Pierwsza książka od dawna, której nie byłam w stanie skończyć. Za dużo filozofii w tym. Wystraczająco miałam ją na studiach by ją znienawidzić.

Pierwsza książka od dawna, której nie byłam w stanie skończyć. Za dużo filozofii w tym. Wystraczająco miałam ją na studiach by ją znienawidzić.

Osobliwa, przezabawna, inteligentna, cyniczna, nieszablonowa… To pierwsze słowa, które nasuwają mi się, gdy próbuję zdefiniować tę powieść. A konkluzja? Wiem, że nic nie wiem. Nie wszystko można wytłumaczyć w logiczny sposób, choć logiki nic nie jest pozbawione. Logika jest niezaprzeczalna. Zanegować jej nie można, ale dyskutować o niej jak najbardziej…

I właśnie świadkiem takiej dyskusji jesteśmy my, czytelnicy. Czy to dyskusji wewnętrznej głównego bohatera, czyli tytułowego Ludwika czy to dyskusji na szerszym polu. A celność co niektórych wypowiedzi jest czasem wręcz zdumiewająca.

Ludwik. Ludwik to filolog klasyczny. Doktor wykładający na uczelni wyższej. Prowadzący kółko filozoficzne. Mąż Wandy mającej wieczne pretensje o jego oderwanie od rzeczywistości i ojciec Dzióbulka. Dzióbulek jest na tyle mały, że swojego zdania jeszcze nie wypowiada. Ludwik to syn chirurga szczękowego i niepoprawnej romantyczki, która pogodzona jest z tym, że w tym domu nikt jej nie rozumie i co najważniejsze… pozostali domownicy żyją w przekonaniu, że ona też nie jest w stanie zrozumieć ich inteligentnych dyskusji. Ludwik to wnuk babki Lodzi pochodzącej z Bukowiny, która zawsze musi do wszystkiego wtrącić swoje trzy grosze. Ludwik to brat Zosi (pani psycholog),szwagier Lutka (pan inżynier) i wujek Teofila i Kosmy. Wszyscy mieszkają niemalże w jednym domu. Świat domowy Ludwika to kilkupokoleniowa rodzina złożona z totalnie odmiennych profesji i osobowości. Ale to rodzina, która gdy trzeba solidarnie trzyma się razem. I tak toczy się dzień za dniem wypełniony zwykłymi, zwyczajnymi wydarzeniami.

Najwięcej emocji dostarcza im jednak sam Ludwik. Pozornie spokojny i rozmyślający nad sensem życia. A to staruszki w parku napada (to wersja owej staruszki). A to wchodzi w konflikt z leśniczym. A to tworzy jakąś sektę ze swojego kółka filozoficznego skupioną wokół pewnego napisu wyrytego w kamieniu. A to zamiast delegacji filologów sprowadza na uczelnię delegację archeologów…

Perypetie Ludwika wypełniają całą powieść. Są rozwleczone, bo nie sposób zamknąć je w kilku zdaniach. Ale czyta je się z zainteresowaniem i przyjemnością, bo język jakim napisana jest ta powieść potęguje poczucie obcowania z powieścią wyjątkową. Tu nie ma nic odkrywczego, a jednak nie sposób oderwać się od książki i pod koniec aż żal, że za chwilę dobrnie się do ostatniej strony…

To jest dość specyficzna powieść. Mnie przyniosła dużo satysfakcji. Twórczości Andrzeja Katzenmarka nie znałam do tej pory i teraz już wiem, że mam co nadrabiać.
https://monikaolgaczyta.blogspot.com/

Osobliwa, przezabawna, inteligentna, cyniczna, nieszablonowa… To pierwsze słowa, które nasuwają mi się, gdy próbuję zdefiniować tę powieść. A konkluzja? Wiem, że nic nie wiem. Nie wszystko można wytłumaczyć w logiczny sposób, choć logiki nic nie jest pozbawione. Logika jest niezaprzeczalna. Zanegować jej nie można, ale dyskutować o niej jak najbardziej…

I właśnie świadkiem...

Książka z zupełnie innego świata. 320 stron pełnego humoru absurdu, dociekań filozoficznych i zdarzeń losowych roztrząsanych przez kilkupokoleniową rodzinę zamieszkującą niemal w jednym domu. Chirurg szczękowy, psychiatra, dostojna babka, gloryfikująca miłość idealną matka, inżynier oraz filolog klasyczny. Wszyscy oni tworzą tygiel osobowości i spojrzeń na każdą sprawę od tych, natury egzystencjalnej po zupełnie przyziemne zniknięcie rur kanalizacyjnych z placu budowy. Jedna, wielka uczta rozmyślań z doskonałym, cynicznym, inteligentnym dowcipem. Świetna odskocznia od książek, których reguły gry są z zasady znane i bardziej lub mniej przewidywalne.

Świat Ludwika to historia wymykająca się wszelkim zasadom pisania. Czytelnik jest wystawiony na zupełnie nieprzewidywalny przebieg zdarzeń i ich interpretacji. Historia stworzona przez Andrzeja Katzenmarka uwalnia od obciążonych ziemskim przyciąganiem, oczywistych zajść i życiowych przypadków. Nadaje im absolutnie innego wymiaru. Uczymy się patrzeć przede wszystkim na siebie pod dotąd niespotykanym, zaskakująco nowym, kątem. Nabieramy dystansu, a co najcenniejsze, czytając Świat Ludwika jesteśmy w stanie śmiać się z rzeczy pozornie wcale nieśmiesznych.

Książka z zupełnie innego świata. 320 stron pełnego humoru absurdu, dociekań filozoficznych i zdarzeń losowych roztrząsanych przez kilkupokoleniową rodzinę zamieszkującą niemal w jednym domu. Chirurg szczękowy, psychiatra, dostojna babka, gloryfikująca miłość idealną matka, inżynier oraz filolog klasyczny. Wszyscy oni tworzą tygiel osobowości i spojrzeń na każdą sprawę od...