Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Katja i Lou to przyjaciółki, choć nie widziały się parę lat. Dawniej były nierozłączne, ale potem ich drogi się rozeszły - Lou została wielką gwiazdą filmową, ale Katji się to nie udało i wciąż szuka na siebie pomysłu. Choć obie łączy miłość do kina. Kiedy Lou zaprasza przyjaciółkę do swojej francuskiej posiadłości, ta zgadza się bez wahania. A my obserwujemy rozwój wydarzeń.

To zdecydowanie nie jest przyjaźń, której się spodziewałam. Nie taka, którą znam. Od początku widać nierówny rozkład sił - to Lou błyszczy i decyduje, a Katja podąża za nią. Z pozoru są sobie bliskie, jak siostry, a jednak dalekie.

To także powieść zupełnie inna od poprzedniej książki autorki, „Testamentu”. Chwilami nie mogłam uwierzyć, że te historie napisała jedna i ta sama osoba. Jest zupełnie inny klimat. Choć równie duszny.

Podglądamy świat bogatych i pięknych, ale szybko orientujemy się, że takie życie ma swoją cenę. Lou jest dla mnie zagadką, nie do końca wiemy co tak naprawdę myśli i dlaczego zaprosiła Katję właśnie teraz. Wydaje się zamknięta, może trochę zagubiona.

Cała akcja rozgrywa się właściwie w tym jednym miejscu, a każdy dzień jest podobny do poprzedniego - choć może to brzmieć nudno, bardzo podobał mi się ten zabieg, jest realistyczny i przypomina mi o własnych urlopach spędzanych nad basenem, gdy dni zlewają się w jedną długą dobę.

Poza przyjaźnią i kinem mamy tu wiele innych tematów. Jest trójkąt miłosny, z udziałem ukochanego Lou, dużo napięcia seksualnego, które poniekąd dotyczy także przyjaciółek (i w moim odczuciu jeszcze bardziej komplikuje dla mnie sklasyfikowanie tej relacji jako „przyjaźni”, ale czym właściwie jest przyjaźń?), są wszystkie cudowne elementy, które wiążą się z bogactwem i sławą, ale także ich bardziej mroczna strona. A do tego mamy jeszcze wątki feministyczne, przemysł filmowy rządzony przez mężczyzn i na ich zasadach.

No i zakończenie. Wisienka na torcie. Dalej we mnie siedzi i uparcie każe mi się zdecydować - czy podobało mi się? Czy je lubię? Czy jest prawdziwe?

Jedno mogę powiedzieć z całą pewnością - jest zaskakujące, inne, zapadające w pamięć. Wywaliło mnie z butów. Zostawiło we mnie masę pytań i najchętniej wszystkie je bym wam tu przytoczyła, ale nie mogę. Nie będę wam psuć zabawy.

Najbardziej podobała mi się mnogość tematów, nagła zmiana stylu, inny ton, zaskoczenie - wszystko to sprawia, że „Babetta” wydaje mi się szalenie oryginalna i po prostu inna od powieści, które znam. Bardzo to cenię, lubię być zaskakiwana, ale przede wszystkim lubię odkrywać, że tak, nadal można to zrobić inaczej. Mimo wielu przeczytanych powieści jednak mogą się trafić i takie, których nie do końca rozumiem, po których mam ochotę napisać do autorki i zapytać „dlaczego?!”. Czy warto przeczytać? Warto. Choćby po to, żeby przeżyć coś… innego.

Katja i Lou to przyjaciółki, choć nie widziały się parę lat. Dawniej były nierozłączne, ale potem ich drogi się rozeszły - Lou została wielką gwiazdą filmową, ale Katji się to nie udało i wciąż szuka na siebie pomysłu. Choć obie łączy miłość do kina. Kiedy Lou zaprasza przyjaciółkę do swoj...

Rozwiń

Zwiń

KOCHAM!!! ❤️

„Zwycięzcy” to kontynuacja serii o Björnstad. Czy można sięgnąć po nią nie czytając poprzednich tomów? Teoretycznie tak, bo wątki z poprzednich książek są tutaj wspomniane, ale nadal uważam, że to nie będzie to samo. Najlepiej zakochać się w hokeju od samego początku i zacząć przygodę od „Miasta niedźwiedzia”.

Gdyby pół roku temu ktoś powiedział mi, że pokocham powieści, które kręcą się wokół gry na lodzie - nie uwierzyłabym. I matko, jak bardzo bym się myliła. Wiem, że nie skuszę was tym wątkiem, bo na mnie też by nie podziałał. Ba, sam Backman przyznaje, że jego wydawcy mieli spore wątpliwości co do tego, czy to się przyjmie. Dlatego na pierwszym wydaniu „Miasta niedźwiedzia” podzielili okładkę na pół, tak, żeby było na niej coś więcej, niż hokej. Bo to zdecydowanie jest książka o czymś więcej. O ludziach, emocjach, problemach, wojnach, miłości, rodzicielstwie, trudach, błędach.

Ale Backman, jak to Backman, ma ewidentnie moc przekonywania mnie do wszystkiego. Jego styl pisania, jego znajomość ludzkiej duszy - kurczę! Naprawdę nikt nie pisze takich książek, to jest coś absolutnie pięknego i wspaniałego. A pisze tak, że ja, która nie ogląda żadnego sportu w telewizji, czułam, jak bicie mojego serca przyspiesza z każdym opisem meczu Niedźwiedzi. Śmiałam się i kręciłam głową z niedowierzaniem czytając o niestandardowych treningach prowadzonych przez Zackell i dostałam obsesji do tego stopnia, że jeszcze chwila i kupię bilet na jakiś mecz hokeja.

Szkoda, że nie będzie to mecz mojej ulubionej drużyny - Björnstad.

Tak, ja naprawdę wiem, że to wszystko jest zmyślone. Nie musicie mi o tym przypominać. I tak zapomnę o tym z każdą kolejną Backmanową książką. Postacie, które tworzy, są jak z krwi i kości. Jakbym czytała o moich przyjaciołach, sąsiadach, rodzinie.

To książka pełna emocji.

Dwa miasteczka rywalizują ze sobą głównie na lodzie. Ale ponieważ nie wyróżnia je nic więcej, niż las i hokej, ma to większe znaczenie, niż możnaby przypuszczać. Wygrana, poza satysfakcją, może przynieść wiele - nowych sponsorów, rozwój miasteczka, nowe miejsca pracy. To od niej zależy kto urośnie, w którym miejscu postawią szpital, kto dostanie pracę, kto zostanie pobity. Dlatego to brudna gra, prawie na śmierć i życie. Może nawet nie prawie.

Dlatego niektórzy są tu wyjęci spod prawa, inni je naginają, są i tacy, którzy próbują udawać, że ta gra wcale ich nie obchodzi. Ale nawet ich życie jest zależne od zwycięstwa. Można się wkurzać, można nie rozumieć zasad, można nie grać w hokeja - ale wygrana nadal może zmienić dla ciebie wiele. Przegrana też.

Już na samym początku książki wiemy, że coś się wydarzy. Wiemy, że ktoś zginie. Wiemy, że nie każdy dostanie happy end. Ale nie do końca wiemy kto, nie wiemy też dlaczego, dlatego przerzucamy kartkę za kartką, coraz szybciej i szybciej, dlatego serce bije mocniej, gdy orientujemy się, co może się wydarzyć.

To książka o mocno nieidealnych ludziach. Nie takich czarno-białych, tylko całych w odcieniach szarości. Nie da się być tylko dobrym, albo tylko złym, każdy może popełnić błąd. Czy zasługuje wtedy na wybaczenie? Czy zasługuje na szczęśliwe życie? Łatwo można ocenić pewne sytuacje z boku - nie powinien/nie powinna była tego robić, ja zachował_bym się inaczej, lepiej. Ale czy faktycznie tak jest? Czy nigdy nie popełniamy błędów? Nie podejmujemy głupich albo błędnych decyzji, nie ranimy?

„Dobrzy ludzie mogą być zdolni do wielkiego zła, a źli do odnalezienia w sobie niesamowitego światła.”

Dziękuję wydawnictwu za możliwość tej lektury, dziękuję, że promują książki Backmana, wydają je u nas. Dziękuję tłumaczce, którą jest Anna Kicka, za to, że dzięki jej pracy polscy czytelnicy i czytelniczki mogą poznać twórczość mojego ukochanego autora. Dziękuję Backmanowi, że pisze książki, które trafiają prosto do mojego serca. Poproszę o więcej.

Nie wiem jak dobrze oddać książkę, którą tak mocno kocham. Brakuje mi na to słów. Bo nie umiem pisać tak jak Backman, a to w tym jest siła. Nie chodzi o to, że to książka o hokeju, ani o to, że porusza trudne i ważne tematy. Chodzi o to, że ten pisarz to po prostu jakiś czarodziej, który słowem potrafi rozkochać. To moja siódma powieść autora. Szczęśliwa siódemka. Każda dostała ode mnie 5/5⭐️ i tu nie będzie wyjątku. Nigdy mnie nie zawiódł. Polecałam go wam, pożyczałam mężowi, rodzicom, babci, przyjaciołom i przyjaciółkom. Nigdy nie słyszałam złego słowa. Nigdy nie dostałam reklamacji. Zawsze spotkałam się z jednym - prośbą o dokładkę.

Jeśli chciecie przeczytać coś z mojego polecenia, chcecie wiedzieć, jakie książki kocham, postanowicie zaufać mi i sprawdzić mój gust - czytajcie Backmana. Nie dla mnie. Dla siebie.

KOCHAM!!! ❤️

„Zwycięzcy” to kontynuacja serii o Björnstad. Czy można sięgnąć po nią nie czytając poprzednich tomów? Teoretycznie tak, bo wątki z poprzednich książek są tutaj wspomniane, ale nadal uważam, że to nie będzie to samo. Najlepiej zakochać się w hokeju od samego początku i zacząć...

Rozwiń

Zwiń

Anima podbiła moje serce i wręcz nie mogę uwierzyć jakim cudem nigdy dotąd nie słyszałam o tej superprodukcji!

W rolach głównych sami znakomici lektorzy i lektorki. Muzyka specjalnie skomponowana na potrzeby tej produkcji. Słyszymy kroki, szumy, niepokojące dźwięki, szepty. To niesamowicie podbija całą atmosferę.

W mojej opinii superprodukcja jest czymś pomiędzy książką a teatrem. Wrażenie jest niesamowite, a już szczególnie przy tytule, który ma właśnie wprowadzić nas w lekkie uczucie niepokoju.

Z jednej strony jest to horror, z drugiej kryminał, ale mamy tu także ciutkę fantastyki. Głównym bohaterem jest policjant - aspirant Jan Willer. To właśnie on przyjmuje zagadkowe zgłoszenie dotyczące zniknięcia całej wsi. I początkowo totalnie je olewa. Nie ma sensu traktować priorytetowo czegoś, co brzmi jak niesmaczny dowcip. Zresztą każdy mógł po prostu wyjechać, w końcu to nie rodziny zgłosiły zaginięcie, a listonosz.

Niestety to nieprawdopodobne zniknięcie okazuje się prawdą, a Willer szybko zaczyna żałować swojego niedbalstwa. Wyrzuty sumienia to tylko jeden z czynników, które doprowadzają go do obsesji nad tą sprawą. Policjant nie umie i nie chce odpuścić. Ale co, jeśli całości nie da się wyjaśnić w sposób logiczny i naukowy? Czy Willer zaczyna odchodzić od zmysłów? A może właśnie podąża w dobrym kierunku?

Cała historia przedstawiona jest bardzo realistycznie. Uważam, że naprawdę niełatwo jest obecnie trafić na horror, który bez konieczności sięgania po jump scare’y potrafi wzbudzić niepokój. Ale ten zdecydowanie spełnił moje oczekiwania! Istny majstersztyk! Naprawdę dawno się tak w nic nie wkręciłam. Zwyczajnie nie mogłam przestać słuchać. A jak tylko dowiedziałam się, że jest druga część, rzuciłam się na nią jeszcze tego samego dnia. ZNAKOMITE!

Zdecydowanie polecam, a już szczególnie, jeśli nie próbowaxxście do tej pory audio w tej formie. Nawet jeśli nie lubicie audiobooków, warto się przełamać, bo uważam, że takie „słuchowisko” daje inne doznania.

Anima podbiła moje serce i wręcz nie mogę uwierzyć jakim cudem nigdy dotąd nie słyszałam o tej superprodukcji!

W rolach głównych sami znakomici lektorzy i lektorki. Muzyka specjalnie skomponowana na potrzeby tej produkcji. Słyszymy kroki, szumy, niepokojące dźwięki, szepty. To niesamowici...

Rozwiń

Zwiń

Sięgnęłam po „Piersi i jajeczka”, bo lektura poprzedniej książki autorki, „Heaven”, mocno mną wstrząsnęła. To była trudna i bardzo emocjonalna przeprawa, ale zdecydowanie zapadła mi w pamięć. Niestety mam wątpliwości, czy to samo mogę powiedzieć o najnowszej powieści Kawakami.

Z pewnością ma ona sporo mocnych stron. To opowieść o poszukiwaniu własnej drogi i tożsamości, ale przede wszystkim także o byciu kobietą i związanych z tym oczekiwaniach, o macierzyństwie i rodzinie. Niejednokrotnie skłaniała mnie do refleksji i kazała kwestionować rzeczywistość, a jest to coś, co w literaturze niezmiernie cenię. Z ciekawością obserwowałam dylematy bohaterek, podobało mi się też to, że porusza ona kwestie, które nadal są dla nas tematem tabu - miesiączka, s3ks, niemożność zajścia w ciążę. Styl autorki jest przyjemny w odbiorze, a całość buduje dosyć senny i niespieszny klimat. A przy tym prowokuje do zastanowienia się nad rolą kobiety we współczesnym społeczeństwie.

Powieść podzielona jest na dwie części - moment, gdy Makiko wraz z córką odwiedza swoją siostrę Natsuko i opowiada jej o chęci powiększenia piersi, oraz czas, gdy prawie dekadę później Natsuko jest już pisarką i rozważa macierzyństwo. Choć obie części podejmują ciekawe kwestie, wydawały mi się mocno od siebie oderwane, a pierwsza część nieproporcjonalnie krótka.

Może to zabrzmieć dziwnie, bo z kolei druga część wydała mi się przede wszystkim za długa. Może to kwestia moich oczekiwań, a może tematu, ale jednak liczyłam na większe emocje - szczególnie, że takich dostarczyło mi „Heaven”. Niewątpliwie jestem też przyzwyczajona do tego, że azjatyckie pozycje są bardziej oszczędne w słowach i na niewielu stronach niosą dużo treści. Tu miałam poczucie „przegadania”, niektóre fragmenty wydały mi się zbędne i nie wnosiły wiele do fabuły.

Choć przeczytałam ją przede wszystkim z przyjemnością, miałam momenty znużenia. Od zakończenia lektury minęło parę dni, a ja w tym czasie nie myślałam o niej za wiele. Dlatego wątpię, że pozostania we mnie na długo.

Nie chciałabym zostać źle zrozumiana, więc podkreślę, że to nie jest zła książka. Podjęta przez autorkę tematyka jest nie tylko ważna i aktualna, ale i intrygująca. Jednak mam poczucie, że nie umiem podejść do niej bezkrytycznie i jest tu pewien niewykorzystany potencjał, a skrócenie powieści wyszłoby jej na dobre. Uważam, że sięgając po „Piersi i jajeczka” warto mieć nieco inne oczekiwania od moich - to ciekawa i inna książka, ale jednak miała parę wad i nie przyniosła oczekiwanych emocji.

Sięgnęłam po „Piersi i jajeczka”, bo lektura poprzedniej książki autorki, „Heaven”, mocno mną wstrząsnęła. To była trudna i bardzo emocjonalna przeprawa, ale zdecydowanie zapadła mi w pamięć. Niestety mam wątpliwości, czy to samo mogę powiedzieć o najnowszej powieści Kawakami.

Z pewnością...

Rozwiń

Zwiń

Słuchanie takich opowieści zapewnia trochę inny odbiór. Szczególnie, gdy robi się to po zmroku, przy zgaszonym świetle. W połączeniu z tym, że mogę zamknąć oczy i odpalić wyobraźnię - całe wrażenie jest w jakby spotęgowane. Superprodukcje mają to do siebie, że przypominają słuchowisko - słyszymy kroki, jest niepokojąca muzyka. To też dodaje dreszczyku. Nie chodzi mi nawet o lęk w trakcie słuchania, a raczej cały mroczny klimat, który jest budowany w ten sposób, a także niepokój, który zostaje nawet już po wyjęciu słuchawek.

Nie mogę opowiedzieć wam za wiele o samej treści drugiej części Animy - osoby, które nie słuchały jedynki mogłyby w ten sposób dostać sporo spoilerów. Powiem tylko, że przesłuchać trzeba obie - głównie dlatego, że kontynuacja wyjaśnia wiele wątków i daje odpowiedzi na pytania, które pozostały bez odpowiedzi. Wracamy do znanych już bohaterów i bohaterek, choć pojawiają się i nowi. Poznajemy kolejne elementy tej tajemniczej sprawy o miasteczku, z którego zniknęli wszyscy mieszkańcy…

Mocno wahałam się nad gwiazdkową oceną pierwszej części - one zresztą zazwyczaj sprawiają mi trudności. Ostatecznie, mimo zachwytów, wystawiłam jej 4.5/5⭐️ właśnie ze względu na pytania pozostawione bez odpowiedzi. Tym razem daje pełną piąteczkę! Zasłużoną! Na takie wspaniałe produkcje czekałam!

Słuchanie takich opowieści zapewnia trochę inny odbiór. Szczególnie, gdy robi się to po zmroku, przy zgaszonym świetle. W połączeniu z tym, że mogę zamknąć oczy i odpalić wyobraźnię - całe wrażenie jest w jakby spotęgowane. Superprodukcje mają to do siebie, że przypominają słuchowisko - sł...

Rozwiń

Zwiń

Dreszczyk grozy, który spodoba się młodszym czytelnikom i czytelniczkom lubującym się w takich klimatach. Sama wychowałam się na „Gęsiej skórce”, „Serii Niefortunnych Zdarzeń” i „Soku z Żuka” - miło było wrócić pamięcią do tych czasów!

Aveline też lubi historie o duchach i chętnie takich poszukuje. Spędzając jesienną przerwę miedzysemestralną u cioci potrzebuje nieco rozrywki i tak oto trafia na książkę pełną strasznych historii. Brakuje w niej jednego opowiadania… Szukając go Aveline dowiaduje się, że zbiór należał do zaginionej dziewczynki. Aveline postanawia podążyć tropem tej sprawy i dowiedzieć się co się wydarzyło.

Jest przyjemny jesienny klimacik, szczypta niepokoju dla tych, którzy nie lubią się za mocno bać, fajna bohaterka, która też jest książkarą i mini śledztwo, dzięki któremu młodszy czytelnik/czytelnicza rozkocha się w kryminałach.

Ależ to było przyjemne! Otulające, słuchane przy świeczce i zapachu szarlotki. Lubię czasem dostać mniejszą dawkę upiornego klimatu. Jako dziecko byłabym zachwycona! Świetnie sprawdzi się np. na gorsze dni, czy zastój czytelniczy.

Dreszczyk grozy, który spodoba się młodszym czytelnikom i czytelniczkom lubującym się w takich klimatach. Sama wychowałam się na „Gęsiej skórce”, „Serii Niefortunnych Zdarzeń” i „Soku z Żuka” - miło było wrócić pamięcią do tych czasów!

Aveline też lubi historie o duchach i chętnie takich ...

Rozwiń

Zwiń

Selma Lagerlöf to pierwsza szwedzka pisarka, która otrzymała Nagrodę Literacką Nobla. Jest także pierwszą kobietą, która została członkinią Akademii Szwedzkiej.

Z jej twórczością miałam okazję zapoznać się już parę lat temu podczas studiów, a jej książka pt. „Tętniące serce” jest jedną z moich absolutnie ulubionych. Nic więc dziwnego, że skusiłam się na jej kolejny tytuł - „Skarb pana Arnego”. Szczególnie w takiej oprawie!

Twarda okładka, złocenia, zdobienia. Całość mieni się w promieniach słońca, a nieoczywiste połączenie kolorów od razu przykuwa wzrok. Tak, jestem sroką okładkową! Lubię ładne wydania, ale ładne wydanie takiej autorki cieszy szczególnie.

Powieść jest krótka i niepozorna - ma zaledwie 142 strony, ale to w zupełności wystarczyło, aby opowiedzieć historię skarbu Arnego. Ja zresztą po prostu lubię krótkie powieści. Wiem, że wydawnictwa nie zawsze chcą nam je dawać, panuje przeświadczenie, że nie jest to opłacalne, ale ja jestem namacalnym dowodem na to, że to nieprawda! Po te do 200 stron zdecydowanie chętniej i szybciej sięgam, bo wiem, że będę miała na nie czas.

Przejdźmy więc do samej historii. Na uwagę zasługują oczywiście piękne opisy norweskiego wybrzeża skutego lodem. Jest XVI wiek, a pewien sprzedawca ryb udaje się na dwór pana Arnego, swojego klienta i dobrego kolegi. Już od początku wiemy, że czycha tam na niego coś mrocznego. Może jakieś nieszczęście? Jego mały czarny pies, Grim, odmawia nawet wejścia razem z nim w odwiedziny. Moja Luna godnie symbolizuje go na zdjęciu. Jeśli pies ma jakieś obawy - ewidentnie lepiej ich nie ignorować!

Skarb, który ma pan Arne, jest przeklęty i szybko sprowadza na niego nieszczęście. Podobnie na tych, którzy mu go odebrali. A także na dziewczynę, które pokochała mordercę.

To historia o miłości, ale nie brak w niej dylematów etycznych i moralnych. Niesie ze sobą ważną lekcję, bo udowadnia, że nie da się uciec przed sprawiedliwością. Pokazuje manipulacje i to, jak uczucie potrafi nas zaślepić. A niektórzy z kolei mogą bardzo dobrze je udawać.

Nie brak tu realizmu magicznego, a nawet elementów fantastycznych - duchów, zjaw, pewnych sygnałów. Jest też szczypta grozy.

Czuć, że nie jest to powieść współczesna, ale jednocześnie w pewien sposób uniwersalna. Trochę baśniowa. Nie zrobiła na mnie kolosalnego wrażenia, ale jej symbolika mnie urzekła i dlatego czas z nią był dobrze spędzony. Dodała coś nowego, wywołała uśmiech, a teraz, już po skończonej lekturze, zdobić będzie mój regał.

Selma Lagerlöf to pierwsza szwedzka pisarka, która otrzymała Nagrodę Literacką Nobla. Jest także pierwszą kobietą, która została członkinią Akademii Szwedzkiej.

Z jej twórczością miałam okazję zapoznać się już parę lat temu podczas studiów, a jej książka pt. „Tętniące serce” jest jedną z ...

Rozwiń

Zwiń

Wydawało mi się, że nie wyniosę z tego audio tak dużo, bo przecież znam już film. A tu bum, okazuje się, że adaptacja wcale nie jest tak bliska oryginałowi, jak się tego spodziewałam! Zdecydowanie mocniej wchodzimy tu do głowy Jacka, a całość jest w moim odczuciu taką hybrydą horroru i thrilleru psychologicznego. Są także nowe wątki, a całość wydała mi się o wiele bardziej logiczna (o ile można mówić o logice w horrorze) i intrygująca!

Z tym Kingiem to u mnie bywa różnie - czasem zachwyca, innym razem trochę kręcę nosem. Niekiedy denerwują mnie jego przydługie wstępy, ale „Lśnienie” to absolutna perełka! A na słuchawkach to już jest po prostu magia! I choć myślałam, że nie będę się wcale bać, to jednak okazuje się, że Audioteka umie w jump scare’y, a we mnie ta forma podsyca więcej emocji, niż filmy. Dlatego cóż, przyznaję się, z dwa razy zdarzyło mi się podskoczyć i przestraszyć 🙈 Polecam słuchawki, a nie głośnik, bo wtedy te wrażenie są jeszcze mocniejsze! Za to odradzam lektury podczas prowadzenia - jest to zresztą wspomniane w opisie audiobooka.

To w ogóle ciekawa kwestia, bo uważam, że o ile kiepski lektor potrafi nam zepsuć całą zabawę, tak dobry audiobook może naprawdę wszystko podkręcić i odbiór potrafi być jeszcze lepszy, niż w przypadku papierowej wersji. Miałam tak z superprodukcją Audioteki „Mistrz i Małgorzata”, która jest moją ulubioną, a także tu, w przypadku Kinga. Wszystkie te dźwięki, skrzypienie, muzyka, szepty - słuchając aż się wzdrygałam ze strachu! 5/5 ⭐️🤌

Wydawało mi się, że nie wyniosę z tego audio tak dużo, bo przecież znam już film. A tu bum, okazuje się, że adaptacja wcale nie jest tak bliska oryginałowi, jak się tego spodziewałam! Zdecydowanie mocniej wchodzimy tu do głowy Jacka, a całość jest w moim odczuciu taką hybrydą horroru i thr...

Rozwiń

Zwiń

Szczerze mówiąc nie miałam w planach zabierać się za ten tytuł już teraz, ale ponieważ opis kusił, a książka pojawiła się w Audiotece i widziałam, że można ją szybko pochłonąć - włączyłam! I pozytywnie się zaskoczyłam.

Ta koreańska pozycja od opowiada o starszej pani z nożem - dosłownie! Rógszpona to płatna zabójczyni. Ale jednocześnie ma już swoje lata. Nie zamierza jednak jeszcze przechodzić na emeryturę ze względu na świetny stan zdrowia (no i super formę), przyjmuje więc kolejne zlecenia. Jednak nie każdy jest z tego zadowolony. A kiedy w grę zaczynają wchodzić uczucia i emocje, których seniorka unikała od tak wielu lat, sprawy szybko się dla niej komplikują…

Rógszpona to fajna i silna babka. Ja jestem ogromną fanką książek, które reprezentują seniorów i seniorki, ale nie robią tego w sposób stereotypowy. A wręcz przeciwnie, obnażają te stereotypy. Rógszpona mierzy się z wieloma niesprawiedliwościami - zarówno jako seniorka, jak i kobieta. Nie jest traktowana sprawiedliwie.

Ta opowieść o poszukiwaniu własnej tożsamości i podążaniu swoją drogą jest bardzo nietypowa i wciągająca. Już sam pomysł jest mega, cieszy mnie więc, że i realizacja wyszła świetnie! Mamy tu wiele emocji, zarówno tych w samej książce, jak i w nas - bo naprawdę ciężko nie pałać do Rógszpony pewną sympatią. A przecież to zabójczyni na zlecenie.

Koreańska kultura i zwyczaje, nietuzinkowa bohaterka i przyjemna historia, która jest niejako połączeniem literatury pięknej i powieści sensacyjnej - okazuje się, że to świetna mieszanka. Naprawdę z wielką chęcią sięgnęłabym po więcej. Lubię książki z silnymi, pewnymi siebie bohaterkami, a także takie, które potrafią chwycić za serce. Tu mamy wszystko w jednym. No i jeszcze na dokładkę trochę sensacyjnych scen walki. Ale z tego byłby dobry film!

Szczerze mówiąc nie miałam w planach zabierać się za ten tytuł już teraz, ale ponieważ opis kusił, a książka pojawiła się w Audiotece i widziałam, że można ją szybko pochłonąć - włączyłam! I pozytywnie się zaskoczyłam.

Ta koreańska pozycja od opowiada o starszej pani z nożem - dosłownie! ...

Rozwiń

Zwiń

Trochę się rozczarowałam. Niby jakieś zaskoczenie było, ale to nie są te emocje, których się spodziewałam. Nie wątpię, że dawniej ten tekst mógł oddziaływać zupełnie inaczej i mocniej, po przeczytaniu analizy też trochę wszystko mi się rozjaśniło, choć w trakcie lektury zrozumiałam to zupełnie inaczej… No nie, naprawdę nie wywołał we mnie spodziewanego efektu. Byłam wręcz zdziwiona, bo miałam duże oczekiwania do ekranizacji, nie mogłam się jej doczekać, opowiadanie jest zresztą kultowe, no i poprzednie, które czytałam, było świetne. A tu jakoś tak… nie do końca kumałam o co chodzi, nie byłam ani zaskoczona, ani pod wrażeniem. Ostatecznie wypadło dla mnie gorzej niż „średnio”. Bardziej słabo.

Trochę się rozczarowałam. Niby jakieś zaskoczenie było, ale to nie są te emocje, których się spodziewałam. Nie wątpię, że dawniej ten tekst mógł oddziaływać zupełnie inaczej i mocniej, po przeczytaniu analizy też trochę wszystko mi się rozjaśniło, choć w trakcie lektury zrozumiałam to zupe...

Rozwiń

Zwiń