Opis tej nie-do-końca-biografii (mam wrażenie, że autor specjalnie odżegnuje się od nazywanie swego dzieła w ten sposób, aby nie musieć spełniać wymagań metod naukowych charakterystycznych dla tego gatunku literackiego) można w skrócie streścić: "Melchior Wańkowicz w świetle własnych dzieł i swoich wypowiedzi." Niełatwo tu znaleźć jakikolwiek krytycyzm, a czasem ciężko i niezbędną dawkę obiektywizmu - autor rzadko korzysta ze źródeł innych, niż autorstwa Wańkowicza, bądź jego własnych, sięgając czasem do wywiadów, które z twórcą "Na tropach Smętka" przeprowadził.
Pomimo tej jednoznacznej apologetycznej wymowy książki nie można Mieczysławowi Kurzynie zarzucić braku umiejętności pisanie - nader przyjemnie się czyta zarówno skrupulatne zapisy wszechstronnej i niezmordowanej aktywności Wańkowicza na polu redaktorsko-pisarsko-reklamowym w kapitalistycznej epoce II RP, jak i dziennikarstwo epoki socjalistycznej. Widać, że dobrze go zna i rozumie. Szczególnie fenomenalny jest zapis prac nad nigdy nieopublikowaną książką Melchiora Wańkowicza "Kennedy na tle Międzyepoki" ukończoną w morderczo szybkim tempie tuż po zabójstwie amerykańskiego prezydenta i niewydaną z powodu nieudolności wydawcy. Dziś ten maszynopis znajduje się w rękach ostatniej sekretarki Wańkowicza, pani Aleksandry Ziółkowskiej-Boehm, wspomnianej zaledwie w jednym miejscu książki Kurzyny.
Pomimo, że nie jest to aż tak zła pozycja, lepiej sięgnąć po pozycje przywołanej wyżej Ziółkowskiej-Boehm, jeśli chce się poczytać o Wańkowiczu z innych źródeł, niż on sam.

Opis tej nie-do-końca-biografii (mam wrażenie, że autor specjalnie odżegnuje się od nazywanie swego dzieła w ten sposób, aby nie musieć spełniać wymagań metod naukowych charakterystycznych dla tego gatunku literackiego) można w skrócie streścić: "Melchior Wańkowicz w świetle własnych dzieł i swoich wypowiedzi." Niełatwo tu znaleźć jakikolwiek krytycyzm, a czasem ciężko i...