Ciekawa historia zwykłych kobiet. Nie podoba mi się jednak brak chronologii, ciągłe przeskakiwanie z teraźniejszości do przeszłości. Przez to książka dużo traci.

Ciekawa historia zwykłych kobiet. Nie podoba mi się jednak brak chronologii, ciągłe przeskakiwanie z teraźniejszości do przeszłości. Przez to książka dużo traci.

Poziom nadal wysoki. Niezwykle wciągająca historia

Poziom nadal wysoki. Niezwykle wciągająca historia

Kolejna część nie zawiodła. Nadal mamy wartką akcję, mnogość wątków przeplatających się w czasie. Od razu zabieram się za kolejną część.

Kolejna część nie zawiodła. Nadal mamy wartką akcję, mnogość wątków przeplatających się w czasie. Od razu zabieram się za kolejną część.

+

+

Piękna i wzruszająca. Opowiada kolejne losy mieszkańców Osady. Gwałtowne rozstania i wyjątkowe powroty. Chciałoby się powiedzieć ot życie. Jednak to czasy, kiedy decyzją jedynych rujnowało się życie innych. A wciąż wpływowi ziemianie nie zważali na tzw. niżej urodzonych. Wciąż jednak życie na wsi płynie zgodnie z porami roku. Pokolenie matek zawodzi nad niedorzecznością pomysłów młodych. Świat idzie do przodu, nikt nie potrafi tego powstrzymać. Polska jest wolna, otwarta na możliwości i z tego młode pokolenia chcą czerpać.

Piękna i wzruszająca. Opowiada kolejne losy mieszkańców Osady. Gwałtowne rozstania i wyjątkowe powroty. Chciałoby się powiedzieć ot życie. Jednak to czasy, kiedy decyzją jedynych rujnowało się życie innych. A wciąż wpływowi ziemianie nie zważali na tzw. niżej urodzonych. Wciąż jednak życie na wsi płynie zgodnie z porami roku. Pokolenie matek zawodzi nad niedorzecznością...

Codzienne życie kilku pokoleń kobiet, silnych i zaradnych. Trochę irytowałam się brakiem jakiejkolwiek chronologii w książce, bo można się zgubić, kiedy, kto i co zrobił. Ale ogólnie powieść oceniam pozytywnie.

Codzienne życie kilku pokoleń kobiet, silnych i zaradnych. Trochę irytowałam się brakiem jakiejkolwiek chronologii w książce, bo można się zgubić, kiedy, kto i co zrobił. Ale ogólnie powieść oceniam pozytywnie.

Równie ciekawa jak pierwsza część, choć chwilami zbyt melodramatyczna. Autorka przesadziła z ilością nieszczęść, którymi obdarzyła swoich bohaterów – nie wiadomo czy dana postać umarła czy żyje, czy jest dobra czy zła, trochę jak w „Modzie na sukces”.

Szkoda też, że Jeronim-Gałuszka przeskoczyła jedno pokolenie i w wątku współczesnym poznajemy głównie losy wnuczek Florentyny, a o Klarze (córce Flory i Kacpra) nie dowiadujemy się zbyt wiele.

Co do samej Florentyny – jako stara kobieta w zachowaniu i podejściu do życia, bardzo przypomina starą Konstancję.

Saga „Dwieście wiosen” to bardzo ciekawa historia rodzinna, ale obawiam się kolejnych tomów (a jest ich aż 5) – oby całość nie przerodziła się w melodramatycznego tasiemca.

Równie ciekawa jak pierwsza część, choć chwilami zbyt melodramatyczna. Autorka przesadziła z ilością nieszczęść, którymi obdarzyła swoich bohaterów – nie wiadomo czy dana postać umarła czy żyje, czy jest dobra czy zła, trochę jak w „Modzie na sukces”.

Szkoda też, że Jeronim-Gałuszka przeskoczyła jedno pokolenie i w wątku współczesnym poznajemy głównie losy wnuczek...

"Niebieska sukienka" to drugi tom serii "Dwieście wiosen" Grażyny Jeromin - Gałuszki. Tym autorka przenosi czytelnika do lat 20-stych XX wieku, choć bohaterowie wspominają okres po powstaniu styczniowym.

W folwarku Konstancji wiele się pozmieniało z biegiem lat. Po jej śmierci Osadą rządziła Florentyna, wciąż czekająca na powrót Kacpra z Syberii. Dom w Osadzie został powiększony, bo przybyło mieszkańców. Poza Florentyną rezydentkami są Kazimiera i Olimpia. Mieszka tu też córka Florentyny, Klara, z mężem Maksymilianem i dorastającymi córkami: Emilią, Klementyną i Melą.
Z biegiem lat Florentyna traci siły i zapał, więc naturalną koleją rzeczy folwarkiem zaczyna troszczyć się kolejna kobieta, potomkini Maryni i Andrzeja.
Pierwsze lata po odzyskaniu przez Polskę niepodległości stały się nie tylko okazją do odbudowy kraju, ale też polem do nastania zmian. A okazały się nimi m.in. nadejście socjalizmu i oczekiwania kobiet o więcej praw do siebie. I nie chodzi tu tylko o zrzucenie gorsetów czy ubieranie się w "skandalicznie krótkie sukienki" 😉
W osadzie troska o słabszych czy zarządzanie posiadłością przez kobiety nie są niczym nowym. Od lat życie tutaj toczy się dzięki wysiłkowi, odwadze i pracowitości kobiet. Mężczyźni są jakby zepchnięci na drugi plan, choć tęsknota za Kacprem jest wciąż żywa i czasem ma się wrażenie, że to ona trzyma przy życiu Florentynę i Olimpię.

Kolejny raz pisarka zagrała na moich emocjach, przedstawiając koleje losu Emilii czy Meli. To zdecydowanie wyzwolone kobiety tamtych czasów, które wzięły na siebie duże obciążenia. W dodatku jedna z nich została z nimi sama. Nawet przyjaciółka, która wcześniej obnosiła się z radykalnymi i nowymi poglądami na rolę kobiet, zostawiła ją samą sobie.

Przyznaję, że skupiłam się też na Klarze, kobiecie zawieszonej gdzieś pomiędzy pozytywizmem a dwudziestoleciem międzywojennym. Jej narzekania i humory pewnie dla bohaterów były denerwujące. Dla mnie okazywały się zabawne i rozładowywały atmosferę. Gdyby książka powstała wcześniej i została zekranizowana, świetnie do tej roli nadawałaby się Mieczysława Ćwiklińska 😂😂😂 Klara okazała się też postacią, w której zaszły największe zmiany, poprowadzone przez autorkę w bardzo ciekawy sposób.

Czytając "Niebieską sukienkę" zachodziłam w głowę, jak współczesnej pisarce udało się przenieść czytelnika 100 lat wcześniej. To niesamowite, że ani przez moment nie poczułam, że czytam powieść współcześnie napisaną. Ba, robiąc sobie przerwę od "Dwustu wiosen" i rozpoczynając "Wracajmy do domu" Lisy Scottoline, trudno mi było wejść w akcję z obecnych czasów.
Jeromin - Gałuszka w rewelacyjny sposób zadbała o przedstawianie postaci. Tak, że czytelnik nie mylił ze sobą bohaterów. Byłam zachwycona językiem i gwarą Porębowej czy Gargielówny. Owszem, spowalniały lekturę, ale z jakim smakiem!
Niezmiennie podziwiam kunszt pisarski Grażyny Jeromin - Gałuszki i mam nadzieję, że seria "Dwieście wiosen" zostanie zekranizowana, ale dopiero gdy ją w całości przeczytam 😉😊

Brawo dla autorki za zakończenie 👏👏👏 Od razu ma się ochotę sięgnąć po trzeci tom serii 😊

"Niebieska sukienka" to drugi tom serii "Dwieście wiosen" Grażyny Jeromin - Gałuszki. Tym autorka przenosi czytelnika do lat 20-stych XX wieku, choć bohaterowie wspominają okres po powstaniu styczniowym.

W folwarku Konstancji wiele się pozmieniało z biegiem lat. Po jej śmierci Osadą rządziła Florentyna, wciąż czekająca na powrót Kacpra z Syberii. Dom w Osadzie został...

1. Niezła kontynuacja serii.
2. Niestety wkradł się lekki chaos w przeskakiwaniu między epokami, niektóre wątki czy symbole wydają się lekko naciągane.
3. Bardzo dobrze skonstruowani bohaterowie, wszyscy są wiarygodni, nie ma niepotrzebnej egzaltacji, czy też robienia z ludzi superbohaterów.
4. Dobra wakacyjna seria.

1. Niezła kontynuacja serii.
2. Niestety wkradł się lekki chaos w przeskakiwaniu między epokami, niektóre wątki czy symbole wydają się lekko naciągane.
3. Bardzo dobrze skonstruowani bohaterowie, wszyscy są wiarygodni, nie ma niepotrzebnej egzaltacji, czy też robienia z ludzi superbohaterów.
4. Dobra wakacyjna seria.

Druga część utrzymuje poziom. Zakończenie tak poprowadzone, że z marszu zaczynam część trzecią.

Druga część utrzymuje poziom. Zakończenie tak poprowadzone, że z marszu zaczynam część trzecią.