Stendhal wydaje się nad wyraz szczery w osądzie rodziny, przyjaciół, znajomych, swego życia i swych decyzji. Wprost pisze o obłudzie praktycznie całej swojej mieszczańskiej rodziny, oszczędza jedynie matkę. Gardzi swymi korzeniami i nie waha się pogardą nazwać uczucia, jakie dominowało jego relacje z ciotką, ojcem i nauczycielami. Zdaje się, że wyczuwa najmniejszą podłość charakteru i natychmiast ją demaskuje, jest wrażliwszy niż wariograf i wzrusza się częściej niż nastolatka. Nigdy nie kręci i nie spiskuje, nikomu nie zrobiłby najmniejszej krzywdy, no chyba że wrogom osobistym i wrogom Napoleona...
Na pierwszy plan wysuwa się jednak wspomniana już szczerość, szczerość na poziomie rzadko spotykanym, szczerość trzecioosobowego i bezinteresownego narratora, szczerość trudna. Trudna, bo osądzenie własnej rodziny w tak brutalny sposób to nie lada wyczyn. Spróbujcie sami! Ja próbowałem, po chwili myśli wybiegają z sali rozpraw i rozpływają się w codzienności, przyzwyczajeniu i miłości do najbliższych.
A mimo to Stendhal kręci. Bo jeśli szczerość ponad wszystko, to dlaczego Stendhal właśnie, a nie Beyle? Dlaczego Brulard, a nie Beyle. Dlaczego *** zamiast nazwisk? Dlaczego decyzja o wydaniu książki dopiero po śmierci? Zapewne niechęć do ranienia bliskich. Lecz i strach, strach musiał tam być. Ale i działanie na własną korzyść. Pięćdziesiąt lat po śmierci nie będzie komu zaprzeczyć rewelacjom zawartym w książce, świadkowie od dawna będą martwi... Stendhal również uprawiał politykę, tworzył siebie, dziś powiedzielibyśmy, że tworzył swoją markę. Na każde niezbyt poprawne swoje zachowanie znajduje usprawiedliwienie. Brak przyznania się do błędów.
Doceniam i zazdroszczę tak wielkiej szczerości z samym sobą, a jednocześnie znajduję w tej książce potwierdzenie, że całkowita szczerość jest z gruntu niemożliwa.

Stendhal wydaje się nad wyraz szczery w osądzie rodziny, przyjaciół, znajomych, swego życia i swych decyzji. Wprost pisze o obłudzie praktycznie całej swojej mieszczańskiej rodziny, oszczędza jedynie matkę. Gardzi swymi korzeniami i nie waha się pogardą nazwać uczucia, jakie dominowało jego relacje z ciotką, ojcem i nauczycielami. Zdaje się, że wyczuwa najmniejszą podłość...

Autobiografia autora francuskiego wychowywanego w Grenobli.

Autobiografia autora francuskiego wychowywanego w Grenobli.

Stendhal robi rozrachunek z własną młodością. Ostro rozprawia się ze swoją rodziną (może za wyjątkiem dziadka). Na podstawie tej beletryzowanej biografii zdolny scenarzysta mógłby wysmażyć solidny dramat psychologiczny o prześladowanym przez ultra konserwatywną rodzinę wrażliwym chłopcu. Młody Henri marzy o tym, żeby się wyrwać z prowincjonalnego Grenoble i od opresyjnej rodziny, ale kiedy wyjeżdża do Paryża ten staje się dla niego rozczarowaniem. Prowincjonalne wychowanie nie pozwala mu za bardzo błyszczeć na paryskich salonach, a rozpoczynającą się karierę w administracji zawdzięcza krewniakom Daru. Poza tym męczy go wielkomiejski charakter Paryża i z tęsknotą wspomina górskie krajobrazy Grenoble.
Prawdziwe życie zaczyna się dopiero od wyjazdu na wojnę i pobytu w Mediolanie.
Mam wrażenie, że Stendhalem mógł się inspirować Proust obmyślając swoje sztandarowe dzieło 'W poszukiwaniu straconego czasu'.

Stendhal robi rozrachunek z własną młodością. Ostro rozprawia się ze swoją rodziną (może za wyjątkiem dziadka). Na podstawie tej beletryzowanej biografii zdolny scenarzysta mógłby wysmażyć solidny dramat psychologiczny o prześladowanym przez ultra konserwatywną rodzinę wrażliwym chłopcu. Młody Henri marzy o tym, żeby się wyrwać z prowincjonalnego Grenoble i od opresyjnej...