Dotknęła mojej duszy.

Dotknęła mojej duszy.

Warto odkrywać książkę stopniowo- jak zawsze u Hessego szeroki przekrój ludzkiej wrażliwości i uczuć.

Warto odkrywać książkę stopniowo- jak zawsze u Hessego szeroki przekrój ludzkiej wrażliwości i uczuć.

Jakże to uroczo staroświeckie i melancholijne, a przy tym w jakiś tam sposób uniwersalne i ponadczasowe.

Jakże to uroczo staroświeckie i melancholijne, a przy tym w jakiś tam sposób uniwersalne i ponadczasowe.

Jak zwykle nie zawiodłam się na książce Hermana Hessa.

Jak zwykle nie zawiodłam się na książce Hermana Hessa.

Czytając tę urokliwą powieść, mnie wnukowi Gertrudy, przypomniały się czasy, gdy pacholęciem będąc, przysłuchiwałem się domowym próbom kwartetu smyczkowego im. Michała Spisaka, złożonego z doskonałych muzyków Filharmonii Śląskiej. Autor ukazał się nie mniej dobrym muzykiem co pisarzem, pięknie wiodąc nas przez emocje namiętności jakże inne, ale nie mniej poruszające niż nam współczesne.

Czytając tę urokliwą powieść, mnie wnukowi Gertrudy, przypomniały się czasy, gdy pacholęciem będąc, przysłuchiwałem się domowym próbom kwartetu smyczkowego im. Michała Spisaka, złożonego z doskonałych muzyków Filharmonii Śląskiej. Autor ukazał się nie mniej dobrym muzykiem co pisarzem, pięknie wiodąc nas przez emocje namiętności jakże inne, ale nie mniej poruszające niż nam...

Młodość, najtrudniejszy okres w życiu, przemija, jak sen nocy letniej, ale wraz z upływem lat, „to ona rozbrzmiewa w naszych snach niczym wspaniała pieśń, to jej dźwięki stają się czystsze i donośniejsze, niż wtedy, gdy była rzeczywistością.”

Zmysłowość zdań zdumiewająca.

Powieść z roku 1910.

Młodość, najtrudniejszy okres w życiu, przemija, jak sen nocy letniej, ale wraz z upływem lat, „to ona rozbrzmiewa w naszych snach niczym wspaniała pieśń, to jej dźwięki stają się czystsze i donośniejsze, niż wtedy, gdy była rzeczywistością.”

Zmysłowość zdań zdumiewająca.

Powieść z roku 1910.

CAŁOŚĆ RECENZJI NA BLOGU:
https://shiracoffeebook.blogspot.com/2023/02/o-kilku-ksiazkach-ktore-ostatnio.html

Fragment:
Na Gertrudę polowałam już od bardzo dawna, więc, gdy tylko zobaczyłam ją w uczelnianej bibliotece niezwłocznie ją wypożyczyłam. Hermann Hesse może nie należy do moich ulubionych pisarzy, jednakże jego książki mają w sobie pewien magnetyzm, który mnie ku nim przyciąga. Tak też było w przypadku Gertrudy i pod względem literackim był to bardzo dobry wybór. W tej powieści Hesse w zgrabny sposób zawarł niepokoje minionej epoki, twórcze nadzieje, głęboką namiętność i gdyby nie pewne epatowanie nastrojowością, określiłabym ją jako dzieło wybitne. Niemniej, nadal pozostaje naprawdę dobrym dzieckiem literackim Hesse'go.

CAŁOŚĆ RECENZJI NA BLOGU:
https://shiracoffeebook.blogspot.com/2023/02/o-kilku-ksiazkach-ktore-ostatnio.html

Fragment:
Na Gertrudę polowałam już od bardzo dawna, więc, gdy tylko zobaczyłam ją w uczelnianej bibliotece niezwłocznie ją wypożyczyłam. Hermann Hesse może nie należy do moich ulubionych pisarzy, jednakże jego książki mają w sobie pewien magnetyzm, który mnie ku...

Powieść Hermanna Hessego zabrzmiała niczym marzenie o idealnym współistnieniu wszystkich sfer życia. I chociaż rozsiewany wokół niej zapach wiecznej tęsknoty jest na tyle przejmujący aby niepokoić się tym niewysychającym źródłem nieukojenia, to jednak warto pochylić się nad słowami niemieckiego pisarza, które jak zwykle brzmią jasno i czysto. Tak jak na wstępie napisałem, to tylko marzenie. Projekcja idealnej miłości, przeplatanej studium samotności. Kiedy znawca duszy pisze, że ta cierpi na nieuleczalną chorobę, to po kilku jego przeczytanych książkach jestem w stanie zaufać Hessemu, że właśnie on potrafi bez zaślepienia dogmatami przedstawić mi sprawę z tej najwłaściwszej strony. Czym jest dla mnie "Gertruda"? Przede wszystkim refleksją nad przydającym życiu goryczy, wyjątkowym indywidualizmem. Ponieważ gdy jego wpływy niebezpiecznie rosną, to wtedy nawet najmocniejsze pocieszenie nie pomoże w trakcie przechodzenia, wydawałoby się prostą życiową drogą.

Przyzwyczaiłem się już do często poruszanych w twórczości Hessego, prób świadomego formowania własnego życia. Nie czułem się zawiedziony i tym razem, gdy na znanych ścieżkach samorozwoju dostrzegłem wyraźnie wyznaczony kierunek ku harmonii. Jednak tym razem proces odzyskiwania wewnętrznej równowagi zakłócony został przez miłość. A ta wybrzmiała w chórze namiętności "Gertrudy" jak tęsknota za nieosiągalnym. Tak to już bywa, pragnienia nie do zaspokojenia stają się wdzięcznym tematem każdego literackiego utworu. Dodatkowo wyczułem zbieżność charakteru tej powieści z innym wielkim dziełem. Mam na myśli "Jana Krzysztofa" Romaina Rollanda z jego patrzeniem oczami miłości przez pryzmat muzyki. Motyw tworzenia niezniszczalnej muzycznej konstrukcji pozostaje ten sam. Czerpanie z pasji siły i wola życia, również do złudzenia przypominają książkę francuskiego noblisty. Wielkie nadzieje... ich spełnienie lub całkowite zaprzepaszczenie szans.

Czasami bywa też tak, że dzieło aspiruje do bycia nośnikiem doskonałej mądrości. Ta znana u Hessego fraza wkraczania na nowe drogi jak zwykle wzbogaca życiową wiedzę każdego, kto tylko z nią spróbuje kontaktu. Co przeżywa człowiek, kim się staje, gdzie szukać gotowych w każdej chwili do tryśnięcia źródeł życia. Może to równie dobrze zabrzmieć jak samoudręka ale w pogoni za roztropnością warto znosić z pokorą pewne przeciwności losu. Własny świat może się okazać dobrym schronieniem w sytuacjach, kiedy pełna rozczarowania droga życia jedynie przyczynia się do tworzenia pragnień, zamiast powoli ale systematycznie umniejszać bolączki egzystencji. "Gertruda" pozwala spojrzeć na świat nowymi oczami, na dodatek zakochanymi.

Nie byłbym sobą, gdybym nie cenił zawartej w prozie Hessego intensywności duchowych doznań, składającej się na nią mieszanki słabości i nadludzkiej siły przetrwania wobec wielkiej tajemnicy życia. To literatura pozwalająca na wyrażenie przez jej czytelnika głosu pochodzącego z zakamarków duszy. Dzięki niej można przeżywać wszystko pełniej i cieszyć się refleksją na długo po zakończonej lekturze. Jeśli nawet nie zamierzacie z Hessem zdobywać najwyższych szczytów wewnętrznych przemyśleń, to zapewniam, że takiego przewodnika po ludzkiej świadomości istnienia długo można szukać w zakątkach światowej literatury. Hermann Hesse jest jednym z tych pisarzy, którzy doprowadziwszy czytelnika do wrót sensu życia i kierujących nim zasad, zostawiają go z poczuciem wzmocnienia. Gdyż nie wszystko zostało przegrane. Dróg do szczęścia jest wiele a niekoniecznie tylko jedna z nich musi być właściwa.

Powieść Hermanna Hessego zabrzmiała niczym marzenie o idealnym współistnieniu wszystkich sfer życia. I chociaż rozsiewany wokół niej zapach wiecznej tęsknoty jest na tyle przejmujący aby niepokoić się tym niewysychającym źródłem nieukojenia, to jednak warto pochylić się nad słowami niemieckiego pisarza, które jak zwykle brzmią jasno i czysto. Tak jak na wstępie napisałem,...

Tak się wciągnąłem, że aż brakowało mi słów do wyrażenia entuzjazmu po przeczytaniu tej książki. Dla mnie jest to bardzo dobry utwór, który łączy w sobie sporo wątków z romantyzmu (wyczuwam nawiązania do Goethego)

Tak się wciągnąłem, że aż brakowało mi słów do wyrażenia entuzjazmu po przeczytaniu tej książki. Dla mnie jest to bardzo dobry utwór, który łączy w sobie sporo wątków z romantyzmu (wyczuwam nawiązania do Goethego)

Pan Hesse nie zawodzi. Bardzo mi się podobał zabieg z Gertrudą. Sądziłem, że będzie ona głównym motorem działań głównego bohatera, jednak ku mojemu zaskoczeniu postać ta była jedynie odnośnikiem, kimś kto pomógł Kuhnowi całkowicie dojrzeć. Prawdziwym motorem działań były tu relacje głównego bohatera z jego przyjacielem, Mouthem. Może troszeczkę przesadzę, ale wydaje mi się, że Kuhn i Mouth to yin i yang. Podobała mi się pewnego rodzaju dynamika między nimi, jak wpływali na siebie wzajemnie. Gertruda natomiast stała się w pewnym momencie tym przecinkiem, myślnikiem lub języczkiem u wagi, który doprowadził do tego, że właśnie Kuhn oderwał się od zależności od Moutha i wręcz "wystrzelił do gwiazd". Widzimy później dojrzałego człowieka sukcesu. Myślę, że to też był pewnego rodzaju zabieg. Nie zwracamy uwagi na kalectwo Kuhna. Nie pamiętam nawet czy on się gdzieś pod koniec powieści odnosił do tego. Jedyną osobą, która przypomniała o tym "felerze" był właśnie Mouth jakiś czas przed własną śmiercią. Jak wcześniej napisałem, Hesse nie zawiódł. Podarował powieść o dojrzałości, trudnej przyjaźni i odnajdywaniu siły w każdym aspekcie swojego życia. Bardzo polecam powieści tego pisarza.

Pan Hesse nie zawodzi. Bardzo mi się podobał zabieg z Gertrudą. Sądziłem, że będzie ona głównym motorem działań głównego bohatera, jednak ku mojemu zaskoczeniu postać ta była jedynie odnośnikiem, kimś kto pomógł Kuhnowi całkowicie dojrzeć. Prawdziwym motorem działań były tu relacje głównego bohatera z jego przyjacielem, Mouthem. Może troszeczkę przesadzę, ale wydaje mi się,...