Ocierajacy się o geniusz debiut Petera Balko. Tutaj się o geniusz otarł, ale pomnik zbudował sobie następną książką - Wyspa.

Ocierajacy się o geniusz debiut Petera Balko. Tutaj się o geniusz otarł, ale pomnik zbudował sobie następną książką - Wyspa.

Lubię klimaty węgierskie. Tym bardziej zainteresowałem się powieścią rozgrywającą w Łuczeńcu blisko granicy ze Słowacją. Powieść dość krótka tym bardziej liczyłem na to, że autor nie zanudzi mnie ani przez chwilę.
Krótko. Ogromny zawód. Przygody dwóch bohaterów nudne jak flaki z olejem. Jeżeli wydarzenia z dzieciństwa spowodowały u autora chęć napisania książki to przyznam, że autor miał bardzo nudne dzieciństwo. Książka ani śmieszna, ani ciekawa. Brak melancholii lat młodości. Jedyny malutki plusik kilka akapitów poświęconych wydarzeniom historycznym.

Lubię klimaty węgierskie. Tym bardziej zainteresowałem się powieścią rozgrywającą w Łuczeńcu blisko granicy ze Słowacją. Powieść dość krótka tym bardziej liczyłem na to, że autor nie zanudzi mnie ani przez chwilę.
Krótko. Ogromny zawód. Przygody dwóch bohaterów nudne jak flaki z olejem. Jeżeli wydarzenia z dzieciństwa spowodowały u autora chęć napisania książki to...

Tak, to gawęda, jakich ostatnio sporo. Tak, to kolejna opowieść o losach mieszkańców Europy Środkowej i Wschodniej, przebrana trochą za sagę, a trochę za tom wspomnień. Właściwie powinna zniknąć w tłumie jej podobnych, a nie znika. Właściwie tytułowy Loszonc powinien nas obchodzić mniej niż Wąchock, ale tak nie jest. Balko potrafił włożyć w ten tekst tyle literacko przekompostowanego przeżywania, że czytelnik nie może zostać obojętnym. Że w pewien sposób czyta o naszym losie. O swoim losie. O tym, co go - nas, dziś czterdziesto-, pięćdziesięcio- czy sześćdziesięciolatków - dotyczy i dotyka.

Tak, to gawęda, jakich ostatnio sporo. Tak, to kolejna opowieść o losach mieszkańców Europy Środkowej i Wschodniej, przebrana trochą za sagę, a trochę za tom wspomnień. Właściwie powinna zniknąć w tłumie jej podobnych, a nie znika. Właściwie tytułowy Loszonc powinien nas obchodzić mniej niż Wąchock, ale tak nie jest. Balko potrafił włożyć w ten tekst tyle literacko...

Klasyczna literatura pisana po grzybach. Powieść słaba, o niczym, w złym guście, z prostackim poczuciem humoru. Autorowi pomyliła się groteska z bredzeniem co ślina na język przyniesie. Na szczęście w miarę to krótkie.

Klasyczna literatura pisana po grzybach. Powieść słaba, o niczym, w złym guście, z prostackim poczuciem humoru. Autorowi pomyliła się groteska z bredzeniem co ślina na język przyniesie. Na szczęście w miarę to krótkie.

Narratorem „Wtedy w Loszoncu” Petera Balko jest mężczyzna o przezwisku Lewiatan, spisujący historię rodzinnego miasta, a także wspomnienia z dzieciństwa. Był chłopcem otyłym, nieśmiałym i nieporadnym. Z takim wyglądem i charakterem nie uniknąłby samotności i prześladowań, gdyby nie wziął go pod swoje skrzydła Kapia – chuligan, który lubił nękać obcych ludzi, „codziennie zabijał co najmniej jedno zwierzę” i wygrywał wszystkie bójki, zapewne dzięki temu, że atakował tylko słabszych. W jego towarzystwie Lewiatan buszował po zakamarkach Loszonca, a w wolnym czasie zapełniał zeszyty próbkami literackimi, bo chciał zostać pisarzem.

W niektórych rozdziałach wspomnienia narratora schodzą na dalszy plan, a bohaterem staje się miasteczko i jego najsławniejsi mieszkańcy, tacy jak Kogucia Wdowa czy mężczyzna ważący ponad osiemset kilo, jeżdżący w łóżku na kółkach. Lewiatan wchodzi w rolę kronikarza, tyle że kronikarza nietypowego, bo pomiędzy wydarzenia realistyczne wplatającego zasłyszane bujdy i swoje fantazje. Opisany przez niego Loszonc to „ziemski raj dla poszukiwaczy nowych podniet i nowych łajdactw”, leżący nie tylko przy granicy Słowacji z Węgrami, ale także na granicy świata realnego i magicznego. To miejsce, w którym z fontann tryska sok chmielowy, wiatr porywa grubą zakonnicę i niesie aż do Zakopanego, z ust umierającego alkoholika wylatują pióra, a siedzące obok koguty nie pozwalają, by podszedł do niego lekarz.

Skąd w narratorze taka potrzeba zmyślania? Niewątpliwie z silnej potrzeby ubarwiania rzeczywistości, poza tym on jeszcze w dzieciństwie nabrał przekonania, że pisarz musi korzystać z wyobraźni, bo goła prawda nikogo nie zainteresuje. Do niektórych konfabulacji Lewiatan się przyznaje, do innych nie. Opisuje na przykład własną śmierć, po czym stwierdza „no dobrze, przesadzam”. Na końcu książki zamieszcza list, w którym widnieje takie oto wyznanie: „Kocham Cię nad życie. Proszę, nie zapomnij o tym. Bo jeśli nie ma miłości, nie ma świata”. Twierdzi, że otrzymał ten list od dziewięcioletniego Kapii, ale nie trzeba wielkiej przenikliwości, by zgadnąć, że jest to dzieło człowieka dorosłego, tęskniącego za utraconym dzieciństwem. W naszej rzeczywistości chłopcy w tym wieku nie piszą kolegom, że ich kochają, bo jak ognia boją się posądzenia o homoseksualizm.

Peter Balko ze swadą posługuje się językiem, używa wielu przenośni i porównań, nie unika dosadnych słów. Narrację prowadzi na wesoło, nie rozwodząc się nad smutnymi sprawami i mnożąc te, które mogłyby rozśmieszyć czytelnika. Z tym że ma dość specyficzne poczucie humoru i niektóre jego żarty mogą wywołać niesmak albo nawet niechęć do bohaterów. Mnie na przykład w ogóle nie rozbawił opis tak zwanej brzytwy brojlera, kiedy zaś przeczytałam, że Kapia „wtykał kundlom do tyłków zimne ognie”, a Lewiatan, wręczając mu świnkę morską, powiedział: „Możesz ją zadusić albo wykłuć jej oczy”, znielubiłam tych gówniarzy.

W powieści znajduje się wzmianka o naszych rodakach. Otóż dyrektorka szkoły zorganizowała bal kostiumowy. „Kto wyglądem nie pasował do przyjętej przez nią wizji imprezy, od razu musiał przebrać się za Polaka”. Przebranie polegało na tym, że trzeba było natrzeć policzki węglem i włożyć porwane buty – bo tak według mieszkańców Loszonca wyglądali Polacy.

Na początku powieści Lewiatan wyznaje: „Brzydzę się sobą. Godzinami leżę pod kołdrą, trzęsę się, płaczę. Tak jest codziennie, każdego przeklętego dnia. Otworzyłem drzwi, które powinny zostać zamknięte, i wypuściłem przez nie coś złego. Coś, co zmieniło Loszonc, Ciebie, mnie. Nas”. Co więc zrobił? Dlaczego z Kapią może kontaktować się tylko listownie? Po odpowiedź zapraszam do książki.

http://koczowniczkablog.blogspot.com/2020/09/wtedy-w-loszoncu-peter-balko.html

Narratorem „Wtedy w Loszoncu” Petera Balko jest mężczyzna o przezwisku Lewiatan, spisujący historię rodzinnego miasta, a także wspomnienia z dzieciństwa. Był chłopcem otyłym, nieśmiałym i nieporadnym. Z takim wyglądem i charakterem nie uniknąłby samotności i prześladowań, gdyby nie wziął go pod swoje skrzydła Kapia – chuligan, który lubił nękać obcych ludzi, „codziennie...

Troche jakby magiczne klimaty, kawalek Marqueza w Lucziencu. No i niesamowicie zabawne skojarzenia i historie.

Troche jakby magiczne klimaty, kawalek Marqueza w Lucziencu. No i niesamowicie zabawne skojarzenia i historie.

Źle potraktowałam tę książkę, zasługuje na więcej. Pewnie podświadome przeżywanie czasu zarazy odebrało mi umiejętność czytania z prawdziwym zaangażowaniem. Kilka rzeczy jednak wybijało się na pierwszy plan, więc mimo braku skupienia, nie dało się ich nie zauważyć. Ogromne poczucie humoru jest z pewnością największą wartością tej książki. Trudno to opisać, te wtrącone od niechcenia perełeki, po prostu należy samodzielnie wyłapać. Poza tym, czułość i ogromna sympatia wobec miejsca, w którym chłopcy dorastają, a także wobec nich samych. Bardzo dobra książka. Nie trafiła u mnie w odpowiedni czas, ale kiedyś jeszcze do niej wrócę.

Źle potraktowałam tę książkę, zasługuje na więcej. Pewnie podświadome przeżywanie czasu zarazy odebrało mi umiejętność czytania z prawdziwym zaangażowaniem. Kilka rzeczy jednak wybijało się na pierwszy plan, więc mimo braku skupienia, nie dało się ich nie zauważyć. Ogromne poczucie humoru jest z pewnością największą wartością tej książki. Trudno to opisać, te wtrącone od...

Nie jest to na pewno książka łatwa, przyjemna, którą można przeczytać w ciągu kilku godzin. Historie napisane przez Petra Balko uwierają i sprawiają, że w trakcie czytania musimy przepracować wiele różnych emocji. O ile na początku nie do końca wiadomo, w którą stronę autor będzie chciał zmierzać w swojej powieści, o tyle po przeczytaniu ostatnich stron ma się pewność, że to historia, która celowo zawiera chaos, a jest to najzwyczajniejszy chaos życia naszych bohaterów, czyli taki, z którym przychodzi zmierzyć się każdemu człowiekowi. Autor wyraźnie bawi się słowem. W humorze i gawędziarskim stylu kryją się elementy, które z tej książki wyciągają cały obraz ludzkiego życia. Taki jaki rzeczywiście jest. Bez upiększeń.

blogoksiazkach.com

Nie jest to na pewno książka łatwa, przyjemna, którą można przeczytać w ciągu kilku godzin. Historie napisane przez Petra Balko uwierają i sprawiają, że w trakcie czytania musimy przepracować wiele różnych emocji. O ile na początku nie do końca wiadomo, w którą stronę autor będzie chciał zmierzać w swojej powieści, o tyle po przeczytaniu ostatnich stron ma się pewność, że...

To historia dzieciństwa, którego już nie ma i przyjaźni, która być może nigdy nie powinna się zdarzyć. Wzruszyłam się, czytając o świecie widzianym oczyma dziecka, bo pomyślałam sobie, że w dzisiejszych czasach dzieci nie umieją już w ten sposób patrzeć na świat. To literatura z gatunku wybitnych.

To historia dzieciństwa, którego już nie ma i przyjaźni, która być może nigdy nie powinna się zdarzyć. Wzruszyłam się, czytając o świecie widzianym oczyma dziecka, bo pomyślałam sobie, że w dzisiejszych czasach dzieci nie umieją już w ten sposób patrzeć na świat. To literatura z gatunku wybitnych.

Ciekawa historia przyjaźni dwóch chłopców oraz kronika zwykłych-niezwykłych wydarzeń z niewielkiego miasteczka w jednym. Bardzo lubię takie zestawienia i z ogromną niecierpliwością czekałem na tę ksiażkę. Jak to zwykle w takich przypadkach bywa rzeczywistość nie sprostała oczekiwaniom. Pomimo tego z czystym sumieniem polecam!

Ciekawa historia przyjaźni dwóch chłopców oraz kronika zwykłych-niezwykłych wydarzeń z niewielkiego miasteczka w jednym. Bardzo lubię takie zestawienia i z ogromną niecierpliwością czekałem na tę ksiażkę. Jak to zwykle w takich przypadkach bywa rzeczywistość nie sprostała oczekiwaniom. Pomimo tego z czystym sumieniem polecam!