Więcej Agaty i Norgala co jest plusem, bo da się ich polubić, ale magia przaśnego komiksu przypominającego momentami "Pora Na Przygodę" z niezwykłymi bohaterami zawężą się do bardziej książkowego fantasy. Czy to źle? Ciężko mi powiedzieć. 1 tom naprawdę mnie porwał, 2 i 3 to niedosyt. Brakuje przaśności, chociaż sama zabawa konwencją nadal jest utrzymana.

Ten tom jednak zasługuje na te pół gwiazdki więcej, bo był lepszy od swojego poprzednika.

Momentami idzie dostać oczopląsu - kolorystycznie w niektórych rozdziałach dzieje się bardzo, bardzo dużo, więc trzeba się skupić, aby nic nie przeoczyć.

Więcej Agaty i Norgala co jest plusem, bo da się ich polubić, ale magia przaśnego komiksu przypominającego momentami "Pora Na Przygodę" z niezwykłymi bohaterami zawężą się do bardziej książkowego fantasy. Czy to źle? Ciężko mi powiedzieć. 1 tom naprawdę mnie porwał, 2 i 3 to niedosyt. Brakuje przaśności, chociaż sama zabawa konwencją nadal jest utrzymana.

Ten tom jednak...

Z linearnej fabuły i klimatu czegoś, co postrzegałem jako zabawę konwencją, Head Lopper ewoluował do pełnoprawnego fantasy z graniem czasem, nieoczywistą historią, wymagającą nieco rozkminy, licznymi retrospekcjami i tajemnicami, jakie niosą bohaterowie. Nadal postrzegam w kategorii czysto rozrywkowej, ale to rozrywka na najwyższym poziomie. Dodam, że uwielbiam kreskę MacLeana, choć trzeba przyznać, że połowę klimatu robią tu kolorki. Koniecznie, choć zalecam bardzo uważną lekturę, bo można się pogubić

Z linearnej fabuły i klimatu czegoś, co postrzegałem jako zabawę konwencją, Head Lopper ewoluował do pełnoprawnego fantasy z graniem czasem, nieoczywistą historią, wymagającą nieco rozkminy, licznymi retrospekcjami i tajemnicami, jakie niosą bohaterowie. Nadal postrzegam w kategorii czysto rozrywkowej, ale to rozrywka na najwyższym poziomie. Dodam, że uwielbiam kreskę...

Po całkiem sporej przerwie wracam do świata Dekapitatora i mogę powiedzieć tylko jedno. Tęskniłem. Tęskniłem za tym gburowatym starym dziadem. Komiks zdecydowanie trzyma poziom w założeniu, że jest to komiks fantastyczny bez trzymanki. Głowy mitycznych stworów padają gęsto a fabuła posuwa się do przodu. Ciekawym zabiegiem jest pokazywanie przeszłości tak, aby w pewnym momencie połączyła się w całość z obecnymi wydarzeniami.

Po całkiem sporej przerwie wracam do świata Dekapitatora i mogę powiedzieć tylko jedno. Tęskniłem. Tęskniłem za tym gburowatym starym dziadem. Komiks zdecydowanie trzyma poziom w założeniu, że jest to komiks fantastyczny bez trzymanki. Głowy mitycznych stworów padają gęsto a fabuła posuwa się do przodu. Ciekawym zabiegiem jest pokazywanie przeszłości tak, aby w pewnym...

Jest tak intensywnie, że momentami można się pogubić. Dlatego, kiedy już w końcowych dialogach zostaje nam powiedziane wprost, co się wydarzyło, czujemy autentyczną wdzięczność dla twórcy. Owszem, dosyć to dziwne i niecodzienne wrażenie, ale najlepiej gdyby skłoniło nas jeszcze raz do podjęcia czytelniczego wyzwania, ponieważ trzeci tom “Head Loopera” przeczytany na spokojnie i z uwagą odkryje przed nami przemyślany i oryginalny koncept ukryty za zaplanowanym z zimną krwią fabularnym chaosem. Po prostu w tym trudnym do okiełznania szaleństwie jest metoda. Czy tak jest rzeczywiście, czy tylko usiłuję w ten sposób usprawiedliwić wpadki i nieporadność utalentowanego twórcy? Na to pytanie każdy z czytelników powinien już odpowiedzieć samemu sobie po lekturze “Head Loopera i rycerzy Venorii”. Co nie zmienia faktu, że czekam z dużą ciekawością na kolejny tom przygód niezrównanego Dekapitatora i towarzyszącej mu w przygodach, gadatliwej, wiedźmiej głowy.

Jest tak intensywnie, że momentami można się pogubić. Dlatego, kiedy już w końcowych dialogach zostaje nam powiedziane wprost, co się wydarzyło, czujemy autentyczną wdzięczność dla twórcy. Owszem, dosyć to dziwne i niecodzienne wrażenie, ale najlepiej gdyby skłoniło nas jeszcze raz do podjęcia czytelniczego wyzwania, ponieważ trzeci tom “Head Loopera” przeczytany na...

Każde nawet najbardziej niszowe dzieło, jeśli tylko reprezentuje wysoką jakość, ma szanse zaistnienia na szerokich wodach popkultury. Najlepszym przykładem owych słów jest seria Head Lopper, której trzeci tom debiutuje właśnie na rodzimym rynku. Dzieło Andrew MacLeana w stosunkowo krótkim czasie, dzięki swojej rozrywkowej formie zjednało sobie spore grono miłośników komiksów. Czy tak też będzie w przypadku najnowszej odsłony?
Norgal nieustannie przemierza niezbyt gościnny świat w poszukiwaniu informacji o swojej przeszłości. Jego wiernym „towarzyszem” staje się ucięta głowa Błękitnej Wieźmy Agathy która uwielbia narzekać, ale chwilami jest również dosyć pomocna. Los chce, że owa dwójka trafia do miasta Venoria, które szykuje się do krwawego konfliktu z goblinami. Celem stworów jest usytuowane w centrum miasta wielkie jajo, z którego według legendy ma wykluć się prastare bóstwo zagłady. Ostatnią nadzieją mieszkańców są rycerze „Miecze Venorii”, którzy poprzysięgają bronić murów do ostatniej kropli krwi. Jak łatwo można się domyślić, Dekapitator zostanie wmieszany w dane wydarzenia i po raz kolejny udowodni wszystkim, że lepiej z nim nie zadzierać. Swoje przysłowiowe „trzy grosze” dorzuci tutaj również bezimienne zło, które cały czas obserwuje poczynania bohatera.

Bryzgająca wszędzie dookoła krew, solidna wartka akcja, dużo widowiskowych walk, królewskie intrygi i zdrady oraz spora porcja specyficznego humoru – czyli doskonała zabawa w otoczce fantasy. Nie można zapomnieć także o nieodłącznym elemencie całej serii Head Lopper, którym są nawiązania do mitologii nordyckiej. Kolejne strony komiksu przesiąknięte na wskroś wierzeniami ludów północy, tworzą ciekawy klimat, dzięki któremu całość pochłania się z niekłamaną przyjemnością. Autor w procesie twórczym korzysta również z pewnych mniej lub bardziej oczywistych popkulturowych zapożyczeń. Wystarczy przerzucić kilka stron tomiku, aby odnieść wrażenie, że ma się tutaj do czynienia z połączeniem świata Conana i Thorgala z pewnymi schematami twórczości Tolkiena. Nie ma co ukrywać, że dzieło pod wieloma względami nie jest nazbyt odtwórcze, jednak dzięki swojej „lekkiej” formie przyswaja się je z wielką przyjemnością i zapewnia ono należytą dawkę „rozrywki”, a przecież to jest najważniejsze.

Cała recenzja na:

https://www.popkulturowykociolek.pl/2020/04/recenzja-head-lopper-3-rycerze-venorii.html

Każde nawet najbardziej niszowe dzieło, jeśli tylko reprezentuje wysoką jakość, ma szanse zaistnienia na szerokich wodach popkultury. Najlepszym przykładem owych słów jest seria Head Lopper, której trzeci tom debiutuje właśnie na rodzimym rynku. Dzieło Andrew MacLeana w stosunkowo krótkim czasie, dzięki swojej rozrywkowej formie zjednało sobie spore grono miłośników...

BÓG ŚMIERCI

„Head Lopper” to seria, która debiutowała jako niszowe dzieło wydane własnym sumptem przez Andrew MacLeana, szybko jednak przejęty został przez Image Comics i tak to się zaczęło. O jego sukcesie nie przesadziła ani odkrywczość, bo historia Norgala Dekapitatora to dość typowe fantasy w lekko skandynawskich klimatach, ani nieprzeciętne wykonanie. Co zatem? Trudno do końca orzec, ale to po prostu udana, szalona, bardzo dobrze poprowadzona opowieść, która spodoba się miłośnikom gatunku.

Syn minotaura, egzekutor, dekapitator – Norgal. Wielki wojownik i posiadacz odciętej, ale gadatliwej (i zrzędliwej!) głowy Agathy Błękitnej Wiedźmy, przybywa do Venorii. Tu bowiem ma się wykluć bóg śmierci goblinów, a te ruszają go powitać. Miasto chce się przed nimi bronić, wojna wisi w powietrzu, a szaleństwo narasta. Czym to się zakończy?

Całość recenzji na moim blogu: https://ksiazkarniablog.blogspot.com/2020/04/head-lopper-tom-3-rycerze-venorii.html

BÓG ŚMIERCI

„Head Lopper” to seria, która debiutowała jako niszowe dzieło wydane własnym sumptem przez Andrew MacLeana, szybko jednak przejęty został przez Image Comics i tak to się zaczęło. O jego sukcesie nie przesadziła ani odkrywczość, bo historia Norgala Dekapitatora to dość typowe fantasy w lekko skandynawskich klimatach, ani nieprzeciętne wykonanie. Co zatem? Trudno...

O ile podczas lektury tomów 1 i 2 bawiłem się całkiem nieźle, tak trójka wymęczyła mnie niemożliwie. Cartoonowa fabuła i forma znane z poprzednich tomów ustąpiły tu miejsca nieco bardziej klasycznemu - i przez to mało odkrywczemu - ujęciu tematu. Tom ten okazuje się boleśnie wtórny, ale nie w kontekście serii, tylko - co gorsza - w obrębie gatunku fantasy w ogóle. Magia z poprzednich odsłon nagle jakby się gdzieś ulotniła...

instagram.com/polishpopkulture

O ile podczas lektury tomów 1 i 2 bawiłem się całkiem nieźle, tak trójka wymęczyła mnie niemożliwie. Cartoonowa fabuła i forma znane z poprzednich tomów ustąpiły tu miejsca nieco bardziej klasycznemu - i przez to mało odkrywczemu - ujęciu tematu. Tom ten okazuje się boleśnie wtórny, ale nie w kontekście serii, tylko - co gorsza - w obrębie gatunku fantasy w ogóle. Magia z...

8-

8-

Lepiej niż w drugim tomie, gorzej niż w pierwszym. Sporo tutaj o Agathcie i Norgalu co jest strzałem w dziesiątkę. Czekam na następny tom.

Lepiej niż w drugim tomie, gorzej niż w pierwszym. Sporo tutaj o Agathcie i Norgalu co jest strzałem w dziesiątkę. Czekam na następny tom.