akcja praktycznie nie występuje, są za to dialogi, będące swoistą dyskusją psychologiczno-filozoficzną. Uprzedzam - w kilku miejscach należy nastawić się na przyjęcie czysto abstrakcyjnego toku rozumowania bohaterów, ale mnie osobiście taka konwencja przypadła do gustu, a jednocześnie pokazała, że sami sobie ograniczyliśmy procesy myślowe, marnując potencjał ludzkiego mózgu.

Chociaż w miarę upływu stron wzrastało moje zaciekawienie, to jednak zakończenie raczej nie zawiera w sobie dość mocy, przez co cała historia traci na znaczeniu. A szkoda, bo to naprawdę kawał niezłej literatury science-fiction z przełomu ubiegłego wieku, której tak naprawdę jest bliżej do Nietzschego.

"Więcej niż człowiek" prezentuje ciekawe ujęcie koncepcji nadczłowieka - w ujęciu Theodore'a Sturgeon'a jest to homo gestalt - symbiotyczny twór składający się z kilku osób, działających jako jedność, gdzie każdy pełni przydzieloną mu funkcję. Przykładowo, teleportujące się bliźniaczki to "kończyny" a niemowlę z zespołem Downa to "mózg". Dowiadujemy się jaką drogę przebyli...

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

Jaki będzie następny krok ewolucji człowieka? Czy zmieniać będziemy się tylko fizycznie czy też struktura naszego mózgu wieść będzie prym i rozwijać będziemy się głównie psychicznie? Według Sturgeona bardziej prawdopodobna jest ta druga opcja i jego wizja jest całkiem ciekawa.

"Więcej niż człowiek" to książka mocno konceptowa - pierwsze skrzypce nie gra tutaj fabuła jako taka, a pomysł jaki autor miał. Wydarzenia mają tutaj znaczenie tylko w kontekście opisania nam wymyślonej przez Sturgeona wizji przyszłego świata. Brzmi to może nieszczególnie zachęcająco, w końcu fabuła w powieściach jest zazwyczaj najważniejsza - niemniej jednak Sturgeon dobrze radzi sobie z kładzeniem nacisku bardziej na zamysł niż wydarzenia, "Więcej niż człowiek" czyta się dobrze i z zainteresowaniem. Historia opisana w książce rozbita jest na kilka zróżnicowanych bohaterów, a każdy z nich oferuje nieco inną perspektywę na… cóż, wszystko. Czytając tą powieść trzeba być gotowym na dużo, ale to naprawdę dużo psychologii. Cała książka oparta jest o gestalt, rozumiany zarówno jako dziedzina psychologii jak i sama idea. Jeśli chcecie naprawdę zrozumieć, dlaczego bohaterowie zachowują się tak, a nie inaczej to serdecznie zachęcam Was do zgłębienia tematu - ja fortunnie odbyłem studia z zakresu psychologii, więc i cały koncept nie był mi obcy. Jednakowoż z racji tego mocnego zakorzenienia w idei gestaltu - książka potrafi być momentami lekko męcząca. Dialogi potrafią być szalone, procesy myślowe postaci bardzo dziwne, a sama historia dość poszatkowana i potrafiąca wprowadzić nas w poczucie zagubienia.

Jeśli by się uprzeć to można by sprowadzić "Więcej niż człowiek" do X-Menów z zacięciem psychologiczno-filozoficznym. Byłoby to spore niedomówienie, ale w gruncie rzeczy prawdziwe. Książka Sturgeona, chociaż niekonwencjonalna jeśli chodzi o standardowe ramy powieści, dostarcza dużo ciekawej treści i co chyba najważniejsze - przykuwa uwagę.

Powieści tego typu mają ten zasadniczy problem, że ich odbiór uzależniony jest od tego czy interesuje nas podejmowany problem czy nie. Akcja, relacje między bohaterami (w klasycznym rozumieniu) i wszystko inne pełni tutaj rolę drugorzędną, więc jeśli nie zaintryguje Was koncept - będziecie się z "Więcej niż człowiek" męczyć. Moim zdaniem jednak warto się wysilić. Intrygująca, wciągająca i dostarczająca tematu do przemyśleń z zaskakująco miłym zakończeniem - na pewno godna polecenia.

https://www.facebook.com/gniazdoszeptunow/

Jaki będzie następny krok ewolucji człowieka? Czy zmieniać będziemy się tylko fizycznie czy też struktura naszego mózgu wieść będzie prym i rozwijać będziemy się głównie psychicznie? Według Sturgeona bardziej prawdopodobna jest ta druga opcja i jego wizja jest całkiem ciekawa.

"Więcej niż człowiek" to książka mocno konceptowa - pierwsze skrzypce nie gra tutaj fabuła jako...

"Czasem życie jest nie do zniesienia i człowiek musi się jakby od niego odwrócić, żeby odpocząć."

Początkowo nie mogłam złapać rytmu książki, czułam się nieco zdezorientowana, ale im dalej mknęłam po jej stronach, tym bardziej mi się podobała, a pod koniec fantastycznie mnie niosła. Trudności w pierwszych krokach naszej przyjaźni wynikały z nieszablonowego stylu prowadzenia narracji, skakaniu po fragmentach przybliżeń losów postaci, ale jak tylko zorientowałam się, że to swoiste składanie puzzli opowieści, chętnie poddałam się dopasowywaniu intrygującej układanki. Końcowy obraz szalenie mi się spodobał, jego przesłania dobiegały z dwóch kierunków, społeczeństwa i jednostki, zajmująco się je podchwytywało i poddawało refleksom. Co prawda, odwołanie do napiętej światowej sytuacji politycznej lat pięćdziesiątych, bo wtedy właśnie powstała powieść, odzwierciedlało największe społeczne obawy i ulubione nawiązania ówczesnych dzieł szeroko rozumianej fantastyki. Chwytając po książki z tego okresu natychmiast wyczekuję, kiedy pojawią się aspekty wyścigu zbrojeń i wojny nuklearnej, w jakiej formie zostaną włączone do fabuły. W "Więcej niż człowiek" zrobiono to pierwszorzędnie, nie nachalnie, ale z mocnym brzmieniem. Wbrew pozorom, nie zdradzam nic z finalnej odsłony.

Theodore Sturgeon zaproponował atrakcyjną zabawę w przewidywanie kolejnego etapu ewolucji człowieka. Wplótł w to klimaty synergii i emergencji, współdziałania wybitnie uzdolnionych jednostek w tworzeniu czegoś więcej niż ich suma, oraz doprowadzenie do powstania nowych jakościowo form istnienia i zachowań korzystniejszych niż ich połączenie. Poznałam Sama, głupka żyjącego w wewnętrznym czarno-białym świecie, z zerowymi zdolnościami przewidywania i brakiem empatii. Widziałam jak rodziły się moc i kontrola Janie w przemieszczaniu przedmiotów. Uśmiechałam się, kiedy obserwowałam wyczyny bliźniaczek. Bonnie i Beanie, potrafiących materializować się w dowolnie wybranym miejscu. Nie wiedziałam, czy odczuwać litość, czy zachwyt wobec ułomności ciała i nieprzeciętnej inteligencji Małego. Zastanawiałam się, jak to możliwe, że Gerry potrafił wnikać we wspomnienia należącego do kogoś innego. Ścieżki życia przywołanych osób przecięły się i zaczęły tworzyć homo gestalt. Autor ciekawie wnikał w obszary uzmysłowionego nieprzystosowania i pozornej niepełności własnej świadomości, życia poza moralnością i kodeksami etycznymi, samotności w tłumie i zamkniętego kręgu zrozumienia. Późniejsze dołączenie do tego Hipa, uzdolnionego konstruktora mechanicznych urządzeń, jeszcze bardziej podniosło walor opowieści. Książka napisana niemal siedemdziesiąt lat temu wciąż interesująco prowadziła czytelnika. Poprzez analizę osobliwych jednostek tworzyła pomost do zrozumienia ludzkiego gatunku, i odwrotnie, podając materiał do refleksji o cywilizacji przybliżała do poznania umysłów jednostek. Warto uwzględnić w planach czytelniczych.

bookendorfina.pl

"Czasem życie jest nie do zniesienia i człowiek musi się jakby od niego odwrócić, żeby odpocząć."

Początkowo nie mogłam złapać rytmu książki, czułam się nieco zdezorientowana, ale im dalej mknęłam po jej stronach, tym bardziej mi się podobała, a pod koniec fantastycznie mnie niosła. Trudności w pierwszych krokach naszej przyjaźni wynikały z nieszablonowego stylu...