Obraz zgorzkniałego, smutnego i bezsilnego człowieka. Zaskakująco dobry pod kątem stylistycznym, przekonujący, ale zbyt statyczny i powierzchowny. Mimo wszystko nie zabrakło kilku mocnych fragmentów uwydatniających żałosność i niemoc głównego bohatera, a od zakończenia wieje chłodną pustką, z której powoli kiełkuje lepsza przyszłość.

Obraz zgorzkniałego, smutnego i bezsilnego człowieka. Zaskakująco dobry pod kątem stylistycznym, przekonujący, ale zbyt statyczny i powierzchowny. Mimo wszystko nie zabrakło kilku mocnych fragmentów uwydatniających żałosność i niemoc głównego bohatera, a od zakończenia wieje chłodną pustką, z której powoli kiełkuje lepsza przyszłość.

Ok.

Ok.

Uzupełniam po pewnym czasie opinię o tej pozycji Autora. Gdy popatrzyłem na moją biblioteczkę i różne książki tego autora, m. in. "Człowieka w labiryncie", czy "Skrzydeł nocy" (i wiele innych),pomyślałem - co Silverberg palił wówczas, gdy ją tworzył? Doprawdy: ewidentnie brak ładu i składu, opisy wizji narkotycznych i sporo, jak na niego :-),scen seksu wskazują na silne środki psychoaktywne. To nawet nie jest późny Philip Dick... A do Trzech Bardzo słaba pozycja i rozumiem, dlaczego tak późno została wydana. Fanom gatunku i Autora - odradzam. Można mocno się rozczarować, znając twórczość R.S.

Uzupełniam po pewnym czasie opinię o tej pozycji Autora. Gdy popatrzyłem na moją biblioteczkę i różne książki tego autora, m. in. "Człowieka w labiryncie", czy "Skrzydeł nocy" (i wiele innych),pomyślałem - co Silverberg palił wówczas, gdy ją tworzył? Doprawdy: ewidentnie brak ładu i składu, opisy wizji narkotycznych i sporo, jak na niego :-),scen seksu wskazują na silne...

Pomysł ciekawy ale sposób w jaki ta książka została napisana zupełnie mi nie podszedł, strasznie się męczyłem czytając

Pomysł ciekawy ale sposób w jaki ta książka została napisana zupełnie mi nie podszedł, strasznie się męczyłem czytając

Fajnie napisana książka. Ciekawa perspektywa człowieka, który posiada niezwykłe umiejętności, będąc zwykłym człowiekiem, który niekoniecznie ma ochotę, ambicje, by je rozwinąć i wykorzystywać.

Fajnie napisana książka. Ciekawa perspektywa człowieka, który posiada niezwykłe umiejętności, będąc zwykłym człowiekiem, który niekoniecznie ma ochotę, ambicje, by je rozwinąć i wykorzystywać.

Przyzwoita pozycja którą czyta się bardzo przyjemnie. Choć w wielu księgarniach zaklasyfikowana jako sci-fi, poza umiejętnościami głównego bohatera nie ma motywów nierealnych. David Selig uważa, że jego zdolność czytania w myślach innych osób jest jego przekleństwem, ledwie wiąże koniec z końcem, nie potrafi związać się z nikim na dłużej, a jego siostra nie jest w stanie ukryć niechęci, wręcz nienawiści do niego. Gdy jednak dar ten zaczyna zanikać, nasz bohater nie wie kim jest, boi się utraty tego, co czyniło go niezwykłym. Ciekawy pomysł, czterech liter nie urywa, ale czyta się ją przyjemnie i z zainteresowaniem, warto sięgnąć.

Przyzwoita pozycja którą czyta się bardzo przyjemnie. Choć w wielu księgarniach zaklasyfikowana jako sci-fi, poza umiejętnościami głównego bohatera nie ma motywów nierealnych. David Selig uważa, że jego zdolność czytania w myślach innych osób jest jego przekleństwem, ledwie wiąże koniec z końcem, nie potrafi związać się z nikim na dłużej, a jego siostra nie jest w stanie...

Książkę Roberta Silverberga ,,Umierając, żyjemy" znalazłam w księgarni w dziale fantastyki i sci-fi. Po szybkim zerknięciu na opis od wydawcy z tyłu książki stwierdziłam, że dam jej szansę. Opowiadała ona o losach Davida Selinga posiadającego telepatyczne umiejętności, które od pewnego momentu zanikają. Świetny początek. Jednak na nim się skończyło. W całej książce nie znalazłam więcej fantastycznopodobnych wątków. W rzeczywistości powieść skupiała się na opisach przeżyć wewnętrznych, rozważaniach filozoficznych i rozterkach głównego bohatera. Z tego powodu nie rozumiem, dlaczego powieść ta nazywana jest arcydziełem i wyróżniana jako dzieło sci-fi. Mimo ciekawego stylu narracji książka nie przypadła mi do gustu.

Książkę Roberta Silverberga ,,Umierając, żyjemy" znalazłam w księgarni w dziale fantastyki i sci-fi. Po szybkim zerknięciu na opis od wydawcy z tyłu książki stwierdziłam, że dam jej szansę. Opowiadała ona o losach Davida Selinga posiadającego telepatyczne umiejętności, które od pewnego momentu zanikają. Świetny początek. Jednak na nim się skończyło. W całej książce nie...

Szału nie było, czytałam bardzo, bardzo długo. Trochę taki Profesor Stoner, który nie wierzy, że w życiu może spotkać go coś dobrego. Smutne i przynebiajace było to czytanie.

Szału nie było, czytałam bardzo, bardzo długo. Trochę taki Profesor Stoner, który nie wierzy, że w życiu może spotkać go coś dobrego. Smutne i przynebiajace było to czytanie.

Telepatia – dar to czy przekleństwo? David Selig nie odpowie na to pytanie, nawet kiedy jego dar zanika. Nie dzieje się to nagle, ale jest zauważalne i pewność, że zniknie całkiem jest stuprocentowa. Takich jak on jest niewielu, sam spotkał tylko jednego podobnego sobie. Dar to okiełznany, potrafi go włączać i wyłączać. Z powieści, która jest swoistą autobiografią czy raczej pamiętnikiem malkontenta, dowiadujemy się jak go wykorzystywał i jakie były tego konsekwencje. Jest na tyle inteligentny, że dar ten trzymał w tajemnicy, choć nie uchroniło go to przed odrzuceniem, wrogością i wyobcowaniem. I w życiu właściwie mu nie pomogło, bo jest wiecznie znudzonym genetycznym nieudacznikiem i ofiarą samego siebie.
Silverberg stworzył opowieść trudną w odbiorze, nawet męczącą, z kilkoma wyrafinowanymi esejami na temat literatury, które są ciekawe, ale ich wstawienie jest sensu pozbawione. Trudno kibicować bohaterowi czy się z nim utożsamiać przy podejmowaniu przez niego decyzji. Nawet współczuć mu trudno, bo jest nijaki. Nie ma w nim werwy, charyzmy, chęci życia. A każda kolejna przeczytana strona utwierdza nas w przekonaniu, że dar to zmarnowany – jak pomysł samej powieści.

Telepatia – dar to czy przekleństwo? David Selig nie odpowie na to pytanie, nawet kiedy jego dar zanika. Nie dzieje się to nagle, ale jest zauważalne i pewność, że zniknie całkiem jest stuprocentowa. Takich jak on jest niewielu, sam spotkał tylko jednego podobnego sobie. Dar to okiełznany, potrafi go włączać i wyłączać. Z powieści, która jest swoistą autobiografią czy...

Silverberg przedstawia nam historię Davida, który posiada dar czytania w myślach. Pojawia się jednak pewien problem - nasz bohater sukcesywnie go traci. Poznajemy jego przemyślenia dotyczące życia i jego relacji międzyludzkich. O ile przez książkę przebrnąłem szybko to jest dla mnie nudna. Przesycony jest erotyką, która niestety niewiele wnosi do rozwoju bohatera czy fabuły. Zabrakło mi czegoś głębszego. Natomiast David jest wiecznym marudą, którego życie kręci się wokół jego problemu z ciągłą utratą "daru". Finał nie wynagrodził mi nudy, ale nie powiem też, że był całkowicie zły. Może to próby odpowiedzi na pytania dotyczących niewłaściwego stosowania swoich talentów, umiejętności (darów) przez co są nam one odbierane czy zanikają. Może chodzi o wypalenie zawodowe. Czyżby autor miał kryzys twórczy i pisząc taką książkę traktował ją jako terapię. Trudno powiedzieć co miał na myśli. Tak samo trudno jest mi zdecydować czy polecam tę pozycję.

Silverberg przedstawia nam historię Davida, który posiada dar czytania w myślach. Pojawia się jednak pewien problem - nasz bohater sukcesywnie go traci. Poznajemy jego przemyślenia dotyczące życia i jego relacji międzyludzkich. O ile przez książkę przebrnąłem szybko to jest dla mnie nudna. Przesycony jest erotyką, która niestety niewiele wnosi do rozwoju bohatera czy...