Wyobraźmy sobie szpulkę z cienką nitką. Szpulkę o bardzo misternie nawiniętej nitce, cienką, prawie niewidoczną, którą widać dopiero po kilku obwinięciach szpuli. Cała, nowa jest gruba, ile jest na niej metrów? Ile kilometrów?
...
Do szpuli można porównać powieść "Ciszy...". To misternie zaplanowana fabuła, majestatycznie przemyślana, skrupulatnie skonstruowana. Jedno odkrycie pociąga za sobą następne. Jedna ofiara pociąga następną. Jedno otrucie zwiastuje kolejne. To labirynt prowadzący do wyjścia lecz odnalezienie drogi jest nader trudne. I często wydaje nam się, że znamy mordercę, że mamy go tuż obok, więc dlaczego nie widzą tego śledczy? I wchodzimy w ten labirynt od początku dla zabezpieczenia znacząc sobie drogę rozwijaną powoli nicią. Bo gdybyśmy się tak zagubili, to zawsze jest szansa na powrót do punktu wyjścia. Dlatego tak ns pochłania dalsza droga.
"Cisza..." od samego początku przyciąga, kusi wprost. Od pierwszej strony wchłania nas fabuła i trudno się od niej uwolnić. Stajemy się ofiarą... thrillera. Ofiarą i autorki i postaci, jakie poznajemy.
W Vitorii dochodzi do morderstw, otruć i uduszeń jednocześnie. I zawsze w parach. On i ona, nadzy, z dłońmi na policzkach tego drugiego. Rytuał? Mania mordercy? Symbol? A może zemsta za przeszłość? Za to, co bezpowrotnie utracone? Do prowadzenia śledztwa wyznaczeni zostają profiler Unai oraz Estibaliz. Brak śladów, brak konkretów, brak motywu. Para drepcze w miejscu, a ofiar przybywa. Znowu para, naga, otruta i uduszona... przez pszczoły w gardle. Co jest tu znaczące? I zanim pojawi się jakakolwiek odpowiedź, policja odbiera zgłoszenie o kolejnym mordzie nagiej pary. Dokąd ich to zaprowadzi? Od początku śledczy łączą te zabójstwa z bliźniakami. Jeden, skazany, ma wreszcie wyjść na przepustkę. Drugi ukrywa się na odludziu. Który jest winny? Bo to musi być ich sprawka. Zbrodnie obecne są w jakiś sposób powiązane z tymi sprzed 20 lat, więc pewnie z nimi, z bliźniakami. I kroczymy po stronach powieści próbując rozwikłać zagadkę, która coraz bardziej się gmatwa, unika jasnego rozwiązania. Autorka osiągnęła mistrzostwo. Mota nas, czytelników i prowadzi na linie, ciągnie wprost zmuszając stawić następny krok. Biegniemy po stronach fabuły, chłoniemy to, co jest niebezpieczne i godzimy się na ryzyko. Poznajemy w tym czasie wiele innych osób, ich życia prywatne, ich smutki, ich tragedie sprzed lat. Twardzieli poznajemy jako emocjonalnych, a od strony siły i wiary w siebie. Jednak w obliczu tragedii, śmierci, perfidnego mordu, każdy z nich traci zimną krew.
Genialna powieść. Od lat nie czytałam tak dobrego kryminału z morderstwami w tle. Od czasu Stiega Larssona była pusta. Larsson wysoko postawił poprzeczkę osiągając mistrzostwo w dziedzinie tego gatunku i teraz ma następczynię. Warto było tyle czekać... Warto

Wyobraźmy sobie szpulkę z cienką nitką. Szpulkę o bardzo misternie nawiniętej nitce, cienką, prawie niewidoczną, którą widać dopiero po kilku obwinięciach szpuli. Cała, nowa jest gruba, ile jest na niej metrów? Ile kilometrów?
...
Do szpuli można porównać powieść "Ciszy...". To misternie zaplanowana fabuła, majestatycznie przemyślana, skrupulatnie skonstruowana. Jedno...