Tłumaczenie nie miało redakcji, której niewątpliwie bardzo potrzebuje. Tłumacz, jak zwykle przekonany o swojej wspaniałości nie pomyślał, że coś może być lepsze niż mu się wydaje.
A czytelnikowi wydaje się, że tłumacz nie tylko średnio zna język oryginału, ale przede wszystkim średnio zna język, na który przekłada. Tu mogły by się posypać cytaty, ale nie wiem, gdzie mi ta książka się zapodziała (niech tam już zostanie może).

Austeria drukuje piękną literaturę, ale bardzo często źle przełożoną (hitem wydają się stare tłumaczenia sklecone przez kolegów autorów, jak Roth tłumaczony przez Wittlina - prawdziwy koszmar) i to jest właśnie kolejna pozycja Austerii, którą należy zaliczyć do kategorii złych przekładów.

Tłumaczenie nie miało redakcji, której niewątpliwie bardzo potrzebuje. Tłumacz, jak zwykle przekonany o swojej wspaniałości nie pomyślał, że coś może być lepsze niż mu się wydaje.
A czytelnikowi wydaje się, że tłumacz nie tylko średnio zna język oryginału, ale przede wszystkim średnio zna język, na który przekłada. Tu mogły by się posypać cytaty, ale nie wiem, gdzie mi ta...

Libera szarżuje, pisze Herbertem. Kania budzi podziw troską o wierność. Widać, że cyzeluje, szlifuje i wypieszcza każde zdanie. Blisko mu w tej staranności do Kubiaka, którego cenię najwyżej. Kto chce poznać różnicę - niech czyta na głos.

Libera szarżuje, pisze Herbertem. Kania budzi podziw troską o wierność. Widać, że cyzeluje, szlifuje i wypieszcza każde zdanie. Blisko mu w tej staranności do Kubiaka, którego cenię najwyżej. Kto chce poznać różnicę - niech czyta na głos.

Kawafis to jeden z moich ulubionych poetów, więc pełne wydanie wszystkich utworów był jak wspaniały gwiazdkowy prezent od losu. Uparłam się, że to będzie długa, niespieszna lektura, smakowanie, bycie sobie z tym tomem i cóż. Im dalej posuwałam się w lekturze, tym bardziej moje postanowienie nabierało znamion bohaterskiego wyczynu, ciężkiej pracy, praktyki pokutnej.

Na ile pozwala mi na to znajomość greckiego, porównanie przekładu i oryginału wskazuje, że jest to tłumaczenie wierne. Bardzo, bardzo wierne i do bólu filologiczne. Jeśli przyjąć, że podział na przekłady albo wierne, albo piękne jest prawdziwy, bardzo żałuję, że piękno ucierpiało na rzecz wierności.

W przekładzie Kani Kawafis wspominający swoje miłości jest świętoszkowaty i zgorzkniały, a jego przeżycia banalne i pospolite; kiedy odwołuje się do swoich greckich korzeni tchnie wyższością, której brakuje ironicznego nawiasu, gorzkiej świadomości przemijania. Ginie więc w tej poezji to, co miała najpiękniejszego: namiętność na przekór wszystkiemu, poczucie pęknięcia, braku przynależności, ciężaru pozorów, którą filhelleński barbarzyński król dzieli z żyjącym w półprawdach współczesnym Grekiem.

Przekład Kani jest dla mnie potwornym, niesprawiedliwym rozczarowaniem. Pięknie wydane opracowanie nijak się ma do ślicznego przekładu Antoniego Libery - niech sobie będą filologicznie niedoskonałe, "skażone" cudzą poezją i cudzą wrażliwością: podczas gdy Kawafis Libery urzeka, Kawafis Kani nie wykracza poza tekst.

Kawafis to jeden z moich ulubionych poetów, więc pełne wydanie wszystkich utworów był jak wspaniały gwiazdkowy prezent od losu. Uparłam się, że to będzie długa, niespieszna lektura, smakowanie, bycie sobie z tym tomem i cóż. Im dalej posuwałam się w lekturze, tym bardziej moje postanowienie nabierało znamion bohaterskiego wyczynu, ciężkiej pracy, praktyki pokutnej.

Na ile...

Czytać tę wiersze będę już chyba zawsze. Potwierdzam opinie przedmówców, choć wiersze wszystkie, to tłumaczenie zbyt toporne, bez uwzględnienia lekkości poezji.

Czytać tę wiersze będę już chyba zawsze. Potwierdzam opinie przedmówców, choć wiersze wszystkie, to tłumaczenie zbyt toporne, bez uwzględnienia lekkości poezji.