Szkoda papieru, oczu, czasu, w końcu zmęczyłam ten szajs.Nie polecam.

Szkoda papieru, oczu, czasu, w końcu zmęczyłam ten szajs.Nie polecam.

Zgadzam się z opinią "anielicy" - to kolejna książka z bardzo dużą ilością błędów, literówek i błędów stylistyczno-gramatycznych. Patrząc na str. 4 korektę wykonał zespół - bliżej nieokreślony. Ja mam wrażenie, że korekty nikt nie zrobił i tym samym "zepsuta" została książka. Czy wydawnictwa już tak bardzo oszczędzają czy nie zależy im na jakości? Bardzo mnie to razi i odbiera radość czytania. Ciekawe czy autorka jest tego świadoma? Nie polecę tej książki, żeby nie wkurzać innych.

Zgadzam się z opinią "anielicy" - to kolejna książka z bardzo dużą ilością błędów, literówek i błędów stylistyczno-gramatycznych. Patrząc na str. 4 korektę wykonał zespół - bliżej nieokreślony. Ja mam wrażenie, że korekty nikt nie zrobił i tym samym "zepsuta" została książka. Czy wydawnictwa już tak bardzo oszczędzają czy nie zależy im na jakości? Bardzo mnie to razi i...

56/2023
(słaba korekta)

56/2023
(słaba korekta)

Jest to chyba najsłabsza jej książka którą przeczytalam,autorka pisze te swoje książki tak humorystycznym językiem, że nawet z największej nudy można się pośmiać

Jest to chyba najsłabsza jej książka którą przeczytalam,autorka pisze te swoje książki tak humorystycznym językiem, że nawet z największej nudy można się pośmiać

Bardzo ciekawa i miła dla ducha lektura. Dużo w niej wspomnień, a także bardzo dużo czasu współczesnego - tu i teraz - w naszym kraju, na świecie. Autorka w zasadzie nie pomija żadnego z ważnych tematów. Jest sytuacja polityczna i to jak się w niej odnajdujemy, jest też bardzo ważna kwestia starzenia się, samotności po stracie najbliższej osoby ( pan Stefan jest wdowcem, a listy pisze do żony),relacji z dorosłymi dziećmi, które wywędrowały z rodzinami gdzieś daleko, a także bardzo ważna kwestia relacji z ludźmi, którzy są obok nas. To książka o tym jak zagospodarować czas i swoje życie wtedy, kiedy już nic nie musimy, a nie chcemy zostać zrzędzącymi "dziadersami".

Książkę czytało by się bardzo dobrze, gdyby nie ogromna ilość błędów stylistycznych, literówek, rozerwanych wątków, braku znaków interpunkcyjnych, bądź wstawianie ich nie tam, gdzie powinny być.
Chwilami miałam wrażenie, że ktoś, kto robił korektę nie potrafi posługiwać się językiem polskim.
Z ciekawości zajrzałam w "stopkę" i dowiedziałam się, że korektę robił "zespół" - chyba zespół pieśni i tańca w Koszydłowie Dolnym, bo jak można pomylić np. kąt z kontem!.
Przyznaję, że taką zachwaszczoną błędami książkę czytałam pierwszy raz w życiu.
Niech już ten "zespół" lepiej nie robi żadnej korekty.
Mam nadzieję, że książka będzie miała drugie wydanie - już bez błędów.

Bardzo ciekawa i miła dla ducha lektura. Dużo w niej wspomnień, a także bardzo dużo czasu współczesnego - tu i teraz - w naszym kraju, na świecie. Autorka w zasadzie nie pomija żadnego z ważnych tematów. Jest sytuacja polityczna i to jak się w niej odnajdujemy, jest też bardzo ważna kwestia starzenia się, samotności po stracie najbliższej osoby ( pan Stefan jest wdowcem, a...

Chyba nie zapałałam wielkim uczuciem do autorki, książka do przeczytania, ale jednak bez jakichś fajerwerków. Zaskoczoną byłam jedynie.... ilością literówek i błędów stylistyczno-gramatycznych, co przyzanję, mocno raziło, a przecież nie powinno się wydarzyć.

Chyba nie zapałałam wielkim uczuciem do autorki, książka do przeczytania, ale jednak bez jakichś fajerwerków. Zaskoczoną byłam jedynie.... ilością literówek i błędów stylistyczno-gramatycznych, co przyzanję, mocno raziło, a przecież nie powinno się wydarzyć.

Bardzo sypatyczna powieść. Obawiałam sie tandetnego zakończenia, ale całe szczęście z przejemnością przyczytałam do końca refleksje nad starością, ludźmi, relacjami, ostanimi czasami.. gdyby jeszcze redakcja dorosła do poziomu autorki... Ilość błedów, literówek, moim zdaniem, jest niewybaczalna.

Bardzo sypatyczna powieść. Obawiałam sie tandetnego zakończenia, ale całe szczęście z przejemnością przyczytałam do końca refleksje nad starością, ludźmi, relacjami, ostanimi czasami.. gdyby jeszcze redakcja dorosła do poziomu autorki... Ilość błedów, literówek, moim zdaniem, jest niewybaczalna.

Ciekawe refleksie, przemyślenia dotyczące roku 2019 i nie tylko, wiele miejsca poświęca autorka współczesnym problemom, w tym szczególnie ochronie środowiska. Niestety, korekta nie spisała się, bo nie podejrzewam Pani Kalicińskiej
o nieznajomość polskiej ortografii i interpunkcji, tudzież o liczne drobne usterki językowe.

Ciekawe refleksie, przemyślenia dotyczące roku 2019 i nie tylko, wiele miejsca poświęca autorka współczesnym problemom, w tym szczególnie ochronie środowiska. Niestety, korekta nie spisała się, bo nie podejrzewam Pani Kalicińskiej
o nieznajomość polskiej ortografii i interpunkcji, tudzież o liczne drobne usterki językowe.

Małgorzata Kalicińska od wielu już lat gromadzi wokół swojej literatury coraz szersze grono czytelniczek, dzieje się tak zapewne, dlatego że powieści autorki są bardzo bliskie naszemu życiu i emocjom, które na co dzień przeżywamy, a jednocześnie na swój sposób różnorodne.

Najnowsza książka zatytułowana „Listy pisane atramentem, czyli rok z życia wdowca” to opowieść podana czytelnikowi w formie listów. Poznajemy w niej 70-letniego Stefana, który po śmierci żony czuje się nieco samotny, gdyż jego syn z rodziną mieszkają dosyć daleko.

Podczas rutynowej wizyty lekarskiej, na której okazuje się, iż nasz bohater fizycznie ma się świetnie odrobinę skarży się on sympatycznemu doktorowi, że coraz częściej zapomina drobne słowa etc. Receptą na odmianę tego stanu rzeczy ma być pisanie listów, do którego namawia Stefana jego zaprzyjaźniony medyk.

Starszy pan zastanawia się więc z kim mógłby korespondować i wpada na pomysł by pisać do swojej zmarłej jakiś czas temu żony, za którą nieustająco tęskni. Kupuje więc zeszyt, w którym ma zamiar pisać, a z szuflady wyjmuje ulubione pióro Marii.

W taki oto sposób poznajemy codzienność Stefana, jego wspomnienia i refleksje na temat różnorodnych życiowych zagadnień. Listy te są ciepłe, barwne, ale nie zanadto ckliwe ani patetyczne. Czytając je odbiorca czuje się tak, jakby uczestniczył w swoistej rozmowie dwojga ludzi, którzy spędzili ze sobą przysłowiowy kawał życia, chociaż oczywistym jest, że Maria nie może już odpowiedzieć.

W listowy pamiętnik Stefana wpisują się też losy jego nowego sąsiada Piotra, jego sympatii Pauliny i „starych”, chociaż właściwie nowo poznanych lokatorów pobliskiego domu – Marianny i Antoniego.

Jeśli komuś z Was przyszło do głowy, iż jest to książka o starości i samotności to jest on według mnie w sporym błędzie. Dla mnie perypetie Stefana są opowieścią o odkrywaniu nowych pasji, spełnianiu długo odkładanych marzeń i odnajdywaniu uroków życia w nieco starszym wieku, a także o integrowaniu się z innymi ludźmi, na co nigdy nie jest za późno.

Chociaż oczywiście nasz bohater miewa czasem gorsze dni, bo któż z nas ich nie ma, to postawa, jaką zaprezentowała na jego przykładzie autorka dobitnie ukazuje, że jeśli tylko jesteśmy na tyle zdrowi, aby być samodzielni to komfort naszego życia zależy w dużej mierze od nas samych i od tego czy sobie na niego pozwolimy, czy też postanowimy całkowicie zgnuśnieć tym samym uprzykrzając życie sobie i otoczeniu.

Powieść czytało mi się przyjemnie i szybko. A jedynym mankamentem była korekta książki, która niestety pozostawia sporo do życzenia i to trzeba uczciwie przyznać… Niemniej jednak, jeśli chodzi o tę publikację samą w sobie to jest ona sympatyczną odskocznią od dosyć ponurej ostatnimi czasy rzeczywistości.

Jeśli chcecie przeczytać coś niezbyt ciężkiego, a jednocześnie podanego w odrobinę nietypowej formie to sięgnijcie po najnowszą odsłonę twórczości tej znanej i lubianej autorki.

* https://www.facebook.com/Ksiazkowoczyta *
http://ksiazkowoczyta.blogspot.com/2020/12/list-napisany-odrecznie-najpiekniejszy.html

Małgorzata Kalicińska od wielu już lat gromadzi wokół swojej literatury coraz szersze grono czytelniczek, dzieje się tak zapewne, dlatego że powieści autorki są bardzo bliskie naszemu życiu i emocjom, które na co dzień przeżywamy, a jednocześnie na swój sposób różnorodne.

Najnowsza książka zatytułowana „Listy pisane atramentem, czyli rok z życia wdowca” to opowieść podana...

Co kolejna książka pani Kalicińskiej to coraz większa nędza; w tym przypadku nie wiem co było gorsze - irytująco infantylny język i brak treści czy fatalna korekta w wykonaniu zespołu, najwyraźniej niedouczonych matołków, którą po kilkudziesięciu stronach szarpania się z tym grafomaństwem odłożyłam z ulgą (dzięki ci zespole za "cyt. znaczy naszej egzystencji pod tym kontem", to ostatecznie przeważyło szalę ;-)

Co kolejna książka pani Kalicińskiej to coraz większa nędza; w tym przypadku nie wiem co było gorsze - irytująco infantylny język i brak treści czy fatalna korekta w wykonaniu zespołu, najwyraźniej niedouczonych matołków, którą po kilkudziesięciu stronach szarpania się z tym grafomaństwem odłożyłam z ulgą (dzięki ci zespole za "cyt. znaczy naszej egzystencji pod tym...