Książkę tę można traktować jako powieść, i wówczas jest to świetna powieść. Nie można jednak traktować jako obiektwnego opracowania naukowego - zbyt przesiąknięta jest osobistymi sympatiami i antypatiami autora. Nie wiem, jakie miał Zweig powody, by z tak wielką niechęcią i pogardą odnosić się do pani Hańskiej, jej córki i całej jej rodziny. Może to niechęć do arystokracji polskiej, może do Polaków po prostu? No i co za mizogin z tego Zweiga!

Książkę tę można traktować jako powieść, i wówczas jest to świetna powieść. Nie można jednak traktować jako obiektwnego opracowania naukowego - zbyt przesiąknięta jest osobistymi sympatiami i antypatiami autora. Nie wiem, jakie miał Zweig powody, by z tak wielką niechęcią i pogardą odnosić się do pani Hańskiej, jej córki i całej jej rodziny. Może to niechęć do arystokracji...

Teraz już wiem, że nic nie widziałem o Balzacu :) Biografia napisana w świetnym stylu - czuć, że Stefan Zweig jest i pisarzem i historykiem. Książkę czyta się jak dobrą powieść, co zawdzięczamy również głównemu bohaterowi, którego życie obfitowało w niesłychane sytuacje i zdarzenia. Czytając niektóre z części Komedii Ludzkiej, wyobrażałem sobie Balzaca jako człowieka roztropnego, umiarkowanego, raczej obserwatora niż kogoś wzbudzającego zainteresowanie. O jak się myliłem! :) Nawiązując do "Straconych złudzeń", Balzac łączy w sobie cechy zarówno Lucjana jak i Dawida i d'Artheza. Z jednej strony był tytanem pracy, geniuszem pisarskim, tworzącym powieść za powieścią. Z drugiej to człowiek próżny, aspirujący do obracania się pośród "elit" i roszczący sobie prawa do arystokratycznych tytułów. Wieczenie zadłużony, nie potrafił oszczędzać i praktycznie od razu przepuszczał zarobione pieniądze. Co gorsza, przepuszczał je na rzeczy kompletnie zbędne, jak ozdabiana turkusami laska. Ale może tyle o Balzacu i jeszcze kilka słów o samej książce. Tak jak wspomniałem, czyta się ją świetnie. Jedyna rzecz, która mnie może nieco irytowała, to ciągłe podkreślanie, jakim Balzac był geniuszem, przewyższającym wszystkich pisarzy swojej i minionych epok. Stefan Zweig nie ukrywa przed nami głupich decyzji czy zachowań pisarza, ale miałem wrażenie, że trochę stara się je usprawiedliwiać. A w niektórych sytuacjach, jak choćby związek z Ewą Hańską, wręcz ukazuje Balzaca jako ofiarę nieszczęśliwego losu. Ale to tylko drobnostki, bo książka jest naprawdę warta przeczytania.

Teraz już wiem, że nic nie widziałem o Balzacu :) Biografia napisana w świetnym stylu - czuć, że Stefan Zweig jest i pisarzem i historykiem. Książkę czyta się jak dobrą powieść, co zawdzięczamy również głównemu bohaterowi, którego życie obfitowało w niesłychane sytuacje i zdarzenia. Czytając niektóre z części Komedii Ludzkiej, wyobrażałem sobie Balzaca jako człowieka...

Bardzo dobra biografia. Wiele można się z niej dowiedzieć o życiu pisarza, o jego związku z Hańską i innymi kobietami. Dzięki z niej poznajemy jego niesamowitą żywiołowość i płodność jako pisarza. Zaskakujące jest też jego zaangażowanie w wszelkiego rodzaju przedsięwzięcia handlowe i nie tylko.

Bardzo dobra biografia. Wiele można się z niej dowiedzieć o życiu pisarza, o jego związku z Hańską i innymi kobietami. Dzięki z niej poznajemy jego niesamowitą żywiołowość i płodność jako pisarza. Zaskakujące jest też jego zaangażowanie w wszelkiego rodzaju przedsięwzięcia handlowe i nie tylko.

Niezwykła, aż żal tego niedomkniętego końca. Nie starczyło życia na objęcie krętych ścieżek, którymi chadzają geniusze. W głowie gdzieś zapaliło się zdanie Mahlera o Brucknerze "pół prostaczek, pół Bóg". Nieodgadnione są tajemnice tych wielkich ludzi. Zweig dogłębnie czuję tę moc i jednocześnie mierząc się z tym tytanicznym i absurdalnym zarazem żywotem Balzaca wie, że tu się sprawy wymykają racjonalnemu opisowi.

Niezwykła, aż żal tego niedomkniętego końca. Nie starczyło życia na objęcie krętych ścieżek, którymi chadzają geniusze. W głowie gdzieś zapaliło się zdanie Mahlera o Brucknerze "pół prostaczek, pół Bóg". Nieodgadnione są tajemnice tych wielkich ludzi. Zweig dogłębnie czuję tę moc i jednocześnie mierząc się z tym tytanicznym i absurdalnym zarazem żywotem Balzaca wie, że tu...

To nie jest zwykła biografia słynnego pisarza. To literatura piękna. Zweig w przepiękny sposób ujął zarówno genialność Balzaca i wielkość jego dzieła dla przyszłych pokoleń, jak i jego naiwność, snobizm i niebywałą rozrzutność, życie ponad stan, po to tylko by dorównać tym najzamożniejszym warstwom społeczeństwa. Parafrazując słowa autora, Balzac był geniuszem, który nie umiał tylko na swym talencie oprzeć swej wielkości- potrzebował jeszcze być wielkim panem, jeżdzącym złotą karetą ze służbą, by naprawdę poczuć się spełnionym. Bardzo smutnym wydaje się więc fakt, że nigdy tak naprawdę nie było mu dane osiągnięcie spokoju,o którym marzył i zwyczajne cieszenie się życiem.

To nie jest zwykła biografia słynnego pisarza. To literatura piękna. Zweig w przepiękny sposób ujął zarówno genialność Balzaca i wielkość jego dzieła dla przyszłych pokoleń, jak i jego naiwność, snobizm i niebywałą rozrzutność, życie ponad stan, po to tylko by dorównać tym najzamożniejszym warstwom społeczeństwa. Parafrazując słowa autora, Balzac był geniuszem, który nie...

Książka wartościowa, godna polecenia, jednak trochę mi się ciągnęło zanim przeczytałam. Plusem jest osobowość Balzaca, niesamowity człowiek, którego warto poznać, pomimo tylu wad. Zweig zobrazował go w szczery, uczciwy sposób tak samo zresztą jak to całe środowisko paryskie tamtych czasów czyli 200 lat temu. Ciekawe dzieje, warto poznać.

Książka wartościowa, godna polecenia, jednak trochę mi się ciągnęło zanim przeczytałam. Plusem jest osobowość Balzaca, niesamowity człowiek, którego warto poznać, pomimo tylu wad. Zweig zobrazował go w szczery, uczciwy sposób tak samo zresztą jak to całe środowisko paryskie tamtych czasów czyli 200 lat temu. Ciekawe dzieje, warto poznać.

Książka spodoba się estetom słowa, w znakomitym tłumaczeniu Wandy Kragen. Wspaniała opowieść o ekscentrycznym, dobrodusznym, tryskającym humorem geniuszu, który żyje z pasją i tworzy z pasją : ,,...każda jego czynność ma w sobie coś z fantastyki i przesady powieściowej, wszystko odbywa się z rozkoszą (...) Balzac może oddychać jedynie w ognistej atmosferze, bezmiar będzie całe życie jego miarą. Dla powieściopisarza pokroju Balzaca nieprawdopodobieństwa nie są nigdy przeszkodą(...) Wszystko czyni z radością (...) jego najistotniejszą cechą był stały humor, tak wybujały, że działał zaraźliwie (...) Obca mu jest wszelka małostkowość, posiada dobroduszność i dziecięcą naiwność olbrzyma. Nie wie co to strach, ze sobą samym postępuje rozrzutnie, nic nie potrafi zachwiać jego dobroduszności (...) Jest za wielki na wrogość. Nigdy żadna klęska nie złamie jego żywiołowego optymizmu(...) W całym jego zachowaniu, w ruchach, gestach i sposobie mówienia było tyle dobroduszności, swobody i prostoty, że musiało się go pokochać od pierwszej chwili. "

Według niektórych był w swych dziełach realistą, według Baudelaire'a - wizjonerem. Dla Zweiga i innych Wiedeńczyków, był ,, ...największą substancjalną fantazją, jaka istniała od czasu Szekspira."

Dotychczas nie czytałam Balzaca, ,oglądałam jedynie filmowe adaptacje....zachęcona przez Zweiga przeczytam ,, Massimilla Doni", nowelę o Wenecji bo : ,, ... żaden z twórców - ani Byron, ani Goethe, ani Stendhal, ani d'Anuzzio - nie stworzyli tak promiennej wizji tego miasta".

Książka spodoba się estetom słowa, w znakomitym tłumaczeniu Wandy Kragen. Wspaniała opowieść o ekscentrycznym, dobrodusznym, tryskającym humorem geniuszu, który żyje z pasją i tworzy z pasją : ,,...każda jego czynność ma w sobie coś z fantastyki i przesady powieściowej, wszystko odbywa się z rozkoszą (...) Balzac może oddychać jedynie w ognistej atmosferze, bezmiar będzie...

Powieść, jak wszystko spod pióra Zweiga, na najwyższym poziomie.
Niezwykle barwny i bardzo ludzki portret wielkiego pisarza (wielkiego pod wieloma względami...).
Przeczytałam - w miarę skromnych możliwości - jednym tchem, pomstując jedynie na wydanie, które, biorąc pod uwagę nazwę i renomę wydawnictwa, można określić wyłącznie słowem nieparlamentarnym. Niechlujne, ohydne, tortura dla oczu. Jak widać jest powód, dla którego nienawidzę wszelkich "super serii".
Osoby podpisane pod redakcją i korektą tego wydruku powinny mieć dożywotni zakaz wykonywania zawodu.

Powieść, jak wszystko spod pióra Zweiga, na najwyższym poziomie.
Niezwykle barwny i bardzo ludzki portret wielkiego pisarza (wielkiego pod wieloma względami...).
Przeczytałam - w miarę skromnych możliwości - jednym tchem, pomstując jedynie na wydanie, które, biorąc pod uwagę nazwę i renomę wydawnictwa, można określić wyłącznie słowem nieparlamentarnym. Niechlujne, ohydne,...

„Balzac” jest biografią człowieka, której autor stawia przede wszystkim na psychologię. Bo jak inaczej wytłumaczyć czytelnikowi takie sprzeczności jak powodzenie finansowe i sławę z sylwetką „wiecznego bankruta”? Jak pojąć postać z nieomylną intuicją budującą swoich bohaterów ku uciesze i uznaniu czytelników, która ilekroć projektuje interesy, zajmuje się wcieleniem iluzji w życie, ponosi klęskę. Dzięki solidnym podwalinom dzieła, czytelnik zyskuje znacznie więcej niż mógłby początkowo oczekiwać. Barwny, lekki i zwięzły styl, nieintencjonalne chyba(?) akcenty humorystyczne – wszystko to równomiernie rozrzucone, niby od niechcenia, przekonuje czytelnika od pierwszych stron.
Los zamyka przez pisarzem możliwość korzystnego ożenku i karierę polityczną,. Odcina również od pomyślności jego projekty spekulacji gruntami, drukarni, zecerni, hodowli ananasów wreszcie kopalni srebra. Daje mu krótkotrwałe epizody dziennikarskie - podczas jednego z nich odkrywa dla świata nieśmiałego Stendhala. Pisarz pożąda zbytku, goni za tytułami, których nie dostępuje. Zupełnie przeciwnie jak jego bohaterowie. Trudności, które piętrzą się w jego życiu – te zdawałoby się niekończące najścia wierzycieli i komorników – nie mącą mu skupienia, które zdaje się wypływać z głębszych pokładów, niewrażliwych zupełnie na łomot tych samych spraw. I ten uznany, sławny, zarobkujący po nocach twórca, nie osiada nigdy na laurach. Ciągle podbija stawkę, daje tytuł „Boska komedia” dla swoich dzieł.
Balzak - jeśli można tak powiedzieć - jest nietypowy: daje swym bohaterom rozwagę, miarę życia, której on pisarz, w przeprowadzeniu wielu projektów zdaje się być pozbawiony. Ale jest na to hipoteza: tak wysmakowane figury tworzy jedynie potężna, niczym nierównoważona siła – wyobraźnia. Możemy jedynie zapytać, dlaczego nie myli się ona, tworząc postaci pozbawione wyrazu, nieprzekonujące. Pewnie dlatego, że pisarz był niezrównanym obserwatorem, nie potrzebującym wiele doprawiać swego już wyśmienitego dania. Choć wiele z nich przeżyło kilkunastokrotne korekty, zasadnicze składniki zostawały nieporuszone. Życzliwy mu przecież współpracownik Teofil Gautier, odkrywa przed nami jedną z jego „tajemnic”, warsztatowych gdy pisze: „Właściwie nie posiadał zdolności literackich. Przepaść ziała u niego między myślą a formą.” Dla pisarza jednak nie było to wielką przeszkodą. Jego siła nie wypływała z samoobserwacji, wahanie – przynajmniej twórcze – było mu obce. Wytapiał on swoich bohaterów tylko z najcenniejszych dla siebie kruszców.
Ale jest rzecz, jest marzenie, które w świecie realnym Balzac zdobywa – bogaty ożenek z Eweliną Hańską. Autor biografii rzuca się na ten związek, wydobywając z niego wyraziste kontury prawdziwych intencji obu stron.

„Balzac” jest biografią człowieka, której autor stawia przede wszystkim na psychologię. Bo jak inaczej wytłumaczyć czytelnikowi takie sprzeczności jak powodzenie finansowe i sławę z sylwetką „wiecznego bankruta”? Jak pojąć postać z nieomylną intuicją budującą swoich bohaterów ku uciesze i uznaniu czytelników, która ilekroć...

Pięknie napisana i wartościowa książka.
Jeśli ktoś ma upodobanie w odpowiednio dobranych oraz ładnych słowach, to polecam serdecznie. Chociaż to nie jedyny atut tej książki.

Pięknie napisana i wartościowa książka.
Jeśli ktoś ma upodobanie w odpowiednio dobranych oraz ładnych słowach, to polecam serdecznie. Chociaż to nie jedyny atut tej książki.