Dzień dobry. Ada Rączka w swoim debiucie „Nie róbmy nic, błagam. Ale powiedzmy innym, że robiłyśmy”. (Fundacja Duży Format) szczegółowo i emocjonalnie rozbraja mechanizm krzątania się, codziennego odbijania się od czterech ścian. W tym powierzchownym porządkowaniu, domowym kołowrotku kryją się po kątach jak pająki, wszelkie rodzinne dramaty, kłębiące się emocje i rysy skrywanego bólu. Ten emocjonalny „bałagan” gromadzą i oddają przedmioty osobiste, ubrania, meble, rzeczy codziennego bycia. To głos rozpisany na wiele kobiecych historii, ciągłego rozbijania się i zanikania, poświęcenia i cichego rozpadania się w ciasnych i dusznych rolach matki, opiekunki, krzątaczki. Wiersze z tego tomu pozostają na długo, wczepiają się w świadomość, dławią szczerością i poczuciem tęsknoty, nieuchwytnej melancholii. Bardzo polecam!

Dzień dobry. Ada Rączka w swoim debiucie „Nie róbmy nic, błagam. Ale powiedzmy innym, że robiłyśmy”. (Fundacja Duży Format) szczegółowo i emocjonalnie rozbraja mechanizm krzątania się, codziennego odbijania się od czterech ścian. W tym powierzchownym porządkowaniu, domowym kołowrotku kryją się po kątach jak pająki, wszelkie rodzinne dramaty, kłębiące się emocje i rysy...

„Nie róbmy nic, błagam. Ale powiedzmy innym, że robiłyśmy” to mocny, wyrazisty głos we współczesnej poezji. Skupiony wokół spraw kobiecych, jednak nie gloryfikujący. Rączka raczej nas policzkuje niż przytula, pokazuje jakie jesteśmy, choć wcale nie chcemy być, jakie musimy być. Nie pyta, nie prosi, nie wymaga – zostawia nas z tymi obrazami, z tą galerią, co mogłaby nosić tytuł: „dlaczego sobie to robisz?”. Oczywiście to pewne uogólnienie, bo są i kobiety, które się wyzwoliły, kroczą własną ścieżką, choć nie wiadomo też, czy i one nie płacą za to jakiejś ceny. Tom Ady Rączki będzie Was uwierał, zmusi do konfrontacji z wewnętrzną ja. Co wyniknie ze spotkania z samą w sobą? Sprawdźcie (się)!

Więcej: https://dajprzeczytac.blogspot.com/2020/04/nie-robmy-nic-bagam-ale-powiedzmy-innym.html

„Nie róbmy nic, błagam. Ale powiedzmy innym, że robiłyśmy” to mocny, wyrazisty głos we współczesnej poezji. Skupiony wokół spraw kobiecych, jednak nie gloryfikujący. Rączka raczej nas policzkuje niż przytula, pokazuje jakie jesteśmy, choć wcale nie chcemy być, jakie musimy być. Nie pyta, nie prosi, nie wymaga – zostawia nas z tymi obrazami, z tą galerią, co mogłaby nosić...