Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Strychnica” to wspaniała powieść. Być może uproszczona w warstwie językowej, względem poprzedzającej ją, z pewnością bardziej hermetycznej „Bezmiłości”, jednak nadal stanowiąca przykład starannie przemyślanej i z pełną świadomością konstruowanej prozy, która oprócz określonej fabularnie opowieści zamierza przemycić pomiędzy wierszami adekwatny, znaczący społecznie przekaz. Próbuje autor zmienić nasze postrzeganie niepełnosprawności, ubierając problem w osnowę horrorowo – baśniowej historii. I moim zdaniem z powodzeniem mu się to udaje.
A za językowym uproszczeniem nie idzie też z pewnością uproszczenie fabularne, bo cała historia jest bardzo złożona, niczym mozaika, której całokształt i misterność dostrzec możemy dopiero, doczekawszy finału, gdzie wszystkie pozornie przypadkowe elementy zaczynają wskakiwać na swoje miejsce. Może jedynym zarzutem, jaki dałoby się sformułować, jest to, że autor tak dogłębnie stara się w zakończeniu każdy element dopowiedzieć i wyjaśnić? Jednak taki brak niedopowiedzeń dla jednych będzie stanowić wadę, dla innych uczyni lekturę czytelniejszą, strawniejszą, bardziej zrozumiałą. Wszystko więc, w ocenie, zależy od subiektywnego punktu widzenia, ale też czytelniczej erudycji. Ale to musicie ocenić już sami, po lekturze, do której zdecydowanie zachęcam.
Całość recenzji: https://tinyurl.com/5vpxyvs2

„Strychnica” to wspaniała powieść. Być może uproszczona w warstwie językowej, względem poprzedzającej ją, z pewnością bardziej hermetycznej „Bezmiłości”, jednak nadal stanowiąca przykład starannie przemyślanej i z pełną świadomością konstruowanej prozy, która oprócz określonej fabularnie opowieści zamierza przemycić pomiędzy wierszami adekwatny, znaczący społecznie przekaz....

Planeta Czytelnika ma rękę do debiutów. Pod ich szyldem opublikowała swoją pierwszą książkową pozycję rewelacyjna Aleksandra Bednarska (dlaczego koniecznie winniście przeczytać „Brudne sprawki wujaszka Hana” piszę szerzej TUTAJ). A Artur Grzelak okazuje się ich kolejnym strzałem w dziesiątkę. Choć autor „Brnąc przez kosodrzewinę” pozostaje w obrębie klasycznej estetyki grozy, często opartej na mocno osadzonych w sztafażu gatunkowym kliszach, jednak warto zauważyć, że warsztatowo prezentuje on naprawdę wysoki poziom, nie tak znów często osiągalny dla książkowych debiutantów. Choć Grzelak wydaje się nadal szukać swojej literackiej przestrzeni – inaczej, niż Bednarska, kreująca własną, oryginalną i nowatorską przestrzeń w obrębie weird fiction, jakiej jeszcze w Polsce nie było – to jednak te próby okazują się nie tylko interesujące, ale i sprawne warsztatowo. A to dla początkującego autora wystarczające.
Cała recenzja: https://tinyurl.com/yfka4t5s

Planeta Czytelnika ma rękę do debiutów. Pod ich szyldem opublikowała swoją pierwszą książkową pozycję rewelacyjna Aleksandra Bednarska (dlaczego koniecznie winniście przeczytać „Brudne sprawki wujaszka Hana” piszę szerzej TUTAJ). A Artur Grzelak okazuje się ich kolejnym strzałem w dziesiątkę. Choć autor „Brnąc przez kosodrzewinę” pozostaje w obrębie klasycznej estetyki...

To z jednej strony opowieść utrzymana w duchu współczesnej estetyki rozrywkowej science fiction – z dużą ilością akcji, z błyskawicznie rozwijającą się fabułą opartą o klisze, z jakimi odbiorca szybko ma szansę się zidentyfikować. Ale jednocześnie to także niejako powrót do cyberpunkowych korzeni, do literatury takich twórców, jak Philip K. Dick, William Gibson, czy Pat Catigan. Wszak sama gra, jak i całe około growe uniwersum nie powstawało w próżni, ale bazowało na dekadach funkcjonowania w popkulturze gatunkowego cyberpunka. Świat parł do przodu, ale – paradoksalnie, założenia takich powieści, jak „Czy androidy śnią o elektrycznych owcach”, „Głupcy”, czy choćby „Graf zero” nie straciły na aktualności. A wręcz zyskały.
Kosik dobrze czuje się zarówno w przyjętej estetyce gatunkowej, jak i w samym świecie gry, z którą mocno koresponduje, jednocześnie wplatając w fabułę mnóstwo odniesień do cyberpunkowego dorobku popkultury, do klasycznych dzieł gatunku. To dla obeznanych w literackim świecie czytelników dodatkowa przyjemność – to szukanie tropów, mniej lub bardziej oczywistych nawiązań, czy skojarzeń fabularnych. Dla nowych zaś to wprowadzenie w świat, który poznali – być może – dopiero dzięki grze, a zechcą cofnąć się do jego literackich korzeni. Z pewnością warto.
Cała recenzja: https://tinyurl.com/2uhsvcc4

To z jednej strony opowieść utrzymana w duchu współczesnej estetyki rozrywkowej science fiction – z dużą ilością akcji, z błyskawicznie rozwijającą się fabułą opartą o klisze, z jakimi odbiorca szybko ma szansę się zidentyfikować. Ale jednocześnie to także niejako powrót do cyberpunkowych korzeni, do literatury takich twórców, jak Philip K. Dick, William Gibson, czy Pat...